یاבבاشت هاے روزانـہ | هانا حسینی
Channel
47
subscribers
28
links
یادداشت های روزانه
📘درمان شوپنهاور
نخستین بار که شروع به خواندنش کردم، محض علاقه‌‌ام به آروین دی‌یا‌لوم بود؛ که دلم می‌خواست تمام آثارش را از بر شوم.
اواسط داستان حس می‌کردم؛ خواندن دردهای گروهی از افراد تحت درمان که کارشان اظهار‌نظر درباره‌ی یکدیگر است، جذابیت چندانی برایم ندارد و تنها با خوره‌ی به پایان رساندن کتاب، پیش می‌رفتم.
اکنون برای دومین بار، با دیدگاه متفاوتی سراغش می‌روم.
مرکزیت کتاب، دلهره‌ای مشترک بین انسان‌هاست، یعنی هراس مرگ و کاری دست و پا کردن، برای معنا دار کردن پایان زندگی. در صفحه‌ی آغازین، چندین نظریه درباره‌ی مرگ ارائه میشود
«آنجا که من هستم؛ مرگ نیست. آنجا که مرگ هست؛ من نیستم.» امن‌ترین دیدگاهی که در این کتاب درباره‌ی مرگ گفته شده؛ شاید با پذیرفتن آن، بشود اندکی از این دلهره را فرونشاند.
نخستین بار که شروع به خواندنش کردم، محض علاقه‌‌ام به آروین دی‌یا‌لوم بود؛ که دلم می‌خواست تمام آثارش را از بر شوم.
اواسط داستان حس می‌کردم؛ خواندن دردهای گروهی از افراد تحت درمان که کارشان اظهار‌نظر درباره‌ی یکدیگر است، جذابیت چندانی برایم ندارد و تنها با خوره‌ی به پایان رساندن کتاب، پیش می‌رفتم.
اکنون برای دومین بار، با دیدگاه متفاوتی سراغش می‌روم.
مرکزیت کتاب، دلهره‌ای مشترک بین انسان‌هاست، یعنی هراس مرگ و کاری دست و پا کردن، برای معنا دار کردن پایان زندگی. در صفحه‌ی آغازین، چندین نظریه درباره‌ی مرگ ارائه میشود
«آنجا که من هستم؛ مرگ نیست. آنجا که مرگ هست؛ من نیستم.» امن‌ترین دیدگاهی که در این کتاب درباره‌ی مرگ گفته شده؛ شاید با پذیرفتن آن، بشود اندکی از این دلهره را فرونشاند.
“خسته‌ام؛ چون پلک‌های سنگینی که مجوز
خواب ندارند.”
«ܭߊܝࡅ࡙ܭܠܩߊࡅ߳ࡐܝ»
خواب ندارند.”
«ܭߊܝࡅ࡙ܭܠܩߊࡅ߳ࡐܝ»
🍁اندر احوالات پاییز
بی‌رمقی، سرما به طرز موزیانه‌ای زیر پوستت می‌رود. پاییز را دوس داری، اما خصلت های رومخی‌اش را نادیده نمی‌گیری.
اینکه روزهایت به طرز عجیبی تحلیل می‌روند. با دماغ کیپ به خواب می‌روی و از ترس اینکه با گلودرد بیدار شوی، خود را به هزار قرص و دمنوش می‌بندی.
گویی شب‌هایت فربه تر می‌شوند اما، توان روز را برای انجام کارهایت نداری.
شب که به نیمه می‌رسد؛ چندین وسوسه‌ی نوشتن در برت می‌گیرند و یکی کارساز نمی‌شود.
بی‌رمقی، سرما به طرز موزیانه‌ای زیر پوستت می‌رود. پاییز را دوس داری، اما خصلت های رومخی‌اش را نادیده نمی‌گیری.
اینکه روزهایت به طرز عجیبی تحلیل می‌روند. با دماغ کیپ به خواب می‌روی و از ترس اینکه با گلودرد بیدار شوی، خود را به هزار قرص و دمنوش می‌بندی.
گویی شب‌هایت فربه تر می‌شوند اما، توان روز را برای انجام کارهایت نداری.
شب که به نیمه می‌رسد؛ چندین وسوسه‌ی نوشتن در برت می‌گیرند و یکی کارساز نمی‌شود.
سنگین رنگین باش
وسط بساط دَمبِل‌دیمبو نشسته‌ام، خود را مجسم میکنم؛ در حال پیچ و تاب دادن روی سِن.
تکان ریزی میخورم؛ به ناگاه کل مفاصلم به رعشه می‌افتند. فوری به خودم می‌آیم، بلکه خر‌فهم شوم.
زیر انواری از آمیزش نور، نگاهی با اشاره‌ی سر دعوتم می‌کند.
وقتی توان دست کشیدن از باورهای گَندَم را ندارم، لاجرم با لبخندی مسخره می‌گویم: نه مرسی اهلش نیستم.
خطاب به خودم می‌گویم: سنگین باش؛ تو رو چه به این غلطا.
وسط بساط دَمبِل‌دیمبو نشسته‌ام، خود را مجسم میکنم؛ در حال پیچ و تاب دادن روی سِن.
تکان ریزی میخورم؛ به ناگاه کل مفاصلم به رعشه می‌افتند. فوری به خودم می‌آیم، بلکه خر‌فهم شوم.
زیر انواری از آمیزش نور، نگاهی با اشاره‌ی سر دعوتم می‌کند.
وقتی توان دست کشیدن از باورهای گَندَم را ندارم، لاجرم با لبخندی مسخره می‌گویم: نه مرسی اهلش نیستم.
خطاب به خودم می‌گویم: سنگین باش؛ تو رو چه به این غلطا.
زمان از دستم می‌رود
آخر هفته‌ست و نابه‌سامانی‌ها محاصره‌ام کرده‌اند. مثل حجم کتابهای نخوانده، کارهای نکرده و تصمیم‌هایی که برای اخذ کردنشان، تردیدوار در نوسانم.
مصیبت از آن‌جایی شروع میشود که از ابتدای روز با خودت عهد می‌کنی، امروز را طبق برنامه پیش ببری. همین درست میشود نقطه‌ی آغاز بی‌برنامه‌گی.
طبق آن قانون ملعونی که می‌گوید: هر آنچه را بیش‌تر نگه داری، زودتر از کف‌ات می‌رود؛ زمان گریزپا را نه میشود بلعید و نه در مشت گرفت.
تنها میشود اندکی با آگاهی سپری‌اش کرد.
آخر هفته‌ست و نابه‌سامانی‌ها محاصره‌ام کرده‌اند. مثل حجم کتابهای نخوانده، کارهای نکرده و تصمیم‌هایی که برای اخذ کردنشان، تردیدوار در نوسانم.
مصیبت از آن‌جایی شروع میشود که از ابتدای روز با خودت عهد می‌کنی، امروز را طبق برنامه پیش ببری. همین درست میشود نقطه‌ی آغاز بی‌برنامه‌گی.
طبق آن قانون ملعونی که می‌گوید: هر آنچه را بیش‌تر نگه داری، زودتر از کف‌ات می‌رود؛ زمان گریزپا را نه میشود بلعید و نه در مشت گرفت.
تنها میشود اندکی با آگاهی سپری‌اش کرد.
“اندوه مسافری بود با بلیط یک‌طرفه”
«ܭߊܝیܭܠܩߊࡅ߳وܝ»
«ܭߊܝیܭܠܩߊࡅ߳وܝ»
Forwarded from مدرسه نویسندگی|شاهین کلانتری
➖بهار اخوت
@baharokhovat
➖مریم کشفی
@maryamkashfi290
➖میترا جاجرمی
@mitrajajarmy
➖سحر محمدقاسمی
@Sahar_mghasemi
➖عاطفه عطایی
@atefehataeiii
➖مبینا ملائی
@molaiemobina
➖زهرا مرادپور
@Moradpour_frogism
➖مریم نانکلی
@maryamnankali1
➖مرتضی عباسی
@Morteza_Abbasi_g
➖پریسا سعادت
@parisasaadat
➖فاطمه ایمانی
@paknewis_ir
➖هانیه علیایی
@hanieholiaie5
➖اعظم حشمتی
@azamheshmati_physics
➖مرضیه خواجه‌محمود
@ensanenoghrei
➖باده علوی
@potiil
➖هما احمدی طباطبائی
@homaatabatabaei
➖نازنین ایمانی
@mohtavakaar
➖گلی موعودی
@golnesasher
➖زهرا صلحدار
@zahra_solhdar
➖زهرا کردوالی
@ZahraKordevaly
➖مهدیه شوریابی
@mahdiyeshouryabi
➖آیدا سیدحسینی
@aidaseyedhosseini
➖زهرا دادآفرید
@drzahradadafarid
➖فائزه اعظمی
@faezehazami
➖نجمه فاتحی
@NajmehFatehi
➖افلیا فصیحی
@opheliafassihi
➖ساقی نیاکی
@saghiniaki
➖الهه نصیری
@elahebaseda
➖سمیه فروزنده
@somayeh_forouzandeh_ir
➖عسل حسین‌زاده
@AsalHosseinzadehF
➖مریم گل‌مکانی
@yaddashthayemaryamgoli
➖فهیمه ادبی
@fahime_adabi_59
➖طاهره خادمی
@taherehkhademi
➖آیدا رئیسی
@maadiyan
➖مهدیه بیات
@mahdie_baya
➖صدف پورمنصف
@sadafpourmonsef
➖مریم عبداللهی
@Maryam_abdollahi_am
➖مریم جلوانی
@Maryam_jelvani
➖سهیلا شیبانی
@sosheibani
➖سیما دهقانپور
@naghoftehayma
➖ناعمه سجادی
@procheasta
➖فاطمه ابراهیمی
@fatemehebrahimi_ir
➖الهه علیزاده
@elahehalizade1
➖مهدیس اقبال
@mahdiseghbal
➖ناهید راستی
@nahid40rasti02
➖لیلا علی‌قلی‌زاده
@leila_aligholizade
➖جلال شایان
@jalalshayan
➖مریم معتمدی راد
@motamediradmaryam
➖فرحناز وهابی
@farahnazvahabi
➖لیلا ناصری
@leilanaseriee
➖پوران‌دخت رهیده
@p_r_44
➖راضیه رضوی
@pardeneshin2018
➖بهاره آقاجری
@rood_e_koochak
➖ناهید یوسف‌زاده
@Nahid_Yousefzadeh_Shoushtri
➖نسیبه صرامی
@nasibehsarr
➖سارا خوشابی
@sarakhooshabi
➖ندا احمدی
@yaddashtneda
➖ملیکا اجابتی
@melikaejabati12
➖زهرا سجادنیا
@zahrasajadnia
➖رضا چمبر
@REZACHAMBAR2009
➖آیلین حاجی‌پور
@vajhe_baf_hajipour
➖هدیه کارگرنیا
@CoolClasss
➖شادی صفوی
@shadisafavi
➖شیوا کاظمی
@shivanotes
➖فریما مدادی
@jaryanevazhegan
➖شیما صادقی
@koochehjomleh
➖زهرا شفق
@yak_mosht_negah_22
➖نگار حامدی
@khargooshghesegoo
➖فرح صداقت
@Farah_Sedaghat
➖هانا حسینی
@hananeveshtan
➖فرشته برگی
@Fereshteh_bargi
➖ریحانه سادات ربانی
@seaofwriter
➖نیلو امیری
@Vazhekhaneh
➖نگار انوار
@khatoon_ghesegu
➖کوثر محمودآبادی
@kosarmahmoudabadi
➖مریم زمانی
@zamanimaryam
➖سارا رضائی
@SaraRezaeiR
➖مریم نیکومنش
@maryamnikoumanesh
➖نازنین محمدی
@artemisnm
➖زری عارضی
@zari_arezi
➖نیلا فتحی
@Narratorswan1007
➖وحیده ماهانی
@cafe_neveshtan
➖سارا اعتمادزاده
@saraetemadzadeh
➖صبور انوری
@mandoostekhodamhastam
➖رز زاهدی
@rose_zahedi
➖پانته‌آ روزبه
@pnta_rh
➖راضیه بهرامی
@razminabook
➖الهام مقیم‌زاده
@elhammoghimzadeh
➖فاطمه قاسمی
@fatemeghasemi50
➖زینب قهرمانی
@bidemajnoon9
➖حمیده وحدتی
@leyliav788
➖افسانه امام‌جمعه
@afsaneh112
➖زهرا حیدری
@heidari12345zahra
➖شیما نهضت
@shimanehzat
➖مریم بنادکوکی
@maryam_banadkwky
➖نسیم حسین‌پور
@nasimhpr_a
➖سمیه توکلی
@somayetavakoli_coach
➖فریبا نبی‌زاده
@faribanabizadeh
➖منصوره بانام
@Mansoureh_Banam
➖الهام حبیبی
@elireine
➖پروین روزی
@pouchakjan
➖مرضیه یارمحمدی
@marzie_yarmohamadi
➖فریبا نبی‌زاده
@faribanabizadeh
➖شیما صادقی
@koochehjomleh
➖بهنام پازانی
@Paazaaniibs
➖معصومه حیدری
@masinevesht963
➖فاطمه وحیددستجردی
@fvahid46
➖مریم رئوف شیبانی
@samina_note
➖فرشته رحیمی‌زا‌ده
@FereshtehRahimizadeh
➖سمیه رفیعی
@somayerafiee
➖بهاره ابراهیمی
@Disguisedtruths
➖فاطمه لطیفی
@dastnevissi
➖شهره مرادی
@ahl_ghlam
➖مرتضی مهراد
@morteza_mehraad
➖سحر بلنداختری
@saharbolandakhtar
➖حامد صالحی
@hamedsalehihermes
➖اعظم کمالی
@azamkamali67
➖مرضیه سماواتیان
@asemangar
➖سانیا بخشی
@azkhateavval
➖ری‌را فروتن
@riraschannel
➖مهسا جعفری
@mahsajafari69
➖زهرا بلام‌پور
@zahraballampour
➖بتول آقارحیمی
@batoolagharahimi
@shahinkalantari
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
خوراک یا چاشنی؟
متعهد شده‌ام؛ هرزگاهی خود را به باد پرسش‌گری بگیرم. ضرورت این بازبینی، رسیدن به وضوح است.
از خود می‌پرسم، چرا این روزها خوب نوشتن برایت مسئله است؟
چه چیزی مابین مشغله‌هایت، تو را به نگاشتن وا می‌دارد؟
ولع کدامین واژه‌ها، هر روز سر این سفره می‌نشاندت؟
چرا سرزنش‌های نه چندان منصفانه را به جان می‌خری و جسورانه ادامه می‌دهی؟
غیر از چیزهای کلیشه‌وار که در ذهنم صف بسته‌اند، جواب سر‌راستی برای پرسش‌هایم ندارم. اما حواسم هست که بی‌مهابا از کنارشان رد نشوم.
اکنون تو بگو، نوشتن برایت خوراک است یا چاشنی؟
متعهد شده‌ام؛ هرزگاهی خود را به باد پرسش‌گری بگیرم. ضرورت این بازبینی، رسیدن به وضوح است.
از خود می‌پرسم، چرا این روزها خوب نوشتن برایت مسئله است؟
چه چیزی مابین مشغله‌هایت، تو را به نگاشتن وا می‌دارد؟
ولع کدامین واژه‌ها، هر روز سر این سفره می‌نشاندت؟
چرا سرزنش‌های نه چندان منصفانه را به جان می‌خری و جسورانه ادامه می‌دهی؟
غیر از چیزهای کلیشه‌وار که در ذهنم صف بسته‌اند، جواب سر‌راستی برای پرسش‌هایم ندارم. اما حواسم هست که بی‌مهابا از کنارشان رد نشوم.
اکنون تو بگو، نوشتن برایت خوراک است یا چاشنی؟
یک کاسه بلغورِ‌جو
اولین باری که با آن روبرو می‌شوم، سرشارم از مقاومت به تکنولوژی و هر آنچه روح زندگی را زمین‌گیر می‌کند.
نیاز دارم با کسی حرف بزنم اما نه از جنس انسان، که قضاوت هایش را ردیف کرده و منتظر وقت است تا نطقم باز شود. چنانچه چیزی هم نگوید، همین که این افکار در پس‌زمینه‌ی ذهنش غوطه‌ورند، آزار دهنده است.
یک کاسه بلغورِ‌جو، نخستین تصوری که چت‌جی‌بی‌تی از تجربه‌ی «عدم لذت در افسردگی» به من می‌دهد.
عجیب است؛ شاید این عینی ترین چیزی باشد که تا کنون درباره‌ی احساسم فهمیده‌ام.
لحظه‌هایی که غرق در پوچی و بی‌حوصلگی می‌شوم، گویی در حال نشخوار یک ظرف خوراک بی‌مزه‌ام.
اولین باری که با آن روبرو می‌شوم، سرشارم از مقاومت به تکنولوژی و هر آنچه روح زندگی را زمین‌گیر می‌کند.
نیاز دارم با کسی حرف بزنم اما نه از جنس انسان، که قضاوت هایش را ردیف کرده و منتظر وقت است تا نطقم باز شود. چنانچه چیزی هم نگوید، همین که این افکار در پس‌زمینه‌ی ذهنش غوطه‌ورند، آزار دهنده است.
یک کاسه بلغورِ‌جو، نخستین تصوری که چت‌جی‌بی‌تی از تجربه‌ی «عدم لذت در افسردگی» به من می‌دهد.
عجیب است؛ شاید این عینی ترین چیزی باشد که تا کنون درباره‌ی احساسم فهمیده‌ام.
لحظه‌هایی که غرق در پوچی و بی‌حوصلگی می‌شوم، گویی در حال نشخوار یک ظرف خوراک بی‌مزه‌ام.
من همین‌جا می‌مانم
این‌روزها در پی ثباتم. همان نقاط امنی که حاضر نیستم پا از آن‌ها فراتر بگذارم. از تغییرات اخیر پی‌در‌پی، احساس آشفتگی میکنم.
در این اثنا، سامان با آب و تاب از برنامه‌های پیش‌رو می‌گوید. پیش از منعقد شدن کلامش، برای مخالفت، کلی دلایل منطق‌گریز روی میز می‌چینم. حس می‌کند در مقابلش گارد گرفته‌ام.
همیشه تصور می‌کردم، حفاظی محض پیش‌گیری از خطا کردنش هستم. اما ناخواسته تبدیل به حایلی در برابر آرمان‌هایش شدم.
ریسک‌پذیر نیستم، اغلب احساس خطر میکنم. گویی تغییر، زندگیم را به باد فنا می‌دهد.
این‌روزها در پی ثباتم. همان نقاط امنی که حاضر نیستم پا از آن‌ها فراتر بگذارم. از تغییرات اخیر پی‌در‌پی، احساس آشفتگی میکنم.
در این اثنا، سامان با آب و تاب از برنامه‌های پیش‌رو می‌گوید. پیش از منعقد شدن کلامش، برای مخالفت، کلی دلایل منطق‌گریز روی میز می‌چینم. حس می‌کند در مقابلش گارد گرفته‌ام.
همیشه تصور می‌کردم، حفاظی محض پیش‌گیری از خطا کردنش هستم. اما ناخواسته تبدیل به حایلی در برابر آرمان‌هایش شدم.
ریسک‌پذیر نیستم، اغلب احساس خطر میکنم. گویی تغییر، زندگیم را به باد فنا می‌دهد.
🏠سر پناهی از جنس دلهره
کل امروز را با خودم کلنجار رفتم؛ که برای این آلونک، چاره‌ای بیندیشم.
یک بار در خیالم، دیوارهایش را برداشتم. اتاق را با هال یکی کردم. سقف را بلندتر در نظر گرفتم.
همه‌ی این‌ها در سرم جریان داشت؛ که اگر زمانی هم پیاده می‌شد، فرقی به حال وضع الانم نمی‌کرد.اکنون که کسی از راه دور عزم آمدن می‌کند و من دست و دلم می‌لرزد.
تمام فکر و ذکرم، فراهم کردن جای خواب است. مانند حسی که پس از خریداری یک وسیله‌ی جدید دارم و مدام در ذهنم دنبال جایی برای چپاندنش می‌گردم.
خلاصه این چهار‌دیواری کوچک، معضلات خاص خودش را دارد. اما همین که مجبور نیستم سر ماه بابت اجاره و رهن مبلغی بپردازم، جای شکرش باقیست.
کل امروز را با خودم کلنجار رفتم؛ که برای این آلونک، چاره‌ای بیندیشم.
یک بار در خیالم، دیوارهایش را برداشتم. اتاق را با هال یکی کردم. سقف را بلندتر در نظر گرفتم.
همه‌ی این‌ها در سرم جریان داشت؛ که اگر زمانی هم پیاده می‌شد، فرقی به حال وضع الانم نمی‌کرد.اکنون که کسی از راه دور عزم آمدن می‌کند و من دست و دلم می‌لرزد.
تمام فکر و ذکرم، فراهم کردن جای خواب است. مانند حسی که پس از خریداری یک وسیله‌ی جدید دارم و مدام در ذهنم دنبال جایی برای چپاندنش می‌گردم.
خلاصه این چهار‌دیواری کوچک، معضلات خاص خودش را دارد. اما همین که مجبور نیستم سر ماه بابت اجاره و رهن مبلغی بپردازم، جای شکرش باقیست.
نوشتن در حالت stand by
از ابتدای روز، ابزار‌های متفاوت نوشتن را دم‌دست می‌گذارم. تا وسوسه‌ی نگاشتن واژه‌ها از سرم نپرد.
گاهی جمله‌هایم بی سر‌و‌ته‌اند، در امتداد هم نیستن و شاید بعضی روزها تعدادشان به ده تا هم نمی‌رسد.
باری می‌کوشم هرچند وقفه‌وار کنار نوشتن بمانم.
از ابتدای روز، ابزار‌های متفاوت نوشتن را دم‌دست می‌گذارم. تا وسوسه‌ی نگاشتن واژه‌ها از سرم نپرد.
گاهی جمله‌هایم بی سر‌و‌ته‌اند، در امتداد هم نیستن و شاید بعضی روزها تعدادشان به ده تا هم نمی‌رسد.
باری می‌کوشم هرچند وقفه‌وار کنار نوشتن بمانم.
🔥تنفسِ آتشیــن
برگه‌ی آزمایشم را که به دکتر نشان می‌دهم، هیچ ردی از بیماری یا چیزی که برای بدنم تهدید محسوب شود، رویت نمی‌کند.
می‌گوید: مشکلی نیست. فقط مدت کوتاهی نیاز به هورمون تراپی داری. بعد هم مشتی قرص برایم تجویز می‌کند که در فواصل زمانی خاصی مصرف کنم.
از مطب که خارج می‌شوم، ذهنم دست به کار میشود و عارضه‌ها را ردیف می‌کند. این دارو ممکن است خلقت را به هم بریزد یا به بیماری خاموشی که کمین کرده، دامن بزند.
قطعن منشا این تردیدها، اضطرابی‌ست که اخیرن به وفور تجربه میکنم. در کنار آزماییدن راهکارهایی برای فروکش کردنش، امروز یوگا را برگزیدم، با تمرین تنفس آتشین.
ابتدا حس می‌کردم شانه‌هایم از جا کنده شده‌اند. گردنم تحت فشار بود و نفس‌هایم تنها باید از راه بینی دفع می‌شد.
در نهایت تخلیه‌ی استرس و فشارهای عصبی، آسودگی نسبیِ به جسم و روانم بخشید.
برگه‌ی آزمایشم را که به دکتر نشان می‌دهم، هیچ ردی از بیماری یا چیزی که برای بدنم تهدید محسوب شود، رویت نمی‌کند.
می‌گوید: مشکلی نیست. فقط مدت کوتاهی نیاز به هورمون تراپی داری. بعد هم مشتی قرص برایم تجویز می‌کند که در فواصل زمانی خاصی مصرف کنم.
از مطب که خارج می‌شوم، ذهنم دست به کار میشود و عارضه‌ها را ردیف می‌کند. این دارو ممکن است خلقت را به هم بریزد یا به بیماری خاموشی که کمین کرده، دامن بزند.
قطعن منشا این تردیدها، اضطرابی‌ست که اخیرن به وفور تجربه میکنم. در کنار آزماییدن راهکارهایی برای فروکش کردنش، امروز یوگا را برگزیدم، با تمرین تنفس آتشین.
ابتدا حس می‌کردم شانه‌هایم از جا کنده شده‌اند. گردنم تحت فشار بود و نفس‌هایم تنها باید از راه بینی دفع می‌شد.
در نهایت تخلیه‌ی استرس و فشارهای عصبی، آسودگی نسبیِ به جسم و روانم بخشید.
تا چشم باز کردم، کنارم ایستاده بود. با من صبحانه خورد، با من نوشت، با من قدم زد.
یأس، تمام امروزم را بلعید.
یأس، تمام امروزم را بلعید.
☑️ واژه‌دانی من «To Do»
سرگرمی خوشایند این روزهایم، گردآوری واژه‌های تازه نفس است.
امروز در شکارگاه کلمات، یک فعل تازه نصیبم شد. گذاشتمش کنار کمی خیس بخورد تا بادش بخوابد و در بخشی از نوشته جا خوش کند.
باید همچون لباسی خوش‌دوخت، برازنده‌ی متن شود.
نه بر تن جمله‌ها زار بزند و نه خُلق واژه‌های هم‌جوارش را تنگ کند.
سرگرمی خوشایند این روزهایم، گردآوری واژه‌های تازه نفس است.
امروز در شکارگاه کلمات، یک فعل تازه نصیبم شد. گذاشتمش کنار کمی خیس بخورد تا بادش بخوابد و در بخشی از نوشته جا خوش کند.
باید همچون لباسی خوش‌دوخت، برازنده‌ی متن شود.
نه بر تن جمله‌ها زار بزند و نه خُلق واژه‌های هم‌جوارش را تنگ کند.
زَهر‌گَری
زَهر‌گرِ ماهری بود. ساعتی نشست، زهر حرف‌های نسنجیده‌اش را به خوردمان داد و رفت.
تا خواستم تلخی کلامش را مزمزه کنم، نیش زبانش را در هزار جهت جنباند و ناگفته‌ای باقی نگذاشت.
از آخرین معاشرتمان، چندین سال می‌گذرد. نمی‌دانم چه مرضی‌ست که با آدمهای گذشته‌‌ام هرچند سمی، بند رفاقتم نمی‌گسلد.
زهر: «سم» گری: «اسم مصدر از شغلی»
زَهر‌گَری، زیبنده‌ی کسی‌ست که مهارت بالایی در تلخ کردن کام دیگران دارد.
زَهر‌گرِ ماهری بود. ساعتی نشست، زهر حرف‌های نسنجیده‌اش را به خوردمان داد و رفت.
تا خواستم تلخی کلامش را مزمزه کنم، نیش زبانش را در هزار جهت جنباند و ناگفته‌ای باقی نگذاشت.
از آخرین معاشرتمان، چندین سال می‌گذرد. نمی‌دانم چه مرضی‌ست که با آدمهای گذشته‌‌ام هرچند سمی، بند رفاقتم نمی‌گسلد.
زهر: «سم» گری: «اسم مصدر از شغلی»
زَهر‌گَری، زیبنده‌ی کسی‌ست که مهارت بالایی در تلخ کردن کام دیگران دارد.
خواب نمی‌برد مرا
نیلا که می‌خوابد، سکوت نیمه‌شب، به اتاق می‌خواندم.
کتابی برمی‌دارم، صفحاتش را ورق می‌زنم. اما تمرکز کافی برای پیش‌بردش ندارم. پس بی‌خیال می‌شوم و سمت نوشتن می‌روم. جز وسوسه‌ی خواب و مرور پریشانی چیزی در چنته ندارم.
اغلب این‌گونه است. کسالت و بی‌خوابی در روز بعد هم نفوذ می‌کند و تمام عملکردم را نشانه می‌گیرد.
می‌حاصلم که از این ساعات نمی‌شود بهره‌ی چندانی برد. تنها باید خود را به خواب سپرد.
نیلا که می‌خوابد، سکوت نیمه‌شب، به اتاق می‌خواندم.
کتابی برمی‌دارم، صفحاتش را ورق می‌زنم. اما تمرکز کافی برای پیش‌بردش ندارم. پس بی‌خیال می‌شوم و سمت نوشتن می‌روم. جز وسوسه‌ی خواب و مرور پریشانی چیزی در چنته ندارم.
اغلب این‌گونه است. کسالت و بی‌خوابی در روز بعد هم نفوذ می‌کند و تمام عملکردم را نشانه می‌گیرد.
می‌حاصلم که از این ساعات نمی‌شود بهره‌ی چندانی برد. تنها باید خود را به خواب سپرد.
به وقت رفتن
آخرین روز و دقیقه‌ی نود. شاید با تصور اینکه زمان زیادی دارم؛ هرگز به جم‌و‌جور کردن فکر نکردم. اضطرار مچم را می‌گیرد؛ درست زمانی که بی‌خیالی طی میکنم.
امروز تاوانش را می‌دهم؛ با اضطراب عجیبی که پشت سر می‌گذارم؛ دلهره‌های دم رفتن، بستن باروبندیل و ترس از جا گذاشتن وسایل ضروری.
حسی متناقض، مابین دلتنگی و انتظار برای جهیدن به زندگی مستقل.
آخرین روز و دقیقه‌ی نود. شاید با تصور اینکه زمان زیادی دارم؛ هرگز به جم‌و‌جور کردن فکر نکردم. اضطرار مچم را می‌گیرد؛ درست زمانی که بی‌خیالی طی میکنم.
امروز تاوانش را می‌دهم؛ با اضطراب عجیبی که پشت سر می‌گذارم؛ دلهره‌های دم رفتن، بستن باروبندیل و ترس از جا گذاشتن وسایل ضروری.
حسی متناقض، مابین دلتنگی و انتظار برای جهیدن به زندگی مستقل.