اگر از من بپرسی بهترین شعرت کدام است، می‌گویم همان که روزگارم آرزوهایم و عمرم را در آن ریختم؛ همان شعری که با نستعلیق فارسی نوشتمش، تذهیب شده با ستاره‌ی چشمانت.
من و عصر دل‌انڪَیز و چاے خوشرنڪَی کہ سر ایوان از فرط نڪَاه دلرباے تو یخ ڪرد ؛ این قصہ ڪَرچہ خیالیست اما باید ڪَاهی دل بہ خیالبافی با تو در یڪ هواے دلچسب زد ..!!
