به‌ڪار گیرے ذهن براے جستجوے حقیقت توهم است و همہ فلاسفہ و همہ متخصصین الهیات این ڪار را ڪردہ اند متفڪرین بزرگ ڪارے نڪردہ اند جز بازے با ڪلمات.
ذهن نمی‌تواند حقیقت را بشناسد
مثل اینڪہ بخواهے با چشمانت موسیقے گوش ڪنے. نمیتوانے چون چشمها براے شنیدن ڪارایے ندارند یا اگر بخواهے نور را با گوش‌هایت بیینے نمیتوانے چون گوش‌ها براے دیدن نور ڪارایے ندارند. گوش‌ها براے صدا و چشمها براے نور ڪارایے دارند.
هر یڪ از آنها بُعد معینے براے ڪارڪردن دارند. ڪارڪرد ذهن ایجاد افڪار، رویاها، تصورات، خیالات، تجسم، سراب از همہ نوع است ڪارڪرد آن یافتن حقیقت نیست.
استفادہ نڪردن از ذهن راهِ یافتن حقیقت است. ڪاملاً ساڪت شدن بدون هیچ فڪرے. تنها یڪ لوح پاڪ، یڪ لوح سفید. در آن وضوح، شفافیت و روشنے، شخص در می‌یابد حقیقت چیست.
هم در درون و هم در بیرون، چون حقیقت یڪے است. این ذهن است ڪہ آن را بہ درون و بیرون تقسیم می‌ڪند. وقتے ذهن ڪنار رفت، جدایے از بین می‌رود. آنگاہ تو حقیقت هستے. آنگاہ حتے دورترین ستارہ بہ تو وصل است. و حتے ڪوچڪترین برگِ علف بہ تو وصل است. این همہ یڪ هستے است.
@khodshnasi
