Pazudharma

🖋 جنگل ها را امروز تخریب کنیم- درخت ها را برای آینده بکاریم!!!

▪️#درختکاری رسمی نیکو و کاری زیباست؛ به ویژه اگر در این کارِ نیک و زیبا #کودکان نیز مشارکت کنند؛ مهم نیست که آنها نمی دانند سالانه میلیون ها هکتار #جنگل و میلیون ها #درخت در سرتاسر دنیا و #ایران- چه عمدی و چه غیرعمد- نابود شده و/یا قطع می شوند!!! همین که کودکان با خاک و گِل و آب و نهال ارتباطِ مستقیم برقرار کنند و همراه با #بازی و تفریح، #مسوولیت_پذیری را مزه مزه کنند جنبه یِ مثبتِ روزی است که در تقویمِ ما شده #روز_درختکاری!

▪️کاشتنِ درخت در کشوری مثل کشورِ ما که #مردم و به ویژه #حکمرانان هیچ مسوولیتِ خاص و عامی برای پاسداشت و حفاظت از #منابع_طبیعی احساس نمی کنند و سَر بریدنِ درختان به هر بهانه ی دمِ دستی انجام می شود، بیشتر شبیه نمایش های متداولی است که هر روزه شاهد آنها هستیم: از مصاحبه های مقاماتِ سیاسی گرفته تا صفحاتِ شخصی بازیگران و سلبریتی ها و جشن هایی مثل #نیکوکاری و مانند اینها.

▪️ولی «مثبت ببینیم!» و بگوییم نمایشِ درختکاری گرامی باد!!!

https://t.center/pazudharma

🖋 «سرگین» ها را باید جمع کرد!

▪️در این که هر خبر و مطلب و دست نوشته و دل نوشته و روزنوشتی حتی ارزشِ خواندن ولو در حدِ چند خطِ ابتدایی را ندارد چه رسد به بازنشر، تردیدی نیست.

▪️درست مثل #اخبار_دروغ و نامعتبری که چپ و راست از #رسانه_ملی پخش می شوند و فکر و ذهن و روح مردم را نه تنها به یک #بازی_اجتماعی مسخره می کشانند که #آرامش را در شرایطی که جامعه به آن نیازی مبرم دارد، سلب می کند.

▪️همین چند ثانیه برای انتخابِ یک مطلب به منظورِ بازنشر یا حذفِ آن می تواند تمرینی برای عقلانیت و تفکر یک انسان باشد- فقط تمرین!

▪️نظریه #تاثیر_نمایشی در روان شناسی اجتماعی خود بیانگرِ این واقعیت است که دیدن بعضی از صحنه ها، ارتکاب آن کارها را برای انسان راحت تر می کند. شاید پیشتر، خیلی از افراد حتی قادر به دیدنِ چند ثانیه از صحنه ی آزار یک حیوان نبودند ولی با تکرارِ این رفتارها در جامعه، اکنون از ابتدا تا انتهای آن را با آه و لعنت و نفرین به تماشا می نشینند تا شاید به طور مستقیم، کارکردِ همین آه و لعنت و نفرین را هم نهادینه تر کنند!!! برخی نیز، حتی اگر میلیون ها بار این صحنه ها در صفحه ی واقعی زندگی تکرار و در صفحات مجازی به نمایش گذاشته شود، قادر نخواهند بود حتی یک ثانیه را بشنوند چه رسد به دیدن.

▪️آن چه گاهی در این میان «غلت» می خورند و حتی به «رختخواب» ما می آیند، واقعیت های تلخِ جامعه هستند که برعکس اگر غلتانده نشوند و خواب را از چشمان ما نربایند، هیچ تغییری حاصل نمی شود! نگارنده، بر این باور نیست که نمایشِ صحنه های خشونت- چه کلامی یا جسمانی- به زدودنِ جامعه از وجودِ آنها کمک می کند؛ بلکه برعکس، باید تا جای ممکن از پراکندن آنها جلوگیری و بر شناخت و درک رفتارهای ناهنجار افزود.

▪️رفتارهای ناهنجاری که شاید قله ی آن در شکنجه و کشتن یک انسان و حیوان و به نمایش گذاشتن آن در قالبِ تعذیب باشد ولی در دامنه، انواع و اقسامِ بی شماری از ناهنجاری های خُرد و کلان دیده می شوند که از سرِ عادت و تکرار به هنجار تغییرِ ماهیت داده اند و اعتراض به آنهاست که، خود نوعی «نافرمانی مدنی» یا «توحش» به حساب می آید!!!

▪️در این روزهای کرونایی شاهد نامه هایی نیز هستیم که (باز) توسط عده ای #بازیگر خطاب به #هنرمندان_جهان و/یا از سویِ سازمان های مردم نهاد به سازمان ملل نوشته می شوند! غافل از آن که این نامه ها باید به خودِ ملت ایران نوشته شود! چرا که این ما، خودِ ما، هستیم که باید همچون مردمِ ویتنام بخواهیم تا تغییر کنیم. تا از زنجیرهای سنگینِ #خرافات، #خرافه_پرستی و سنت پروری و #تعصبات_دینی و قومی و #ناآگاهی رها شویم و با آگاهی و آزادی در خانه ی خود زندگی کنیم- هیچ قدرت و حکومت و ملت و کشوری نمی تواند این کار را برای ما انجام دهد!

▪️انگشت سبابه را از روبرو به سوی خودمان نشانه برویم و نقش منتقدِ اندیشه ها، رفتارها و فرهنگ خودمان را بازی کنیم، به خودمان حمله کنیم و به پاسخ برسیم.

▪️این نقشی است که از تمام #اساتید دانشگاهی، #اندیشمندان، #روشنفکران، #نویسندگان و #متفکرانِ جامعه انتظار می رود ایفا کنند (البته اگر در معنایِ واقعی کلمه داشته باشیم!!!) تا شاید سرگین هایِ #چاپلوسی، #دورویی، #خیانت، #زور، #آمریت، #نادانی، #حماقت، #دروغگویی، #فریب، #مردم_فریبی، #خشونت و هر چه بی اخلاقیِ حاکم بر روح جامعه است زدوده شوند.

▪️کسانی که «سرگین» هایِ به این سنگینی را به درستی و با #عقلانیت_انتقادی و با امید به آگاه شدنِ یک در صد نفر می غلتانند که «گناهی» مرتکب نشدند!!! آنها به تعهد و مسوولیتِ اجتماعی خودشان عمل می کنند فارغ از این که به ذائقه ی ایرانی چه کسی، کدام استاد و کدام مسوول و کدام بازیگر و کدام شخص، خوش بیاید یا نیاید!

▪️بنابراین، چه «خودقلم شیفته» باشیم و آموختن از بزرگانِ جاودانه ی فلسفه همچون نیچه و کانت و هگل و دکارت و راسل و پوپر و شوپنهاور و سایرین را «تابو» بیانگاریم تا مبادا استناد به آنها «استقلال» قلم ما را «فروکاهد»(!) و چه هر روز، دست به دامنِ کتاب ها و مقالاتِ آنها شویم تا بلکه درمانی برای بی اخلاقی های کنونی دنیا بیابیم... یادمان باشد که پوپر می گوید: «تنها زمانی می توانیم از خشونت دوری گزینیم که در عرصه اجتماعی نیز به نگرش عقلی پایبند باشیم. زیرا هر نگرش دیگری به راحتی به کاربرد خشونت منتهی خواهد شد، حتی تلاش ما که بخواهد دیگران را به نرمی، اما یک جانبه متقاعد کند...»

پی نوشت اول و آخر: بنابر یافته های محققان، سوسک کوچکی که نامِ سرگین غلتانک دارد می تواند اجسامی 1411 برابرِ وزن خودش را حمل کند! یک گوریل فقط ده برابر وزن خودش را جابجا می کند.
اگر هستند کسانی که می خواهند سرگین هایِ مورد اشاره در بالا را که چندین برابر وزن خودشان است از سطح جامعه جمع کنند، نیازمندِ همکاری و هم دلی و هم یاری هستند نه ایرادگیری!!!

فلور خواجوی
https://t.center/pazudharma

🖋 کودکان در دلفیناریوم اشتباه می آموزند!

▪️پیش از آن به روش های #آموزش فکر کنیم باید بدانیم از این کار چه هدفی داریم؛ این اصل می تواند هم در آموزشِ انسان به انسان و هم، انسان به حیوان مد نظر قرار بگیرد.

▪️هدف از اصرار در #آموزش_به_حیوان برای انجامِ کارهایی که به طور #طبیعی این کارها را انجام نمی دهد نه تنها #اخلاقی نیست که با توجه به شیوه ی آموزش، #حیوان_آزاری محسوب می شود. به طور مثال، زمانی که با تحمیل گرسنگی به یک #دلفین او را وادار به بیرون آمدن از آب و سُر خوردن می کنیم تا یک ماهی به او «جایزه» بدهیم، حیوان آزاری است زیرا دلفین ها به طور طبیعی به ساحل نمی آیند.

▪️تماشای این صحنه ها که می تواند حکمِ #بازی (game) برای یک کودک داشته باشد به او چیزی ناواقعی را می آموزد. کودکان در بازی می آموزند که از مقررات پیروی کنند و در این بازیِ خاص، مقرراتی که آموزش داده می شود تسلطِ انسان بر حیوان است. در حینِ بازی، کودکان این نکته را درک می کنند که در ارتباط با موقعیت دیگر بازیکنان در چه موقعیتی قرار دارند؛ چیزی که در تماشایِ این صحنه هایِ حیوان آزاری می تواند به آنها کمک کند تا در این آزار از دیگران پیشی بگیرند!

بچه ها از فعالیت هایی که آنها را به جنب و جوش وادارد لذتی وافر می برند. به طور کلی #بازی در چگونگی شکل گیری #شخصیت کودکان برای #بزرگسالی نقشی بسیار اساسی دارد. حتی برای یک کودکِ گرفتار در #سیل و #زلزله هم اینگونه است چون تصوری که بزرگسالان از این وقایع دارند با دنیای کودکان متفاوت است. از اینرو، نقشی که #والدین در فرآیند این #یادگیری ایفا می کنند بینهایت مهم است. پدری را می بینیم که به کودک خود برای بالا رفتن از قفس حیوان در #باغ_وحش کمک می کند!!! تابلوهای هشداردهنده کارآیی ندارند چون به نظر می رسد، به طور کلی، ما مردمانی هستیم که هشدارها را جدی نمی گیریم! مسوولی در باغ وحش حضور ندارد که مانع از این کار خطرناک شود و همین موضوع، ادعای #آموزشی بودن این سلول های انفرادی را رد می کند. راهی طولانی برای #تغییر_فرهنگ در ارتباط با خیلی موضوعات ساده در پیش داریم- ولی به هر حال، باید از جایی آغاز کنیم و گام نخست را برداریم.

🖋 لمس حیوانات توسط کودکان.

⬅️ مدتی است بازار دوره های «لمس حیوانات» گرم شده و بهانه هایی مانند «مهربانی با حیوانات» و «درک مفاهیم»، انواع حیوانات شامل #ایگوانا، #همستر، #مار، #سگ، #گربه و حتی #راکون را در اختیار #کودکان قرار می دهد. مشابه این کار در #مدارس_طبیعت هم انجام می شود ولی با طیف محدودتری از حیوانات اهلی.

⬅️حیوانات وحشی و #اگزاتیک مانند مار، راکون، راسو، ایگوانا و ... حیوانات اهلی و خانگی خوبی نمی شوند! حتی اگر آنها پرورش یافته و در ظاهر خطری برای «مالکان» خود و سایرین نداشته باشند، در زمره حیواناتی نیستند که برای تمرینِ آشنایی و مهربانی و آشتی با طبیعت، به خصوص در اختیارِ دستانِ کودکان قرار گیرند تا لمس شوند.

⬅️پدیده «لمس حیوانات» چه در «مدارس طبیعت» باشد و چه به صورت فعالیت هایی مستقل مانند آن چه در #کتابخانه_ملی و/یا #مهدهای_کودک و سایر اماکن برگزار شود، می توان از دو دیدگاه مورد تحلیل و ارزیابی قرار داد:

1- روان شناسی کودک
2- طبیعت حیوانات

⬅️در بحث #روان_شناسی_کودک، اگر با استناد به نظریه #یادگیری_اسکینر معتقد باشیم که یادگیری اغلب به عنوان فرآیندی تدریجی است و/ یا به #بندورا متوسل شویم که افراد در موقعیت های اجتماعی، اغلب تنها از طریق مشاهده رفتار دیگران یاد می گیرند، نمی توانیم فرآیند لمس حیوانات را به عنوان عاملی تاثیرگذار برای آشنایی و مهربانی با حیوانات در نظر بگیریم. حتی #برونر نیز با تاثیرپذیری از پیاژه بر این باور است که کودکان با یک سازمان زیستی مشخص به دنیا می آیند که به آنها در فهم دنیایشان کمک می کند و ساختار شناختی زیربنایی آنها در طول زمان به گونه ای رشد می کنند که می توانند درباره دنیا به شیوه ای پیچیده فکر کنند.

⬅️در ادامه بحث روان شناسی کودک، باید به دو موضوع بسیار اساسی دیگر نیز توجه کرد و آن فرآیند #رشد_زبان و #بازی است. هر دوی این عوامل در شکل گیری شخصیت کودک نقشی بسیار حیاتی دارند و نمی توان بدون توجه به شکل گیری آنها در فرآیند رشد کودکان، نسخه ای تک بعدی برای آشنایی آنها با طبیعت از طریق لمس حیوانات پیچید.

⬅️در بحث حیوانات، استدلال مهمی که در رابطه با #لمس_حیوانات مطرح می شود خیلی از جنبه آموزشی #باغ_وحش ها دور نیست. به طور کلی، ما از طریق آشنا کردن کودکان با حیواناتی که بنابه هر دلیلی #اسیر شده اند، در #زیستگاه اصلی خود نیستند، رام شده اند، پرورش یافته اند و به این ترتیب فقط ظاهر حیوانات وحشی را دارند و نه «طبیعت» اصلی خود را نمی توانیم آنها را با «واقعیت» آشنا کنیم. این، به خودی خود نوعی #تعارض در کودک به وجود می آورد. تعارضی که شاید او را بین انتخاب راستگویی و دروغ گویی دچار شک و سردرگمی کند.

✅به نظر می رسد، قبل از آن که به رواج هر چه بیشتر این دوره ها رو بیاوریم بهتر است به بررسی عمیق تر تاثیرات و اثرات آن در کودکان و انتظاری که از برگزاری آن داریم بپردازیم. الگوبرداری ناقص از آن چه در دنیا انجام می شود و نیز تکیه محض بر هیجان انگیز بودن آن برای کودکان( و البته بزرگسالان!) نمی تواند استدلال منطقی برای ترویج دوره های «لمس حیوانات» برای کودکان و عکس گرفتن با آنها باشد...

https://t.center/pazudharma