گریزگاه‌ من | ندا احمدی :):

سلام شهاب‌سنگ

دیروز تولد نگار بود. از نگار برایت گفته‌ام نه؟ دخترک قشنگم هشت سالش شد. چقدر سریع گذشت. انگار همین دیروز بود که برای دیدنش رفتم بیمارستان. نگار اولین بچه‌ای بود که برای دیدنش رفتم بیمارستان. اولین و آخرین تا اینجا. فقط لپ بود و ابرو. وای لپ‌هایش از نرمی شبیه پنبه بود. کارم شده بود بعد از سرکار رفتن به خانه‌ی آنها. تا سه سالگی‌اش هر هفته می‌دیدمش. اما کرونا که آمد باعث شد این دیدارها دیر‌به‌دیر شود.

گفته بودم نگار اولین بچه‌ای بود که مای‌بیبی‌اش را عوض کردم. قبل از یک سالگی‌اش دوازده روزی پیشم بود. چنان آرام بود که نگه‌داری و مراقبت از او اصلن کار سختی نبود. البته تمام روز نه از شش صبح تا شش شب فقط. قبل از دوسالگی و سه سالگی‌اش هم پیشم بود چند روزی. چقدر زود زمان می‌گذرد و دخترکم الان کلاس دوم است.

امروز تولد آرین است. به دوستم گفته بودم هرکاری می‌کنی بکن فقط بچت‌ات را چهار دی دنیا نیار. چون من نمی‌توانم پیش هر دو تا باشم. هر چند آرین را از تولدش تا امروز که دو سالش شد سرجمع ده بار هم ندیده‌ام.

راستی باید از متین هم خبر بگیرم. دخترک او هم در دی بدنیا می‌آید. از متین برایت گفته بودم؟ متین یکی از همان بچه‌های گروه خابگاه‌مونستااکس است. خیلی اتفاقی وقتی بی‌خابی به سرم زده بود و در گروه طرفداران مونستااکس می‌چرخیدم، با متین و نیلو و آیمی و مریم و پگاه آشنا شدم و شدیم دوست.
حالا که می‌بینم هشت سال هم از آن زمان می‌گذرد. البته که عمر آن دوستی خیلی زود تمام شد و همه‌اش خلاصه می‌شود در لایک کردن استوری‌های همدیگر. ولی متین کمی بیشتر برایم مانده است. باید به او پیام بدهم ببینم در چه حال است.

تو هم از حال خودت بگو. در چه حالی هستی؟ چه می‌کنی؟ روزهایت را چطور می‌گذرانی؟ آیا شاد هستی؟ لبخند می‌زنی؟ لبخند واقعی؟
برایم بنویس. تو هم برایم نامه بنویس.

ندا احمدی :):

#نامه
#نامه‌های‌شهاب‌سنگ

@yaddashtneda

وقتی نوشتن شوهر می‌شود

با بچه‌ها که صحبت می‌کردم، گفتم من همیشه درگیرم با این حس عشق و نفرت به نوشتن. بچه‌ها گفتند: «نوشتن معشوق نیست، شوهره که هی ازش متنفر می‌شی.»
همین رابطه‌ی عشق و نفرتی است که باعث دوام رابطه می‌شود. گاهی ازش بیزاری، اما باید تحملش کنی، مثل شوهر. نمی‌توانی ازش بگذری.

وقتی دو نفر عاشق هم هستند، همه چیز گل و بلبل به نظر می‌رسد، اما نوشتن اینطور نیست. یعنی حس من به نوشتن همیشه عشق نیست. نه تنها نوشتن، نقاشی هم همینطور است. یک رابطه‌ی پیچیده از عشق و نفرت. اما مهم این است که با وجود نفرت هم باید ادامه بدهیم. برای نوشتن اینطور نیست که همیشه عاشقش باشی، ولی باید با او زندگی کنی.

برای من، نوشتن نه تنها سختی دارد، بلکه حتا گاهی بیزار می‌شوم ازش. نه از خود نوشتن، بلکه از روند انتشارش. من باید روی نوشته‌ها فکر کنم، جملات را درست بچینم، غلط‌های نگارشی را تصحیح کنم، کم و زیاد کنم، و حتی بعضی جملات را حذف کنم چون شبیه همدیگه هستند. این فرایند گاهی خیلی جذاب است، گاهی آزاردهنده.

ممکن است کسی بپرسد: «چرا ادامه می‌دی اگر ازش متنفری؟» جواب ساده است: «چون همانقدر که ازش متنفرم، بهش نیاز دارم، حتی زمانی که دلم نمی‌خاهد بیشتر ادامه بدهم، نمی‌توانم از آن دست بکشم.»

گاهی اوقات می‌گویم من برای نوشتن ساخته نشدم، باز هم می‌بینم دارم می‌نویسم. قبلن نوشتن اینطور نبود، همیشه می‌چسبید و بعد جدا می‌شد. اما الان، از وقتی که کانال زدم و با نوشتن ازدواج کردم، نمی‌توانم ولش کنم. درست مثل زن و شوهری که بعد از دعوا دوباره با هم می‌خابند.

این رابطه، رابطه‌ی فقط عشق یا نفرت نیست. رابطه‌ای از عشق و نفرت با هم است مثل ازدواج.
نوشتن مثل یک ازدواج پر از فراز و نشیب است. عشق و نفرت، گریه و خنده، لذت و درد، همه با هم می‌آید. شاید ازش متنفر بشوی، ولی این نفرت هرگز باعث نمی‌شود که آن را ترک کنی. بلکه وقتی با نوشتن تنها می‌مانی، این نفرت کم‌کم به عشق تبدیل می‌شود.

ازش متنفری، ولی وقتی می‌نشینی و باهاش حرف می‌زنی، این نفرت از بین نمی‌رود، ولی کم می‌شود و عقب می‌رود و چند روز بعد دوباره به جلو می‌آید. این رابطه همین است. هیچ وقت یکدست و بدون چالش نیست.

برای من، نوشتن اینطور است. رابطه‌ای از عشق و نفرت که دوام می‌آورد. اگرچه گاهی به خودم می‌گویم که این مسیر را ادامه ندهم، ولی می‌دانم که نمی‌توانم. نوشتن را دوست دارم، حتی وقتی ازش متنفرم. همانطور که در هر رابطه‌ای، عشق و نفرت در کنار هم وجود دارند، نوشتن هم همینطور است. بدون آن نمی‌توانم زندگی کنم.

وقتی نوشتن را لمس و با آن زندگی کرده باشی، دیگر نمی‌توانی بی‌خیالش شوی؛ این رابطه تبدیل به بخشی از وجودت می‌شود.

ندا احمدی :):

*بچه‌ها: الهه و فرشته

@yaddashtneda

اعتماد چیه؟

#روزگفتار

وقتی احساس سرما می‌کنم

سرکار که بودم هر وقت احساس سرما می‌کردم می‌گفتم روح کنارم ایستاده.
یه روز باز هم با احساس سرما رو به بچه‌ها کردم.
-باز یکی کنارمه احساس سرما می‌کنم.
به کنارم نگاه می‌کردم و می‌گفتم:
-برو اونور.
رو به بچه‌ها کردم:
-یه دختر ده ساله‌اس نه نه می‌گه هشت سالشه. لباسشم پیراهنه، آبیه. موهاشم دو گوش بافته. مشکی.
داشتم همین‌طوری با بچه خیالی حرف می‌زدم که حمید برگشت سمتم.
-دیگه کم‌کم دارم می‌ترسم.
خندیدم.
-اگه ازم بد بگین می‌گم بیاد بخورتتون.. اخمای‌ بچه رفت تو هم می‌گه من آدم‌خار نیستم.
یه جوری صحبت می‌کردم خودمم باورم شده بود.
رجب با تعجب از اونور اومد.
-با کی صحبت می‌کنی؟
به کنارم اشاره کردم.
-با این دیگه نمی‌بینیش؟
فقط چشاش گردتر شد.
محبوب از اون‌ور گفت:
-بچشه.
گفتم: نخیر بچه من نیست یه بچه‌اس. روحه. کنارم ایستاده.
از آن روز به بعد هر وقت احساس سرما می‌کردم. می‌گفتم بچه‌ پیداش شد. و شروع می‌کردم به  صحبت کردن با کنارم و بچه‌ها را سرکار می‌گذاشتم.

الان که احساس سرما کردم یاد آن خاطره برام زنده شد. چه روزایی بود.
به دختر کنارم نگاه می‌کنم.
-خیلی وقته ندیدمت دلم برات تنگ شده بود.
می‌خندد.
-منم دلم برات تنگ شده بود.
-چطور پیدام کردی؟
دندوناشو‌ نشون می‌ده.
- تو طب‌ایران ندیدمت. کلی دنبالت گشتم تا پیدات کردم.
می‌خندم. می‌خندد.

ندا احمدی :):

@yaddashtneda

کلمات، دشمن یا دوست؟

وقتی وارد برنامه شد، ناراحت و درهم بود؛ اصلن  نمی‌توانست بخندد. او به خاطر فقرش بارها و بارها تحقیر شده بود. یک بار، وقتی دوستش با ماشین بچه‌ها را سوار می‌کرد، او هم خاسته بود سوار شود، اما به او گفته بودند: "تو لایق سوار ماشین شدن نیستی." همین جمله‌ها و رفتارها، آن‌قدر روی یک بچه سیزده‌ساله تأثیر گذاشته بود که دیگر خندیدن را یادش رفته بود.

اما وقتی به برنامه آمد و شروع به خاندن کرد، وقتی همه استعدادش را دیدند، فضا تغییر کرد. دیگر خبری از تحقیر و سرزنش نبود؛ فقط تعریف و تشویق بود که نصیبش می‌شد.

در یکی از لحظات، داور مسابقه به او گفت:
"تو نباید سرت را پایین بیندازی و خجالت بکشی. آن‌هایی باید خجالت بکشند که آن حرف‌ها را به تو زدند. تو با برنده شدنت ثابت کردی که لیاقتت خیلی بالاتر از این‌هاست. تو می‌توانی خودت و خانواده‌ات را به جایگاه بالایی برسانی."

این کلمات جادو کردند. آرین کم‌کم توانست لبخند بزند، با زمین خداحافظی کند و به آسمان نگاه کند. امروز او سرش پایین نیست؛ او می‌خندد. با همین سن کم، درآمد کسب کرده و آینده‌ای روشن پیش رویش قرار دارد. 

این داستان، قدرت کلمات را به ما یاد آوری می‌کند. کلمات می‌توانند نابود کنند یا بسازند.

آرین با کلمات تحقیرآمیز نابود شده بود، اما آدم‌هایی که استعدادش را دیدند، با کلماتشان آن‌قدر به او اعتمادبه‌نفس دادند که دوباره از نو ساخته شد.

یادمان باشد هر کلمه‌ای که می‌گوییم، یا زخمی می‌زند که شاید هرگز درمان نشود، یا قلبی را به زندگی بازمی‌گرداند. 

پس بیایید انتخاب کنیم که سازنده باشیم، نه ویرانگر.

ندا احمدی :):

*آرین یکی از شرکت کننده‌های برنامه‌ی هندی super star singer 3

@yaddashtneda

داستان‌هایی که ما را به نویسندگی چسباندند.

#روزگفتار

پلی برای نویسندگی

بحث درباره رمان‌های آبکی بود. من هم بسیاری از آن رمان‌های ساده و عامه‌پسند را خاندم، اما حقیقت این است که همان داستان‌ها باعث شدند به نوشتن علاقه‌مند بشوم. شاید اگر آن‌ها نبودند، هیچ‌وقت به نوشتن فکر نمی‌کردم.

البته از بچگی داستان می‌نوشتم؛ از جک و جیم شروع کردم، بعد شخصیت‌هایم هندی شدند. در دوران دبیرستان ایرانی، سپس کره‌ای و هنوز هم کره‌ای مانده‌اند، هرچند دیگر داستان نمی‌نویسم.

حرف من این است که همان داستان‌های ساده و زرد بودند که مرا وارد دنیای نوشتن کردند. نمی‌توانم بگویم با خاندن آن‌ها وقت‌ام تلف شد. نه، زمان من وقتی تلف شد که هیچ داستانی نمی‌خاندم. همان سال‌ها، که خالی از داستان و تخیل بود، برایم حسرت‌آورترین بودند.

شاید آن رمان‌ها شاهکار نبودند، اما آن‌ها باعث شدند اولین قدم را در راه نویسندگی بردارم. بسیاری از ما با همین داستان‌ها شروع کردیم و با رویای نوشتن چیزی مشابه آن‌ها وارد این مسیر شدیم.

گاهی اوقات، داستان‌های ساده و عامه‌پسند، همان پلی هستند که ما را به دنیای ادبیات و نوشتن هدایت می‌کنند.

حالا که چند داستان خوب خانده‌ام، متوجه می‌شوم که آن‌ها واقعن رمان نبودند؛ بیشتر داستان‌هایی برای عامه بودند. اما وقتی به گذشته نگاه می‌کنم، به دنیای خاصی که با آن‌ها گذراندم، پی می‌برم که چه دنیای پرهیجان و زیبایی بوده است.

هیچ داستانی، به‌خصوص داستانی که باعث شود کسی بخاهد دست به خلق بزند، بی‌ارزش نیست. حتی اگر امروز فکر کنیم ابتدایی یا ناقص بوده‌اند. آن‌ها جرقه‌های کوچکی بودند که آتش بزرگ‌تری را روشن کردند.

ندا احمدی :):

@yaddashtneda

چند سالته که...؟

چند سالته که برای همه چی غصه می‌خوری؟

چند سالته که هنوز نمی‌دانی چی درسته چی غلط؟

چند سالته که همه چیز را به خودت می‌گیری؟

چند سالته که هنوز داری درجا می‌زنی؟

چند سالته که تازه کتاب خاندن را شروع کردی؟

چند سالته که هنوز نمی‌دانی چطور پول در بیاوری؟

چند سالته که از ابراز خودت می‌ترسی؟

چند سالته که هنوز نمی‌دانی داستان چیه؟

چند سالته که هنوز نمی‌دانی شعر چیه؟

چند سالته که هنوز نمی‌دانی مقاله چیه؟

چند سالته که همه چیز را به سن ربط می‌دهی؟

چند سالته که هنوز فرق خوبم با خوبم را نمی‌دانی؟

چند سالته که برای دیدن سریال ذوق می‌کنی؟

چند سالته که آدم‌ها را از ظاهرشان قضاوت می‌کنی؟

چند سالته که نمی‌توانی قره‌قروت بخوری؟

چند سالته که برای یه درد سالها غصه می‌خوری؟

چند سالته که فکر می‌کنی گریه نشانه‌ی ضعفه؟

چند سالته که نمی‌گی چند سالته؟

ندا احمدی :):

@yaddashtneda

چرا تنها تو از میان آدمیان
هندسه‌ی حیات مرا در هم می‌ریزی؟
پابرهنه
به جهان کوچکم وارد می‌شوی
در را می‌بندی
و من اعتراضی نمی‌کنم؟
چرا تنها تو
تنها تو را دوست دارم؟


نزار قبانی
@cufkoclub

مشکلی نیست اگر فردا شاد باشی*

* بخشی از شعر جونگ‌هیون

#روزگفتار

✉️ گیرنده: جونگ‌هیون

هفت سال از نبودنت می‌گذرد. هنوز هم نمی‌توانم باورش کنم. داشتم کتابت را ورق می‌زدم«گل اسکلتی»غرق شده بودم توی نوشته‌هاش، توی عکساش. عکس‌هایی که تو گرفتی. شعرهایی که تو نوشتی. کتابی که تو نوشتی. هنوز هم باورم نمی‌شود. باورم نمی‌شود که نیستی. که هفت سال گذشته. هفت سال. چقدر زود می‌گذرد نه؟ حالت خوبه؟ آن بالا راحتی؟ خوش می‌گذرد؟ از آن بالا حواست به داداشات باشد. مونبین پیشت است نه؟ مواظبش باش. با همدیگه خوش بگذرونید. دلم برایت تنگ شده. هنوز هم باورم نمی‌شود. یعنی واقعن هفت سال گذشت؟ هفت سال از نبودنت؟ هفت سال از رفتنت؟

فرستنده: ندا

ندا احمدی :):

#شش‌شب_شش‌نامه

@yaddashtneda

در دستمان فانوس

سال‌های دور
سال‌های دیر
سال‌های پرلبخند
سال‌های رقصان
تنیده شده
ماه به ماه
روز به روز
ساعت به ساعت
در سال‌های رنجیده
سال‌های دلتنگ
سال‌های پر ملال
در سال‌های پر تکرار
و ما
با رویاهایمان رقصیده‌ایم
در دستمان
روزفانوسِ تکراری‌

محبوبه نیری(یاس)
@meslenafas

عمری که با هری‌پاتر گذشت

#روزگفتار

✉️ گیرنده: ملاحسن‌زاده

من صادقم. همون صادقی که وقتی پس انداختیش، جلو پرورشگاه ولش کردی. یه نامه‌ی پر سوز و گدازم تنگ قنداقم گذاشتی که نمی‌تونی از عهده‌ نگه داریم بر بیای. حتمن با خودت فکر کردی چطور از اون نامه باخبر شدم. باید بگم من خیلی چیزا از تو می‌دونم. اونقدر می‌دونم که الان پیدات کردم. راستی شوهرت می‌دونه یه بچه پس انداختی و ولش کردی پرورشگاه؟ نمی‌دونه نه؟ اگه می‌دونست که نمی‌یومد تو رو بگیره. می‌دونه چقدر آشغالی؟

تو نامه نوشته بودی«خیلی دلم می‌خاست براش مادر باشم» مادر باشی. تو؟ تو تو لیاقت نداری. تو فقط یه هرزه‌ای که وقتی داشتی عشق و حال می‌کردی به این فکر نکردی که بعدش شاید یه نره خر بوجود بیاد. فکر نکردی دیگه اگه کرده بودی که من تو این جهنم نبودم. اوخی. نکنه توقع داشتی من و گذاشتی پرورشگاه یه دسته گل تحویلت بدن ها؟ الهی. نه ننه از این خبرا نیست. زندگی واقعی، پرورشگاه واقعی اون چیزی که تو فیلما نشون میدن نیست نه. نه. حتا نمی‌تونی تصورش و بکنی چی به من گذشت تو این سالا.

فکر کردی با اون نامه دلم برات می‌سوزه یا دلم برای دیدنت پر‌پر بزنه. فکر کردی چون دوستت داشتم و دلم برات تنگ بوده پیدات کردم یا دلم بعد هیجده سال بغل ننه‌مو می‌خاد. نه نه از این خبرا نیست. پیدات کردم چون ازت متنفرم. آماده باش که می‌خام زندگیتو به گه بکشم همونجوری که زندگی منو به گه کشیدی. وقتی عرضه نداشتی غلط کردی گه خوردی بچه آوردی. گه خوردی با یکی خابیدی. منتظر باش برای نابود شدنت. اون لحظه باید به این فکر می‌کردی، اون لحظه‌ی لعنتی که داشتی منو درست می‌کردی. انتقام اون لحظه رو ازت می‌گیرم. انتقام همه این هیجده سال و. دست تو دست دخترت راه میری و هر و کر می‌کنی و اصلنم یادت نیست یه صادق بدبختی هست که گوشه پرورشگاه داره زجر می‌کشه. تف به تو. حیف اسم ننه برای تو. هیچ‌وقت نمی‌بخشمت اینو یادت باشه.

فرستنده: صادق...

ندا احمدی :):

#شش‌شب_شش‌نامه

@yaddashtneda

✉️ گیرنده: آقای عباس نظامی‌حکیمی

سلام
این روزها همش دارید شکایت می‌کنید که چرا نمی‌آییم پیشت بشینیم و با تو صحبت کنیم. سوال دارم ازتان. چرا همچین توقعی از ما دارید؟ یادتان می‌آید هر وقت در بچگی سراغتان می‌آمدیم حتا برای پرسشی کوچک ما را از اتاق بیرون می‌کردید؟ یادتان هست که جواب کوچک‌ترین شیطنت‌مان کتک بود؟ یادتان هست که هر وقت حوصله‌تان سر می‌رفت سراغ کتک زدن ما می‌آمدید؟

یادتان هست که وقتی خاهرم عدس خرید و درونش سنگ بود مجبورش کردید برود آن‌ها را پس بدهد؟ بعد هم وقتی فروشنده پس نگرفت جلوی مغازه آنقدر زدیدش و به فروشنده گفتید اگر عدس‌ها را عوض نکند او را می‌کشید. یادتان هست؟ یادتان هست که وقتی یکی به موتورتان زده بود جلوی پسرتان گفتید پسرمو می‌زدید بهتر از این بود که موتورم را می‌زدید. یادتان هست؟

یادتان هست که ما را کنار دیوار ردیف می‌کردید و می‌گفتید باید به دایی‌هایتان فحش دهید. آن هم فحش های ناجور‌. اگر نمی‌دادیم با سیم ما را می‌زدید؟ یادتان می‌آید به خاطر اینکه عروسکم را به دختر دوست‌تان ندادم چطور با سیم به حسابم رسیدید؟ یا به خاطر یک شلوار خاهرم را زیر مشت و لگد گرفتید؟ یادتان هست به خاطر عیاشی و دختر بازی‌تان می‌خاستید من را از خانه بیرون کنید؟ اصلن اینها را یادتان هست؟ یادتان هست و توقع دارید که ما بیاییم و کنارتان بنشینیم و با شما صحبت کنیم؟

در بچگی‌ام همیشه آرزو داشتم زودتر بزرگ شوم تا انتقامم را از شما بگیرم. تا انتقام تک‌تک بلایی‌ها که سر من و خاهر و برادرم آوردید را بگیرم. آرزوی همه‌مان بود. همینکه انتقام آن روزها را از شما نمی‌گیریم باید خوشحال باشید. دیگر اینکه توقع داشته باشید بیاییم و با شما صحبت کنیم زیادی است. هیچ هیچ حرفی برای گفتن ندارم با شما بزنم. هیچی. همین که احترامتان را نگه می‌دارم و گذشته را در سرتان نمی‌کوبم باید خدا را شکر کنید. چیزی که به ما ندادید را نمی‌توانیم به شما بدهیم. پس این توقع را نداشته باشید.

فرستنده: دخترتان نرگس‌ نظامی‌حکیمی

ندا احمدی :):

#شش‌شب_شش‌نامه

@yaddashtneda