شاه فرتوت ابریقستان
#آرمان
Канал
2,64 тыс.
подписчиков
24,5 тыс.
фото
3,83 тыс.
видео
8,32 тыс.
ссылок
به مجله سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، ادبی، هنری، ورزشی #شاه_فرتوت_ابریقستان خوش آمدید...
ارتباط با ادمین:
@oldking1976
به بهانهٔ سالروز واقعهٔ ۱۷ شهریور
عکسِ پیوست، يكى از مشهورترين عكس‌هایی‌ست که از واقعه هفدهم شهریور برجا مانده است. احتمالاً در آن گیرودار که خیابان‌های اطراف میدان ژاله به محشر کبری تبدیل شده بود، عکّاسی امکان‌پذیر نبوده است.
بنابراین تصویرهای زیادی از این مهمّ‌ترین اتّفاق پیش از سقوط رژیم شاه وجود ندارد.
در پیش‌زمینه عکس، سربازهایی را می‌بینیم که تفنگ‌ها‌یشان را رو به جمعیّت نشانه رفته‌اند. ارتشی‌هایی با لباس کامل نبرد و مجهّز به کلاه‌خود و سرنیزه... یگانی که اصولاً برای سرکوب شورش‌های شهری طرّاحی و سازمان‌دهی نباید بشوند.
در میانه کادر توده انبوهی از بدن‌هایی دیده می‌شود که از فشار گلوله‌ها درهم لولیده‌اند و بی‌شکل و درهم به نظر می‌رسند.
پیداست از کشته، پشته ساخته‌اند و پیداست کسانی از این توده درهم یا به زیر کشته‌ها خزیده‌اند یا خود را از زیر آنها دارند بیرون می‌کشند؛ هرچند راه فرار ندارند، چون در پس‌زمینه کادر سربازهای دیگری آماده به شلّیک ایستاده‌اند؛ تظاهرکنندگان محاصره شده‌اند؛ ولی چیزی‌که عجیب است اینکه چه‌طور امکان دارد سربازها بدون تیراندازی از یک ارتفاع به جمعیّت، هم‌قطاران خود را هدف قرار ندهند؟!... البتّه به احتمال زیاد آنها ابتدا این توده را به وجود آورده‌اند و بعد آنرا دور زده‌اند.
گفته شده که خبرنگاران وقتی سر رسیدند که میدان کم و بیش از آثار قتل‌عام مردم پاک شده بود.
بعد از گذشت بیش از چهاردهه، آدم‌های زیادی را هم پیدا نمی‌کنید که میدان ژاله را در آن سحرگاهِ پرتهدید و ناباور به چشم دیده باشند.
من ده سال پیش اتّفاقاً یکی از بازماندگان میدان ژاله را ملاقات کردم. او پیرمردی‌ست که حالا ساکن آمریکا است. تعریف می‌کرد که تا ده دقیقه بعد از پایان غرّش‌های گلوله در خیابان‌ها جرأت بیرون آمدن از جوی آب خیابان را نداشته است.
ولی فقط همین!.. روایت‌ها آنقدر متضاد و پر از نقیض‌گویی است که بیرون کشیدن واقعیّتی که فقط چند دقیقه طول کشیده را عملاً غیرممکن می‌کند و روایت‌ها هم‌دیگر را از سکّه می اندازند؛ مانند ادّعای عجیب «شجاع‌الدّین شفا» که تیراندازان را فلسطینی می‌دانست!
افسانه‌های زیادی هم از تعداد کشته‌ها دهان به دهان گشت و بر شدّت تأثير داستان بر اذهان مردم افزود و خشم معترض‌ها را تیزتر کرد؛ گذشت زمان ثابت کرد که آمار رسمی‌ای که همان موقع منتشر شد، به واقعیّت نزدیک‌تر بوده است، نه تعداد حیرت آور بیش از چهارهزار نفری که #میشل_فوکو با بدجنسی به روزنامه ایتالیایی‌اش گزارش داد و باعث شد تا افکار عمومی غرب ، علیه رژیم تحریک شود، هرچند در یک تظاهرات چه یک نفر کشته شود و چه هزاران نفر؛ جنایت نام دیگری ندارد!
بعداً این روز را "جمعه خونین" یا "جمعه سیاه" لقب دادند. روزی که در تاریخ معاصر بر سر آن اتّفاق نظرهایی هم وجود دارد.
این که بعد از فاجعه #سینما_رکس_آبادان، دوّمین و شاید مهمّ‌ترین ضربه به حکومتی بود که تزلزل و گیجی در ارکان تصمیم‌گیرش، امکان تداوم حیاتش را به مخاطره انداخته بود و به تندروترین مخالف‌هایش امکان جنب و جوشی می‌داد که ماشین حکومت را از قلّه به پائین بیاندازند.
بعد اینکه هفدهم شهریور سال ۵۷ را نقطه پایانی روش‌های مصالحه و مذاکره با رهبران معترض دانسته‌اند که این ادّعا هم مجالی برای تردید فراهم می‌کند، چرا که به فرض اگر این واقعه هم اتّفاق نمی‌افتاد، آیا هواداران آیت‌الله #خمینی و دیگر گروه‌های فعّال مخالف حکومت، فرصتی دیگر برای رویارویی به‌وجود نمی‌آوردند؟!...
شاید با مطالعه تاریخ‌های معدود نوشته شده درباره روزشمار منتهی به انقلاب ۵۷، برخی این‌طور استنباط کنند که مرکز قدرت می‌خواسته است از تظاهرکنندگان زهر چشم بگیرد، ولی بیشتر به نظر می‌رسد که هم در حکومت نظامی در دولت آشتی ملّی #شریف‌امامی و هم در دستور تیراندازی در آن صبح خونین نوعی دست‌پاچگی و بی‌تدبیری وجود داشته است.
#شاه در ماه‌های منتهی به سقوط، نه توان معامله داشت و نه برای قدرتش می‌توانست دست به قمار بزند.
از بازیگران اصلی جمعه خونین «ارتشبد غلامعلی #اویسی» بود که در آن زمان فرماندار نظامی تهران بود. او چند سال بعد در پاریس ترور شد. گفته شده #عماد_مغنیه در قتل او دست داشت...
...و شیخ #یحیی_نوری که تجمّع و اعتراض به دعوت او انجام شد و بعد از این واقعه بازداشت و مدّتی زندانی شد. او در سال ۱۳۸۶ به مرگ طبیعی درگذشت.
✍🏼 #آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
عکسِ پیوست، يكى از مشهورترين عكس‌هایی‌ست که از واقعه هفدهم شهریور برجا مانده است. احتمالاً در آن گیرودار که خیابان‌های اطراف میدان ژاله به محشر کبری تبدیل شده بود، عکّاسی امکان‌پذیر نبوده است.
بنابراین تصویرهای زیادی از این مهمّ‌ترین اتّفاق پیش از سقوط رژیم شاه وجود ندارد.
در پیش‌زمینه عکس، سربازهایی را می‌بینیم که تفنگ‌ها‌یشان را رو به جمعیّت نشانه رفته‌اند. ارتشی‌هایی با لباس کامل نبرد و مجهّز به کلاه‌خود و سرنیزه... یگانی که اصولاً برای سرکوب شورش‌های شهری طرّاحی و سازمان‌دهی نباید بشوند.
در میانه کادر توده انبوهی از بدن‌هایی دیده می‌شود که از فشار گلوله‌ها درهم لولیده‌اند و بی‌شکل و درهم به نظر می‌رسند.
پیداست از کشته، پشته ساخته‌اند و پیداست کسانی از این توده درهم یا به زیر کشته‌ها خزیده‌اند یا خود را از زیر آنها دارند بیرون می‌کشند؛ هرچند راه فرار ندارند، چون در پس‌زمینه کادر سربازهای دیگری آماده به شلّیک ایستاده‌اند؛ تظاهرکنندگان محاصره شده‌اند؛ ولی چیزی‌که عجیب است اینکه چه‌طور امکان دارد سربازها بدون تیراندازی از یک ارتفاع به جمعیّت، هم‌قطاران خود را هدف قرار ندهند؟!... البتّه به احتمال زیاد آنها ابتدا این توده را به وجود آورده‌اند و بعد آنرا دور زده‌اند.
گفته شده که خبرنگاران وقتی سر رسیدند که میدان کم و بیش از آثار قتل‌عام مردم پاک شده بود.
بعد از گذشت بیش از چهاردهه، آدم‌های زیادی را هم پیدا نمی‌کنید که میدان ژاله را در آن سحرگاهِ پرتهدید و ناباور به چشم دیده باشند.
من ده سال پیش اتّفاقاً یکی از بازماندگان میدان ژاله را ملاقات کردم. او پیرمردی‌ست که حالا ساکن آمریکا است. تعریف می‌کرد که تا ده دقیقه بعد از پایان غرّش‌های گلوله در خیابان‌ها جرأت بیرون آمدن از جوی آب خیابان را نداشته است.
ولی فقط همین!.. روایت‌ها آنقدر متضاد و پر از نقیض‌گویی است که بیرون کشیدن واقعیّتی که فقط چند دقیقه طول کشیده را عملاً غیرممکن می‌کند و روایت‌ها هم‌دیگر را از سکّه می اندازند؛ مانند ادّعای عجیب «شجاع‌الدّین شفا» که تیراندازان را فلسطینی می‌دانست!
افسانه‌های زیادی هم از تعداد کشته‌ها دهان به دهان گشت و بر شدّت تأثير داستان بر اذهان مردم افزود و خشم معترض‌ها را تیزتر کرد؛ گذشت زمان ثابت کرد که آمار رسمی‌ای که همان موقع منتشر شد، به واقعیّت نزدیک‌تر بوده است، نه تعداد حیرت آور بیش از چهارهزار نفری که #میشل_فوکو با بدجنسی به روزنامه ایتالیایی‌اش گزارش داد و باعث شد تا افکار عمومی غرب ، علیه رژیم تحریک شود، هرچند در یک تظاهرات چه یک نفر کشته شود و چه هزاران نفر؛ جنایت نام دیگری ندارد!
بعداً این روز را "جمعه خونین" یا "جمعه سیاه" لقب دادند. روزی که در تاریخ معاصر بر سر آن اتّفاق نظرهایی هم وجود دارد.
این که بعد از فاجعه #سینما_رکس_آبادان، دوّمین و شاید مهمّ‌ترین ضربه به حکومتی بود که تزلزل و گیجی در ارکان تصمیم‌گیرش، امکان تداوم حیاتش را به مخاطره انداخته بود و به تندروترین مخالف‌هایش امکان جنب و جوشی می‌داد که ماشین حکومت را از قلّه به پائین بیاندازند.
بعد اینکه هفدهم شهریور سال ۵۷ را نقطه پایانی روش‌های مصالحه و مذاکره با رهبران معترض دانسته‌اند که این ادّعا هم مجالی برای تردید فراهم می‌کند، چرا که به فرض اگر این واقعه هم اتّفاق نمی‌افتاد، آیا هواداران آیت‌الله #خمینی و دیگر گروه‌های فعّال مخالف حکومت، فرصتی دیگر برای رویارویی به‌وجود نمی‌آوردند؟!...
شاید با مطالعه تاریخ‌های معدود نوشته شده درباره روزشمار منتهی به انقلاب ۵۷، برخی این‌طور استنباط کنند که مرکز قدرت می‌خواسته است از تظاهرکنندگان زهر چشم بگیرد، ولی بیشتر به نظر می‌رسد که هم در حکومت نظامی در دولت آشتی ملّی #شریف‌امامی و هم در دستور تیراندازی در آن صبح خونین نوعی دست‌پاچگی و بی‌تدبیری وجود داشته است.
#شاه در ماه‌های منتهی به سقوط، نه توان معامله داشت و نه برای قدرتش می‌توانست دست به قمار بزند.
از بازیگران اصلی جمعه خونین «ارتشبد غلامعلی #اویسی» بود که در آن زمان فرماندار نظامی تهران بود. او چند سال بعد در پاریس ترور شد. گفته شده #عماد_مغنیه در قتل او دست داشت...
...و شیخ #یحیی_نوری که تجمّع و اعتراض به دعوت او انجام شد و بعد از این واقعه بازداشت و مدّتی زندانی شد. او در سال ۱۳۸۶ به مرگ طبیعی درگذشت.
✍🏼 #آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
Telegram
attach 📎
به بهانهٔ سالروز واقعهٔ ۱۷ شهریور
عکسِ پیوست، يكى از مشهورترين عكس‌هایی‌ست که از واقعه هفدهم شهریور برجا مانده است. احتمالاً در آن گیرودار که خیابان‌های اطراف میدان ژاله به محشر کبری تبدیل شده بود، عکّاسی امکان‌پذیر نبوده است.
بنابراین تصویرهای زیادی از این مهمّ‌ترین اتّفاق پیش از سقوط رژیم شاه وجود ندارد.
در پیش‌زمینه عکس، سربازهایی را می‌بینیم که تفنگ‌ها‌یشان را رو به جمعیّت نشانه رفته‌اند. ارتشی‌هایی با لباس کامل نبرد و مجهّز به کلاه‌خود و سرنیزه... یگانی که اصولاً برای سرکوب شورش‌های شهری طرّاحی و سازمان‌دهی نباید بشوند.
در میانه کادر توده انبوهی از بدن‌هایی دیده می‌شود که از فشار گلوله‌ها درهم لولیده‌اند و بی‌شکل و درهم به نظر می‌رسند.
پیداست از کشته، پشته ساخته‌اند و پیداست کسانی از این توده درهم یا به زیر کشته‌ها خزیده‌اند یا خود را از زیر آنها دارند بیرون می‌کشند؛ هرچند راه فرار ندارند، چون در پس‌زمینه کادر سربازهای دیگری آماده به شلّیک ایستاده‌اند؛ تظاهرکنندگان محاصره شده‌اند؛ ولی چیزی‌که عجیب است اینکه چه‌طور امکان دارد سربازها بدون تیراندازی از یک ارتفاع به جمعیّت، هم‌قطاران خود را هدف قرار ندهند؟!... البتّه به احتمال زیاد آنها ابتدا این توده را به وجود آورده‌اند و بعد آنرا دور زده‌اند.
گفته شده که خبرنگاران وقتی سر رسیدند که میدان کم و بیش از آثار قتل‌عام مردم پاک شده بود.
بعد از گذشت بیش از چهاردهه، آدم‌های زیادی را هم پیدا نمی‌کنید که میدان ژاله را در آن سحرگاهِ پرتهدید و ناباور به چشم دیده باشند.
من ده سال پیش اتّفاقاً یکی از بازماندگان میدان ژاله را ملاقات کردم. او پیرمردی‌ست که حالا ساکن آمریکا است. تعریف می‌کرد که تا ده دقیقه بعد از پایان غرّش‌های گلوله در خیابان‌ها جرأت بیرون آمدن از جوی آب خیابان را نداشته است.
ولی فقط همین!.. روایت‌ها آنقدر متضاد و پر از نقیض‌گویی است که بیرون کشیدن واقعیّتی که فقط چند دقیقه طول کشیده را عملاً غیرممکن می‌کند و روایت‌ها هم‌دیگر را از سکّه می اندازند؛ مانند ادّعای عجیب «شجاع‌الدّین شفا» که تیراندازان را فلسطینی می‌دانست!
افسانه‌های زیادی هم از تعداد کشته‌ها دهان به دهان گشت و بر شدّت تأثير داستان بر اذهان مردم افزود و خشم معترض‌ها را تیزتر کرد؛ گذشت زمان ثابت کرد که آمار رسمی‌ای که همان موقع منتشر شد، به واقعیّت نزدیک‌تر بوده است، نه تعداد حیرت آور بیش از چهارهزار نفری که #میشل_فوکو با بدجنسی به روزنامه ایتالیایی‌اش گزارش داد و باعث شد تا افکار عمومی غرب ، علیه رژیم تحریک شود، هرچند در یک تظاهرات چه یک نفر کشته شود و چه هزاران نفر؛ جنایت نام دیگری ندارد!
بعداً این روز را "جمعه خونین" یا "جمعه سیاه" لقب دادند. روزی که در تاریخ معاصر بر سر آن اتّفاق نظرهایی هم وجود دارد.
این که بعد از فاجعه #سینما_رکس_آبادان، دوّمین و شاید مهمّ‌ترین ضربه به حکومتی بود که تزلزل و گیجی در ارکان تصمیم‌گیرش، امکان تداوم حیاتش را به مخاطره انداخته بود و به تندروترین مخالف‌هایش امکان جنب و جوشی می‌داد که ماشین حکومت را از قلّه به پائین بیاندازند.
بعد اینکه هفدهم شهریور سال ۵۷ را نقطه پایانی روش‌های مصالحه و مذاکره با رهبران معترض دانسته‌اند که این ادّعا هم مجالی برای تردید فراهم می‌کند، چرا که به فرض اگر این واقعه هم اتّفاق نمی‌افتاد، آیا هواداران آیت‌الله #خمینی و دیگر گروه‌های فعّال مخالف حکومت، فرصتی دیگر برای رویارویی به‌وجود نمی‌آوردند؟!...
شاید با مطالعه تاریخ‌های معدود نوشته شده درباره روزشمار منتهی به انقلاب ۵۷، برخی این‌طور استنباط کنند که مرکز قدرت می‌خواسته است از تظاهرکنندگان زهر چشم بگیرد، ولی بیشتر به نظر می‌رسد که هم در حکومت نظامی در دولت آشتی ملّی #شریف‌امامی و هم در دستور تیراندازی در آن صبح خونین نوعی دست‌پاچگی و بی‌تدبیری وجود داشته است.
#شاه در ماه‌های منتهی به سقوط، نه توان معامله داشت و نه برای قدرتش می‌توانست دست به قمار بزند.
از بازیگران اصلی جمعه خونین «ارتشبد غلامعلی #اویسی» بود که در آن زمان فرماندار نظامی تهران بود. او چند سال بعد در پاریس ترور شد. گفته شده #عماد_مغنیه در قتل او دست داشت...
...و شیخ #یحیی_نوری که تجمّع و اعتراض به دعوت او انجام شد و بعد از این واقعه بازداشت و مدّتی زندانی شد. او در سال ۱۳۸۶ به مرگ طبیعی درگذشت.
✍🏼 #آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
عکسِ پیوست، يكى از مشهورترين عكس‌هایی‌ست که از واقعه هفدهم شهریور برجا مانده است. احتمالاً در آن گیرودار که خیابان‌های اطراف میدان ژاله به محشر کبری تبدیل شده بود، عکّاسی امکان‌پذیر نبوده است.
بنابراین تصویرهای زیادی از این مهمّ‌ترین اتّفاق پیش از سقوط رژیم شاه وجود ندارد.
در پیش‌زمینه عکس، سربازهایی را می‌بینیم که تفنگ‌ها‌یشان را رو به جمعیّت نشانه رفته‌اند. ارتشی‌هایی با لباس کامل نبرد و مجهّز به کلاه‌خود و سرنیزه... یگانی که اصولاً برای سرکوب شورش‌های شهری طرّاحی و سازمان‌دهی نباید بشوند.
در میانه کادر توده انبوهی از بدن‌هایی دیده می‌شود که از فشار گلوله‌ها درهم لولیده‌اند و بی‌شکل و درهم به نظر می‌رسند.
پیداست از کشته، پشته ساخته‌اند و پیداست کسانی از این توده درهم یا به زیر کشته‌ها خزیده‌اند یا خود را از زیر آنها دارند بیرون می‌کشند؛ هرچند راه فرار ندارند، چون در پس‌زمینه کادر سربازهای دیگری آماده به شلّیک ایستاده‌اند؛ تظاهرکنندگان محاصره شده‌اند؛ ولی چیزی‌که عجیب است اینکه چه‌طور امکان دارد سربازها بدون تیراندازی از یک ارتفاع به جمعیّت، هم‌قطاران خود را هدف قرار ندهند؟!... البتّه به احتمال زیاد آنها ابتدا این توده را به وجود آورده‌اند و بعد آنرا دور زده‌اند.
گفته شده که خبرنگاران وقتی سر رسیدند که میدان کم و بیش از آثار قتل‌عام مردم پاک شده بود.
بعد از گذشت بیش از چهاردهه، آدم‌های زیادی را هم پیدا نمی‌کنید که میدان ژاله را در آن سحرگاهِ پرتهدید و ناباور به چشم دیده باشند.
من ده سال پیش اتّفاقاً یکی از بازماندگان میدان ژاله را ملاقات کردم. او پیرمردی‌ست که حالا ساکن آمریکا است. تعریف می‌کرد که تا ده دقیقه بعد از پایان غرّش‌های گلوله در خیابان‌ها جرأت بیرون آمدن از جوی آب خیابان را نداشته است.
ولی فقط همین!.. روایت‌ها آنقدر متضاد و پر از نقیض‌گویی است که بیرون کشیدن واقعیّتی که فقط چند دقیقه طول کشیده را عملاً غیرممکن می‌کند و روایت‌ها هم‌دیگر را از سکّه می اندازند؛ مانند ادّعای عجیب «شجاع‌الدّین شفا» که تیراندازان را فلسطینی می‌دانست!
افسانه‌های زیادی هم از تعداد کشته‌ها دهان به دهان گشت و بر شدّت تأثير داستان بر اذهان مردم افزود و خشم معترض‌ها را تیزتر کرد؛ گذشت زمان ثابت کرد که آمار رسمی‌ای که همان موقع منتشر شد، به واقعیّت نزدیک‌تر بوده است، نه تعداد حیرت آور بیش از چهارهزار نفری که #میشل_فوکو با بدجنسی به روزنامه ایتالیایی‌اش گزارش داد و باعث شد تا افکار عمومی غرب ، علیه رژیم تحریک شود، هرچند در یک تظاهرات چه یک نفر کشته شود و چه هزاران نفر؛ جنایت نام دیگری ندارد!
بعداً این روز را "جمعه خونین" یا "جمعه سیاه" لقب دادند. روزی که در تاریخ معاصر بر سر آن اتّفاق نظرهایی هم وجود دارد.
این که بعد از فاجعه #سینما_رکس_آبادان، دوّمین و شاید مهمّ‌ترین ضربه به حکومتی بود که تزلزل و گیجی در ارکان تصمیم‌گیرش، امکان تداوم حیاتش را به مخاطره انداخته بود و به تندروترین مخالف‌هایش امکان جنب و جوشی می‌داد که ماشین حکومت را از قلّه به پائین بیاندازند.
بعد اینکه هفدهم شهریور سال ۵۷ را نقطه پایانی روش‌های مصالحه و مذاکره با رهبران معترض دانسته‌اند که این ادّعا هم مجالی برای تردید فراهم می‌کند، چرا که به فرض اگر این واقعه هم اتّفاق نمی‌افتاد، آیا هواداران آیت‌الله #خمینی و دیگر گروه‌های فعّال مخالف حکومت، فرصتی دیگر برای رویارویی به‌وجود نمی‌آوردند؟!...
شاید با مطالعه تاریخ‌های معدود نوشته شده درباره روزشمار منتهی به انقلاب ۵۷، برخی این‌طور استنباط کنند که مرکز قدرت می‌خواسته است از تظاهرکنندگان زهر چشم بگیرد، ولی بیشتر به نظر می‌رسد که هم در حکومت نظامی در دولت آشتی ملّی #شریف‌امامی و هم در دستور تیراندازی در آن صبح خونین نوعی دست‌پاچگی و بی‌تدبیری وجود داشته است.
#شاه در ماه‌های منتهی به سقوط، نه توان معامله داشت و نه برای قدرتش می‌توانست دست به قمار بزند.
از بازیگران اصلی جمعه خونین «ارتشبد غلامعلی #اویسی» بود که در آن زمان فرماندار نظامی تهران بود. او چند سال بعد در پاریس ترور شد. گفته شده #عماد_مغنیه در قتل او دست داشت...
...و شیخ #یحیی_نوری که تجمّع و اعتراض به دعوت او انجام شد و بعد از این واقعه بازداشت و مدّتی زندانی شد. او در سال ۱۳۸۶ به مرگ طبیعی درگذشت.
✍🏼 #آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
Telegram
attach 📎
Forwarded from شاه فرتوت ابریقستان (Mohammad Ebrigh)
به بهانهٔ سالروز واقعهٔ ۱۷ شهریور
اين يكى از مشهورترين عكس‌هایی‌ست که از واقعه هفدهم شهریور برجا مانده است. احتمالاً در آن گیرودار که خیابان‌های اطراف میدان ژاله به محشر کبری تبدیل شده بود، عکّاسی امکان‌پذیر نبوده است.
بنابراین تصویرهای زیادی از این مهمّ‌ترین اتّفاق پیش از سقوط رژیم شاه وجود ندارد.
در پیش‌زمینه عکس، سربازهایی را می‌بینیم که تفنگ‌ها‌یشان را رو به جمعیّت نشانه رفته‌اند. ارتشی‌هایی با لباس کامل نبرد و مجهّز به کلاه‌خود و سرنیزه... یگانی که اصولاً برای سرکوب شورش‌های شهری طرّاحی و سازمان‌دهی نباید بشوند.
در میانه کادر توده انبوهی از بدن‌هایی دیده می‌شود که از فشار گلوله‌ها درهم لولیده‌اند و بی‌شکل و درهم به نظر می‌رسند. پیداست از کشته، پشته ساخته‌اند و پیداست کسانی از این توده درهم یا به زیر کشته‌ها خزیده‌اند یا خود را از زیر آنها دارند بیرون می‌کشند؛ هرچند راه فرار ندارند، چون در پس‌زمینه کادر سربازهای دیگری آماده به شلّیک ایستاده‌اند؛ تظاهرکنندگان محاصره شده‌اند ، ولی چیزی‌که عجیب است اینکه چه‌طور امکان دارد سربازها بدون تیراندازی از یک ارتفاع به جمعیّت، هم‌قطاران خود را هدف قرار ندهند؟!... البتّه به احتمال زیاد آنها ابتدا این توده را به وجود آورده‌اند و بعد آنرا دور زده‌اند.
گفته شده که خبرنگاران وقتی سر رسیدند که میدان کم و بیش از آثار قتل عام مردم پاک شده بود.
بعد از گذشت چهاردهه آدم‌های زیادی را هم پیدا نمی‌کنید که میدان ژاله را در آن سحرگاهِ پرتهدید و ناباور به چشم دیده باشند.
من ده سال پیش اتّفاقاً یکی از بازماندگان میدان ژاله را ملاقات کردم. او پیرمردی‌ست که حالا ساکن آمریکا است. تعریف می‌کرد که تا ده دقیقه بعد از پایان غرّش‌های گلوله در خیابان‌ها جرأت بیرون آمدن از جوی آب خیابان را نداشته است.
ولی فقط همین!.. روایت‌ها آنقدر متضاد و پر از نقیض‌گویی است که بیرون کشیدن واقعیّتی که فقط چند دقیقه طول کشیده را عملاً غیرممکن می‌کند و روایت‌ها هم‌دیگر را از سکّه می اندازند؛ مانند ادّعای عجیب «شجاع‌الدّین شفا» که تیراندازان را فلسطینی می‌دانست!
افسانه‌های زیادی هم از تعداد کشته‌ها دهان به دهان گشت و بر شدّت تأثير داستان بر اذهان مردم افزود و خشم معترض‌ها را تیزتر کرد؛ گذشت زمان ثابت کرد که آمار رسمی‌ای که همان موقع منتشر شد، به واقعیّت نزدیک‌تر بوده است، نه تعداد حیرت آور بیش از چهارهزار نفری که #میشل_فوکو با بدجنسی به روزنامه ایتالیایی‌اش گزارش داد و باعث شد تا افکار عمومی غرب ، علیه رژیم تحریک شود، هرچند در یک تظاهرات چه یک نفر کشته شود و چه هزاران نفر؛ جنایت نام دیگری ندارد!
بعداً این روز را "جمعه خونین" یا "جمعه سیاه" لقب دادند. روزی که در تاریخ معاصر بر سر آن اتّفاق نظرهایی هم وجود دارد. این که بعد از فاجعه #سینما_رکس_آبادان، دوّمین و شاید مهمّ‌ترین ضربه به حکومتی بود که تزلزل و گیجی در ارکان تصمیم‌گیرش، امکان تداوم حیاتش را به مخاطره انداخته بود و به تندروترین مخالف‌هایش امکان جنب و جوشی می‌داد که ماشین حکومت را از قلّه به پائین بیاندازند.
بعد اینکه هفدهم شهریور سال ۵۷ را نقطه پایانی روش‌های مصالحه و مذاکره با رهبران معترض دانسته‌اند که این ادّعا هم مجالی برای تردید فراهم می‌کند، چرا که به فرض اگر این واقعه هم اتّفاق نمی‌افتاد، آیا هواداران آیت‌الله #خمینی و دیگر گروه‌های فعّال مخالف حکومت، فرصتی دیگر برای رویارویی به‌وجود نمی‌آوردند؟!...
شاید با مطالعه تاریخ‌های معدود نوشته شده درباره روزشمار منتهی به انقلاب ۵۷، برخی این‌طور استنباط کنند که مرکز قدرت می‌خواسته است از تظاهرکنندگان زهر چشم بگیرد، ولی بیشتر به نظر می‌رسد که هم در حکومت نظامی در دولت آشتی ملّی #شریف‌امامی و هم در دستور تیراندازی در آن صبح خونین نوعی دست‌پاچگی و بی تدبیری وجود داشته است.
#شاه در ماه‌های منتهی به سقوط، نه توان معامله داشت و نه برای قدرتش می‌توانست دست به قمار بزند.
از بازیگران اصلی جمعه خونین «ارتشبد غلامعلی #اویسی» بود که در آن زمان فرماندار نظامی تهران بود. او چند سال بعد در پاریس ترور شد. گفته شده #عماد_مغنیه در قتل او دست داشت...
...و شیخ #یحیی_نوری که تجمّع و اعتراض به دعوت او انجام شد و بعد از این واقعه بازداشت و مدّتی زندانی شد. او در سال ۱۳۸۶ به مرگ طبیعی درگذشت.
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
اين يكى از مشهورترين عكس‌هایی‌ست که از واقعه هفدهم شهریور برجا مانده است. احتمالاً در آن گیرودار که خیابان‌های اطراف میدان ژاله به محشر کبری تبدیل شده بود، عکّاسی امکان‌پذیر نبوده است.
بنابراین تصویرهای زیادی از این مهمّ‌ترین اتّفاق پیش از سقوط رژیم شاه وجود ندارد.
در پیش‌زمینه عکس، سربازهایی را می‌بینیم که تفنگ‌ها‌یشان را رو به جمعیّت نشانه رفته‌اند. ارتشی‌هایی با لباس کامل نبرد و مجهّز به کلاه‌خود و سرنیزه... یگانی که اصولاً برای سرکوب شورش‌های شهری طرّاحی و سازمان‌دهی نباید بشوند.
در میانه کادر توده انبوهی از بدن‌هایی دیده می‌شود که از فشار گلوله‌ها درهم لولیده‌اند و بی‌شکل و درهم به نظر می‌رسند. پیداست از کشته، پشته ساخته‌اند و پیداست کسانی از این توده درهم یا به زیر کشته‌ها خزیده‌اند یا خود را از زیر آنها دارند بیرون می‌کشند؛ هرچند راه فرار ندارند، چون در پس‌زمینه کادر سربازهای دیگری آماده به شلّیک ایستاده‌اند؛ تظاهرکنندگان محاصره شده‌اند ، ولی چیزی‌که عجیب است اینکه چه‌طور امکان دارد سربازها بدون تیراندازی از یک ارتفاع به جمعیّت، هم‌قطاران خود را هدف قرار ندهند؟!... البتّه به احتمال زیاد آنها ابتدا این توده را به وجود آورده‌اند و بعد آنرا دور زده‌اند.
گفته شده که خبرنگاران وقتی سر رسیدند که میدان کم و بیش از آثار قتل عام مردم پاک شده بود.
بعد از گذشت چهاردهه آدم‌های زیادی را هم پیدا نمی‌کنید که میدان ژاله را در آن سحرگاهِ پرتهدید و ناباور به چشم دیده باشند.
من ده سال پیش اتّفاقاً یکی از بازماندگان میدان ژاله را ملاقات کردم. او پیرمردی‌ست که حالا ساکن آمریکا است. تعریف می‌کرد که تا ده دقیقه بعد از پایان غرّش‌های گلوله در خیابان‌ها جرأت بیرون آمدن از جوی آب خیابان را نداشته است.
ولی فقط همین!.. روایت‌ها آنقدر متضاد و پر از نقیض‌گویی است که بیرون کشیدن واقعیّتی که فقط چند دقیقه طول کشیده را عملاً غیرممکن می‌کند و روایت‌ها هم‌دیگر را از سکّه می اندازند؛ مانند ادّعای عجیب «شجاع‌الدّین شفا» که تیراندازان را فلسطینی می‌دانست!
افسانه‌های زیادی هم از تعداد کشته‌ها دهان به دهان گشت و بر شدّت تأثير داستان بر اذهان مردم افزود و خشم معترض‌ها را تیزتر کرد؛ گذشت زمان ثابت کرد که آمار رسمی‌ای که همان موقع منتشر شد، به واقعیّت نزدیک‌تر بوده است، نه تعداد حیرت آور بیش از چهارهزار نفری که #میشل_فوکو با بدجنسی به روزنامه ایتالیایی‌اش گزارش داد و باعث شد تا افکار عمومی غرب ، علیه رژیم تحریک شود، هرچند در یک تظاهرات چه یک نفر کشته شود و چه هزاران نفر؛ جنایت نام دیگری ندارد!
بعداً این روز را "جمعه خونین" یا "جمعه سیاه" لقب دادند. روزی که در تاریخ معاصر بر سر آن اتّفاق نظرهایی هم وجود دارد. این که بعد از فاجعه #سینما_رکس_آبادان، دوّمین و شاید مهمّ‌ترین ضربه به حکومتی بود که تزلزل و گیجی در ارکان تصمیم‌گیرش، امکان تداوم حیاتش را به مخاطره انداخته بود و به تندروترین مخالف‌هایش امکان جنب و جوشی می‌داد که ماشین حکومت را از قلّه به پائین بیاندازند.
بعد اینکه هفدهم شهریور سال ۵۷ را نقطه پایانی روش‌های مصالحه و مذاکره با رهبران معترض دانسته‌اند که این ادّعا هم مجالی برای تردید فراهم می‌کند، چرا که به فرض اگر این واقعه هم اتّفاق نمی‌افتاد، آیا هواداران آیت‌الله #خمینی و دیگر گروه‌های فعّال مخالف حکومت، فرصتی دیگر برای رویارویی به‌وجود نمی‌آوردند؟!...
شاید با مطالعه تاریخ‌های معدود نوشته شده درباره روزشمار منتهی به انقلاب ۵۷، برخی این‌طور استنباط کنند که مرکز قدرت می‌خواسته است از تظاهرکنندگان زهر چشم بگیرد، ولی بیشتر به نظر می‌رسد که هم در حکومت نظامی در دولت آشتی ملّی #شریف‌امامی و هم در دستور تیراندازی در آن صبح خونین نوعی دست‌پاچگی و بی تدبیری وجود داشته است.
#شاه در ماه‌های منتهی به سقوط، نه توان معامله داشت و نه برای قدرتش می‌توانست دست به قمار بزند.
از بازیگران اصلی جمعه خونین «ارتشبد غلامعلی #اویسی» بود که در آن زمان فرماندار نظامی تهران بود. او چند سال بعد در پاریس ترور شد. گفته شده #عماد_مغنیه در قتل او دست داشت...
...و شیخ #یحیی_نوری که تجمّع و اعتراض به دعوت او انجام شد و بعد از این واقعه بازداشت و مدّتی زندانی شد. او در سال ۱۳۸۶ به مرگ طبیعی درگذشت.
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
Forwarded from شاه فرتوت ابریقستان (Mohammad Ebrigh)
خانمى كه در اين عكس ديده مى‌شود، سرش را از سقف روباز يک ژيان بيرون آورده و يک دوربین هشت ميليمترى دستش گرفته و شادمانه به عكّاسى كه ازش عكس مى‌گيرد، مى‌خندد.
از پالتوى كلفتش معلوم است هوا حسابى سرد است و روسرى گره دارش به ما مى‌گويد كه او مذهبى و احتمالاً يك هوادار سازمان مجاهدين است. مشخّص نيست او حالا كجاست و چه مى‌كند؟... ولى آن‌چه معلوم است اين است كه او شاد است و از آن‌چه روى نوار سلولوئيد ضبط كرده، راضى است.
بسيارى از فيلم‌هايى كه از آن روزها به جا مانده را همين فيلمبرداران آماتور ضبط كردند و به يادگار گذاشتند.
تو اين روزها كه تلويزيون همه‌اش فيلم‌هاى صدر انقلاب و تظاهرات را نشان مى‌دهد، يكى از دوستانم از من پرسيد: "اگه به اون روزا بر مى‌گشتى، مى‌رفتى تظاهرات؟!..."
مطمئن بود كه مثل بقيه اعلام برائت مى‌كنم و "غلط كردم" و از اين حرف‌ها...ولى من اين‌ها را نگفتم!
راستش فكر مى‌كنم اين انقلاب هيچ ربطى به من و هم سن و سال‌هاى من نداشت. جبر و قضايى بود بر ما افتاد و بعداً كه بزرگ‌تر شدم و نسبت خودم را با اين واقعه‌ى تاريخى سنجيدم، هيچ چيز به خاطر نياوردم جز تصويرهايى محو از مشتها و حنجره‌ها و فريادها و خشونتى كه موج برمى‌داشت و از روى لخته‌هاى خون شَتَک زده بر ديوارها مى‌گذشت و عكس جنازه‌هاى لت و پارى كه توى روزنامه‌ها بى‌شرمانه توى چشم‌هاى معصوم من فرو مى‌شد...
براى آن دوست خيلى حرف زدم؛ از اگرها و مگرها گفتم.
اگرهايى كه به انسداد سياسى پس از مرداد ٣٢ انجاميد و نارضايتى‌هاى طبقه متوسّط پس از انقلاب شاه و مردم.
تورّم خواسته‌هايى كه به #انقلاب همين مردم عليه #شاه ختم شد، اگر شاه اصلاحات سياسى را زودتر و آرام‌تر شروع مى‌كرد ، مگر باز كردن اين درب‌ها به انفجار ختم نمى‌شد. اگر بيمار و افسرده نبود، اگر قدرت تصميم‌گيرى داشت... اگر همه راه‌ها را به خودش ختم نمى‌كرد...و اين‌كه معادله‌هاى قدرت را خيلى‌ها صورت‌بندى كرده‌اند...
#هگل نوشته بود: تاريخ قربانگاه اراده‌هاى فردى است.
امروز زياد هگلى نيستم.
مى‌گويند آدم‌ها محصول شرايط تاريخى هستند كه در آن زندگى مى‌كنند. ولى تاريخ فقط براى زندگى كردن نيست. تاريخ را بايد خواند. زندگى كردن براى آدم‌هايى‌ست كه نخوانده عمل مى‌كنند. ولى وقتى بخوانى، براى عمل كردن در زندگیت، فكر هم مى‌كنى.
تاريخ چيزى جز وقايع اتّفاقيّه نيست. مى‌گويند اين واقعه‌ها فارغ از اراده اشخاص اتّفاق مى‌افتند، چون برآيند زور نيروهاى اجتماعى اتّفاق‌ها را به وجود مى‌آورند. ولى آگاهى‌هاى تاريخى، كمک مى‌كنند تا عمل‌ها مبتكرانه و تغييرات، بدون خشونت باشند...
خيلى چيزها گفتم كه حالا يادم نيست...
و اين‌كه يادم رفت بهش بگويم؛ انقلاب‌ها تاريخ خود را در لحن حماسه مى‌پيچند و مدام بازتعريف مى‌كنند و من مطلقاً آدم حماسه گريزى هستم....اين‌كه فكر كنى امروزت را هم مثل ديروزِ پدرت دارى مى‌گذرانى خيلى چيزها را از ياد آدم مى‌برد...
حالا ابداً معلوم نيست آن خانمى كه اين عكس نشان مى دهد، كجاست؟ آيا از اين كه آن روزها در تظاهراتِ شاه‌شكن شركت مى‌كرد و شادمانه فيلم مى‌گرفت راضى است يا نه؟!... ولى بعد از چهل سال ميراث او براى كودک آن روزها باقى مانده است.
حالا روز انقلاب و سالگرد واقعه‌ایست كه انرژى‌هاى بسيارى را آزاد كرد. همان انرژى‌هايى كه عكس جنازه‌هاى سياه و تغيير شكل داده را روى صفحه اوّل روزنامه‌ها نشانْد و غريوهاى شادى كه هر روز خون را توى چشم كودک معصومى فرو مى‌كرد كه من بودم!
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
از پالتوى كلفتش معلوم است هوا حسابى سرد است و روسرى گره دارش به ما مى‌گويد كه او مذهبى و احتمالاً يك هوادار سازمان مجاهدين است. مشخّص نيست او حالا كجاست و چه مى‌كند؟... ولى آن‌چه معلوم است اين است كه او شاد است و از آن‌چه روى نوار سلولوئيد ضبط كرده، راضى است.
بسيارى از فيلم‌هايى كه از آن روزها به جا مانده را همين فيلمبرداران آماتور ضبط كردند و به يادگار گذاشتند.
تو اين روزها كه تلويزيون همه‌اش فيلم‌هاى صدر انقلاب و تظاهرات را نشان مى‌دهد، يكى از دوستانم از من پرسيد: "اگه به اون روزا بر مى‌گشتى، مى‌رفتى تظاهرات؟!..."
مطمئن بود كه مثل بقيه اعلام برائت مى‌كنم و "غلط كردم" و از اين حرف‌ها...ولى من اين‌ها را نگفتم!
راستش فكر مى‌كنم اين انقلاب هيچ ربطى به من و هم سن و سال‌هاى من نداشت. جبر و قضايى بود بر ما افتاد و بعداً كه بزرگ‌تر شدم و نسبت خودم را با اين واقعه‌ى تاريخى سنجيدم، هيچ چيز به خاطر نياوردم جز تصويرهايى محو از مشتها و حنجره‌ها و فريادها و خشونتى كه موج برمى‌داشت و از روى لخته‌هاى خون شَتَک زده بر ديوارها مى‌گذشت و عكس جنازه‌هاى لت و پارى كه توى روزنامه‌ها بى‌شرمانه توى چشم‌هاى معصوم من فرو مى‌شد...
براى آن دوست خيلى حرف زدم؛ از اگرها و مگرها گفتم.
اگرهايى كه به انسداد سياسى پس از مرداد ٣٢ انجاميد و نارضايتى‌هاى طبقه متوسّط پس از انقلاب شاه و مردم.
تورّم خواسته‌هايى كه به #انقلاب همين مردم عليه #شاه ختم شد، اگر شاه اصلاحات سياسى را زودتر و آرام‌تر شروع مى‌كرد ، مگر باز كردن اين درب‌ها به انفجار ختم نمى‌شد. اگر بيمار و افسرده نبود، اگر قدرت تصميم‌گيرى داشت... اگر همه راه‌ها را به خودش ختم نمى‌كرد...و اين‌كه معادله‌هاى قدرت را خيلى‌ها صورت‌بندى كرده‌اند...
#هگل نوشته بود: تاريخ قربانگاه اراده‌هاى فردى است.
امروز زياد هگلى نيستم.
مى‌گويند آدم‌ها محصول شرايط تاريخى هستند كه در آن زندگى مى‌كنند. ولى تاريخ فقط براى زندگى كردن نيست. تاريخ را بايد خواند. زندگى كردن براى آدم‌هايى‌ست كه نخوانده عمل مى‌كنند. ولى وقتى بخوانى، براى عمل كردن در زندگیت، فكر هم مى‌كنى.
تاريخ چيزى جز وقايع اتّفاقيّه نيست. مى‌گويند اين واقعه‌ها فارغ از اراده اشخاص اتّفاق مى‌افتند، چون برآيند زور نيروهاى اجتماعى اتّفاق‌ها را به وجود مى‌آورند. ولى آگاهى‌هاى تاريخى، كمک مى‌كنند تا عمل‌ها مبتكرانه و تغييرات، بدون خشونت باشند...
خيلى چيزها گفتم كه حالا يادم نيست...
و اين‌كه يادم رفت بهش بگويم؛ انقلاب‌ها تاريخ خود را در لحن حماسه مى‌پيچند و مدام بازتعريف مى‌كنند و من مطلقاً آدم حماسه گريزى هستم....اين‌كه فكر كنى امروزت را هم مثل ديروزِ پدرت دارى مى‌گذرانى خيلى چيزها را از ياد آدم مى‌برد...
حالا ابداً معلوم نيست آن خانمى كه اين عكس نشان مى دهد، كجاست؟ آيا از اين كه آن روزها در تظاهراتِ شاه‌شكن شركت مى‌كرد و شادمانه فيلم مى‌گرفت راضى است يا نه؟!... ولى بعد از چهل سال ميراث او براى كودک آن روزها باقى مانده است.
حالا روز انقلاب و سالگرد واقعه‌ایست كه انرژى‌هاى بسيارى را آزاد كرد. همان انرژى‌هايى كه عكس جنازه‌هاى سياه و تغيير شكل داده را روى صفحه اوّل روزنامه‌ها نشانْد و غريوهاى شادى كه هر روز خون را توى چشم كودک معصومى فرو مى‌كرد كه من بودم!
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
Forwarded from شاه فرتوت ابریقستان (Mohammad Ebrigh)
خانمى كه در اين عكس ديده مى‌شود، سرش را از سقف روباز يک ژيان بيرون آورده و يک دوربین هشت ميليمترى دستش گرفته و شادمانه به عكّاسى كه ازش عكس مى‌گيرد، مى‌خندد.
از پالتوى كلفتش معلوم است هوا حسابى سرد است و روسرى گره دارش به ما مى‌گويد كه او مذهبى و احتمالاً يك هوادار سازمان مجاهدين است. مشخّص نيست او حالا كجاست و چه مى‌كند؟... ولى آن‌چه معلوم است اين است كه او شاد است و از آن‌چه روى نوار سلولوئيد ضبط كرده، راضى است.
بسيارى از فيلم‌هايى كه از آن روزها به جا مانده را همين فيلمبرداران آماتور ضبط كردند و به يادگار گذاشتند.
تو اين روزها كه تلويزيون همه‌اش فيلم‌هاى صدر انقلاب و تظاهرات را نشان مى‌دهد، يكى از دوستانم از من پرسيد: "اگه به اون روزا بر مى‌گشتى، مى‌رفتى تظاهرات؟!..."
مطمئن بود كه مثل بقيه اعلام برائت مى‌كنم و "غلط كردم" و از اين حرف‌ها...ولى من اين‌ها را نگفتم!
راستش فكر مى‌كنم اين انقلاب هيچ ربطى به من و هم سن و سال‌هاى من نداشت. جبر و قضايى بود بر ما افتاد و بعداً كه بزرگ‌تر شدم و نسبت خودم را با اين واقعه‌ى تاريخى سنجيدم، هيچ چيز به خاطر نياوردم جز تصويرهايى محو از مشتها و حنجره‌ها و فريادها و خشونتى كه موج برمى‌داشت و از روى لخته‌هاى خون شَتَک زده بر ديوارها مى‌گذشت و عكس جنازه‌هاى لت و پارى كه توى روزنامه‌ها بى‌شرمانه توى چشم‌هاى معصوم من فرو مى‌شد...
براى آن دوست خيلى حرف زدم؛ از اگرها و مگرها گفتم.
اگرهايى كه به انسداد سياسى پس از مرداد ٣٢ انجاميد و نارضايتى‌هاى طبقه متوسّط پس از انقلاب شاه و مردم.
تورّم خواسته‌هايى كه به #انقلاب همين مردم عليه #شاه ختم شد، اگر شاه اصلاحات سياسى را زودتر و آرام‌تر شروع مى‌كرد ، مگر باز كردن اين درب‌ها به انفجار ختم نمى‌شد. اگر بيمار و افسرده نبود، اگر قدرت تصميم‌گيرى داشت... اگر همه راه‌ها را به خودش ختم نمى‌كرد...و اين‌كه معادله‌هاى قدرت را خيلى‌ها صورت‌بندى كرده‌اند...
#هگل نوشته بود: تاريخ قربانگاه اراده‌هاى فردى است.
امروز زياد هگلى نيستم.
مى‌گويند آدم‌ها محصول شرايط تاريخى هستند كه در آن زندگى مى‌كنند. ولى تاريخ فقط براى زندگى كردن نيست. تاريخ را بايد خواند. زندگى كردن براى آدم‌هايى‌ست كه نخوانده عمل مى‌كنند. ولى وقتى بخوانى، براى عمل كردن در زندگیت، فكر هم مى‌كنى.
تاريخ چيزى جز وقايع اتّفاقيّه نيست. مى‌گويند اين واقعه‌ها فارغ از اراده اشخاص اتّفاق مى‌افتند، چون برآيند زور نيروهاى اجتماعى اتّفاق‌ها را به وجود مى‌آورند. ولى آگاهى‌هاى تاريخى، كمک مى‌كنند تا عمل‌ها مبتكرانه و تغييرات، بدون خشونت باشند...
خيلى چيزها گفتم كه حالا يادم نيست...
و اين‌كه يادم رفت بهش بگويم؛ انقلاب‌ها تاريخ خود را در لحن حماسه مى‌پيچند و مدام بازتعريف مى‌كنند و من مطلقاً آدم حماسه گريزى هستم....اين‌كه فكر كنى امروزت را هم مثل ديروزِ پدرت دارى مى‌گذرانى خيلى چيزها را از ياد آدم مى‌برد...
حالا ابداً معلوم نيست آن خانمى كه اين عكس نشان مى دهد، كجاست؟ آيا از اين كه آن روزها در تظاهراتِ شاه‌شكن شركت مى‌كرد و شادمانه فيلم مى‌گرفت راضى است يا نه؟!... ولى بعد از چهل سال ميراث او براى كودک آن روزها باقى مانده است.
حالا روز انقلاب و سالگرد واقعه‌ایست كه انرژى‌هاى بسيارى را آزاد كرد. همان انرژى‌هايى كه عكس جنازه‌هاى سياه و تغيير شكل داده را روى صفحه اوّل روزنامه‌ها نشانْد و غريوهاى شادى كه هر روز خون را توى چشم كودک معصومى فرو مى‌كرد كه من بودم!
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
از پالتوى كلفتش معلوم است هوا حسابى سرد است و روسرى گره دارش به ما مى‌گويد كه او مذهبى و احتمالاً يك هوادار سازمان مجاهدين است. مشخّص نيست او حالا كجاست و چه مى‌كند؟... ولى آن‌چه معلوم است اين است كه او شاد است و از آن‌چه روى نوار سلولوئيد ضبط كرده، راضى است.
بسيارى از فيلم‌هايى كه از آن روزها به جا مانده را همين فيلمبرداران آماتور ضبط كردند و به يادگار گذاشتند.
تو اين روزها كه تلويزيون همه‌اش فيلم‌هاى صدر انقلاب و تظاهرات را نشان مى‌دهد، يكى از دوستانم از من پرسيد: "اگه به اون روزا بر مى‌گشتى، مى‌رفتى تظاهرات؟!..."
مطمئن بود كه مثل بقيه اعلام برائت مى‌كنم و "غلط كردم" و از اين حرف‌ها...ولى من اين‌ها را نگفتم!
راستش فكر مى‌كنم اين انقلاب هيچ ربطى به من و هم سن و سال‌هاى من نداشت. جبر و قضايى بود بر ما افتاد و بعداً كه بزرگ‌تر شدم و نسبت خودم را با اين واقعه‌ى تاريخى سنجيدم، هيچ چيز به خاطر نياوردم جز تصويرهايى محو از مشتها و حنجره‌ها و فريادها و خشونتى كه موج برمى‌داشت و از روى لخته‌هاى خون شَتَک زده بر ديوارها مى‌گذشت و عكس جنازه‌هاى لت و پارى كه توى روزنامه‌ها بى‌شرمانه توى چشم‌هاى معصوم من فرو مى‌شد...
براى آن دوست خيلى حرف زدم؛ از اگرها و مگرها گفتم.
اگرهايى كه به انسداد سياسى پس از مرداد ٣٢ انجاميد و نارضايتى‌هاى طبقه متوسّط پس از انقلاب شاه و مردم.
تورّم خواسته‌هايى كه به #انقلاب همين مردم عليه #شاه ختم شد، اگر شاه اصلاحات سياسى را زودتر و آرام‌تر شروع مى‌كرد ، مگر باز كردن اين درب‌ها به انفجار ختم نمى‌شد. اگر بيمار و افسرده نبود، اگر قدرت تصميم‌گيرى داشت... اگر همه راه‌ها را به خودش ختم نمى‌كرد...و اين‌كه معادله‌هاى قدرت را خيلى‌ها صورت‌بندى كرده‌اند...
#هگل نوشته بود: تاريخ قربانگاه اراده‌هاى فردى است.
امروز زياد هگلى نيستم.
مى‌گويند آدم‌ها محصول شرايط تاريخى هستند كه در آن زندگى مى‌كنند. ولى تاريخ فقط براى زندگى كردن نيست. تاريخ را بايد خواند. زندگى كردن براى آدم‌هايى‌ست كه نخوانده عمل مى‌كنند. ولى وقتى بخوانى، براى عمل كردن در زندگیت، فكر هم مى‌كنى.
تاريخ چيزى جز وقايع اتّفاقيّه نيست. مى‌گويند اين واقعه‌ها فارغ از اراده اشخاص اتّفاق مى‌افتند، چون برآيند زور نيروهاى اجتماعى اتّفاق‌ها را به وجود مى‌آورند. ولى آگاهى‌هاى تاريخى، كمک مى‌كنند تا عمل‌ها مبتكرانه و تغييرات، بدون خشونت باشند...
خيلى چيزها گفتم كه حالا يادم نيست...
و اين‌كه يادم رفت بهش بگويم؛ انقلاب‌ها تاريخ خود را در لحن حماسه مى‌پيچند و مدام بازتعريف مى‌كنند و من مطلقاً آدم حماسه گريزى هستم....اين‌كه فكر كنى امروزت را هم مثل ديروزِ پدرت دارى مى‌گذرانى خيلى چيزها را از ياد آدم مى‌برد...
حالا ابداً معلوم نيست آن خانمى كه اين عكس نشان مى دهد، كجاست؟ آيا از اين كه آن روزها در تظاهراتِ شاه‌شكن شركت مى‌كرد و شادمانه فيلم مى‌گرفت راضى است يا نه؟!... ولى بعد از چهل سال ميراث او براى كودک آن روزها باقى مانده است.
حالا روز انقلاب و سالگرد واقعه‌ایست كه انرژى‌هاى بسيارى را آزاد كرد. همان انرژى‌هايى كه عكس جنازه‌هاى سياه و تغيير شكل داده را روى صفحه اوّل روزنامه‌ها نشانْد و غريوهاى شادى كه هر روز خون را توى چشم كودک معصومى فرو مى‌كرد كه من بودم!
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
Forwarded from شاه فرتوت ابریقستان (Mohammad Ebrigh)
به بهانهٔ سالروز واقعهٔ ۱۷ شهریور
اين يكى از مشهورترين عكس‌هایی‌ست که از واقعه هفدهم شهریور برجا مانده است. احتمالاً در آن گیرودار که خیابان‌های اطراف میدان ژاله به محشر کبری تبدیل شده بود، عکّاسی امکان‌پذیر نبوده است.
بنابراین تصویرهای زیادی از این مهمّ‌ترین اتّفاق پیش از سقوط رژیم شاه وجود ندارد.
در پیش‌زمینه عکس، سربازهایی را می‌بینیم که تفنگ‌ها‌یشان را رو به جمعیّت نشانه رفته‌اند. ارتشی‌هایی با لباس کامل نبرد و مجهّز به کلاه‌خود و سرنیزه... یگانی که اصولاً برای سرکوب شورش‌های شهری طرّاحی و سازمان‌دهی نباید بشوند.
در میانه کادر توده انبوهی از بدن‌هایی دیده می‌شود که از فشار گلوله‌ها درهم لولیده‌اند و بی‌شکل و درهم به نظر می‌رسند. پیداست از کشته، پشته ساخته‌اند و پیداست کسانی از این توده درهم یا به زیر کشته‌ها خزیده‌اند یا خود را از زیر آنها دارند بیرون می‌کشند؛ هرچند راه فرار ندارند، چون در پس‌زمینه کادر سربازهای دیگری آماده به شلّیک ایستاده‌اند؛ تظاهرکنندگان محاصره شده‌اند ، ولی چیزی‌که عجیب است اینکه چه‌طور امکان دارد سربازها بدون تیراندازی از یک ارتفاع به جمعیّت، هم‌قطاران خود را هدف قرار ندهند؟!... البتّه به احتمال زیاد آنها ابتدا این توده را به وجود آورده‌اند و بعد آنرا دور زده‌اند.
گفته شده که خبرنگاران وقتی سر رسیدند که میدان کم و بیش از آثار قتل عام مردم پاک شده بود.
بعد از گذشت چهاردهه آدم‌های زیادی را هم پیدا نمی‌کنید که میدان ژاله را در آن سحرگاهِ پرتهدید و ناباور به چشم دیده باشند.
من ده سال پیش اتّفاقاً یکی از بازماندگان میدان ژاله را ملاقات کردم. او پیرمردی‌ست که حالا ساکن آمریکا است. تعریف می‌کرد که تا ده دقیقه بعد از پایان غرّش‌های گلوله در خیابان‌ها جرأت بیرون آمدن از جوی آب خیابان را نداشته است.
ولی فقط همین!.. روایت‌ها آنقدر متضاد و پر از نقیض‌گویی است که بیرون کشیدن واقعیّتی که فقط چند دقیقه طول کشیده را عملاً غیرممکن می‌کند و روایت‌ها هم‌دیگر را از سکّه می اندازند؛ مانند ادّعای عجیب «شجاع‌الدّین شفا» که تیراندازان را فلسطینی می‌دانست!
افسانه‌های زیادی هم از تعداد کشته‌ها دهان به دهان گشت و بر شدّت تأثير داستان بر اذهان مردم افزود و خشم معترض‌ها را تیزتر کرد؛ گذشت زمان ثابت کرد که آمار رسمی‌ای که همان موقع منتشر شد، به واقعیّت نزدیک‌تر بوده است، نه تعداد حیرت آور بیش از چهارهزار نفری که #میشل_فوکو با بدجنسی به روزنامه ایتالیایی‌اش گزارش داد و باعث شد تا افکار عمومی غرب ، علیه رژیم تحریک شود، هرچند در یک تظاهرات چه یک نفر کشته شود و چه هزاران نفر؛ جنایت نام دیگری ندارد!
بعداً این روز را "جمعه خونین" یا "جمعه سیاه" لقب دادند. روزی که در تاریخ معاصر بر سر آن اتّفاق نظرهایی هم وجود دارد. این که بعد از فاجعه #سینما_رکس_آبادان، دوّمین و شاید مهمّ‌ترین ضربه به حکومتی بود که تزلزل و گیجی در ارکان تصمیم‌گیرش، امکان تداوم حیاتش را به مخاطره انداخته بود و به تندروترین مخالف‌هایش امکان جنب و جوشی می‌داد که ماشین حکومت را از قلّه به پائین بیاندازند.
بعد اینکه هفدهم شهریور سال ۵۷ را نقطه پایانی روش‌های مصالحه و مذاکره با رهبران معترض دانسته‌اند که این ادّعا هم مجالی برای تردید فراهم می‌کند، چرا که به فرض اگر این واقعه هم اتّفاق نمی‌افتاد، آیا هواداران آیت‌الله #خمینی و دیگر گروه‌های فعّال مخالف حکومت، فرصتی دیگر برای رویارویی به‌وجود نمی‌آوردند؟!...
شاید با مطالعه تاریخ‌های معدود نوشته شده درباره روزشمار منتهی به انقلاب ۵۷، برخی این‌طور استنباط کنند که مرکز قدرت می‌خواسته است از تظاهرکنندگان زهر چشم بگیرد، ولی بیشتر به نظر می‌رسد که هم در حکومت نظامی در دولت آشتی ملّی #شریف‌امامی و هم در دستور تیراندازی در آن صبح خونین نوعی دست‌پاچگی و بی تدبیری وجود داشته است.
#شاه در ماه‌های منتهی به سقوط، نه توان معامله داشت و نه برای قدرتش می‌توانست دست به قمار بزند.
از بازیگران اصلی جمعه خونین «ارتشبد غلامعلی #اویسی» بود که در آن زمان فرماندار نظامی تهران بود. او چند سال بعد در پاریس ترور شد. گفته شده #عماد_مغنیه در قتل او دست داشت...
...و شیخ #یحیی_نوری که تجمّع و اعتراض به دعوت او انجام شد و بعد از این واقعه بازداشت و مدّتی زندانی شد. او در سال ۱۳۸۶ به مرگ طبیعی درگذشت.
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
اين يكى از مشهورترين عكس‌هایی‌ست که از واقعه هفدهم شهریور برجا مانده است. احتمالاً در آن گیرودار که خیابان‌های اطراف میدان ژاله به محشر کبری تبدیل شده بود، عکّاسی امکان‌پذیر نبوده است.
بنابراین تصویرهای زیادی از این مهمّ‌ترین اتّفاق پیش از سقوط رژیم شاه وجود ندارد.
در پیش‌زمینه عکس، سربازهایی را می‌بینیم که تفنگ‌ها‌یشان را رو به جمعیّت نشانه رفته‌اند. ارتشی‌هایی با لباس کامل نبرد و مجهّز به کلاه‌خود و سرنیزه... یگانی که اصولاً برای سرکوب شورش‌های شهری طرّاحی و سازمان‌دهی نباید بشوند.
در میانه کادر توده انبوهی از بدن‌هایی دیده می‌شود که از فشار گلوله‌ها درهم لولیده‌اند و بی‌شکل و درهم به نظر می‌رسند. پیداست از کشته، پشته ساخته‌اند و پیداست کسانی از این توده درهم یا به زیر کشته‌ها خزیده‌اند یا خود را از زیر آنها دارند بیرون می‌کشند؛ هرچند راه فرار ندارند، چون در پس‌زمینه کادر سربازهای دیگری آماده به شلّیک ایستاده‌اند؛ تظاهرکنندگان محاصره شده‌اند ، ولی چیزی‌که عجیب است اینکه چه‌طور امکان دارد سربازها بدون تیراندازی از یک ارتفاع به جمعیّت، هم‌قطاران خود را هدف قرار ندهند؟!... البتّه به احتمال زیاد آنها ابتدا این توده را به وجود آورده‌اند و بعد آنرا دور زده‌اند.
گفته شده که خبرنگاران وقتی سر رسیدند که میدان کم و بیش از آثار قتل عام مردم پاک شده بود.
بعد از گذشت چهاردهه آدم‌های زیادی را هم پیدا نمی‌کنید که میدان ژاله را در آن سحرگاهِ پرتهدید و ناباور به چشم دیده باشند.
من ده سال پیش اتّفاقاً یکی از بازماندگان میدان ژاله را ملاقات کردم. او پیرمردی‌ست که حالا ساکن آمریکا است. تعریف می‌کرد که تا ده دقیقه بعد از پایان غرّش‌های گلوله در خیابان‌ها جرأت بیرون آمدن از جوی آب خیابان را نداشته است.
ولی فقط همین!.. روایت‌ها آنقدر متضاد و پر از نقیض‌گویی است که بیرون کشیدن واقعیّتی که فقط چند دقیقه طول کشیده را عملاً غیرممکن می‌کند و روایت‌ها هم‌دیگر را از سکّه می اندازند؛ مانند ادّعای عجیب «شجاع‌الدّین شفا» که تیراندازان را فلسطینی می‌دانست!
افسانه‌های زیادی هم از تعداد کشته‌ها دهان به دهان گشت و بر شدّت تأثير داستان بر اذهان مردم افزود و خشم معترض‌ها را تیزتر کرد؛ گذشت زمان ثابت کرد که آمار رسمی‌ای که همان موقع منتشر شد، به واقعیّت نزدیک‌تر بوده است، نه تعداد حیرت آور بیش از چهارهزار نفری که #میشل_فوکو با بدجنسی به روزنامه ایتالیایی‌اش گزارش داد و باعث شد تا افکار عمومی غرب ، علیه رژیم تحریک شود، هرچند در یک تظاهرات چه یک نفر کشته شود و چه هزاران نفر؛ جنایت نام دیگری ندارد!
بعداً این روز را "جمعه خونین" یا "جمعه سیاه" لقب دادند. روزی که در تاریخ معاصر بر سر آن اتّفاق نظرهایی هم وجود دارد. این که بعد از فاجعه #سینما_رکس_آبادان، دوّمین و شاید مهمّ‌ترین ضربه به حکومتی بود که تزلزل و گیجی در ارکان تصمیم‌گیرش، امکان تداوم حیاتش را به مخاطره انداخته بود و به تندروترین مخالف‌هایش امکان جنب و جوشی می‌داد که ماشین حکومت را از قلّه به پائین بیاندازند.
بعد اینکه هفدهم شهریور سال ۵۷ را نقطه پایانی روش‌های مصالحه و مذاکره با رهبران معترض دانسته‌اند که این ادّعا هم مجالی برای تردید فراهم می‌کند، چرا که به فرض اگر این واقعه هم اتّفاق نمی‌افتاد، آیا هواداران آیت‌الله #خمینی و دیگر گروه‌های فعّال مخالف حکومت، فرصتی دیگر برای رویارویی به‌وجود نمی‌آوردند؟!...
شاید با مطالعه تاریخ‌های معدود نوشته شده درباره روزشمار منتهی به انقلاب ۵۷، برخی این‌طور استنباط کنند که مرکز قدرت می‌خواسته است از تظاهرکنندگان زهر چشم بگیرد، ولی بیشتر به نظر می‌رسد که هم در حکومت نظامی در دولت آشتی ملّی #شریف‌امامی و هم در دستور تیراندازی در آن صبح خونین نوعی دست‌پاچگی و بی تدبیری وجود داشته است.
#شاه در ماه‌های منتهی به سقوط، نه توان معامله داشت و نه برای قدرتش می‌توانست دست به قمار بزند.
از بازیگران اصلی جمعه خونین «ارتشبد غلامعلی #اویسی» بود که در آن زمان فرماندار نظامی تهران بود. او چند سال بعد در پاریس ترور شد. گفته شده #عماد_مغنیه در قتل او دست داشت...
...و شیخ #یحیی_نوری که تجمّع و اعتراض به دعوت او انجام شد و بعد از این واقعه بازداشت و مدّتی زندانی شد. او در سال ۱۳۸۶ به مرگ طبیعی درگذشت.
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
بزرگ‌ترین کارناوال خیابانی ایرانیان یک «سوگواری» است.
تاسوعا و عاشورا با یک مشابه تاریخی به اسم «سوگ سیاوشون». جشن بزرگ «نوروز» احتمالا از بابت گستردگی فراگیرتر از این سوگواری‌ها است، اما حتی این جشن هم به دلیل نداشتن نمود خیابانی و سیمایی کارناوال‌گونه نمی‌تواند با آن برابری کند.
به نظر می‌رسد ما فقط عزاداران خوبی هستیم.
ادعای گرایش ایرانیان به سوگواری، شواهدی هم در میان واژگان و ادبیات عامیانه ما دارد. «خوشگذران» یکی از این موارد قابل تامل است. واژه‌ای که آشکارا بار معنایی منفی دارد. گویی در فرهنگ ایرانی، آنکه تلاش می‌کند شاد زندگی کرده و «خوش بگذراند»، به نوعی یک عرف مقدس را زیر پا گذاشته است. اما چرا؟ اول ریشه های مذهبی. ریشه‌هایی از گرایش و توصیه به سوگواری را در مذاهب و اساطیر می‌توان پی گرفت.
در داستان آفرینش ادیان ابراهیمی، انسان موجودی تبعید شده از بهشت است. او به این جهان تعلق ندارد و در غم غربت نمی‌تواند شاد باشد: «مرغ باغ ملکوتم، نیم از عالم خاک». بعدها مسیحیت گام را از این هم فراتر گذاشت و تمامی انسان‌ها را گناهکار دانست. گناهکارانی که عیسی مسیح در مکافات اعمالشان تن به تصلیب داد. مسیحی مومن همواره در پیشگاه خداوندش شرمگین است و نادم. حکایت مومنین مسلمان هم دستکمی از این ترسایان ندارد.
عرف رایج اسلام هم در جامعه ایرانی، شرم‌سازی در برابر پروردگار است. مومنین باید در هر فرصتی فریاد «الاهی، العفو» سر دهند. دعای محبوب شیعیان ایرانی طلب شفاعت است یا وجیه عند الله، اشفع لنا عنده الله که همچون دیگر دعاهای مذهبی همراه با سوز و گداز و اشک و فغان بر زبان رانده می‌شود. گاهی شنیده می‌شود که «سیمای مومن بشاش است» اما روایت غالبی که همه بر سرش توافق دارند همان «اشک ریختن» است. پس هرکه بیشتر «اشک مومنین» را در بیاورد ثواب مجلس را افزایش داده!
دوم اینکه ریشه‌های تاریخی سیاسی کدام است.
مذاهب ایرانیان با بسیاری از دیگر کشورهای جهان مشابه و دستکم «برادرخوانده» است، اما نمودهای متفاوتی پیدا کرده. بدین ترتیب شاید باید به سراغ تاریخچه استبداد ایرانی رفت. جایی که «شادی» در انحصار شاهان بوده است. بزم و شکار در تاریخ شاه‌نگاری ایرانیان به وفور یافت می‌شود و عملا هیچ نبوده‌اند جز ریخت و پاشهای افراطی و عیاشی‌های شاهان از کیسه ملت. هرگاه شاه در نزدیکی شهر یا آبادی کوچکی اتراق کرده و مجلس بزم به راه می‌انداخته، اهالی اطراف به خاک سیاه می‌نشستند چرا که باید هزینه‌های عیاشی درباریان را می‌پرداختند.
شاهان ایرانی، نه مسوولان اداره کشور، که صرفا بزرگ دزدانی بوده‌اند که حقی نامحدود در چپاول رعایا داشتند. بدین ترتیب، هر پادشاهی که بیشتر اهل «خوشگذرانی» بوده، برای مردم منفورتر می‌شده است. می‌توان حدس زد که پی‌گیری وضعیت سیاسی از جانب ایرانیان در طرح این پرسش خلاصه می‌شده که «پادشاه جدید چگونه انسانی است؟» و اگر پاسخ «خوشگذران» بوده، آه از نهادشان بر می‌آمده است. از سوی دیگر، بی‌ثباتی کشور و چپاولگری حکومتی، ایرانیان را وادار می‌ساخته که تا حد امکان از به نمایش گذاشتن ثروت، دارایی و جشن و شادی خود پرهیز کنند تا از چشم طمع عمال حکومتی در امان بمانند. بدین ترتیب، خوشگذرانی توده مردم، نوعی «بی‌احتیاطی»، «بی‌درایتی» و حتی «سبک‌سری» محسوب می‌شده است. ایرانی خردمند باید «کلاهش را سفت می‌گرفت تا باد نبرد»!
در مجالی مفصل‌تر، حتی می‌توان تاریخ ادب فارسی را نیز از این منظر بازخوانی کرد که چرا «از دوست به یادگار دردی دارم کان درد به صد هزار درمان ندهم»؟ این گرایش به درد و غم ریشه‌های گسترده‌ای در ادبیات فارسی دارد. کارکردهای زبان، بسیار عجیب و پیچیده هستند. به همان میزان که فرهنگ و تاریخ یک ملت در شکل‌گیری زبان و مفاهیم آن تاثیرگذار است، به صورت متقابل این «زبان» هم در تداوم این فرهنگ به آن موثر است.
امروزه بسیاری از ریشه‌های تاریخی برخی واژگان برطرف شده، اما بار معنایی آنها همچنان سبب تداوم یک سنت دیرینه است.
«خوشگذران» هنوز هم در فرهنگ ایرانی متهم است. او قابل اعتماد، قابل اتکا و حتی قابل احترام نیست. انسان قابل احترام در جامعه ایرانی «انسان جدی» است. خوشگذرانی چیزی در رده «اتلاف وقت» به حساب می‌آید. سیمای اندوهگین نمود انسان متفکر است و قهقهه یا نماد شیاطین و اشرار است، یا نشان سفیهان و ابلهان. البته تمامی این موارد، در عصر ارتباطات و با گسترش پیوندهای فرهنگی با دیگر ملل جهان در حال تغییر و تحول هستند، اما هنوز هم رد پایشان در فرهنگ و قضاوت ایرانیان قابل مشاهده است.
#آرمان_امیری
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@Oldkingofebrighestan
تاسوعا و عاشورا با یک مشابه تاریخی به اسم «سوگ سیاوشون». جشن بزرگ «نوروز» احتمالا از بابت گستردگی فراگیرتر از این سوگواری‌ها است، اما حتی این جشن هم به دلیل نداشتن نمود خیابانی و سیمایی کارناوال‌گونه نمی‌تواند با آن برابری کند.
به نظر می‌رسد ما فقط عزاداران خوبی هستیم.
ادعای گرایش ایرانیان به سوگواری، شواهدی هم در میان واژگان و ادبیات عامیانه ما دارد. «خوشگذران» یکی از این موارد قابل تامل است. واژه‌ای که آشکارا بار معنایی منفی دارد. گویی در فرهنگ ایرانی، آنکه تلاش می‌کند شاد زندگی کرده و «خوش بگذراند»، به نوعی یک عرف مقدس را زیر پا گذاشته است. اما چرا؟ اول ریشه های مذهبی. ریشه‌هایی از گرایش و توصیه به سوگواری را در مذاهب و اساطیر می‌توان پی گرفت.
در داستان آفرینش ادیان ابراهیمی، انسان موجودی تبعید شده از بهشت است. او به این جهان تعلق ندارد و در غم غربت نمی‌تواند شاد باشد: «مرغ باغ ملکوتم، نیم از عالم خاک». بعدها مسیحیت گام را از این هم فراتر گذاشت و تمامی انسان‌ها را گناهکار دانست. گناهکارانی که عیسی مسیح در مکافات اعمالشان تن به تصلیب داد. مسیحی مومن همواره در پیشگاه خداوندش شرمگین است و نادم. حکایت مومنین مسلمان هم دستکمی از این ترسایان ندارد.
عرف رایج اسلام هم در جامعه ایرانی، شرم‌سازی در برابر پروردگار است. مومنین باید در هر فرصتی فریاد «الاهی، العفو» سر دهند. دعای محبوب شیعیان ایرانی طلب شفاعت است یا وجیه عند الله، اشفع لنا عنده الله که همچون دیگر دعاهای مذهبی همراه با سوز و گداز و اشک و فغان بر زبان رانده می‌شود. گاهی شنیده می‌شود که «سیمای مومن بشاش است» اما روایت غالبی که همه بر سرش توافق دارند همان «اشک ریختن» است. پس هرکه بیشتر «اشک مومنین» را در بیاورد ثواب مجلس را افزایش داده!
دوم اینکه ریشه‌های تاریخی سیاسی کدام است.
مذاهب ایرانیان با بسیاری از دیگر کشورهای جهان مشابه و دستکم «برادرخوانده» است، اما نمودهای متفاوتی پیدا کرده. بدین ترتیب شاید باید به سراغ تاریخچه استبداد ایرانی رفت. جایی که «شادی» در انحصار شاهان بوده است. بزم و شکار در تاریخ شاه‌نگاری ایرانیان به وفور یافت می‌شود و عملا هیچ نبوده‌اند جز ریخت و پاشهای افراطی و عیاشی‌های شاهان از کیسه ملت. هرگاه شاه در نزدیکی شهر یا آبادی کوچکی اتراق کرده و مجلس بزم به راه می‌انداخته، اهالی اطراف به خاک سیاه می‌نشستند چرا که باید هزینه‌های عیاشی درباریان را می‌پرداختند.
شاهان ایرانی، نه مسوولان اداره کشور، که صرفا بزرگ دزدانی بوده‌اند که حقی نامحدود در چپاول رعایا داشتند. بدین ترتیب، هر پادشاهی که بیشتر اهل «خوشگذرانی» بوده، برای مردم منفورتر می‌شده است. می‌توان حدس زد که پی‌گیری وضعیت سیاسی از جانب ایرانیان در طرح این پرسش خلاصه می‌شده که «پادشاه جدید چگونه انسانی است؟» و اگر پاسخ «خوشگذران» بوده، آه از نهادشان بر می‌آمده است. از سوی دیگر، بی‌ثباتی کشور و چپاولگری حکومتی، ایرانیان را وادار می‌ساخته که تا حد امکان از به نمایش گذاشتن ثروت، دارایی و جشن و شادی خود پرهیز کنند تا از چشم طمع عمال حکومتی در امان بمانند. بدین ترتیب، خوشگذرانی توده مردم، نوعی «بی‌احتیاطی»، «بی‌درایتی» و حتی «سبک‌سری» محسوب می‌شده است. ایرانی خردمند باید «کلاهش را سفت می‌گرفت تا باد نبرد»!
در مجالی مفصل‌تر، حتی می‌توان تاریخ ادب فارسی را نیز از این منظر بازخوانی کرد که چرا «از دوست به یادگار دردی دارم کان درد به صد هزار درمان ندهم»؟ این گرایش به درد و غم ریشه‌های گسترده‌ای در ادبیات فارسی دارد. کارکردهای زبان، بسیار عجیب و پیچیده هستند. به همان میزان که فرهنگ و تاریخ یک ملت در شکل‌گیری زبان و مفاهیم آن تاثیرگذار است، به صورت متقابل این «زبان» هم در تداوم این فرهنگ به آن موثر است.
امروزه بسیاری از ریشه‌های تاریخی برخی واژگان برطرف شده، اما بار معنایی آنها همچنان سبب تداوم یک سنت دیرینه است.
«خوشگذران» هنوز هم در فرهنگ ایرانی متهم است. او قابل اعتماد، قابل اتکا و حتی قابل احترام نیست. انسان قابل احترام در جامعه ایرانی «انسان جدی» است. خوشگذرانی چیزی در رده «اتلاف وقت» به حساب می‌آید. سیمای اندوهگین نمود انسان متفکر است و قهقهه یا نماد شیاطین و اشرار است، یا نشان سفیهان و ابلهان. البته تمامی این موارد، در عصر ارتباطات و با گسترش پیوندهای فرهنگی با دیگر ملل جهان در حال تغییر و تحول هستند، اما هنوز هم رد پایشان در فرهنگ و قضاوت ایرانیان قابل مشاهده است.
#آرمان_امیری
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@Oldkingofebrighestan
Telegram
attach 📎
شاه فرتوت ابریقستان
#هلین_بولک ، خواننده گروه موسیقی یوروم در ترکیه (GrupYorum) پس از ۲۸۸ روز اعتصاب غذا جان سپرد. او همراه با یکی دیگر از خوانندگان این گروه موسیقی در اعتراض به ممنوعیت برگزاری کنسرت از سوی دولت دست به اعتصاب غذا زده بود. #شاه_فرتوت_ابریقستان @oldkingofebrighestan
كاري كه اين دختر انجام داد در روزگاري كه ديگر كسي به اين چيزها اهميتي نمي‌دهد، ارزش دردناك و خُرد كنندهٔ دوچنداني دارد.
در دنيايي كه مردم ديگر جز به "خودشان" و "زنده بودن خودشان" اهميتي به كسي و چيزي نمي دهند...
#آرمان و #اعتقاد مدتهاست براي همه مُرده است. "مبارزه" جز براي رسيدن به نفعي و جايي و پُستي و مقامي ، ديگر معنايي ندارد...
اگر كسي جز براي "نفع خودش" مي‌جنگد يا مي‌ميرد حتما ديوانه است! و اصلا ديگر چطور ممكن است؟ براي همين هم بايد احتمالا براي خيلي‌ها توضيح داد كه اصولا دارم از چه چيزي و چه كسي حرف مي‌زنم؟ و او كه بوده و كجا بوده؟ و چكار كرده؟ .. و براي كي و چي و به چه هدفي خودش را با سخت ترين و طولاني ترين روش ممكن كشته!! ...
بگذريم! ... ما نه ما! كه دنيا! اصلا ديگر دركي از اين داستان ندارد...
#هلین_بولک
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan
در دنيايي كه مردم ديگر جز به "خودشان" و "زنده بودن خودشان" اهميتي به كسي و چيزي نمي دهند...
#آرمان و #اعتقاد مدتهاست براي همه مُرده است. "مبارزه" جز براي رسيدن به نفعي و جايي و پُستي و مقامي ، ديگر معنايي ندارد...
اگر كسي جز براي "نفع خودش" مي‌جنگد يا مي‌ميرد حتما ديوانه است! و اصلا ديگر چطور ممكن است؟ براي همين هم بايد احتمالا براي خيلي‌ها توضيح داد كه اصولا دارم از چه چيزي و چه كسي حرف مي‌زنم؟ و او كه بوده و كجا بوده؟ و چكار كرده؟ .. و براي كي و چي و به چه هدفي خودش را با سخت ترين و طولاني ترين روش ممكن كشته!! ...
بگذريم! ... ما نه ما! كه دنيا! اصلا ديگر دركي از اين داستان ندارد...
#هلین_بولک
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan
Forwarded from شاه فرتوت ابریقستان (Mohammad Ebrigh)
ganje gharoon 1344 - FlyMusic.Biz.mkv
480.9 MB
به بهانۂ سالروز درگذشت #محمدعلی_فردین
دانلود فیلم #گنج_قارون
با هنرمندی محمدعلی فردین ، #تقی_ظهوری ، #فروزان و #آرمان
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan
دانلود فیلم #گنج_قارون
با هنرمندی محمدعلی فردین ، #تقی_ظهوری ، #فروزان و #آرمان
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan
Forwarded from شاه فرتوت ابریقستان (Mohammad Ebrigh)
به بهانۂ سالروز درگذشت #محمدعلی_فردین
دانلود فیلم #گنج_قارون
با هنرمندی محمدعلی فردین ، #تقی_ظهوری ، #فروزان و #آرمان
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan
دانلود فیلم #گنج_قارون
با هنرمندی محمدعلی فردین ، #تقی_ظهوری ، #فروزان و #آرمان
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan
اپوزوسیونی برای جامعه مدنی!
✍ #آرمان_امیری
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سال‌ها پیش، یک فیزیکدان مذهبی به نام #راسل_استانارد تلاش کرد پژوهشی را طراحی کند که بر مبنای آن ادعای اثرگذاری «دعا» در بهبود سلامت بیماران به صورت علمی به اثبات برسد. او سرپرستی گروه آزمایشگر را بر عهده دکتر #هربرت_بنسون (H. Benson) قرار داد. بنسون يک متخصص قلب در مؤسسه پزشکی ذهن و بدن در نزديکی بوستون بود. او نیز پیشتر در نشريه تمپلتون گفته بود که معتقد است «شواهد روزافزونی حاکی از کارآمدی ادعيه در درمان‌های پزشکی‌اند».
دکتر بنسون برای پژوهش مورد نظر، ۱۸۰۲ بیمار قلبی را در شش بیمارستان انتخاب کرد. این بیماران که همگی تحت عمل بای‌پَس عروقی قرار گرفته بودند به سه گروه تقسيم شدند:
گروه اول که دعا می‌شدند بدون آنکه خودشان بدانند.
گروه دوم دعا نمی‌شدند و طبیعتا خودشان هم از چیزی خبر نداشتند.
گروه سوم دعا می‌شدند و خودشان هم در جریان قرار گرفته بودند.
برای انجام مراسم دعا نیز از سه کلیسا در مینه‌سوتا، ماساچوست و میسوری کمک گرفته شد. فهرستی از اسامی بیماران را در اختیار نمازگزاران قرار دادند و از آنها خواستند ضمن دعا برای سلامتی این افراد بر روی یک عبارت مشخص تاکید کنند: «برای جراحی موفقيت آميز توأم با بهبود سريع و بازيافت سلامتی بدون دشواری».
نتايج آزمايش در شماره آوریل ۲۰۰۶ ژورنال قلب آمريکا چاپ شد و نشان داد میان گروه اول و دوم هیچ اختلاف مشخصی مشاهده نشده است؛ اما در مورد گروه سوم یک اختلاف آشکار دیده می‌شد، البته نه به سود بیمارانی که دعا شده بودند، بلکه کاملا برعکس؛ آنها بیشتر از میانگین معمول گرفتار عوارض بعد از عمل شده بودند!
بعدها پزشکان در مورد این نتیجه توضیح دادند که گروه سوم، از آنجا که شنیده بودند یک عده برایشان دعا می‌خوانند در معرض اضطراب قرار گرفته‌اند. اضطرابی که طبیعتا برای بیماران قلبی مضر بوده و نتایج بدی به همراه داشته است.
* * *
طی چند روز گذشته، یک جور کمپین خودجوش میان اهالی پزشکی کشور به راه افتاده است؛ تصاویر انبوهی در شبکه‌های مجازی نشان می‌دهد که گروهی از کادر درمانی، با وضعیت ویژه اورژانسی در بیمارستان‌ها، آهنگ‌های شاد پخش می‌کنند و می‌رقصند. بخش عمده‌ای از جامعه غم‌زده ما نیز از این شادی‌های کوچک به وجد آمد و از تلاش برای حفظ روحیه کادرهای درمانی استقبال کرد؛ و البته همان‌طور که حتما انتظارش را داشتیم، بخش دیگری از جامعه هم بلافاصله احساس خطر کرد!
تعریف #جامعه_مدنی و «عرصه عمومی»، حوزه‌ای است که بیرون از نفوذ معمول دستگاه بوروکراتیک حکومتی قرار دارد. یعنی جامعه مدنی و حکومت، دو بخش مستقل هستند که به صورت موازی فعالیت می‌کنند. اما در کشور ما، جامعه مدنی به نوعی حالت #اپوزوسیون برای سیاست‌های فرهنگی/اجتماعی حکومت پیدا کرده است. به صورت متقابل، حکومت نیز خودش را «اپوزوسیونِ جامعه مدنی» تعریف کرده! یعنی هرکجا شهروندان به صورت مستقل و خودجوش دست به ابتکاری می‌زنند و حرکتی را مستقل از سیاست‌های حکومت به راه می‌اندازند، بلافاصله ابزارهای سیستماتیک یا پیاده‌نظام حکومتی باید بسیج شوند؛ یا این حرکت مستقیم را سرکوب کنند و یا نسخه‌های موازی و شبیه‌سازی شده به رنگ و بوی حکومتی برای آن خلق کنند.
نسخه روضه‌خوانی برای بیماران به عنوان بدیل جایگزین کمپین رقص و شادی، جدیدترین دستاورد نیروهای «اپوزوسیونِ جامعه مدنی» است. مدتهاست که به نظر می‌رسد تنها کارکرد پیاده نظام عقیدتی ما همین شبیه‌سازی جامعه‌مدنی با یک نسخه حکومت‌ساخته باشد. سربازان گمنام حتما باید در هر سوراخی انگشت کرده و در هر عرصه‌ای ورود پیدا کنند تا جای خالی هژمونی عقیدتی‌شان احساس نشود. با این حال، در این ابتکار جدید، نکته‌ای وجود دارد که فقط به «تفاوت در سبک زندگی» یا تفاوت در شیوه «روحیه بخشی» خلاصه نمی‌شود. بلکه مشخصا می‌تواند تاثیرات و تبعات جانی به همراه داشته باشد.
کمپین رقص و شادی دو وجه قابل ذکر داشت. نخست جنبه «شاد» آن بود که به سمت روحیه زندگی‌بخش گرایش دارد. وجه مهم‌تر این بود که در تمام تصاویر منتشر شده، کادرهای درمانی برای افزایش روحیه خودشان مشغول رقصیدن بودند و نه بیماران! در نسخه جدید اما، فرمول نوحه‌خوانی روی بیمارانی پیاده شده که بستری هستند و احتمالا با [احتمال] مرگ دست و پنجه نرم می‌کنند. نتیجه کار، صحنه‌ای است که با دیدن آن حتی فرد سالم هم یک حالت غم و اندوهی پیدا می‌کند که گرایش به مرگ در آن دیده می‌شود؛ چه برسد به این بیماران بینوا که در این تصویر انگار سنگ قبر خودشان را پیش چشم دیده‌اند و دارند بر مزار خودشان اشک می‌ریزند!
وجه دوم مساله، گوشه چشمی به نتایج آن پژوهش اولیه است. معلوم نیست با چنین روحیه‌ای روند درمانی این بیماران چه سرنوشتی پیدا خواهد کرد!
https://t.me/oldkingofebrighestan/27765
@oldkingofebrighestan
✍ #آرمان_امیری
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سال‌ها پیش، یک فیزیکدان مذهبی به نام #راسل_استانارد تلاش کرد پژوهشی را طراحی کند که بر مبنای آن ادعای اثرگذاری «دعا» در بهبود سلامت بیماران به صورت علمی به اثبات برسد. او سرپرستی گروه آزمایشگر را بر عهده دکتر #هربرت_بنسون (H. Benson) قرار داد. بنسون يک متخصص قلب در مؤسسه پزشکی ذهن و بدن در نزديکی بوستون بود. او نیز پیشتر در نشريه تمپلتون گفته بود که معتقد است «شواهد روزافزونی حاکی از کارآمدی ادعيه در درمان‌های پزشکی‌اند».
دکتر بنسون برای پژوهش مورد نظر، ۱۸۰۲ بیمار قلبی را در شش بیمارستان انتخاب کرد. این بیماران که همگی تحت عمل بای‌پَس عروقی قرار گرفته بودند به سه گروه تقسيم شدند:
گروه اول که دعا می‌شدند بدون آنکه خودشان بدانند.
گروه دوم دعا نمی‌شدند و طبیعتا خودشان هم از چیزی خبر نداشتند.
گروه سوم دعا می‌شدند و خودشان هم در جریان قرار گرفته بودند.
برای انجام مراسم دعا نیز از سه کلیسا در مینه‌سوتا، ماساچوست و میسوری کمک گرفته شد. فهرستی از اسامی بیماران را در اختیار نمازگزاران قرار دادند و از آنها خواستند ضمن دعا برای سلامتی این افراد بر روی یک عبارت مشخص تاکید کنند: «برای جراحی موفقيت آميز توأم با بهبود سريع و بازيافت سلامتی بدون دشواری».
نتايج آزمايش در شماره آوریل ۲۰۰۶ ژورنال قلب آمريکا چاپ شد و نشان داد میان گروه اول و دوم هیچ اختلاف مشخصی مشاهده نشده است؛ اما در مورد گروه سوم یک اختلاف آشکار دیده می‌شد، البته نه به سود بیمارانی که دعا شده بودند، بلکه کاملا برعکس؛ آنها بیشتر از میانگین معمول گرفتار عوارض بعد از عمل شده بودند!
بعدها پزشکان در مورد این نتیجه توضیح دادند که گروه سوم، از آنجا که شنیده بودند یک عده برایشان دعا می‌خوانند در معرض اضطراب قرار گرفته‌اند. اضطرابی که طبیعتا برای بیماران قلبی مضر بوده و نتایج بدی به همراه داشته است.
* * *
طی چند روز گذشته، یک جور کمپین خودجوش میان اهالی پزشکی کشور به راه افتاده است؛ تصاویر انبوهی در شبکه‌های مجازی نشان می‌دهد که گروهی از کادر درمانی، با وضعیت ویژه اورژانسی در بیمارستان‌ها، آهنگ‌های شاد پخش می‌کنند و می‌رقصند. بخش عمده‌ای از جامعه غم‌زده ما نیز از این شادی‌های کوچک به وجد آمد و از تلاش برای حفظ روحیه کادرهای درمانی استقبال کرد؛ و البته همان‌طور که حتما انتظارش را داشتیم، بخش دیگری از جامعه هم بلافاصله احساس خطر کرد!
تعریف #جامعه_مدنی و «عرصه عمومی»، حوزه‌ای است که بیرون از نفوذ معمول دستگاه بوروکراتیک حکومتی قرار دارد. یعنی جامعه مدنی و حکومت، دو بخش مستقل هستند که به صورت موازی فعالیت می‌کنند. اما در کشور ما، جامعه مدنی به نوعی حالت #اپوزوسیون برای سیاست‌های فرهنگی/اجتماعی حکومت پیدا کرده است. به صورت متقابل، حکومت نیز خودش را «اپوزوسیونِ جامعه مدنی» تعریف کرده! یعنی هرکجا شهروندان به صورت مستقل و خودجوش دست به ابتکاری می‌زنند و حرکتی را مستقل از سیاست‌های حکومت به راه می‌اندازند، بلافاصله ابزارهای سیستماتیک یا پیاده‌نظام حکومتی باید بسیج شوند؛ یا این حرکت مستقیم را سرکوب کنند و یا نسخه‌های موازی و شبیه‌سازی شده به رنگ و بوی حکومتی برای آن خلق کنند.
نسخه روضه‌خوانی برای بیماران به عنوان بدیل جایگزین کمپین رقص و شادی، جدیدترین دستاورد نیروهای «اپوزوسیونِ جامعه مدنی» است. مدتهاست که به نظر می‌رسد تنها کارکرد پیاده نظام عقیدتی ما همین شبیه‌سازی جامعه‌مدنی با یک نسخه حکومت‌ساخته باشد. سربازان گمنام حتما باید در هر سوراخی انگشت کرده و در هر عرصه‌ای ورود پیدا کنند تا جای خالی هژمونی عقیدتی‌شان احساس نشود. با این حال، در این ابتکار جدید، نکته‌ای وجود دارد که فقط به «تفاوت در سبک زندگی» یا تفاوت در شیوه «روحیه بخشی» خلاصه نمی‌شود. بلکه مشخصا می‌تواند تاثیرات و تبعات جانی به همراه داشته باشد.
کمپین رقص و شادی دو وجه قابل ذکر داشت. نخست جنبه «شاد» آن بود که به سمت روحیه زندگی‌بخش گرایش دارد. وجه مهم‌تر این بود که در تمام تصاویر منتشر شده، کادرهای درمانی برای افزایش روحیه خودشان مشغول رقصیدن بودند و نه بیماران! در نسخه جدید اما، فرمول نوحه‌خوانی روی بیمارانی پیاده شده که بستری هستند و احتمالا با [احتمال] مرگ دست و پنجه نرم می‌کنند. نتیجه کار، صحنه‌ای است که با دیدن آن حتی فرد سالم هم یک حالت غم و اندوهی پیدا می‌کند که گرایش به مرگ در آن دیده می‌شود؛ چه برسد به این بیماران بینوا که در این تصویر انگار سنگ قبر خودشان را پیش چشم دیده‌اند و دارند بر مزار خودشان اشک می‌ریزند!
وجه دوم مساله، گوشه چشمی به نتایج آن پژوهش اولیه است. معلوم نیست با چنین روحیه‌ای روند درمانی این بیماران چه سرنوشتی پیدا خواهد کرد!
https://t.me/oldkingofebrighestan/27765
@oldkingofebrighestan
Telegram
شاه فرتوت ابریقستان
مراسم روضه‌خوانی (احتمالا جهت روحیه‌بخشی) به بیماران بستری و مبتلا به #کرونا
#شب_و_روزگار_خوش
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan
مقاله ”اپوزوسیونی برای جامعه مدنی” را در پست زیر بخوانید 👇
https://t.me/oldkingofebrighestan/27771
#شب_و_روزگار_خوش
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan
مقاله ”اپوزوسیونی برای جامعه مدنی” را در پست زیر بخوانید 👇
https://t.me/oldkingofebrighestan/27771
Forwarded from شاه فرتوت ابریقستان (Mohammad Ebrigh)
خانمى كه در اين عكس ديده مى‌شود، سرش را از سقف روباز يک ژيان بيرون آورده و يک دوربین هشت ميليمترى دستش گرفته و شادمانه به عكّاسى كه ازش عكس مى‌گيرد، مى‌خندد.
از پالتوى كلفتش معلوم است هوا حسابى سرد است و روسرى گره دارش به ما مى‌گويد كه او مذهبى و احتمالاً يك هوادار سازمان مجاهدين است. مشخّص نيست او حالا كجاست و چه مى‌كند؟... ولى آن‌چه معلوم است اين است كه او شاد است و از آن‌چه روى نوار سلولوئيد ضبط كرده، راضى است.
بسيارى از فيلم‌هايى كه از آن روزها به جا مانده را همين فيلمبرداران آماتور ضبط كردند و به يادگار گذاشتند.
تو اين روزها كه تلويزيون همه‌اش فيلم‌هاى صدر انقلاب و تظاهرات را نشان مى‌دهد، يكى از دوستانم از من پرسيد: "اگه به اون روزا بر مى‌گشتى، مى‌رفتى تظاهرات؟!..."
مطمئن بود كه مثل بقيه اعلام برائت مى‌كنم و "غلط كردم" و از اين حرف‌ها...ولى من اين‌ها را نگفتم!
راستش فكر مى‌كنم اين انقلاب هيچ ربطى به من و هم سن و سال‌هاى من نداشت. جبر و قضايى بود بر ما افتاد و بعداً كه بزرگ‌تر شدم و نسبت خودم را با اين واقعه‌ى تاريخى سنجيدم، هيچ چيز به خاطر نياوردم جز تصويرهايى محو از مشتها و حنجره‌ها و فريادها و خشونتى كه موج برمى‌داشت و از روى لخته‌هاى خون شَتَک زده بر ديوارها مى‌گذشت و عكس جنازه‌هاى لت و پارى كه توى روزنامه‌ها بى‌شرمانه توى چشم‌هاى معصوم من فرو مى‌شد...
براى آن دوست خيلى حرف زدم؛ از اگرها و مگرها گفتم.
اگرهايى كه به انسداد سياسى پس از مرداد ٣٢ انجاميد و نارضايتى‌هاى طبقه متوسّط پس از انقلاب شاه و مردم.
تورّم خواسته‌هايى كه به #انقلاب همين مردم عليه #شاه ختم شد، اگر شاه اصلاحات سياسى را زودتر و آرام‌تر شروع مى‌كرد ، مگر باز كردن اين درب‌ها به انفجار ختم نمى‌شد. اگر بيمار و افسرده نبود، اگر قدرت تصميم‌گيرى داشت... اگر همه راه‌ها را به خودش ختم نمى‌كرد...و اين‌كه معادله‌هاى قدرت را خيلى‌ها صورت‌بندى كرده‌اند...
#هگل نوشته بود: تاريخ قربانگاه اراده‌هاى فردى است.
امروز زياد هگلى نيستم.
مى‌گويند آدم‌ها محصول شرايط تاريخى هستند كه در آن زندگى مى‌كنند. ولى تاريخ فقط براى زندگى كردن نيست. تاريخ را بايد خواند. زندگى كردن براى آدم‌هايى‌ست كه نخوانده عمل مى‌كنند. ولى وقتى بخوانى، براى عمل كردن در زندگیت، فكر هم مى‌كنى.
تاريخ چيزى جز وقايع اتّفاقيّه نيست. مى‌گويند اين واقعه‌ها فارغ از اراده اشخاص اتّفاق مى‌افتند، چون برآيند زور نيروهاى اجتماعى اتّفاق‌ها را به وجود مى‌آورند. ولى آگاهى‌هاى تاريخى، كمک مى‌كنند تا عمل‌ها مبتكرانه و تغييرات، بدون خشونت باشند...
خيلى چيزها گفتم كه حالا يادم نيست...
و اين‌كه يادم رفت بهش بگويم؛ انقلاب‌ها تاريخ خود را در لحن حماسه مى‌پيچند و مدام بازتعريف مى‌كنند و من مطلقاً آدم حماسه گريزى هستم....اين‌كه فكر كنى امروزت را هم مثل ديروزِ پدرت دارى مى‌گذرانى خيلى چيزها را از ياد آدم مى‌برد...
حالا ابداً معلوم نيست آن خانمى كه اين عكس نشان مى دهد، كجاست؟ آيا از اين كه آن روزها در تظاهراتِ شاه‌شكن شركت مى‌كرد و شادمانه فيلم مى‌گرفت راضى است يا نه؟!... ولى بعد از چهل سال ميراث او براى كودک آن روزها باقى مانده است.
حالا روز انقلاب و سالگرد واقعه‌ایست كه انرژى‌هاى بسيارى را آزاد كرد. همان انرژى‌هايى كه عكس جنازه‌هاى سياه و تغيير شكل داده را روى صفحه اوّل روزنامه‌ها نشانْد و غريوهاى شادى كه هر روز خون را توى چشم كودک معصومى فرو مى‌كرد كه من بودم!
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
از پالتوى كلفتش معلوم است هوا حسابى سرد است و روسرى گره دارش به ما مى‌گويد كه او مذهبى و احتمالاً يك هوادار سازمان مجاهدين است. مشخّص نيست او حالا كجاست و چه مى‌كند؟... ولى آن‌چه معلوم است اين است كه او شاد است و از آن‌چه روى نوار سلولوئيد ضبط كرده، راضى است.
بسيارى از فيلم‌هايى كه از آن روزها به جا مانده را همين فيلمبرداران آماتور ضبط كردند و به يادگار گذاشتند.
تو اين روزها كه تلويزيون همه‌اش فيلم‌هاى صدر انقلاب و تظاهرات را نشان مى‌دهد، يكى از دوستانم از من پرسيد: "اگه به اون روزا بر مى‌گشتى، مى‌رفتى تظاهرات؟!..."
مطمئن بود كه مثل بقيه اعلام برائت مى‌كنم و "غلط كردم" و از اين حرف‌ها...ولى من اين‌ها را نگفتم!
راستش فكر مى‌كنم اين انقلاب هيچ ربطى به من و هم سن و سال‌هاى من نداشت. جبر و قضايى بود بر ما افتاد و بعداً كه بزرگ‌تر شدم و نسبت خودم را با اين واقعه‌ى تاريخى سنجيدم، هيچ چيز به خاطر نياوردم جز تصويرهايى محو از مشتها و حنجره‌ها و فريادها و خشونتى كه موج برمى‌داشت و از روى لخته‌هاى خون شَتَک زده بر ديوارها مى‌گذشت و عكس جنازه‌هاى لت و پارى كه توى روزنامه‌ها بى‌شرمانه توى چشم‌هاى معصوم من فرو مى‌شد...
براى آن دوست خيلى حرف زدم؛ از اگرها و مگرها گفتم.
اگرهايى كه به انسداد سياسى پس از مرداد ٣٢ انجاميد و نارضايتى‌هاى طبقه متوسّط پس از انقلاب شاه و مردم.
تورّم خواسته‌هايى كه به #انقلاب همين مردم عليه #شاه ختم شد، اگر شاه اصلاحات سياسى را زودتر و آرام‌تر شروع مى‌كرد ، مگر باز كردن اين درب‌ها به انفجار ختم نمى‌شد. اگر بيمار و افسرده نبود، اگر قدرت تصميم‌گيرى داشت... اگر همه راه‌ها را به خودش ختم نمى‌كرد...و اين‌كه معادله‌هاى قدرت را خيلى‌ها صورت‌بندى كرده‌اند...
#هگل نوشته بود: تاريخ قربانگاه اراده‌هاى فردى است.
امروز زياد هگلى نيستم.
مى‌گويند آدم‌ها محصول شرايط تاريخى هستند كه در آن زندگى مى‌كنند. ولى تاريخ فقط براى زندگى كردن نيست. تاريخ را بايد خواند. زندگى كردن براى آدم‌هايى‌ست كه نخوانده عمل مى‌كنند. ولى وقتى بخوانى، براى عمل كردن در زندگیت، فكر هم مى‌كنى.
تاريخ چيزى جز وقايع اتّفاقيّه نيست. مى‌گويند اين واقعه‌ها فارغ از اراده اشخاص اتّفاق مى‌افتند، چون برآيند زور نيروهاى اجتماعى اتّفاق‌ها را به وجود مى‌آورند. ولى آگاهى‌هاى تاريخى، كمک مى‌كنند تا عمل‌ها مبتكرانه و تغييرات، بدون خشونت باشند...
خيلى چيزها گفتم كه حالا يادم نيست...
و اين‌كه يادم رفت بهش بگويم؛ انقلاب‌ها تاريخ خود را در لحن حماسه مى‌پيچند و مدام بازتعريف مى‌كنند و من مطلقاً آدم حماسه گريزى هستم....اين‌كه فكر كنى امروزت را هم مثل ديروزِ پدرت دارى مى‌گذرانى خيلى چيزها را از ياد آدم مى‌برد...
حالا ابداً معلوم نيست آن خانمى كه اين عكس نشان مى دهد، كجاست؟ آيا از اين كه آن روزها در تظاهراتِ شاه‌شكن شركت مى‌كرد و شادمانه فيلم مى‌گرفت راضى است يا نه؟!... ولى بعد از چهل سال ميراث او براى كودک آن روزها باقى مانده است.
حالا روز انقلاب و سالگرد واقعه‌ایست كه انرژى‌هاى بسيارى را آزاد كرد. همان انرژى‌هايى كه عكس جنازه‌هاى سياه و تغيير شكل داده را روى صفحه اوّل روزنامه‌ها نشانْد و غريوهاى شادى كه هر روز خون را توى چشم كودک معصومى فرو مى‌كرد كه من بودم!
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
به بهانهٔ سالروز واقعهٔ ۱۷ شهریور
اين يكى از مشهورترين عكس‌هایی‌ست که از واقعه هفدهم شهریور برجا مانده است. احتمالاً در آن گیرودار که خیابان‌های اطراف میدان ژاله به محشر کبری تبدیل شده بود، عکّاسی امکان‌پذیر نبوده است.
بنابراین تصویرهای زیادی از این مهمّ‌ترین اتّفاق پیش از سقوط رژیم شاه وجود ندارد.
در پیش‌زمینه عکس، سربازهایی را می‌بینیم که تفنگ‌ها‌یشان را رو به جمعیّت نشانه رفته‌اند. ارتشی‌هایی با لباس کامل نبرد و مجهّز به کلاه‌خود و سرنیزه... یگانی که اصولاً برای سرکوب شورش‌های شهری طرّاحی و سازمان‌دهی نباید بشوند.
در میانه کادر توده انبوهی از بدن‌هایی دیده می‌شود که از فشار گلوله‌ها درهم لولیده‌اند و بی‌شکل و درهم به نظر می‌رسند. پیداست از کشته، پشته ساخته‌اند و پیداست کسانی از این توده درهم یا به زیر کشته‌ها خزیده‌اند یا خود را از زیر آنها دارند بیرون می‌کشند؛ هرچند راه فرار ندارند، چون در پس‌زمینه کادر سربازهای دیگری آماده به شلّیک ایستاده‌اند؛ تظاهرکنندگان محاصره شده‌اند ، ولی چیزی‌که عجیب است اینکه چه‌طور امکان دارد سربازها بدون تیراندازی از یک ارتفاع به جمعیّت، هم‌قطاران خود را هدف قرار ندهند؟!... البتّه به احتمال زیاد آنها ابتدا این توده را به وجود آورده‌اند و بعد آنرا دور زده‌اند.
گفته شده که خبرنگاران وقتی سر رسیدند که میدان کم و بیش از آثار قتل عام مردم پاک شده بود.
بعد از گذشت چهاردهه آدم‌های زیادی را هم پیدا نمی‌کنید که میدان ژاله را در آن سحرگاهِ پرتهدید و ناباور به چشم دیده باشند.
من ده سال پیش اتّفاقاً یکی از بازماندگان میدان ژاله را ملاقات کردم. او پیرمردی‌ست که حالا ساکن آمریکا است. تعریف می‌کرد که تا ده دقیقه بعد از پایان غرّش‌های گلوله در خیابان‌ها جرأت بیرون آمدن از جوی آب خیابان را نداشته است.
ولی فقط همین!.. روایت‌ها آنقدر متضاد و پر از نقیض‌گویی است که بیرون کشیدن واقعیّتی که فقط چند دقیقه طول کشیده را عملاً غیرممکن می‌کند و روایت‌ها هم‌دیگر را از سکّه می اندازند؛ مانند ادّعای عجیب «شجاع‌الدّین شفا» که تیراندازان را فلسطینی می‌دانست!
افسانه‌های زیادی هم از تعداد کشته‌ها دهان به دهان گشت و بر شدّت تأثير داستان بر اذهان مردم افزود و خشم معترض‌ها را تیزتر کرد؛ گذشت زمان ثابت کرد که آمار رسمی‌ای که همان موقع منتشر شد، به واقعیّت نزدیک‌تر بوده است، نه تعداد حیرت آور بیش از چهارهزار نفری که #میشل_فوکو با بدجنسی به روزنامه ایتالیایی‌اش گزارش داد و باعث شد تا افکار عمومی غرب ، علیه رژیم تحریک شود، هرچند در یک تظاهرات چه یک نفر کشته شود و چه هزاران نفر؛ جنایت نام دیگری ندارد!
بعداً این روز را "جمعه خونین" یا "جمعه سیاه" لقب دادند. روزی که در تاریخ معاصر بر سر آن اتّفاق نظرهایی هم وجود دارد. این که بعد از فاجعه #سینما_رکس_آبادان، دوّمین و شاید مهمّ‌ترین ضربه به حکومتی بود که تزلزل و گیجی در ارکان تصمیم‌گیرش، امکان تداوم حیاتش را به مخاطره انداخته بود و به تندروترین مخالف‌هایش امکان جنب و جوشی می‌داد که ماشین حکومت را از قلّه به پائین بیاندازند.
بعد اینکه هفدهم شهریور سال ۵۷ را نقطه پایانی روش‌های مصالحه و مذاکره با رهبران معترض دانسته‌اند که این ادّعا هم مجالی برای تردید فراهم می‌کند، چرا که به فرض اگر این واقعه هم اتّفاق نمی‌افتاد، آیا هواداران آیت‌الله #خمینی و دیگر گروه‌های فعّال مخالف حکومت، فرصتی دیگر برای رویارویی به‌وجود نمی‌آوردند؟!...
شاید با مطالعه تاریخ‌های معدود نوشته شده درباره روزشمار منتهی به انقلاب ۵۷، برخی این‌طور استنباط کنند که مرکز قدرت می‌خواسته است از تظاهرکنندگان زهر چشم بگیرد، ولی بیشتر به نظر می‌رسد که هم در حکومت نظامی در دولت آشتی ملّی #شریف‌امامی و هم در دستور تیراندازی در آن صبح خونین نوعی دست‌پاچگی و بی تدبیری وجود داشته است.
#شاه در ماه‌های منتهی به سقوط، نه توان معامله داشت و نه برای قدرتش می‌توانست دست به قمار بزند.
از بازیگران اصلی جمعه خونین «ارتشبد غلامعلی #اویسی» بود که در آن زمان فرماندار نظامی تهران بود. او چند سال بعد در پاریس ترور شد. گفته شده #عماد_مغنیه در قتل او دست داشت...
...و شیخ #یحیی_نوری که تجمّع و اعتراض به دعوت او انجام شد و بعد از این واقعه بازداشت و مدّتی زندانی شد. او در سال ۱۳۸۶ به مرگ طبیعی درگذشت.
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
اين يكى از مشهورترين عكس‌هایی‌ست که از واقعه هفدهم شهریور برجا مانده است. احتمالاً در آن گیرودار که خیابان‌های اطراف میدان ژاله به محشر کبری تبدیل شده بود، عکّاسی امکان‌پذیر نبوده است.
بنابراین تصویرهای زیادی از این مهمّ‌ترین اتّفاق پیش از سقوط رژیم شاه وجود ندارد.
در پیش‌زمینه عکس، سربازهایی را می‌بینیم که تفنگ‌ها‌یشان را رو به جمعیّت نشانه رفته‌اند. ارتشی‌هایی با لباس کامل نبرد و مجهّز به کلاه‌خود و سرنیزه... یگانی که اصولاً برای سرکوب شورش‌های شهری طرّاحی و سازمان‌دهی نباید بشوند.
در میانه کادر توده انبوهی از بدن‌هایی دیده می‌شود که از فشار گلوله‌ها درهم لولیده‌اند و بی‌شکل و درهم به نظر می‌رسند. پیداست از کشته، پشته ساخته‌اند و پیداست کسانی از این توده درهم یا به زیر کشته‌ها خزیده‌اند یا خود را از زیر آنها دارند بیرون می‌کشند؛ هرچند راه فرار ندارند، چون در پس‌زمینه کادر سربازهای دیگری آماده به شلّیک ایستاده‌اند؛ تظاهرکنندگان محاصره شده‌اند ، ولی چیزی‌که عجیب است اینکه چه‌طور امکان دارد سربازها بدون تیراندازی از یک ارتفاع به جمعیّت، هم‌قطاران خود را هدف قرار ندهند؟!... البتّه به احتمال زیاد آنها ابتدا این توده را به وجود آورده‌اند و بعد آنرا دور زده‌اند.
گفته شده که خبرنگاران وقتی سر رسیدند که میدان کم و بیش از آثار قتل عام مردم پاک شده بود.
بعد از گذشت چهاردهه آدم‌های زیادی را هم پیدا نمی‌کنید که میدان ژاله را در آن سحرگاهِ پرتهدید و ناباور به چشم دیده باشند.
من ده سال پیش اتّفاقاً یکی از بازماندگان میدان ژاله را ملاقات کردم. او پیرمردی‌ست که حالا ساکن آمریکا است. تعریف می‌کرد که تا ده دقیقه بعد از پایان غرّش‌های گلوله در خیابان‌ها جرأت بیرون آمدن از جوی آب خیابان را نداشته است.
ولی فقط همین!.. روایت‌ها آنقدر متضاد و پر از نقیض‌گویی است که بیرون کشیدن واقعیّتی که فقط چند دقیقه طول کشیده را عملاً غیرممکن می‌کند و روایت‌ها هم‌دیگر را از سکّه می اندازند؛ مانند ادّعای عجیب «شجاع‌الدّین شفا» که تیراندازان را فلسطینی می‌دانست!
افسانه‌های زیادی هم از تعداد کشته‌ها دهان به دهان گشت و بر شدّت تأثير داستان بر اذهان مردم افزود و خشم معترض‌ها را تیزتر کرد؛ گذشت زمان ثابت کرد که آمار رسمی‌ای که همان موقع منتشر شد، به واقعیّت نزدیک‌تر بوده است، نه تعداد حیرت آور بیش از چهارهزار نفری که #میشل_فوکو با بدجنسی به روزنامه ایتالیایی‌اش گزارش داد و باعث شد تا افکار عمومی غرب ، علیه رژیم تحریک شود، هرچند در یک تظاهرات چه یک نفر کشته شود و چه هزاران نفر؛ جنایت نام دیگری ندارد!
بعداً این روز را "جمعه خونین" یا "جمعه سیاه" لقب دادند. روزی که در تاریخ معاصر بر سر آن اتّفاق نظرهایی هم وجود دارد. این که بعد از فاجعه #سینما_رکس_آبادان، دوّمین و شاید مهمّ‌ترین ضربه به حکومتی بود که تزلزل و گیجی در ارکان تصمیم‌گیرش، امکان تداوم حیاتش را به مخاطره انداخته بود و به تندروترین مخالف‌هایش امکان جنب و جوشی می‌داد که ماشین حکومت را از قلّه به پائین بیاندازند.
بعد اینکه هفدهم شهریور سال ۵۷ را نقطه پایانی روش‌های مصالحه و مذاکره با رهبران معترض دانسته‌اند که این ادّعا هم مجالی برای تردید فراهم می‌کند، چرا که به فرض اگر این واقعه هم اتّفاق نمی‌افتاد، آیا هواداران آیت‌الله #خمینی و دیگر گروه‌های فعّال مخالف حکومت، فرصتی دیگر برای رویارویی به‌وجود نمی‌آوردند؟!...
شاید با مطالعه تاریخ‌های معدود نوشته شده درباره روزشمار منتهی به انقلاب ۵۷، برخی این‌طور استنباط کنند که مرکز قدرت می‌خواسته است از تظاهرکنندگان زهر چشم بگیرد، ولی بیشتر به نظر می‌رسد که هم در حکومت نظامی در دولت آشتی ملّی #شریف‌امامی و هم در دستور تیراندازی در آن صبح خونین نوعی دست‌پاچگی و بی تدبیری وجود داشته است.
#شاه در ماه‌های منتهی به سقوط، نه توان معامله داشت و نه برای قدرتش می‌توانست دست به قمار بزند.
از بازیگران اصلی جمعه خونین «ارتشبد غلامعلی #اویسی» بود که در آن زمان فرماندار نظامی تهران بود. او چند سال بعد در پاریس ترور شد. گفته شده #عماد_مغنیه در قتل او دست داشت...
...و شیخ #یحیی_نوری که تجمّع و اعتراض به دعوت او انجام شد و بعد از این واقعه بازداشت و مدّتی زندانی شد. او در سال ۱۳۸۶ به مرگ طبیعی درگذشت.
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
🔴سیاست شومی که سرانجام آن جنگ و ويراني ملي است
#آرمان_امیری
در جریان گفتگوی جواد #ظریف با شبکه فاکس‌نیوز آمریکا، مجری برنامه، «کریس والاس» پرسشی کوتاه و ساده مطرح کرد: «آیا میانه‌روهایی چون شما و #روحانی در جنگ قدرت با تندروها شکست می‌خورید؟ »
طبیعتا وزیر خارجه ما از یک پاسخ صریح طفره رفت. به باور من، همین پرسش ساده دریچه‌ای است به یک حقیقت مهم؛ حقیقتی که سبب می‌شود هم ما، هم آمریکایی‌ها و احتمالا حتی خود آقای ظریف بدانیم چرا تلاش‌های ایشان از ابتدا یک پروژه شکست خورده است.
ورود ایران به مذاکرات #برجام و گفتگوی مستقیم با طرف آمریکایی می‌توانست نشان از یک تغییر رویه کلان در دستگاه دیپلماسی کشور به حساب آید. دستگاهی که با ورود #احمدی‌نژاد، سیاست «تنش‌زدایی» دوران #هاشمی_رفسنجانی و رویکرد «گفتگوی تمدن‌ها»ی دوره #خاتمی را به کل کنار گذاشته بود.
با این حال خیلی زود مشخص شد که چراغ سبز به تصویب برق‌آسای برجام، نه یک تغییر رویه کلان، بلکه صرفا یک «تاکتیک مقطعی» بود. شلیک موشک‌های #سپاه همزمان با تصویب برجام و صدور فرمان ورود به خاک سوریه نشان داد که تحول کلان سیاست خارجه ما، نه بازگشت به مسیرگفتگو، بلکه صرفا جایگزین کردن رویای «هلال شیعی» به جای پروژه شکست خورده «انرژی هسته‌ای حق مسلم ماست» بوده.
با رویکرد جدید، حتی بسیار پیش از آنکه با ورود #ترامپ، کاخ سفید تغییر رویه بدهد، اتحاد منطقه‌ای فراگیر و بی‌سابقه‌ای علیه ما شکل گرفت. اتحادی که حتی توانست برخی کشورهای عربی را به اسرائیل هم نزدیک کند، تا برای نخستین بار طی تاریخ جنگ‌های فلسطین، برخی کشورهای مسلمان به خود جرات بدهند خطر ایران را حتی جدی‌تر از اسراییل به شمار آورند!
در واقع، استراتژی دوگانه «گفتگو با آمریکا بر سر انرژی هسته‌ای» و به موازات آن «گسترش نفوذ منطقه‌ای سپاه»، در بهترین حالت‌اش می‌توانست دشمنی آمریکا را متوقف، و به جای آن دشمنی چندین کشور همسایه را جایگزین کند. حالت خوش‌بینانه‌ای که البته محقق نشد و با تغییرات کاخ سفید، آمریکا هم به صف حامیان مثلث ضدایرانی در منطقه اضافه شد.
محکوم کردن عهدشکنی‌ها و سلطه‌جویی‌های زورگویانه آمریکا، یا رویکردهای جنون‌آمیز و جنگ‌طلبانه بن‌سلمان و نتانیاهو گزینه‌ای ساده، بدیهی و دم‌دستی است، اما کارکردی بجز شانه خالی کردن از زیر بار مسوولیت «حل مساله» ندارد. من اما گمان می‌کنم، برای تدبیر راه چاره، باید نگاه‌مان به داخل باشد. راه حل مشکل ما از دستاوردهای سفر فرنگ حاصل نمی‌شود. آغاز و پایان محدوده اثرگذاری و البته شاه‌کلید حل مشکلات ما در داخل کشور خودمان است؛ و برای یافتن آن شاه‌کلید، اتفاقا دقیق شدن در آن پرسش کنایه‌آمیز «کریس والاس» ضروری است.
مجری آمریکایی خیلی زیرکانه به جناب ظریف یادآوری کرد که همین چند وقت پیش بود که شما استعفا دادید؛ چرا که کسی به خودش زحمت نداده بود حتی برای حفظ ظاهر وزیر خارجه مملکت را از سفر بشار #اسد به کشور مطلع کند! اتفاقی که شکاف بزرگ میان دو رویکرد در سیاست خارجه را به رخ کشید، با این حال سردار قاسم #سلیمانی لطف کردند و محض اتمام حجت، دقیقا همزمان با سفر ظریف دوباره تکرار کردند: «تن به ذلت مذاکره با آمریکا نمی‌دهیم».
حال دیگر مهم نیست که ما پیش خودمان مساله را چطور مطرح می‌کنیم. به نظر می‌رسد که غربی‌ها پیام این جدال داخلی را خیلی خوب دریافت کرده‌اند.
پیش از این نیز ژنرال پترائوس گفته بود: «#قاسم_سلیمانی پیام فرستاد که دیپلمات‌های ایرانی را فراموش کن، باید با من مذاکره کنی»!
بدین ترتیب، به نظر می‌رسد بحران اصلی کشور ما، پیش از آنکه به مطالبات احیانا زیاده‌خواهانه طرف‌های خارجی مربوط باشد، در جدالی داخلی ریشه دارد. تا تکلیف این مساله روشن نشود، نه تنها هیچ کسی با ما مذاکره نخواهد کرد، بلکه اساسا معلوم نیست در صورت تحقق مذاکره، منافع ملی در اولویت قرار خواهند گرفت یا اهداف یک جریان نظامی برای قبضه کامل قدرت در کشور!
در چنین شرایطی، ایستادن جلوی نیروهای نظامی و درخواست توقف خودسری‌های آنها، نه فقط در عرصه سیاست داخلی، بلکه دقیقا در تمامی رفتارهای منطقه‌ای‌شان می‌تواند اقتدار و اراده تصمیم‌گیری را به دولت باز گرداند. در سوی دیگر، پروپاگاندای «من هم سپاهی هستم» قرار دارد که با پوششی فریبنده، حمایت از خودسری‌های نظامیان را به اسم میهن‌دوستی روانه بازار کرده است. سیاست شومی که سرانجام آن تنها سقوط دولت نیست؛ بلکه احتمالا تا سر حد جنگ و یک ویرانی ملی بزرگ پیش خواهد رفت.
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
#آرمان_امیری
در جریان گفتگوی جواد #ظریف با شبکه فاکس‌نیوز آمریکا، مجری برنامه، «کریس والاس» پرسشی کوتاه و ساده مطرح کرد: «آیا میانه‌روهایی چون شما و #روحانی در جنگ قدرت با تندروها شکست می‌خورید؟ »
طبیعتا وزیر خارجه ما از یک پاسخ صریح طفره رفت. به باور من، همین پرسش ساده دریچه‌ای است به یک حقیقت مهم؛ حقیقتی که سبب می‌شود هم ما، هم آمریکایی‌ها و احتمالا حتی خود آقای ظریف بدانیم چرا تلاش‌های ایشان از ابتدا یک پروژه شکست خورده است.
ورود ایران به مذاکرات #برجام و گفتگوی مستقیم با طرف آمریکایی می‌توانست نشان از یک تغییر رویه کلان در دستگاه دیپلماسی کشور به حساب آید. دستگاهی که با ورود #احمدی‌نژاد، سیاست «تنش‌زدایی» دوران #هاشمی_رفسنجانی و رویکرد «گفتگوی تمدن‌ها»ی دوره #خاتمی را به کل کنار گذاشته بود.
با این حال خیلی زود مشخص شد که چراغ سبز به تصویب برق‌آسای برجام، نه یک تغییر رویه کلان، بلکه صرفا یک «تاکتیک مقطعی» بود. شلیک موشک‌های #سپاه همزمان با تصویب برجام و صدور فرمان ورود به خاک سوریه نشان داد که تحول کلان سیاست خارجه ما، نه بازگشت به مسیرگفتگو، بلکه صرفا جایگزین کردن رویای «هلال شیعی» به جای پروژه شکست خورده «انرژی هسته‌ای حق مسلم ماست» بوده.
با رویکرد جدید، حتی بسیار پیش از آنکه با ورود #ترامپ، کاخ سفید تغییر رویه بدهد، اتحاد منطقه‌ای فراگیر و بی‌سابقه‌ای علیه ما شکل گرفت. اتحادی که حتی توانست برخی کشورهای عربی را به اسرائیل هم نزدیک کند، تا برای نخستین بار طی تاریخ جنگ‌های فلسطین، برخی کشورهای مسلمان به خود جرات بدهند خطر ایران را حتی جدی‌تر از اسراییل به شمار آورند!
در واقع، استراتژی دوگانه «گفتگو با آمریکا بر سر انرژی هسته‌ای» و به موازات آن «گسترش نفوذ منطقه‌ای سپاه»، در بهترین حالت‌اش می‌توانست دشمنی آمریکا را متوقف، و به جای آن دشمنی چندین کشور همسایه را جایگزین کند. حالت خوش‌بینانه‌ای که البته محقق نشد و با تغییرات کاخ سفید، آمریکا هم به صف حامیان مثلث ضدایرانی در منطقه اضافه شد.
محکوم کردن عهدشکنی‌ها و سلطه‌جویی‌های زورگویانه آمریکا، یا رویکردهای جنون‌آمیز و جنگ‌طلبانه بن‌سلمان و نتانیاهو گزینه‌ای ساده، بدیهی و دم‌دستی است، اما کارکردی بجز شانه خالی کردن از زیر بار مسوولیت «حل مساله» ندارد. من اما گمان می‌کنم، برای تدبیر راه چاره، باید نگاه‌مان به داخل باشد. راه حل مشکل ما از دستاوردهای سفر فرنگ حاصل نمی‌شود. آغاز و پایان محدوده اثرگذاری و البته شاه‌کلید حل مشکلات ما در داخل کشور خودمان است؛ و برای یافتن آن شاه‌کلید، اتفاقا دقیق شدن در آن پرسش کنایه‌آمیز «کریس والاس» ضروری است.
مجری آمریکایی خیلی زیرکانه به جناب ظریف یادآوری کرد که همین چند وقت پیش بود که شما استعفا دادید؛ چرا که کسی به خودش زحمت نداده بود حتی برای حفظ ظاهر وزیر خارجه مملکت را از سفر بشار #اسد به کشور مطلع کند! اتفاقی که شکاف بزرگ میان دو رویکرد در سیاست خارجه را به رخ کشید، با این حال سردار قاسم #سلیمانی لطف کردند و محض اتمام حجت، دقیقا همزمان با سفر ظریف دوباره تکرار کردند: «تن به ذلت مذاکره با آمریکا نمی‌دهیم».
حال دیگر مهم نیست که ما پیش خودمان مساله را چطور مطرح می‌کنیم. به نظر می‌رسد که غربی‌ها پیام این جدال داخلی را خیلی خوب دریافت کرده‌اند.
پیش از این نیز ژنرال پترائوس گفته بود: «#قاسم_سلیمانی پیام فرستاد که دیپلمات‌های ایرانی را فراموش کن، باید با من مذاکره کنی»!
بدین ترتیب، به نظر می‌رسد بحران اصلی کشور ما، پیش از آنکه به مطالبات احیانا زیاده‌خواهانه طرف‌های خارجی مربوط باشد، در جدالی داخلی ریشه دارد. تا تکلیف این مساله روشن نشود، نه تنها هیچ کسی با ما مذاکره نخواهد کرد، بلکه اساسا معلوم نیست در صورت تحقق مذاکره، منافع ملی در اولویت قرار خواهند گرفت یا اهداف یک جریان نظامی برای قبضه کامل قدرت در کشور!
در چنین شرایطی، ایستادن جلوی نیروهای نظامی و درخواست توقف خودسری‌های آنها، نه فقط در عرصه سیاست داخلی، بلکه دقیقا در تمامی رفتارهای منطقه‌ای‌شان می‌تواند اقتدار و اراده تصمیم‌گیری را به دولت باز گرداند. در سوی دیگر، پروپاگاندای «من هم سپاهی هستم» قرار دارد که با پوششی فریبنده، حمایت از خودسری‌های نظامیان را به اسم میهن‌دوستی روانه بازار کرده است. سیاست شومی که سرانجام آن تنها سقوط دولت نیست؛ بلکه احتمالا تا سر حد جنگ و یک ویرانی ملی بزرگ پیش خواهد رفت.
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
Telegram
attach 📎
"آدم مخالف نظام بی‌تربیت!... برو گم‌شو!"
این یک عکس نیست؛ فریمی بریده از یک واقعه است که روایت بی‌‌فاصله‌ای از خراش روح را نشان‌مان می‌دهد.
این بار چیزی به جز همان فیلمی که از رئیس جمهور تکثیر شد و مایه تفریح و لبخند مردمی که گوشی از دست‌شان نمی‌افتد: "زخم روی نمک مردم نپاشید!..."
حالا این زخم باز با کارد آخته و به زهر آلوده یک مقام دولتی عمیق‌تر می‌شکافد. زخمی که مال همه ماست.
پیرمرد دار و ندارش شاید خانه‌ای ساده بوده در روستایی با زمین ارزان قیمت، با چند رأس دام یا شاید مغازه‌ای کوچک و کهنه داشته یا دوچرخه‌سازی فقیر بوده و شاید هم همه چیز داشته و حالا هیچ ندارد جز دستی خالی و مشتی سؤال از مرد کت و شلوارپوش که همه چیز از همه چیز دارد و مهم‌تر از هر چیز قدرت...
همان قدرتی که او را به دادن پاسخی قوی‌دل می‌کند که از او تندیسی بایسته از نخوت می‌سازد. تندیسی که نه این پیرمرد و نه بسیاری از مصیبت کشیده‌های این چند روز دیگر هراسی از شکستن‌اش ندارند.
مرد کت و شلوار پوشیده هم حق دارد. از ابتدا مدیر بوده و یادش نداده‌اند که از مردم دلجویی کند. از وقتی خودش را شناخته دستور داده و در خوش‌خویی بسیار "بی‌تربیت" است.
تراز خبرهای بد آب و هوایی و ویرانی‌ای که در این چند سال در حوزه مسئولیتش به وجود آمده ، آنقدر بوده که او را یک نمونه و نشانه از طریقه مدیریت و اداره کشور بدانیم.
بلاهای "غیر طبیعی" از بلاهای طبیعی خسارت‌بار ترند.
باید چیزی غیر طبیعی وجود داشته باشد تا طبیعت به خشم بیاید.
پیرمرد حالا یا مجبور است مهاجرت کند و یا خودش را بکشد. حالا زخم‌ها روی نمک‌ها پاشیده شده‌اند.
هر روز وقایع زیادی رخ می‌دهند و دوربین‌ها و مردم گوشی به‌دست همه‌جا نیستند تا آنها را ثبت کنند و این فقط یک عکس است؛ فریمی بریده شده از فیلمی که تا ابد پیش می‌رود و روح ما را می‌خراشد....
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
این یک عکس نیست؛ فریمی بریده از یک واقعه است که روایت بی‌‌فاصله‌ای از خراش روح را نشان‌مان می‌دهد.
این بار چیزی به جز همان فیلمی که از رئیس جمهور تکثیر شد و مایه تفریح و لبخند مردمی که گوشی از دست‌شان نمی‌افتد: "زخم روی نمک مردم نپاشید!..."
حالا این زخم باز با کارد آخته و به زهر آلوده یک مقام دولتی عمیق‌تر می‌شکافد. زخمی که مال همه ماست.
پیرمرد دار و ندارش شاید خانه‌ای ساده بوده در روستایی با زمین ارزان قیمت، با چند رأس دام یا شاید مغازه‌ای کوچک و کهنه داشته یا دوچرخه‌سازی فقیر بوده و شاید هم همه چیز داشته و حالا هیچ ندارد جز دستی خالی و مشتی سؤال از مرد کت و شلوارپوش که همه چیز از همه چیز دارد و مهم‌تر از هر چیز قدرت...
همان قدرتی که او را به دادن پاسخی قوی‌دل می‌کند که از او تندیسی بایسته از نخوت می‌سازد. تندیسی که نه این پیرمرد و نه بسیاری از مصیبت کشیده‌های این چند روز دیگر هراسی از شکستن‌اش ندارند.
مرد کت و شلوار پوشیده هم حق دارد. از ابتدا مدیر بوده و یادش نداده‌اند که از مردم دلجویی کند. از وقتی خودش را شناخته دستور داده و در خوش‌خویی بسیار "بی‌تربیت" است.
تراز خبرهای بد آب و هوایی و ویرانی‌ای که در این چند سال در حوزه مسئولیتش به وجود آمده ، آنقدر بوده که او را یک نمونه و نشانه از طریقه مدیریت و اداره کشور بدانیم.
بلاهای "غیر طبیعی" از بلاهای طبیعی خسارت‌بار ترند.
باید چیزی غیر طبیعی وجود داشته باشد تا طبیعت به خشم بیاید.
پیرمرد حالا یا مجبور است مهاجرت کند و یا خودش را بکشد. حالا زخم‌ها روی نمک‌ها پاشیده شده‌اند.
هر روز وقایع زیادی رخ می‌دهند و دوربین‌ها و مردم گوشی به‌دست همه‌جا نیستند تا آنها را ثبت کنند و این فقط یک عکس است؛ فریمی بریده شده از فیلمی که تا ابد پیش می‌رود و روح ما را می‌خراشد....
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
Forwarded from شاه فرتوت ابریقستان (Mohammad Ebrigh)
ganje gharoon 1344 - FlyMusic.Biz.mkv
480.9 MB
به بهانۂ سالروز درگذشت #محمدعلی_فردین
دانلود فیلم #گنج_قارون
با هنرمندی محمدعلی فردین ، #تقی_ظهوری ، #فروزان و #آرمان
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan
دانلود فیلم #گنج_قارون
با هنرمندی محمدعلی فردین ، #تقی_ظهوری ، #فروزان و #آرمان
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan
Forwarded from شاه فرتوت ابریقستان (Mohammad Ebrigh)
به بهانۂ سالروز درگذشت #محمدعلی_فردین
دانلود فیلم #گنج_قارون
با هنرمندی محمدعلی فردین ، #تقی_ظهوری ، #فروزان و #آرمان
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan
دانلود فیلم #گنج_قارون
با هنرمندی محمدعلی فردین ، #تقی_ظهوری ، #فروزان و #آرمان
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan
شمال بودم.
رفته بودم تا انرژی‌های بد انباشته شده یک سال بد دیگر را تخلیه کنم و نشد. می‌دانم خیلی‌ها هم مثل من بودند و نتوانستند.
به‌جز خبر خطّه‌های فاجعه زده و دیدن تصاویر حیرت آور از مردم پا در گل و ماشین‌های روی هم ریخته ، اینکه کاری از دستم بر نیامد، دهان زنگ‌زده‌ام را تلخ‌تر کرد.
اخبار رسمی را که دنبال می‌کنی همه چیز آرام است و انگار نه که بحران پشت بحران زائیده شده است.
ستادهای امداد به سرانگشت معجزه به همه‌‌ی آب‌ها فرمان توقف داده‌اند و کمک‌های مردمی فقط از مجراهایی که تعیین کرده‌اند....
اگر اعتماد را از مردم گرفته‌اند کاش لااقل دست انجمن‌های حقوقی خیریه بازتر می‌بود. آنها در یاری دادن توانا هستند ، انگیزه‌اش را هم دارند.
اقلیم شناس‌ها می‌گویند سیلاب‌های بهاری طبیعی‌اند؛ آن‌چه غیر طبیعی‌ست خاک پیری‌ست که تا توانسته‌اند رُس‌اش را کشیده‌اند و با سوءاستفاده ناتوانش کرده‌اند و مصداق یک ضرب‌المثل مهجور:
"تازه سر بزرگ زیر لحاف است!"
بعد از این خشکسالی خواهیم دید...
مازندران مانند سال‌های پیش شلوغ نبود و معلوم بود حال نوروز خوب نیست.
جاده‌ها روان بودند. حدس زدم نه به‌خاطر راهداری و کار خوب پلیس...طبقه متوسط دیگر نمی‌تواند از مواهب شهروند متوسط بودن استفاده کند؛ همان وضعیتی که بیشتر حاکمان آنرا دوست دارند:
"عزای عمومی، عروسی‌ست!"
کسانی‌که حاصل چند ماه تلاش‌شان را پس دست می‌انداختند تا ویلایی اجاره کنند دیگر نمی‌توانند.
شمال همان شمال بود ، بدون یک وجب ساحل آزاد ، با جنگل‌های تیغ خورده، زخمی و تُنُک.
جنگل‌های باستانی هیرکانی با گونه‌های درختی نایاب و منحصر به فردی که در جوار تباهی سوداگران با نفوذ طبیعت فروش ، طعم احتضار را می‌چشند؛ اضمحلالی که بی‌‌هزینه نیست. طبیعت انتقام خودش را می‌گیرد. گیریم این وسط استاندار عزل شده کم‌ترین هزینه را بپردازد.
روی بنرهای جاده‌ای، محمدرضا #شریفی‌نیا ، #گلزار و #امین_حیایی حکمفرمایی می‌کردند برای تبلیغ مراکز تجاری. کنسرت هوروش بند و مسیح و آرش و چندتای دیگر: پیامبران شادی در زمانه‌ای تاریک...
اولش کنسرت‌ها را لغو کردند به احترام بلادیده‌های استان مجاور و بعد که خبر از دهن افتاد، دوباره بلیت فروختند.
از نور تا محمودآباد تا نوشهر و چالوس، از متل قو تا عباس آباد بگیر بگاز تا رامسر ؛ نارنجستان، پلاژها و ساحل‌های اختصاصی، کافی‌شاپ‌ها، پالادیوم، برج دوقلو، نانادو، کاسپین ، هالیدی، سالن ارکیده، جین وست ، خانه و کاشانه، ایران کتان...
جوان‌هایی که نشانه های یک عصر را در کنار یا در بغل دارند؛ زنان پلنگ‌پوش قلیان بر لب!... همان‌ها که با آهنگ ساسی لب می‌زنند: "آقای ما جنتلمنه! جنتلمنه! جنتلمنه!...."
و ماشین‌های خاص.... دیگر کنار رستوران‌ها از محصولات سایپا و ایران خودرو کمتر خبری هست و این شاید مهم‌ترین خبر نباشد. مهم‌تر از سیل‌زدگی، بلازدگی و حتی ملخ‌زدگی...
بسیاری از ایرانی‌ها فقیر‌ند ، امّا نجیب‌اند و دست تهی را مشت می‌کنند تا مغرور بمانند. ولی تبعیض را برنمی‌تابند و آنرا بغض می‌کنند تا به‌زمانش بشکنند. ایرانی‌ها از یادشان نمی‌رود که چه کسانی دست‌شان را تنگ کردند و روز تنگدستی بدتر از روز بلاست. آنها می‌خواهند به شرافت و حرمت انسانی‌شان باقی بمانند.
می‌دانم بسیاری حتی در خانه‌شان هم به‌زور غذایی فراهم می‌کنند. در چنین موقعیتی چه جایی برای شاعری و صدای آب و لذت تماشای قوس و قزح بعد از باران، یا حتی قدم زدن زیر باران که حالا به هندی‌بازی بیشتر شبیه شده است.
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@Oldkingofebrighestan
رفته بودم تا انرژی‌های بد انباشته شده یک سال بد دیگر را تخلیه کنم و نشد. می‌دانم خیلی‌ها هم مثل من بودند و نتوانستند.
به‌جز خبر خطّه‌های فاجعه زده و دیدن تصاویر حیرت آور از مردم پا در گل و ماشین‌های روی هم ریخته ، اینکه کاری از دستم بر نیامد، دهان زنگ‌زده‌ام را تلخ‌تر کرد.
اخبار رسمی را که دنبال می‌کنی همه چیز آرام است و انگار نه که بحران پشت بحران زائیده شده است.
ستادهای امداد به سرانگشت معجزه به همه‌‌ی آب‌ها فرمان توقف داده‌اند و کمک‌های مردمی فقط از مجراهایی که تعیین کرده‌اند....
اگر اعتماد را از مردم گرفته‌اند کاش لااقل دست انجمن‌های حقوقی خیریه بازتر می‌بود. آنها در یاری دادن توانا هستند ، انگیزه‌اش را هم دارند.
اقلیم شناس‌ها می‌گویند سیلاب‌های بهاری طبیعی‌اند؛ آن‌چه غیر طبیعی‌ست خاک پیری‌ست که تا توانسته‌اند رُس‌اش را کشیده‌اند و با سوءاستفاده ناتوانش کرده‌اند و مصداق یک ضرب‌المثل مهجور:
"تازه سر بزرگ زیر لحاف است!"
بعد از این خشکسالی خواهیم دید...
مازندران مانند سال‌های پیش شلوغ نبود و معلوم بود حال نوروز خوب نیست.
جاده‌ها روان بودند. حدس زدم نه به‌خاطر راهداری و کار خوب پلیس...طبقه متوسط دیگر نمی‌تواند از مواهب شهروند متوسط بودن استفاده کند؛ همان وضعیتی که بیشتر حاکمان آنرا دوست دارند:
"عزای عمومی، عروسی‌ست!"
کسانی‌که حاصل چند ماه تلاش‌شان را پس دست می‌انداختند تا ویلایی اجاره کنند دیگر نمی‌توانند.
شمال همان شمال بود ، بدون یک وجب ساحل آزاد ، با جنگل‌های تیغ خورده، زخمی و تُنُک.
جنگل‌های باستانی هیرکانی با گونه‌های درختی نایاب و منحصر به فردی که در جوار تباهی سوداگران با نفوذ طبیعت فروش ، طعم احتضار را می‌چشند؛ اضمحلالی که بی‌‌هزینه نیست. طبیعت انتقام خودش را می‌گیرد. گیریم این وسط استاندار عزل شده کم‌ترین هزینه را بپردازد.
روی بنرهای جاده‌ای، محمدرضا #شریفی‌نیا ، #گلزار و #امین_حیایی حکمفرمایی می‌کردند برای تبلیغ مراکز تجاری. کنسرت هوروش بند و مسیح و آرش و چندتای دیگر: پیامبران شادی در زمانه‌ای تاریک...
اولش کنسرت‌ها را لغو کردند به احترام بلادیده‌های استان مجاور و بعد که خبر از دهن افتاد، دوباره بلیت فروختند.
از نور تا محمودآباد تا نوشهر و چالوس، از متل قو تا عباس آباد بگیر بگاز تا رامسر ؛ نارنجستان، پلاژها و ساحل‌های اختصاصی، کافی‌شاپ‌ها، پالادیوم، برج دوقلو، نانادو، کاسپین ، هالیدی، سالن ارکیده، جین وست ، خانه و کاشانه، ایران کتان...
جوان‌هایی که نشانه های یک عصر را در کنار یا در بغل دارند؛ زنان پلنگ‌پوش قلیان بر لب!... همان‌ها که با آهنگ ساسی لب می‌زنند: "آقای ما جنتلمنه! جنتلمنه! جنتلمنه!...."
و ماشین‌های خاص.... دیگر کنار رستوران‌ها از محصولات سایپا و ایران خودرو کمتر خبری هست و این شاید مهم‌ترین خبر نباشد. مهم‌تر از سیل‌زدگی، بلازدگی و حتی ملخ‌زدگی...
بسیاری از ایرانی‌ها فقیر‌ند ، امّا نجیب‌اند و دست تهی را مشت می‌کنند تا مغرور بمانند. ولی تبعیض را برنمی‌تابند و آنرا بغض می‌کنند تا به‌زمانش بشکنند. ایرانی‌ها از یادشان نمی‌رود که چه کسانی دست‌شان را تنگ کردند و روز تنگدستی بدتر از روز بلاست. آنها می‌خواهند به شرافت و حرمت انسانی‌شان باقی بمانند.
می‌دانم بسیاری حتی در خانه‌شان هم به‌زور غذایی فراهم می‌کنند. در چنین موقعیتی چه جایی برای شاعری و صدای آب و لذت تماشای قوس و قزح بعد از باران، یا حتی قدم زدن زیر باران که حالا به هندی‌بازی بیشتر شبیه شده است.
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان
@Oldkingofebrighestan
Telegram
attach 📎
بزرگراه همّت را که به‌سمت غرب برانید، بیمارستان "تریتا" و "رزمال" را که رد کردید، نگاهی به‌سمت چپ خود بیاندازید. اگر هوا غبارآلود نباشد، ساختمان فوق عظیمی را خواهید دید که اگر وارد خروجی‌هایش بشوید شما را خواهد بلعید!
این‌جا "ایران مال" یا "بازار بزرگ تهران" است که با راه افتادن فازهای باقی‌مانده رسماً افتتاح خواهد شد؛ با کلّی تبلیغات پرسروصدا که اگر یک غریبه وارد آن شود شکّی نخواهد کرد که با یک اقتصاد شکوفا روبروست؛ هرچند نمونه‌های مشابه چنین پروژه‌هایی را پیش از این در "دبی"، "ابوظبی" یا قطر دیده باشد.
با این‌حال #ایران‌مال نه نقشه‌ی زیبا و هنرمندانه‌ای دارد و نه معماری ظریف و ماندگاری که آنرا به یک نماد فرهنگی شهری تبدیل کند و بیشتر شما را به‌درون ذهن سوداگرانه‌ی یک اقتصاد رانتی-نفتی هدایت می‌کند که نه صاحب حقوقی‌اش معلوم است کیست و نه سرمایه‌گذارانش...واردش که بشوید می‌فهمید که دست‌و‌دلبازانه و بی‌حساب خرجش کرده‌اند.
یک طرح بلندپروازانه که کلنگ آن از سال ۸۹ خورده و شکی نیست که لااقل ده‌ها میلیون دلار هزینه ساختش کرده‌اند و ده‌ها برابرش را درخواهند آورد.
این‌جا عملاً یک شهر مسقّف چند طبقه چندین هکتاری‌ست که برای طی کردن طول و عرض آن، باید جوان و نیرومند باشید؛ کریدورهای غول‌آسایی که ابعاد هیولایی‌شان برای انسان ایرانی اکنون، مفهوم زمان را مخدوش می‌کند...
این‌جا زمان حال تعلیق می‌شود، همان زمانی‌که بیرون از این مکان نامأنوس به ناشکیباترین شکل و خشن‌ترین صورتی که می‌شود تصوّر کرد، انسان‌های اکنون را با چرخ بهای بی‌مهار اقلام و کاهش قدرت خرید ، به قربانگاه بیماری‌های روانی می‌کشانَد.
فروشگاه‌های این‌جا همه مارک‌‌دار و برند هستند و هر یک دستکم دویست تا سیصد متر مساحت‌شان است و از داخل‌شان صدای فِرِز، ارّه آهن‌بری و چوب‌کاری می‌آید و دکورسازها سخت مشغول فعالیّت‌اند.
این‌جا باغ کتاب هم دارد. کتاب‌خانه‌ای بسیار بزرگ که دکوراسیون مجلّل چوب ماهاگونی‌اش، با آن پلّکان مرمر و پاگرد طبقه فوقانی، رونوشتی از کتابخانه‌های قدیمی استخوان‌داری مانند کتاب‌خانه دانشگاه‌های #آکسفورد یا #هاروارد است. هرچند مردم این‌جا بیشتر برای تماشا می‌آیند و عکس گرفتن و قطعاً جایی مطلوب برای یک محقّق آکادمیک نیست.
”لج در آور”ترین بخش ایران‌مال تالار فروش فرش بود؛ قالی‌هایی به‌غایت بزرگ و نفیس با رنگ‌های چشم‌نواز آویزان کرده بودند با تابلوی مشخصات و کد قیمت. شما می‌توانید قیمت را از مردانی آراسته بپرسید که نمایندگان این ثروت‌اند... قیمت‌ها از هفتصد میلیون تومان شروع می‌شود و تا سی و چهل میلیارد بالا می‌رود!
هدیه‌ای درخور برای کاخ‌های طبقه نوپدید تا مازاد درآمدشان را خرج راه رفتن روی ابریشم و پرنیانی کنند که در هر متر مربّعش یک‌میلیون و سیصد هزار گره وجود دارد!
ایران کشور تناقض‌هاست. می‌توانی ببینی، ولی نمی‌توانی داشته باشی. گاهی هم نادیده، می‌توانی داشته باشی؛ بخت‌های بازی که مثل بختک روی بخت برگشته‌ها می‌افتند.
از این‌جا بیرون زدم. از آینه ماشینم ایران‌مال را دیدم که دور می‌شد. سر اوّلین چهارراه ، حال و هوای عید بود؛ چند پسربچّه با لباس‌های ژندهٔ قرمز و سر و صورت ذغال مالیده پیام‌آور شادی دم عید بودند... این حاجی فیروزهای کوچک اصلاً خنده‌دار نبودند. ولی من خندیدم...
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
این‌جا "ایران مال" یا "بازار بزرگ تهران" است که با راه افتادن فازهای باقی‌مانده رسماً افتتاح خواهد شد؛ با کلّی تبلیغات پرسروصدا که اگر یک غریبه وارد آن شود شکّی نخواهد کرد که با یک اقتصاد شکوفا روبروست؛ هرچند نمونه‌های مشابه چنین پروژه‌هایی را پیش از این در "دبی"، "ابوظبی" یا قطر دیده باشد.
با این‌حال #ایران‌مال نه نقشه‌ی زیبا و هنرمندانه‌ای دارد و نه معماری ظریف و ماندگاری که آنرا به یک نماد فرهنگی شهری تبدیل کند و بیشتر شما را به‌درون ذهن سوداگرانه‌ی یک اقتصاد رانتی-نفتی هدایت می‌کند که نه صاحب حقوقی‌اش معلوم است کیست و نه سرمایه‌گذارانش...واردش که بشوید می‌فهمید که دست‌و‌دلبازانه و بی‌حساب خرجش کرده‌اند.
یک طرح بلندپروازانه که کلنگ آن از سال ۸۹ خورده و شکی نیست که لااقل ده‌ها میلیون دلار هزینه ساختش کرده‌اند و ده‌ها برابرش را درخواهند آورد.
این‌جا عملاً یک شهر مسقّف چند طبقه چندین هکتاری‌ست که برای طی کردن طول و عرض آن، باید جوان و نیرومند باشید؛ کریدورهای غول‌آسایی که ابعاد هیولایی‌شان برای انسان ایرانی اکنون، مفهوم زمان را مخدوش می‌کند...
این‌جا زمان حال تعلیق می‌شود، همان زمانی‌که بیرون از این مکان نامأنوس به ناشکیباترین شکل و خشن‌ترین صورتی که می‌شود تصوّر کرد، انسان‌های اکنون را با چرخ بهای بی‌مهار اقلام و کاهش قدرت خرید ، به قربانگاه بیماری‌های روانی می‌کشانَد.
فروشگاه‌های این‌جا همه مارک‌‌دار و برند هستند و هر یک دستکم دویست تا سیصد متر مساحت‌شان است و از داخل‌شان صدای فِرِز، ارّه آهن‌بری و چوب‌کاری می‌آید و دکورسازها سخت مشغول فعالیّت‌اند.
این‌جا باغ کتاب هم دارد. کتاب‌خانه‌ای بسیار بزرگ که دکوراسیون مجلّل چوب ماهاگونی‌اش، با آن پلّکان مرمر و پاگرد طبقه فوقانی، رونوشتی از کتابخانه‌های قدیمی استخوان‌داری مانند کتاب‌خانه دانشگاه‌های #آکسفورد یا #هاروارد است. هرچند مردم این‌جا بیشتر برای تماشا می‌آیند و عکس گرفتن و قطعاً جایی مطلوب برای یک محقّق آکادمیک نیست.
”لج در آور”ترین بخش ایران‌مال تالار فروش فرش بود؛ قالی‌هایی به‌غایت بزرگ و نفیس با رنگ‌های چشم‌نواز آویزان کرده بودند با تابلوی مشخصات و کد قیمت. شما می‌توانید قیمت را از مردانی آراسته بپرسید که نمایندگان این ثروت‌اند... قیمت‌ها از هفتصد میلیون تومان شروع می‌شود و تا سی و چهل میلیارد بالا می‌رود!
هدیه‌ای درخور برای کاخ‌های طبقه نوپدید تا مازاد درآمدشان را خرج راه رفتن روی ابریشم و پرنیانی کنند که در هر متر مربّعش یک‌میلیون و سیصد هزار گره وجود دارد!
ایران کشور تناقض‌هاست. می‌توانی ببینی، ولی نمی‌توانی داشته باشی. گاهی هم نادیده، می‌توانی داشته باشی؛ بخت‌های بازی که مثل بختک روی بخت برگشته‌ها می‌افتند.
از این‌جا بیرون زدم. از آینه ماشینم ایران‌مال را دیدم که دور می‌شد. سر اوّلین چهارراه ، حال و هوای عید بود؛ چند پسربچّه با لباس‌های ژندهٔ قرمز و سر و صورت ذغال مالیده پیام‌آور شادی دم عید بودند... این حاجی فیروزهای کوچک اصلاً خنده‌دار نبودند. ولی من خندیدم...
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
خانمى كه در اين عكس ديده مى‌شود، سرش را از سقف روباز يک ژيان بيرون آورده و يک دوربین هشت ميليمترى دستش گرفته و شادمانه به عكّاسى كه ازش عكس مى‌گيرد، مى‌خندد.
از پالتوى كلفتش معلوم است هوا حسابى سرد است و روسرى گره دارش به ما مى‌گويد كه او مذهبى و احتمالاً يك هوادار سازمان مجاهدين است. مشخّص نيست او حالا كجاست و چه مى‌كند؟... ولى آن‌چه معلوم است اين است كه او شاد است و از آن‌چه روى نوار سلولوئيد ضبط كرده، راضى است.
بسيارى از فيلم‌هايى كه از آن روزها به جا مانده را همين فيلمبرداران آماتور ضبط كردند و به يادگار گذاشتند.
تو اين روزها كه تلويزيون همه‌اش فيلم‌هاى صدر انقلاب و تظاهرات را نشان مى‌دهد، يكى از دوستانم از من پرسيد: "اگه به اون روزا بر مى‌گشتى، مى‌رفتى تظاهرات؟!..."
مطمئن بود كه مثل بقيه اعلام برائت مى‌كنم و "غلط كردم" و از اين حرف‌ها...ولى من اين‌ها را نگفتم!
راستش فكر مى‌كنم اين انقلاب هيچ ربطى به من و هم سن و سال‌هاى من نداشت. جبر و قضايى بود بر ما افتاد و بعداً كه بزرگ‌تر شدم و نسبت خودم را با اين واقعه‌ى تاريخى سنجيدم، هيچ چيز به خاطر نياوردم جز تصويرهايى محو از مشتها و حنجره‌ها و فريادها و خشونتى كه موج برمى‌داشت و از روى لخته‌هاى خون شَتَک زده بر ديوارها مى‌گذشت و عكس جنازه‌هاى لت و پارى كه توى روزنامه‌ها بى‌شرمانه توى چشم‌هاى معصوم من فرو مى‌شد...
براى آن دوست خيلى حرف زدم؛ از اگرها و مگرها گفتم.
اگرهايى كه به انسداد سياسى پس از مرداد ٣٢ انجاميد و نارضايتى‌هاى طبقه متوسّط پس از انقلاب شاه و مردم.
تورّم خواسته‌هايى كه به #انقلاب همين مردم عليه #شاه ختم شد، اگر شاه اصلاحات سياسى را زودتر و آرام‌تر شروع مى‌كرد ، مگر باز كردن اين درب‌ها به انفجار ختم نمى‌شد. اگر بيمار و افسرده نبود، اگر قدرت تصميم‌گيرى داشت... اگر همه راه‌ها را به خودش ختم نمى‌كرد...و اين‌كه معادله‌هاى قدرت را خيلى‌ها صورت‌بندى كرده‌اند...
#هگل نوشته بود: تاريخ قربانگاه اراده‌هاى فردى است.
امروز زياد هگلى نيستم.
مى‌گويند آدم‌ها محصول شرايط تاريخى هستند كه در آن زندگى مى‌كنند. ولى تاريخ فقط براى زندگى كردن نيست. تاريخ را بايد خواند. زندگى كردن براى آدم‌هايى‌ست كه نخوانده عمل مى‌كنند. ولى وقتى بخوانى، براى عمل كردن در زندگیت، فكر هم مى‌كنى.
تاريخ چيزى جز وقايع اتّفاقيّه نيست. مى‌گويند اين واقعه‌ها فارغ از اراده اشخاص اتّفاق مى‌افتند، چون برآيند زور نيروهاى اجتماعى اتّفاق‌ها را به وجود مى‌آورند. ولى آگاهى‌هاى تاريخى، كمک مى‌كنند تا عمل‌ها مبتكرانه و تغييرات، بدون خشونت باشند...
خيلى چيزها گفتم كه حالا يادم نيست...
و اين‌كه يادم رفت بهش بگويم؛ انقلاب‌ها تاريخ خود را در لحن حماسه مى‌پيچند و مدام بازتعريف مى‌كنند و من مطلقاً آدم حماسه گريزى هستم....اين‌كه فكر كنى امروزت را هم مثل ديروزِ پدرت دارى مى‌گذرانى خيلى چيزها را از ياد آدم مى‌برد...
حالا ابداً معلوم نيست آن خانمى كه اين عكس نشان مى دهد، كجاست؟ آيا از اين كه آن روزها در تظاهراتِ شاه‌شكن شركت مى‌كرد و شادمانه فيلم مى‌گرفت راضى است يا نه؟!... ولى بعد از چهل سال ميراث او براى كودک آن روزها باقى مانده است.
حالا روز انقلاب و سالگرد واقعه‌ایست كه انرژى‌هاى بسيارى را آزاد كرد. همان انرژى‌هايى كه عكس جنازه‌هاى سياه و تغيير شكل داده را روى صفحه اوّل روزنامه‌ها نشانْد و غريوهاى شادى كه هر روز خون را توى چشم كودک معصومى فرو مى‌كرد كه من بودم!
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
از پالتوى كلفتش معلوم است هوا حسابى سرد است و روسرى گره دارش به ما مى‌گويد كه او مذهبى و احتمالاً يك هوادار سازمان مجاهدين است. مشخّص نيست او حالا كجاست و چه مى‌كند؟... ولى آن‌چه معلوم است اين است كه او شاد است و از آن‌چه روى نوار سلولوئيد ضبط كرده، راضى است.
بسيارى از فيلم‌هايى كه از آن روزها به جا مانده را همين فيلمبرداران آماتور ضبط كردند و به يادگار گذاشتند.
تو اين روزها كه تلويزيون همه‌اش فيلم‌هاى صدر انقلاب و تظاهرات را نشان مى‌دهد، يكى از دوستانم از من پرسيد: "اگه به اون روزا بر مى‌گشتى، مى‌رفتى تظاهرات؟!..."
مطمئن بود كه مثل بقيه اعلام برائت مى‌كنم و "غلط كردم" و از اين حرف‌ها...ولى من اين‌ها را نگفتم!
راستش فكر مى‌كنم اين انقلاب هيچ ربطى به من و هم سن و سال‌هاى من نداشت. جبر و قضايى بود بر ما افتاد و بعداً كه بزرگ‌تر شدم و نسبت خودم را با اين واقعه‌ى تاريخى سنجيدم، هيچ چيز به خاطر نياوردم جز تصويرهايى محو از مشتها و حنجره‌ها و فريادها و خشونتى كه موج برمى‌داشت و از روى لخته‌هاى خون شَتَک زده بر ديوارها مى‌گذشت و عكس جنازه‌هاى لت و پارى كه توى روزنامه‌ها بى‌شرمانه توى چشم‌هاى معصوم من فرو مى‌شد...
براى آن دوست خيلى حرف زدم؛ از اگرها و مگرها گفتم.
اگرهايى كه به انسداد سياسى پس از مرداد ٣٢ انجاميد و نارضايتى‌هاى طبقه متوسّط پس از انقلاب شاه و مردم.
تورّم خواسته‌هايى كه به #انقلاب همين مردم عليه #شاه ختم شد، اگر شاه اصلاحات سياسى را زودتر و آرام‌تر شروع مى‌كرد ، مگر باز كردن اين درب‌ها به انفجار ختم نمى‌شد. اگر بيمار و افسرده نبود، اگر قدرت تصميم‌گيرى داشت... اگر همه راه‌ها را به خودش ختم نمى‌كرد...و اين‌كه معادله‌هاى قدرت را خيلى‌ها صورت‌بندى كرده‌اند...
#هگل نوشته بود: تاريخ قربانگاه اراده‌هاى فردى است.
امروز زياد هگلى نيستم.
مى‌گويند آدم‌ها محصول شرايط تاريخى هستند كه در آن زندگى مى‌كنند. ولى تاريخ فقط براى زندگى كردن نيست. تاريخ را بايد خواند. زندگى كردن براى آدم‌هايى‌ست كه نخوانده عمل مى‌كنند. ولى وقتى بخوانى، براى عمل كردن در زندگیت، فكر هم مى‌كنى.
تاريخ چيزى جز وقايع اتّفاقيّه نيست. مى‌گويند اين واقعه‌ها فارغ از اراده اشخاص اتّفاق مى‌افتند، چون برآيند زور نيروهاى اجتماعى اتّفاق‌ها را به وجود مى‌آورند. ولى آگاهى‌هاى تاريخى، كمک مى‌كنند تا عمل‌ها مبتكرانه و تغييرات، بدون خشونت باشند...
خيلى چيزها گفتم كه حالا يادم نيست...
و اين‌كه يادم رفت بهش بگويم؛ انقلاب‌ها تاريخ خود را در لحن حماسه مى‌پيچند و مدام بازتعريف مى‌كنند و من مطلقاً آدم حماسه گريزى هستم....اين‌كه فكر كنى امروزت را هم مثل ديروزِ پدرت دارى مى‌گذرانى خيلى چيزها را از ياد آدم مى‌برد...
حالا ابداً معلوم نيست آن خانمى كه اين عكس نشان مى دهد، كجاست؟ آيا از اين كه آن روزها در تظاهراتِ شاه‌شكن شركت مى‌كرد و شادمانه فيلم مى‌گرفت راضى است يا نه؟!... ولى بعد از چهل سال ميراث او براى كودک آن روزها باقى مانده است.
حالا روز انقلاب و سالگرد واقعه‌ایست كه انرژى‌هاى بسيارى را آزاد كرد. همان انرژى‌هايى كه عكس جنازه‌هاى سياه و تغيير شكل داده را روى صفحه اوّل روزنامه‌ها نشانْد و غريوهاى شادى كه هر روز خون را توى چشم كودک معصومى فرو مى‌كرد كه من بودم!
#آرمان_ریاحی
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan