مشکی‌تر از مشکی می‌شود چه رنگی؟ _______________ قدیمی‌ها همیشه خوب می‌گفتند: «در نومیدی بسی امید است، پایان شب سیه سپید است.» از حوصله خارج است بگویم علم این‌ را چگونه ثابت کرده.(مایل باشید در قسمت نظرات خاهم گفت.) اما ثابت شده که ما به رنج و سختی کشش بیشتری داریم. آیا برای این است که مرض داریم و سادو-مازوخیسیمیم؟ نه. دلیلش این است که در رنج و سختی به ته خط می‌رسیم. یعنی، همانجا که زانو می‌زنیم و نومید می‌شویم. و همه‌چیز را سیاهِ سیاه می‌بینیم. وقتی فشار و سختی بر ما چیره می‌شود، تمام عیاشی‌ها رنگ می‌بازند، و دغدغه‌های بسیاری کنار می‌روند. می‌شود گفت علف‌های هرز ذهنمان هرس می‌شوند، و گل و گیاه(همان معنای زندگی) بهتر به چشم می‌آید. هیچ‌کس، حتا کسی که به ته خط رسیده و راهی جز خودکشی نمی‌بیند، دلش نمی‌خاهد بی‌شور و هدف زندگی‌اش را به پایان برساند. همیشه همه در سیاهی شب به دنبال ستاره‌ای می‌گردند، که نوید روز باشد. باری، اگر به رنج و سیاهی خوب بنگریم، چیزهای ارزشمندی به ما هدیه خاهند داد. این دو موهبتی از جانب خداوندند تا زندگی به چشممان قشنگ‌تر بیاید. |کوثر محمودآبادی 🪻نوشتگاه