تجربانه | کوثر محمودآبادی

هشتادوهفت‌سالگی‌ را اینگونه جشن می‌گیرم‌
__________________

بیست‌و‌سه‌سال که چیزی‌ نیست. دلم می‌خاهد وقتی هشتادوهفت‌ساله هم شدم، بعضی‌ روزها به نوجوانی بازگردم. خط‌چشم‌ کت کلفت بکشم، سر تا پا سیاه بپوشم و موهای کوتاهم را یک‌وَری روی چشمم بریزم.

دلم می‌خاهد بنشینم پای فیلم‌های آدم‌خاری، و به نترس بودنم افتخار کنم. یا حتا وسوسه شوم از تراس بپرم، و اسپایدرمن‌بازی در بیاورم.

…

در هشتادوهفت‌سالگی، نمی‌خاهم پیرزنی پا به سن گذاشته باشم. می‌خاهم دفترچه خاطراتی باشم از تمام سال‌های زندگی‌، که با هر ورق‌زدنی به آن روزهایش بازمی‌گردد.
مثلن یک‌روز کودکی پنج‌ساله بشوم و در باغچهٔ خانه خاک‌بازی کنم. روز دیگر نوجوانی بشوم که برای پریدن از طبقه بیستم آماده می‌شود. حتا دوست دارم سی‌ساله‌ای بشوم با عشوه‌های جاافتادهٔ مخصوص به این سن.

…

دلم می‌خاهد به آخرش که رسیدم، خوشی‌هایم را از نو بِزی‌ام.
چون اینگونه می‌توانم زندگی‌ام را جشن بگیرم.


|کوثر محمودآبادی

🪻نوشتگاه

اثرِ الکلیِ کافئین روی مغز من
________________

اثر کافئین روی بدن من، هربار متفاوت از قبل است.
یکبار خابالودم می‌کند، بار دیگر جغدی بی‌خاب.‌ یکبار افسرده‌ام می‌کند، بار دیگر خوشحال‌ترین فرد در جهان. هم به آرامش رساندتم، هم به تشویش و اضطراب. با خودم می‌گویم لابد تاثیر بدش را صبح‌ها می‌گذارد. اما عصرها هم همینقدر دم‌دمی مزاج است.
نمی‌دانم من به او نمی‌سازم، یا او به من. ولی میانمان ذره‌ای تفاهم و توافق نیست. اصلن نمی‌توانیم هم را پیش‌بینی کنیم.

اما اگر بخاهم تمام فسفرهایم را بسوزانم تا دلیلی بیابم، به گمانم اثر کافئین روی من، مثل اثر الکل روی بقیه است.
می‌گویند «مستی و راستی.» آدم مست، پته‌هایش را راحت‌تر روی آب می‌ریزد. اگر درونش پر از شعف باشد، با رقص و بشکن نشانش می‌دهد. اگر عقده باشد، دیگر نمی‌تواند جلویش را بگیرد. و حتا اگر مملو از خشم باشد، علاقه‌ای به انکارش ندارد.
من هم وقتی کافئین می‌خورم، محتویاتِ درونم را (هرچه که باشد) راحت‌تر بالا میاورم. مثلن اگر مثل الان مضطرب باشم، با دندان‌قروچه و هرچه دستم می‌آید، بیشتر بروزش می‌دهم.


و اینگونه می‌شود که با وجود تمام کشمکش‌هایم با کافئین، هنوز هم دلم می‌خاهد این اسپرسوی سگ‌مزهٔ تلخ را بنوشم. اعتیاد نیست. لامصب بوی خوبی دارد. بعضی‌‌روزها هم عجیب به دادم می‌رسد.
البته اگر قلقش را نیابم، چاره‌ای جز چال‌کردنش ندارم.
آخر چرا دلم بخاهد حال گَندم را چندین‌برابر کنم؟ بگذار همانطور سربسته بماند.


|کوثر محمودآبادی

🪻نوشتگاه

تلنگرهای بی‌صدا
____________

چرا و چطورش را نمی‌دانم. دم غروب، وقتی هنوز تار می‌دیدم و سیستم مغزی‌ام بالا نیامده بود، یکهو به حال خودم افسوس خوردم.

ندایی بیخ گوشم گفت: «می‌پنداری خالصیِ عمرت چند کیلو باشد؟»
پاسخ دادم: «هان؟»
گفت: «فکر کن الان بمیری. به نظرت چند درصدِ عمرت رو زندگی کردی؟»

واقعن نمی‌دانم چرا، اما نتوانستم مثل همیشه بگویم درصدِ زیادی از عمرم را. نتوانستم لذت‌ها و لبخند‌ها و کوشش‌هایم را حساب کنم. آنی حس کردم همه‌شان پوچ و بی‌ارزشند، و من روزهایم را تلف کردم. همهٔ خاطراتم جلوی چشم آمد. تمام روزهایی که پشت هم سپری می‌شد، تا مشکلی یا دغدغه‌ای از ذهنم کاسته شود.

…

من همهٔ عمرم را خرج این کردم که بهتر زندگی کنم. پس کِی زندگی کردم؟ مگر به « انا لله و انا الیه راجعون» باور ندارم؟ مگر نمی‌گویم نفس می‌کشم تا «او» را بیابم؟ پس چرا مبنای اصلیِ روزهایم «او» نیست؟ چرا خدا را مکملی ضروری می‌بینم، که بودنش برای حال خوبم واجب است؟ تا به حال، ذره‌ای برای خدا زیستم؟ برای خودِ خودش. نه بهشت و حال خوبی که عِطرِ مسیرش می‌دهد.

…

دم غروب، وقتی که چشم‌هایم را گشودم و اذان پخش شد، روی دیوار تمام عمرم را دیدم. من، تمام این سال‌ها برای بهشتِ خدا و حال خوبِ خودم زیستم. و این یعنی تمام عمرم را خرج چیزی کردم که برایم نمی‌ماند و پایدار نیست.


|کوثر محمودآبادی

🪻نوشتگاه

منعطف می‌مانم و هول‌هولکی می‌نویسم
___________________


عاشق طرز مربی‌گریِ شاهین کلانتری‌ام. آموزش‌هایش روی هوا نیست. آدمیزاد را خوب می‌شناسد، برای مریخی‌ها درس نمی‌دهد.

مثلن وقتی می‌گوید هرگز دست از انتشار روزانه برندارید، برایش چاره هم می‌آورد.
اگر کس دیگری این را به من می‌گفت، می‌پرسیدم آخر مگر می‌شود؟ آدمیزاد است. برایش کار پیش می‌آید. مریض می‌شود، حوصله‌اش را ندارد.
اما بواسطهٔ شاهین کلانتری آموختم که هرگاه ایده‌ای نداشتم، از بی‌ایدگی‌ام بنویسم. چالش‌های نوشتن را سوژهٔ نوشتن کنم. یا حتا از همان لحظه‌ای که در آنم، بنویسم.

…

حالیا سوژهٔ امشبم انعطاف‌پذیری‌ست. ساعتی پیش وقتی در حال خانه‌‌چلاندن (تمیزکاریِ خانه) بودم، تصمیم بر این شد به عروسی بروم. تا دست و پایم را جمع کردم و آماده شدم، یاد آمد برای «تجربانه» چیزی ننوشتم. می‌توانستم ننویسم و بگویم بیخیال. اگر منِ پارسال بود حتمن چنین می‌کرد. ولی امسال به لطف خدا و به پشتوانهٔ آموزه‌هایم از شاهین کلانتری چنین نمی‌کنم، و حتا زیر بمب‌بارانِ دیجی هم می‌نویسم. هرچند که سوژهٔ نوشتنم، هول‌هولکی نوشتن باشد.

|کوثر محمودآبادی

دلتنگی برای چیزیکه هست
________________

تا حالا شده حین نوشتن دلتون واسه نوشتن تنگ شه؟
شده تو دل وطن دلتون واسه وطن تنگ شه؟

برای من زیاد پیش میاد. من، وقتی تو خونه هستم، دلم خیلی واسه ایران تنگ میشه. اونقدر که آرزوم میشه سفر کردن به ایران.
یا وقتایی که با جون و دل می‌نویسم، حسرت اینو می‌خورم که کاش می‌تونستم الان بنویسم.

دیوونه‌ام؟ «دیوانگی هم عالمی دارد.» راستش ترجیح میدم دیوونه باشم.
اما میدونین چرا دلم تنگ میشه؟ چون دلم میخاد از داشته‌هام بیشتر داشته باشم، بیشتر غرقشون بشم، و زیبایی‌هاشون رو پررنگ‌تر ببینم.

ما آدما تا وقتی وجود چیزی رو درک نکرده باشیم، نمیتونیم میلِ به خاستنش رو تو قلبمون روشن کنیم. وقتی تشنه به چشمه می‌رسیم و سینه‌ای تر می‌کنیم، دیگه نمی‌تونیم دل از چشمه بکَنیم. دوست داریم بیشتر بنوشیم، مشکمون رو پر کنیم تا بعدن هم ازش داشته باشیم. و حتا اگه بشه، دلمون میخاد سرچشمه رو بیابیم و اونو مال خودمون کنیم.


دل شما هم برای چیزایی که هست، تنگ میشه؟

|کوثر محمودآبادی

🪻نوشتگاه

مشکی‌تر از مشکی می‌شود چه رنگی؟
_______________

قدیمی‌ها همیشه خوب می‌گفتند:
«در نومیدی بسی امید است، پایان شب سیه سپید است.»

از حوصله خارج است بگویم علم این‌ را چگونه ثابت کرده.(مایل باشید در قسمت نظرات خاهم گفت.) اما ثابت شده که ما به رنج و سختی کشش بیشتری داریم.
آیا برای این است که مرض داریم و سادو-مازوخیسیمیم؟ نه.
دلیلش این است که در رنج و سختی به ته خط می‌رسیم. یعنی، همانجا که زانو می‌زنیم و نومید می‌شویم. و همه‌چیز را سیاهِ سیاه می‌بینیم.

وقتی فشار و سختی بر ما چیره می‌شود، تمام عیاشی‌ها رنگ می‌بازند، و دغدغه‌های بسیاری کنار می‌روند. می‌شود گفت علف‌های هرز ذهنمان هرس می‌شوند، و گل و گیاه(همان معنای زندگی) بهتر به چشم می‌آید.

هیچ‌کس، حتا کسی که به ته خط رسیده و راهی جز خودکشی نمی‌بیند، دلش نمی‌خاهد بی‌شور و هدف زندگی‌اش را به پایان برساند. همیشه همه در سیاهی شب به دنبال ستاره‌ای می‌گردند، که نوید روز باشد.

باری، اگر به رنج و سیاهی خوب بنگریم، چیزهای ارزشمندی به ما هدیه خاهند داد. این دو موهبتی از جانب خداوندند تا زندگی به چشممان قشنگ‌تر بیاید.


|کوثر محمودآبادی

🪻نوشتگاه

بال‌های موفقیت
___________

شما هم رسیدن به‌ موفقیت را به مثابه اوج گرفتن می‌دانید؟ همان از فرش به عرش رسیدن؟

موفقیت، به بال نیاز دارد تا خودش را به اوج برساند. بال‌هایی که در برابر طوفان، برف و‌ باران، و حتا خورشید سوزان هم دوام بیاورند و پرپر نشوند.

صبر و‌ پذیرش، همان بال‌هایی هستند که از شما دربرابر پیشامدهای روبه‌رو، مه و خورشید و فلک محافظت می‌کنند.
ما آدمیم. از فردای خود خبر نداریم. این دنیا هم مال ما نیست که زیر و بمش را از بر باشیم. پس پیشامدهای غیرمنتظره و ناآشنا، همیشه در یک قدمی ما هستند.
غیرممکن است که در مسیر موفقیت با پیشامدهای نادل‌خاه روبه‌‌رو نشویم.
بنابراین باید از بال‌های ضدضربه بهره بگیریم، و صبر و پذیرش را توشهٔ راهمان قرار دهیم.

گاهی همه‌چیز به میل ما نیست، حتا خودمان. مثلن روزهایی چنان خسته و کمرخمیده‌ایم، که توانی برای ادامه‌دادن نداریم. اگر در این‌روزها صبر نکنیم و نپذیریم که خستگی جزئی از راه است، به سرعت سقوط خاهیم کرد و از مسیر موفقیت خارج می‌شویم.


|کوثر محمودآبادی

🪻نوشتگاه

سفر به درون از جنگلی سبز
_________________

اولی: «می‌خام برم خودم رو بشناسم.»

دومی: «پس میخای بری به جنگل.»

اولی: «چی می‌گی واسه خودت؟ میخام به درونم سفر کنم. جنگل کجا بود آخه؟»

دومی: «منم همینو می‌گم. درون تو عین یه جنگله»

اولی: «چرت نگو. من دریام. جنگل سبزه. من از سبز چندشم میشه.»

دومی: «ولی من اگه جای تو بودم، خودشناسی رو یه جنگل فرض می‌کردم.»

اولی: «چرا؟»

دومی: «من و تو فکر می‌کنیم جنگل رو خیلی خوب می‌شناسیم. فکر می‌کنیم واقعن به جز چندتا دار و درخت و حیوون وحشی چیز دیگه‌ای نداره. اما جنگل، اسرارآمیزترین جا تو دنیاست. اگه یه هفته اونجا باشی، می‌بینی اصلن شبیه به تصوراتت نیست. شاید خیلی چیزایی که ازش می‌دونستی یا توی فیلما دیدی هم اشتباه در بیاد. ولی دریا خیلی رویایی‌تره. هم‌جنس ما نیست. نمیشه بدون تجهیزات یه هفته داخلش نفس بکشی. برای همین راحت نمیشه از درونش چیزی کاوید.
برو به جنگل. شاید اونجا فهمیدی که رنگ موردعلاقه‌ت سبزه. تو چی میدونی اونجا چی پیدا می‌کنی؟»


|کوثر محمودآبادی

حتا اگر یادم نباشد
_____________

هشدار گوشی‌ را برای ساعت ده تنظیم می‌کنم. می‌خاهم خودم را پیش از خاب کلی بغل بگیرم.

آری. از یاد می‌برم. برای همین به هشدار نیاز دارم. و الّا چه نیازی به کلی بغل بود؟
فشار امروز، خستگی‌هایی که درست در نمی‌روند، همه و همه هوش و حواس را از سرم می‌ربایند. در این بحبوبه، اگر حواسم به خودم نباشد چه می‌شود؟
همین من بود که امروز تمام خودش را وسط گذاشت و کارهایم را جلو برد.
درست است که ذهنم یاری نمی‌کند، اما نامردی نیست در آخرین لحظات روز، خودم را میهمان تشکری خشک و خالی نکنم؟
این، کوچک‌ترین دِینی‌ست که گردن خودم دارم.


|کوثر محمودآبادی

درویش ِنتیجه‌گرا کوزهٔ روغن می‌شکند
_________________

مرضِ نتیجه‌گرایی امانم را بریده بود. نمی‌گذاشت قدم از قدم بردارم. تا کمی پیش می‌رفتم، بیخ انگشت شستم تاول گنده‌ای می‌چسباند. می‌گفت یا عقب‌گرد می‌کنی، یا جفتْ قلم‌هایت را می‌شْکانم.
شما بگویید. به جز سر خم کردن چکاری از دستم برمی‌آمد؟

…

تا پارسال هیچ‌ گِلی نداشتم که به سر بگیرم. امسال اما فرق ‌کرد. نورون‌های تازه‌ای به میدانِ عمل آمدند و با هم دست دوستی دادند. این شد که فهم جدیدی در مغزم زایید. فهمیدم علاج درد من، تکاپو و تلاش است.

ما زمانی به نتیجه می‌گرَویم، که غرق تلاش نشده باشیم. تلاش، ما را در لحظه نگه می‌دارد. و لحظه، آینده را می‌سازد.
بنابراین اگر خود را وقف تلاش نکنیم و حواسمان به مسیر نباشد، خیال‌بافی مثل انگل به جانمان می‌افتد، و شیرهٔ جانمان را می‌مکد. آنجاست که باید از داستان «درویش خیال‌باف و‌ کوزهٔ روغن» یاد کرد، و درس عبرت گرفت.

|کوثر محمودآبادی

🪻نوشتگاه

چه کسی بهتر از همه مراقبه می‌کند؟
______________

به گمان برخی، چهارزانو-نشستن و نفس‌ عمیق‌ کشیدن مراقبه است. اما این خرده‌ریزی از مراقبه و درون‌پویی‌ست.

مراقبه یعنی مراقبت از خود، آن هم در هرلحظه و هرجا.
به‌ گونه‌ای که خودت را بهتر ببینی، و بیشتر بشناسی.

مادران این را از همه بهتر بلدند. آنها می‌دانند چطور باید از کودکی که با جهان آشنا نیست مراقبت کنند. همهٔ خود را وسط می‌گذارند و چیزی از او دریغ نمی‌کنند. آنها مثل باغبان بالای سر نهال خود می‌نشینند، و در وقتش آن را آب می‌دهند، می‌نوازند، و قلبش را سرشار از نور می‌کنند.


ما هم اگر می‌خاهیم مراقبه‌های با کیفیتی داشته‌باشیم، باید برای خودمان مادری کنیم.
خودمان را زیر بال و پر بگیریم، و اجازه دهیم در بستری امن، با جهان آشنا شویم.


|کوثر محمودآبادی

🪻نوشتگاه

همه‌چیز بالا و پایین دارد
________________

زندگی، مشتقی از سینوس است. بالا و پایین دارد. یک روز روی قله‌ای، روز دیگر در قعر چاه. روزهایی هم هست که نه در فرازی، نه در نشیب. صفرِ صفر. بلاتکلیف و ثابت.

خوبی زندگی به همین است که همیشه ثابت نیست، و مشتقش «هیچ» نمی‌شود. چون در هیچ، جز تجربهٔ هیچ، چیز دیگری نیست.

…

همین نوشتن را بینید. چه می‌شد اگر همیشه یکجور می‌نوشتیم و تغییری حاصل نمیشد؟ نه بهتر می‌نوشتیم، نه بدتر.
شاید برخی تصور کنند که بدتر نوشتن عیب است. اما اینطور نیست. یک‌روزهایی بدتر نوشتن، عین پیشرفت است. چون می‌توانی عیبت را بیابی، برایش چاره بجویی، و در فرازِ بعد، بهتر از دفعات قبل بنویسی.


باری، همه‌چیز بالا و پایین و خوب و بد دارد. و اگر اینچنین نباشد، یکجای کار می‌لنگد. چون ثابت‌بودن همیشه طبیعی نیست.


|کوثر محمودآبادی

🪻نوشتگاه

از همان‌چیزی بنویس که نمی‌گذارد بنویسی
________________

پاک می‌کنم و می‌نویسم. و این هی تکرار می‌شود.
چون حرف‌هایی دارم که نمی‌خاهند زده شوند. می‌خاهند همینجور گمنام بمانند و در گمنامی بمیرند.

بهشان می‌گویم: «لطفن رخصت دهید و روی صحنه آیید.»
فیس می‌کنند و می‌گویند: «ایششششش» (یعنی نمی‌خاهند.)

حالا که اینها نمی‌آیند، هیچ یادداشتی در آستین ندارم. حتا جلوی دهانِ ایده‌ها را هم گرفتند و نمی‌گذارند ظاهر شوند.

با این اوصاف، من الان از چی و چطور یادداشت بنویسم؟
اولین‌کاری که به ذهنم می‌رسد همین است:
وقتی نمی‌توانی بنویسی، از ناتوانی در نوشتن بنویس.

|کوثر محمودآبادی

ارزش زندگی به چیست؟
به ته‌دیگِ ته قابلمه، یا آسمان رنگی‌رنگی؟
___________________

انگار که خدا بخاهد خستگی را از تنم بردارد، ناگهان آسمان پری‌وش می‌شود. دامن رنگینش را پهن زمین می‌کند، و با ابرهایش قر و غمزه می‌رود.

…

هرجا کم آوردی، به آسمان که نه، به آن‌ور سکه نگاه کن. پشت هر خستگی، چیزی‌ نهفته که حالت را جا می‌آورد.


اگر هم سکه را چرخاندی و هیچ‌ نبود، اگر کفگیرت به ته دیگ خورد و ته‌دیگی نبود، به دلت بد راه نده. عوضش دیگ را چپه کن وُ، ضرب بگیر و برقص.
چون ارزش زندگی، به حال خوبی‌ست که برای خودمان می‌سازیم.


|کوثر محمودآبادی

🪻نوشتگاه

بالاتر از سیاهی رنگی هم هست؟
_______________________

کی گفته از سیاه، سیاه‌تر نداریم؟

کافیه بگی مگه بدتر از اینم میشه، که از آسمون طبق‌طبق «میشه» بباره و ببینی که آره.

البته، این یه قانونه و ربطی به سیاهی و فلاکت نداره.
ما بالاتر از خوشبختی هم داریم، بالاتر از سفیدی هم هست.

اما تا حالا به این فکر کردین بالاتر از خرحمالی چیه؟
من امروز کشفش کردم. بهش میگن «شترحمالی»
دقیقن همون لحظه‌ که حس می‌کنی انرژی‌ت تموم شده و دیگه توان اسب بخارو نداری، یهو از تو کوهان‌ت سوخت می‌رسه. و می‌بینی شگفتا! به شدت خرحمالی‌ت افزوده شد.

خلاصه اینجوریاس.
شما اصولن بالاتر از چیو توی زندگیتون می‌بینین؟

|کوثر محمودآبادی

🪻نوشتگاه

قول‌‌ الکی نده
_______________

عادت کن زیاد قول ندهی. مخصوصن به خودت.

مثلن خودِ من. سرم پر از قول‌هایی بود، که روی هوا به خودم می‌دادم. یک روز که به سرم سر زدم، دیدم همه‌شان ترکیدند و پخش و پلا شدند.

از آن روز با احتیاط قول می‌دهم. لااقل به خودم. چون شاید فراموش کنم که قولی داده شده، اما ناخودآگاهم که مثل من نیست. کاری که وعده‌ش را داده ‌بودم به سرانجام برسانم، نرساندم، و بعد به شکل سردرد و فلاکت روی سرم ریخت.

شما هم قول الکی ندهید. لااقل نه به خودتان.

|کوثر محمودآبادی

🪻نوشتگاه

موشِ پاعنکبوتی
________________

از کاغذهای مچاله‌شده و ایده‌های پاک‌شده خوشم می‌آید.

هر ایده‌ با هر قیافه‌ای، دنیای خاص خودش را دارد. حتا آنها که پسند نمی‌شوند و سر از سطل آشغال در می‌آورند.

…

از سطل آشغالِ اتاق، صدای جلز جلز می‌آید. انگار که موشی با پاهای عنکبوت، درونش وول‌وول می‌خورد. آب دهانم را قورت می‌دهم.
از جایم بلند می‌شوم تا صحنه را ترک کنم، که فکری جلویم را می‌گیرد:
«اگر بیرون آمد و لای لباس‌هایمان رفت، چه؟»
سر جایم می‌نشینم. بهتر است سلاحی جور کنم… چرا هیچ‌چیز دور و برم نیست؟

از گوشهٔ چشم کله‌ای می‌بینم که از سطل بیرون زده. جیغ خفه‌ای می‌کشم و از جایم می‌پرم.
نگاهم به سطل کشیده می‌شود. هیچ‌ کله‌ای در کار نیست. کاغذ مچاله‌شده‌ای‌ست، که تکان‌تکان‌ می‌خورد. تا می‌آیم نفس راحتی بکشم، این فکر سرم را می‌خورد: «شاید موش لای کاغذ گیر کرده‌.» دلم می‌خاهد گریه کنم، یا مادرم را صدا بزنم. اما به جز بالاگرفتن پاها و فشردنِ دستهٔ صندلی، هیچ‌کاری نمی‌کنم.
طی عملیات انتحاری، از جا بلند می‌شوم و به سطل آشغال لگد می‌زنم وُ، به سمت در اتاق می‌گریزم.
مدتی می‌گذرد و هیچ‌اتفاقی نمی‌افتد. به این می‌اندیشم که شاید توهم زدم. دوباره به سمت سطل می‌روم. هیچ کاغذی تکان نمی‌خورد، و‌ صدایی هم نمی‌آید.


نمی‌دانم شجاعتم چگونه فعال شد که جلو رفتم، و تکه‌کاغذ‌ها را برداشتم. درونشان هیچ‌چیز نبود. یکی‌شان را باز کردم. داستانِ ناتمامِ موشی بود که در یکی از آزمایش‌های ژنتیکی حافظه‌اش را از دست داده‌ بود.
حالا می‌فهمم چرا آن صداها را شنیدم. مثل اینکه این موش، می‌خاهد قصه‌اش را به پایان برسانم.


|کوثر محمودآبادی

🪻نوشتگاه

شسته‌‌رفته زیستن
______________

قلمم می‌نویسد: «جمله چقدر شبیه به زندگی‌ است.»

دلیلش را جویا می‌شوم.

می‌گوید: «به جمله نگاه کن. اگر زیادی کوتاه یا زیادی بلند باشد، کیفیتش را می‌بازد. مفهوم را نمی‌رساند، و حتا حوصله را سر می‌برد. زندگی هم همینگونه است. به قول معروف، عرضش از طولش مهم‌تر است. برای بعضی‌ها زیادی کش می‌آید وُ، در آخر هم تباه می‌شود. بعضی‌ها هم قبل از آنکه بدانند چه شد، از این دنیا می‌روند.
آدم اگر می‌خاهد موثر باشد، باید یاد بگیرد شسته‌رفته حرف بزند، بنویسد، و زندگی کند.»

|کوثر محمودآبادی

🪻نوشتگاه

شهدی که برایم زهرمار شده
_______________

امشب بساط‌ جمع است.
نخیر جانم. نه پندی‌ست، نه آیه‌، نه نامه‌.
تجربهٔ چرب‌و‌چیلی‌یی در کار نیست…

خابم می‌آید آقاجان. تمام روز خابم می‌آمد. حتا وقتی خاب بودم هم خابم می‌آمد. مدت‌هاست فقط خابم می‌آید.


بی‌هوشی‌هایم بدمزه شده. مثل قهوهٔ سوخته‌ای که عصاره‌اش زهرمار خالص است.
اصلن آخرین‌باری که آدمیزادی خابیدم کی بود؟ چرا برایم شبیه به رویا شده؟ (می‌توانم گریه کنم؟)

اصلن چرا شب‌ها زود صبح می‌شود و نمی‌توانم بیشتر بخابم؟
چرا شب‌ها زودتر نمی‌خابم؟


|کوثر محمودآبادی

حرفی برای جویبارک گریان
_______________

دل که آرام نمی‌شد، به یاد آوردم خدا شب را، آسمان را، و شعر را برای آرامش آفریده ‌است.

در دل شب، زیر پارچهٔ آسمان، خودم را پناهندهٔ شهر اشعار کردم، تا آیه‌ای از دل حرف‌ها در آورم.

شمس لنگرودی، شعرش را مثل آب، اینچنین بر جانِ آتشم انداخت. ایستاد و در نگاهم حرفی خاند:
«…غصه نخور جویبارک گریان
تو تکه‌یی از ابرهایی
و به آسمان طلایی باز خواهی گشت…»*

|کوثر محمودآبادی

پ‌ن: چیده شده از «رقص با گذرنامهٔ جعلی»


🪻نوشتگاه