محفل شعر و آوا

هوش اگر باشد کتاب و نسخه ای در کار نیست
چشم واکردن، زمین وآسمان فهمیدن است

#بیدل_دهلوی
@mahfelshearvaava

من آنقدر از خودی خوردم، از این مارِ نمک نشناس

که دیگر کشتِ و زرعِ پونه لای آستین دارم ...

#سید_سعید_صاحب_علم
@mahfelshearvaava

حادثات فلکی، چون نه بدست من و توست
رنجه از غم چه کنی، جان و تن خویشتنا؟

مردم دانا، اندوه نخورد بهر دو کار:
آنچه خواهد شدنا، و آنچه نخواهد شدنا

« #رهی_معیری »
@mahfelshearvaava

از هر کنار نغمه سرایان بوستان
فریاد می کنند که صحبت غنیمت است

#صائب_تبریزی
@mahfelshearvaava

عشق بر من دردمندی را گوارا کرده است
چون شود به، هر که را باشد پرستاری چنین؟

« #صائب_تبریزی»
@mahfelshearvaava

@mahfelshearvaava
قلمی که تیز گردد دهد عاقبت سرش را
سَرِ آن قلم سلامت که سخن نگفته باشد #ناصر_گوهری

به ادب کوش و خود از اصل و نَسَب دور، بدار
همه دانند ادب حاصلِ اصل و نسب است

« #حاجب_شیرازی»
@mahfelshearvaava

هیچ ساز از دلنوازی نیست سیرآهنگتر
چنگ را بگذار، قانون محبت ساز ده

«صائب تبریزی»
#چنگ_نوازی
@mahfelshearvaava🎼

ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم

#حافظ❤️
#علی_زند_وکیلی🎤

@mahfelshearvaava
هر که عاشق نیست همچون صورت بی‌جان بُود
زاهدِ ما زین سخن چون مار در پیچ است و تاب
#اسیری_لاهیجی

خواننده: استاد محمد رضا شجریان
شاعر: #جوادآذر
آهنگساز:استاد محمد رضا #شجریان
دستگاه: دستگاه #ماهور
به سکوت سرد زمان
به خزان زرد زمان
نه زمان را درد کسی
نه کسی را درد زمان
بهار مردمی ها دی شد
زمان مهربانی طی شد
آه از این دم سردیها، خدایا (2)
نه امیدی در دل من
که گشاید مشکل من
نه فروغ روی مهی
که فروزد محفل من
نه همزبان دردآگاهی
که ناله ای خرد با آهی
داد از این بی دردیها، خدایا (2)
نه صفایی ز دمسازی به جام می
که گرد غم ز دل شوید
که بگویم راز پنهان
که چه دردی دارم بر جان
وای از این بی همرازی خدایا (2)
وه که به حسرت عمر گرانی سر شد
همچو شراری از دل آذر بر شد و خاکستر شد
یک نفس زد و هدر شد
یک نفس زد و هدر شد
روزگار من به سر شد
چنگی عشقم راه جنون زد
مردم چشمم جام به خون زد
آه .. دلبرم زنا شکیبی
با فسون خود فریبی
چه فسون نافرجامی
به امید بی انجامی
وای از این افسون سازی، خدایا (2)
@mahfelshearvaava

مکن از تنگ چشمیهای گردون شِکْوِه‌ای رَهرو
که چشمِ تنگِ سوزن رشته را هموار می سازد

#صائب_تبریزی

#خزان 🍂استاد مرحوم
#جواد_بدیع_زاده
دستگاه #همایون
شد خزان؛ گلشنِ آشنایى…●♪♫
باز هم آتش به جان زد، جدایى●♪♫
عمرِ من؛ اى گل… طى شد، بهرِ تو…●♪♫
وز تو ندیدم؛ جز بد عهدى و بى وفایى●♪♫
با تو وفا کردم؛ تا به تنم جان بود…●♪♫
عشق و وفادارى؛ با تو چه دارد سود؟!●♪♫
آفتِ خرمنِ مهر و وفایى…●♪♫
نوگلِ گلشنِ جور و جفایى●♪♫
از دلِ سنگت؛ آه…●♪♫
دلم از غم، خونین است●♪♫
روشِ بختم، این است●♪♫
از جامِ غم، مستم●♪♫
دشمن مى پرستم؛ تا هستم!●♪♫
تو و مست از مى، به چمن…●♪♫
چون گل خندان؛ از مستى بر گریه ی من●♪♫
با دگران در گلشن، نوشى مى●♪♫

من ز فراغت؛ ناله کنم تا کى؟●♪♫
تو و نى؛ چون ناله کشیدن ها●♪♫
من و چون گل، جامه دریدن ها●♪♫
ز رقیبان؛ خوارى دیدن ها…●♪♫
دلم از غم، خون کردى… چه بگویم؟ چون کردى…●♪♫
دردم؛ افزون کردى●♪♫
برو… اى از مهر و وفا؛ عارى…●♪♫
برو… اى عارى ز وفادارى●♪♫
بشکستى چون زلفت؛ عهدِ مرا●♪♫
دریغ و درد؛ از عمرم که در وفایت شد طى●♪♫
ستم به یاران، تا چند؟!●♪♫
جفا به عاشق؛ تا کى؟●♪♫
نمى کنى اى گل؛ یک دم یادم که همچو اشک از چشمت افتادم●♪♫
تا کى بى تو بود؛ از غم، خون دلِ من؟●♪♫
آه… از دلِ تو…●♪♫
گر چه ز محنت؛ خوارم کردى●♪♫
با غم و حسرت، یارم کردى●♪♫
عشقِ تو دارم؛ باز…●♪♫
بکن اى گل با من؛ هر چه توانى، ناز! هر چه توانى، ناز…●♪♫
کز عشقت مى سوزم●♪♫
#رهی_معیری
@mahfelshearvaava

#خزان 🍂استاد مرحوم
#جواد_بدیع_زاده
دستگاه #همایون
شد خزان؛ گلشنِ آشنایى…●♪♫
#رهی_معیری

@mahfelshearvaava🎧
همزمان این تصنیف زیبا رو با مرورشعر گوش بدید👇

این بیت از واعظ قزوینی به نقد ظالمانه و ظالم‌پروری در جامعه اشاره دارد. شاعر با استفاده از تصویر باغ و گل، به زیبایی‌های ظاهری و فریبنده‌ای که ظالمان ایجاد می‌کنند، پرداخته است.

در اینجا، باغ زینت‌دار به عنوان نمادی از قدرت و ثروت ظالمان معرفی می‌شود که به ظاهر زیبا و خرم است، اما در واقع این زیبایی از رنج و خون خلق و مردم بی‌گناه نشأت می‌گیرد. گل‌های خنجر نیز به معنای این است که زیبایی ظاهری این باغ، در حقیقت، خطرناک و کشنده است و نشان‌دهنده‌ی این است که این زیبایی به قیمت جان و زندگی دیگران به دست آمده است.

سوال «ورنه این گل‌های خنجر، میخورد آب از کجا؟» به نوعی به این نکته اشاره دارد که اگر این گل‌ها (زیبایی‌های ظالمانه) از خون و رنج مردم تغذیه می‌شوند، پس این زیبایی واقعی نیست و باید به عمق فاجعه‌ای که در پس آن نهفته است، توجه کرد.

به طور کلی، این بیت به ما یادآوری می‌کند که زیبایی‌های ظاهری ممکن است در واقعیت، ریشه در ظلم و ستم داشته باشند و ما باید به این نکته توجه کنیم که چه چیزی واقعاً باعث این زیبایی‌ها می‌شود.
@mahfelshearvaava

ظالمان را باغِ زینت خرم است از خونِ خلق
ورنه این گل‌های خنجر، میخورد آب از کجا؟

« #واعظ_قزوینی
@mahfelshearvaava

این بیت از مناسب سبزواری به بررسی مفهوم زمان و ارزش زندگی می‌پردازد و به نوعی هشدار درباره غفلت از عمر و فرصت‌های زندگی اشاره دارد.

در بخش اول بیت، شاعر می‌گوید "عنانِ عمر ز غفلت مده ز کف"، که به معنای این است که نباید اجازه دهیم کنترل عمر و زمان از دستمان خارج شود. "عنان" به معنای کنترل و هدایت است و "غفلت" به معنای بی‌توجهی و فراموشی. این جمله به ما یادآوری می‌کند که باید هوشیار باشیم و از غفلت در گذر زمان پرهیز کنیم.

در بخش دوم بیت، شاعر بیان می‌کند که "کسی دوباره شمع‌صفت زندگی ز سر نگرفت". این جمله به این معناست که زندگی مانند شمعی است که می‌سوزد و به پایان می‌رسد و هیچ‌کس نمی‌تواند آن را دوباره از سر بگیرد. شمع به عنوان نمادی از زندگی، نشان‌دهنده زودگذر بودن عمر و اهمیت استفاده بهینه از زمان است. این بخش از بیت تأکید می‌کند که فرصت‌ها و لحظات زندگی هرگز دوباره بازنمی‌گردند و باید از آن‌ها به بهترین شکل استفاده کنیم.

به طور کلی، این بیت به ما یادآوری می‌کند که زندگی ارزشمند است و باید از هر لحظه آن بهره‌برداری کنیم. غفلت از زمان و فرصت‌ها می‌تواند به از دست دادن لحظات مهم و ارزشمند منجر شود. شاعر با این هشدار به ما می‌گوید که باید هوشیار و آگاه باشیم و از عمر خود به درستی استفاده کنیم.
@mahfelshearvaava

عنانِ عمر ز غفلت مده ز کف، که کسی
دوباره شمع‌صفت زندگی ز سر نگرفت...
#مناسب_سبزواری

@mahfelshearvaava

مگس را شوقِ شِکَر می شود از زهرِ چشم افزون
زِ راندَن خیره تر گردد گدا چون بی حیا افتد

« #صائب_تبریزی»
این بیت از صائب تبریزی به بررسی تمایل و وسوسه در زندگی انسان‌ها می‌پردازد. در اینجا، مگس به عنوان نمادی از موجودات ضعیف و بی‌فکر معرفی می‌شود که به شیرینی (شکر) جذب می‌شود، حتی اگر این جذب شدن از زهر چشم (نگاه بد یا حسادت) ناشی شود.

در ادامه، شاعر به گدا اشاره می‌کند که وقتی شرم و حیا را از دست می‌دهد، احمق‌تر و خیره‌تر می‌شود. این نشان‌دهنده این است که فقدان حیا و شرم می‌تواند به انحطاط عقل و درک انسان منجر شود.

به طور کلی، این بیت به ما یادآوری می‌کند که وسوسه‌ها و تمایلات می‌توانند ما را به سمت رفتارهای ناپسند سوق دهند و از دست دادن حیا می‌تواند عواقب منفی بر عقل و رفتار ما داشته باشد.
@mahfelshearvaava