صوفیے در باغ از بهر گشاد
صوفیانہ روے بر زانو نهاد
پس فرو رفت او بہ خود اندر نغول
شد ملول از صورت خوابش فضول
ڪہ چہ خسپے آخر اندر رز نگر
این درختان بین و آثار و خضر
امر حق بشنو ڪہ گفتست انظروا
سوے این آثار رحمت آر رو
گفت آثارش دلست اے بوالهوس
آن برون آثار آثارست و بس
باغها و سبزهها در عین جان
بر برون عڪسش چو در آب روان
آن خیال باغ باشد اندر آب
ڪہ ڪند از لطف آب آن اضطراب
باغها و میوهها اندر دلست
عڪس لطف آن برین آب و گلست
گر نبودے عڪس آن سرو سرور
پس نخواندے ایزدش دار الغرور
این غرور آنست یعنے این خیال
هست از عڪس دل و جان رجال
جملہ مغروران برین عڪس آمده
بر گمانے ڪین بود جنتڪده
میگریزند از اصول باغها
بر خیالے میڪنند آن لاغها
چونڪ خواب غفلت آیدشان بہ سر
راست بینند و چہ سودست آن نظر
بس بہ گورستان غریو افتاد و آه
تا قیامت زین غلط وا حسرتاه
اے خنڪ آن را ڪہ پیش از مرگ مرد
یعنے او از اصل این رز بوے برد
#مولانای_جان ✅