دیگچه‌ی افکار/زهرا حیدری

داستان دختر کبریت فروش

وقتی دخترم کوچک بود هر شب برایش قصه‌ می‌گفتم. اما از بین قصه‌ها بیشتر از همه قصه‌ی دختر کبریت فروش و بزبزقندی را  دوست داشت. بیشتر شبها وسط قصه خوابم می‌گرفت و قصه را یک در میان بازگو می‌کردم. بس که هر شب برایش تکرار کرده بودم تمام قصه را از حفظ بود. اگر در اثر  چرت زدن جایی از قصه را نمی‌گفتم مرا تکان می‌داد و میگفت: مامان اشتباه گفتی😄 خلاصه هرشب سر قصه‌های شبانه دردسر داشتم.

قصه "دختر کبریت فروش" اثر هانس کریستین اندرسن، داستانی غم‌انگیز و تأثیرگذار است که درباره‌ی دختری فقیر به نام "دختر کبریت فروش" است.

در یک شب سرد و زمستانی، دخترک با دست‌فروشی کبریت‌هایش در خیابان‌ها می‌رود تا بتواند کمی پول به‌دست آورد و گرمایی برای خودش پیدا کند. اما هیچ‌کس به او توجه نمی‌کند و او با ترس و لرز به خانه باز می‌گردد. در حالی که سرمای شدیدی او را آزار می‌دهد، دختر کبریت‌هایش را یکی یکی روشن می‌کند تا کمی گرما بگیرد. در هر کبریت روشن شده، تصاویری خیالی از دنیای بهتر به چشم او می‌آید؛ مثل اجاق گاز گرم، یک درخت کریسمس زیبا و در نهایت، تصویری از مادربزرگ مهربانش که همیشه او را دوست داشت.

نمی‌دانم چند بار این قصه را برایش تعریف کردم. همیشه آخر قصه را جوری تمام می‌کردم که دخترم با خیال راحت بخوابد. اما روایت قصه اصلی جور دیگری بود. ولی فکر کنم هیچوقت نتوانستم تمام قصه را تعریف کنم.

در نهايت وقتی که دختر کبریت‌ها را تمام می‌کند و دیگر هیچ امیدی ندارد، جانش را از دست می‌دهد. اما در همان لحظه، مادربزرگش او را در آغوش می‌گیرد و به جایی بهتر می‌برد. در پایان داستان، دختر کبریت فروش دیگر در سرما و فقر رنج نمی‌برد و به آرامش رسیده است.


امروز اما هنوز شب‌هنگام که ایرپاد را در گوشم می‌گذارم تا پادکستی گوش بدهم در کسری از ثانیه خوابم می‌گیرد. مثل قرص خواب عمل می‌کند. گویی خاطرات آن شبها تداعی می‌شود. اما دیشب در عین خستگی داستان کوتاه گدا از غلامحسین ساعدی را گوش کردم. به خودم گفتم خداراشکر همه جوره ما را تشویق به خواندن می‌کنند. من چه تنبل بودم و نمی‌دانستم. به شما اگر از نوع تنبلانه مثل من هستید بشدت توصیه می‌کنم. لااقل هفته‌‌ای چند داستان خیلی کمک کننده‌ است‌.

امروز چه آموختم؟ آموختم اگر کتاب نمیخری لااقل پادکست رایگان گوش کن.

وقتی قصد نوشتن ندارم

امروز تصمیم نوشتن نداشتم. از صبح خیلی سرم شلوغ بود. زود هنگام برای کپی کردن دفتر صورت جلسه و‌حضور غیاب بیرون زدم. قرار بر این شد از هر کدام دویست برگ کپی کند و یک سر برگ با عنوان اسم مدرسه و غیره روی آن بزند. اشتباهی ۴۰۰ برگ عنوان را نیز کپی کرد. و این‌گونه نزدیک به یک ساعت در سرما معطل شدم.😢 بدو بدو ناهار کوچکی خوردم و راهی مدرسه شدم. بچه‌های شیفت مخالف بیش از اندازه آلودگی صوتی ایجاد می‌کنند. سردردم شروع شد. رمز سوالات نهم باز نمی‌شد. کلاس شلوغ بود. چند تا از بچه‌ها اشتباه آمده بودند. هر کس سوالی داشت. مغزم جوابگو نبود. یکی میخاست تغییر رشته بدهد. یکی گفت راهم دور است و می‌خاست زودتر برود. یکی زنگ زد که نمی‌آیم. یکی یادش رفته بود امتحان دارد. کاغذ در دستگاه کپی گیر کرده بود. چند تااز سوالها پاره شد. سرایدار یک چای بی‌رنگ و روی سرد آورد. بس که سالن را بالا و پایین کردم دوست داشتم پالتو‌ام را در بیاورم. ناظر اداره هنوز نرسیده از سر و صدا کلافه شده بود. رفتم به ناظم شیفت گفتم لطفن به دانش‌آموزان بگویید مراعات کنند ما امتحان داریم. او هم چشمی گفت و با بلندگوی مدرسه در گوش من فریاد زد بچه‌ها ساکت باشید. تمام حفره‌های صوتی گوشم از انعکاس آن به لرزه در آمد.🫣 یادم به دیالوگ ماندگار بهروزوثوق در فیلم سوته‌دلان افتاد: یک دو سه چار آزمایش می‌کنم. ماچت کنم.‌ ماچت می‌کنما. اما آن لحظه اصلا دوست نداشتم ماچش کنم. دلم میخاست داد بزنم: شات آپ 🤬 ساعت از ۶/۵ گذشته بود. چقدر گرسنه‌ام. دلم هوس سمبوسه کرده بود. حالا چرا سمبوسه؟ زمانی که خودم دانش‌آموز بودم بچه‌ها سمبوسه درست می‌کردند و در مدرسه می‌فروختند. چقدر زمان زود می‌گذرد. اما حالا دوست داشتم زودتر برسم‌ منزل. تمام خوشمزه‌جات یلدا دست نخورده باقی مانده بود. شیرینی ناپلئونی، چای دبش. سمبوسه‌ی داغ. چی بهتر از این. بعد از استراحتی کوتاه دوباره برگشتم برای آماده کردن چند سوال باقیمانده. یک دفعه مطلبی دیدم در یک نمونه سوال که آقایی دو عکس زیبا از یک خر کوچولو و یک اسب قهوه‌ای گذاشته بود و پرسیده بود کدام زشت‌تر است. و در جواب فرموده بودند: خر خیلی از اسب زشت‌تر است. 😕 خداوکیلی کجا مدرک گرفتی؟ این چه سوال سمی بود مطرح کردی؟ خر بیچاره. کی گفته زشته؟ حالا چون مثل اسب غرور ندارد و‌حمالی می‌کند‌ زشت است؟ راست گفته‌اند هر چه خودت را بگیری دیگران بیشتر بزرگت می‌دارند. چه مقایسه‌ی بی‌رحمانه‌ای. دلم برای خر عکس هم سوخت. بیچاره چه لبخندی هم‌زده بود.

به قول ملک‌الشعرای بهار:
شکافتیم و دریدیم و سوختیم ز جهل

امروز چه آموختم؟ آموختم خر حیوان نجیبی می‌تواند باشد اگر اسب‌های مغرور بگذارند.

بهترین آموزگار

یلدا و روز مادر دو اتفاق زیبا‌ و پشت سر هم.‌ که بهتر است به فال نیک بگیریم‌. روز مادر، هم او‌ که هر چه در وصف‌اش بگوییم‌ کم است.

این موجود بی‌همتا. واژه‌ای که عمق وجودش بی‌انتها عشق است و مهربانی. چطور می‌توانم زحمات بی‌دریغ‌اش را در کلمات بیان کنم. در این دنیای پر هیاهو، همچنان نماد آرامش است و محبت بی‌قید و شرط.

روزها باید در وصف‌اش گفت و نوشت. هر روز هم روز مادر باشد کم است. مادرم را می‌ستایم و حاضرم جانم را برایش بدهم.

چگونه می‌توانم این همه فداکاری بی‌وقفه را جبران کنم.‌ بی‌پایان سپاسگزارم و بر دستانت پر مهرت بوسه می‌زنم، بهترین معلم.❤️

رو مادر را به تمام بانوان و مادران عزیز تبریک عرض می‌کنم.❤️

یلداتون مبارک❤️❤️❤️

من و خر شانسی

از چند روز قبل شهرداری فراخوانی به مناسبت شب چله اعلام کرده است.( نوعی پیاده‌روی بزرگ خانوادگی) وعده داده‌اند به قید قرعه به هزار نفر دوچرخه اهدا می‌کنند. همیشه می‌گویند سنگ بزرگ‌ نشانه‌ی نزدن است.

نمی‌دانم تا الان چند نفر ثبت نام کرده‌اند. اما همین عدد هزار عظمت این رویداد را بخوبی نشان می‌دهد. بلاخره دوچرخه قیمتش از پراید چند سال قبل هم بیشتر شده است. مشخص است خیلی‌ها شرکت می‌کنند. با توجه به جمعیت زیادی که همیشه در این‌جور برنامه‌ها حضور پیدا می‌کنند، امیدوارم کسی دست خالی برنگردد. ولی کمی غیرممکن به نظر می‌رسد.

بنظرم موقع جوایز خود مسولین در حالی که تا بناگوش به ریش مردم می‌خندند می‌گویند؛ واقعا چرا این همه آدم آمدند؟ قرار نبود جدی بگیرند. وقتی هنوز در صف نانوایی راه حلی برای عدالت اجتماعی پیدا نکرده‌اند، حالا جدی فکرش را بکنید چطور می‌خواهند در یک روز به هزار نفر دوچرخه بدهند.

احتمالش می‌رود در بهترین حالت ممکن یک‌ کارت پستال با عکس دوچرخه بدهند و بگویند: این هم جایزه‌ی شما. با چشم‌هایتان رکاب بزنید. یا نهایتا کارت تخفیف خرید زنگ دوچرخه را به شما تقدیم کنند.

چند سال پیش که پای پیاده‌روی داشتم با دوستان دراين گردهمایی‌های دوره‌ای شرکت می‌کردم. هر دفعه از بین شماره شرکت کننده‌ها چند نفر را به عنوان برنده اعلام می‌کردند. من که حوصله ایستادن را نداشتم، شماره‌ام را به دوستم دادم و سوار ماشین شدم.

بعد از چند لحظه دوستم با خوشحالی آمد و گفت زهرا شماره تو را صدا می‌زنند. بعله همای سعادت بر سر ما هم‌ نشست. کادو را در یک پلاستیک دست ما دادند. از وزنش مشخص بود آب‌میوه‌گیری نیست.

با خوشحالی در راه بازگشت کادو را باز کردم دو عدد کرم دست و صورت بود.😒 نگویم که چقدر خندیدیم. آخرش هم برای دل‌خوش کردن من گفتن بلاخره همین هم خوب است.

هفته بعد در لیست آخرین شماره‌ها دومرتبه شماره‌ام را خواندند😏 این بار اما تی‌شرت سفید بزرگی که دوتا زهرا در آن گم می‌شد. وقتی می‌پوشیدم می‌گفت کو قُل سوم.

بدتر از آن روی آن با خط مشکی بزرگی نوشته بود روستایی 🫡 حالا نه اینکه من شهریم و روستا چرا. خیر. ایده‌ی جالبی نبود. تنها یکبار که در جمع پوشیدم، سوژه شدم. هر کس می‌دید می‌گفت سلام کشاورز روستا چه خبر🫣

از آن موقع دیگر در این پیاده‌روی‌ها شرکت نکردم. نه به خاطر جایزه. به خاطر بیشعوری دست اندرکاران. اما همچنان ‌دوستان به من لطف دارند و می‌گویند تو خیلی خر شانسی.


امروز چه آموختم؟ آموختم یک نه گنده بگم خیلی بهتر از رفتن به همچین گردهمایی بیخودی است.

چهار چشمی جذاب

امروز در حالی که خیلی با عجله داشتم سوالات امتحانی را کپی می‌کردم یک دفعه احساس کردم در حال راه رفتن تعادل ندارم. چند دقیقه‌ای طول کشید تا فهمیدم چرا.

در اتاقی که نورش از چراغ قوه موبایل ضعیف‌تر بود کورمال کورمال بدنبال شیشه‌ی کوچک عینکم‌ می‌گشتم. اما هر کاری کردم شیشه در قاب عینک جا نگرفت. بساط را جمع کردم و راهی خانه شدم.

در حال رانندگی به این فکر می‌کردم از کی چهار چشمی شدم؟ خیلی سال پیش آن موقع‌ها که عینکی‌ها را بیشتر مسخره می‌کردند. راستش از ترس اینکه کسی بگوید چهار چشمی اصلن استفاده نمی‌کردم. فقط هر چند سال یک عینک جدید می‌گرفتم. البته مثل الآن اینقدر بی‌کیفیت نبودند.

روزها و سالها گذشت تا یک روز بیدار شدم و‌چشم‌هایم گفتند: ما دیگر بدون امکانات کار نمی‌کنیم، بس است دیگر. این همه سال برایت زحمت کشیدیم نوبت شیشه است کار کند.‌ وگرنه تعطیل و البته اعتصاب کردند و گفتند بدون ابزار جانبی کاری برایت نمی‌کنیم.

به هوای استراحت به من فهماندند دیگر نمی‌کشیم. اولش با سردردهای شدید شروع شد. اما کم‌کم‌‌ اوضاع وخیم‌تر شد. خیلی طول کشید با این مسأله کنار بیایم. با خودم گفتم چه کنم چه نکنم. یک دفعه متوجه شدم ساعتها در آینه با خودم حرف می‌زدم.

دختر چقدر با عینک جذاب‌تر شدی. اصلن عاقل‌تر هم شدی. آخر کلاسی. چرا زودتر به این قضیه پی نبرده بودم. بگذارید جور دیگری بگویم. احساس کردم شبیه آدمهای دانشمند شد‌ه‌ام.

نتیجه این شد که هر وقت عینک می‌زدم دیگران فکر می‌کردند در حال نوشتن نظریات جدید و پیچیده‌ی روان‌شناسی هستم. خلاصه اینکه یک اعتصاب ساده باعث شد یک بند عینک شیک بخرم بیاندازم پشت عینکم در حالی که همیشه خط آن روی بینی‌ام قرمز شده بود. حس دکتر بودن داشتم و‌کمی به خودم مغرور شده بودم.

حالا اما انگار از آنها کاملن راضی هستم و قیافه‌ام شبیه کسانی است که هر لحظه ممکن است در یک مستند علمی ظاهر بشود.


امروز چه آموختم. امروز آموختم از همان دوران نوجوانی دانشمند بودم و نمی‌دانستم.😊

پ‌.ن. نویسنده‌های خوب عینکی هستند.😁

حلزونی اما امیدوار

این روزها قدر فراغت هر روز تعدادی از کانال‌های دوستان همسفر را می‌خانم. اغلب از تجربه‌های خود در باره‌ی کتابهایی که خانده‌اند می‌نویسند‌. بعضی‌ها در مورد صفحات آغازین کتاب صحبت می‌کنند. هر کدام ایده‌ای دارند.

در نگاه اول به دوستان عزیز غبطه می‌خورم که اینقدر فرهیخته‌وار هر روز کتابهای جدید را به رخ می‌کشند. بی‌تردید که در مسیر خوبی قرار گرفته‌اند. در نگاه دوم بصورت خیلی غران به خودم چشم‌غره‌ای می‌روم که ای زهرای ناخانده کتاب از دوستان فرهیخته عقب اوفٍتادی چرا😊‌


اما الان دوست دارم کمی خودمانی‌تر از شما عزیزان دلبر که هر شب در حال دلربایی هستید بپرسم و خودم را از این عذاب وجدان کم فرهیخته‌گی خلاص کنم. خداوکیلی روزی چند صفحه مطالعه می‌کنید؟ چطوری هر روز اینقدر بی‌وقفه می‌خانید؟ من هر چقدر می‌دوم به شما نمی‌رسم چرا؟ حالا گیرم زانوی من مشکل دارد، گیرم‌ من سرکار. اما ای فغان از این همه تند‌خانی. لطفن بنویسید و راهکار بدهید واقعن چطورید شما😊

در هر صورت خاستم عرض کنم دوروبر من نیز پر از کتاب است. چشم بسته کتابی را از کتابخانه انتخاب کردم تا من هم برداشتم را از این زیبای جلد آبی برایتان بازگو‌ کنم. اما خلاف عادت من آخر کتاب را می‌خانم شاید اینجوری دلم‌ خوش باشد کتابی را به سرعت تمام کردم.

شعر من یار مهربانم دانا و‌ خوش‌زبانم را یادتان می‌آید؟ کتاب دانا من اگر چه حلزونی بیش نیستم اما امیدم به تو زیاد است.

جملات پایانی در کتاب فکر و خیال زیادی ممنوع، راه و رسم تصمیم‌گیری سریع و آسان نظرم را جلب کرد. در واقع این یک کتاب توسعه فردی است که به ساده‌ترین شکل ممکن خواننده را تا انتها با خود می‌کشد.‌ گذشته از مثالهای ملموس و واقعی عنوان سر فصل‌ها بسیار گیرا و جذاب است. گویی راوی خود شما هستی.

عنوان برخی از سر فصل:

شیوه‌ای که زندگی خود را می‌گذرانیم.
خود را برای رسیدن به موفقیت آماده کن.
جسور باشید.
بگذارید آفتاب به درون بتابد.

آن بوگل نویسنده کتاب در توصیف حرفه و زندگی شخصی‌اش می‌گوید: برای من هر چیزی شدنی است. او‌ بطور جدی در وبلاگش به کتاب و کتابخوانی نمی‌پردازد اما اغلب اوقات در باره کتابهایی مختلف و مطالعه آنها می‌نویسد. پادکست ‌بعد از این کتاب کدام را بخوانم یکی از پرطرفدارترین اجراهای اوست که بطور کلی به کتاب درمانی و‌ مطالعه کتاب اختصاص دارد.‌ هر هفته یک کتاب از کتابهای محبوبش را انتخاب می‌کند و در ده دقیقه یا کمتر با شنوندگانش صحبت می‌کند. البته راهکارهایش بسیار ساده است. امید که ما هم به راه راست مستقیم شویم.

امروز چه آموختم؟ آموختم ما هم می‌توانیم آن بوگل باشیم به شرطی که پز الکی ندهیم.

پ.ن. این متن بدون هیچ غرض‌ورزی نوشته شده است لطفن به گیرنده‌های اشتباهی دست نزنید. 😊

زمستان را فراوان دوست

در عجبم از انسان بودن خودمان نه طاقت گرما داریم نه تاب سرما. این روزها که هوا سرد شده است، انگاری حوصله نوشتن ندارم، نه به خاطر اینکه نمی‌خاهم بنویسم، بلکه فکر می‌کنم مغزم تصمیم گرفته در فصل زمستان به تعطیلات برود.حس خرسی را دارم که آماده‌ی خاب زمستانی است‌. به جای نوشتن، در حال برگزاری جلسات مفصل با پتو و تخت‌خواب هستم.

البته یک بنده خدایی هم‌ فرمودند دو درجه بخاری را کم کنید تا این بحران را پشت سر بگذاریم. ای به چشم. بی‌زحمت پشم گوسفند را کمی ارزان کنید تا در منزل شال و کلاه کنیم. اصلن بهتر نیست برگردیم به دوران قجر؟ هم در زمستان کرسی داشتیم هم حس و حالمان بهتر بود‌.

بنظرم نوشتن خاب و اشتها را زیاد می‌کند تا دست به قلم می‌شوم گرسنه‌ام‌ می‌شود و دهانم از فرط کشیدگی به مرز جِر خوردن می‌رسد. شما هم اینگونه‌اید یا من خیلی می‌نویسم؟

الان وسط این همه شلوغی ذهنی، از یک طرف خوابم می‌آید، از طرف دیگه حوصله نوشتن ندارم، پتو هم این وسط گفته: «هر وقت از نوشتن خسته شدی، بیا اینجا و منو بغل کن»

البته پتو خیلی فیلسوف شده است و حرفهای گنده‌تر از دهانش می‌زند. دیروز هم که خیلی خسته و بی‌حوصله بودم گفت:
«گلابی جون، اینا رو بذار کنار، بیا بخواب که دنیای واقعی خیلی کلافه‌ است‌.

خیلی باید مراقب اشیا دوروبرم باشم میخاهند افسار افکارم را بدست گیرند. حالیا دلم سرخوش از این انتخاب است. در این بین شعر زیبای مولانا ذهنم را پرتاب کرد به فرار از این نفس اماره.

"بازیچه‌ایم ما در دست دل خود
تا که نخاهیم و خود را نسپاریم به دست خویش"


گاهی اسیر احساسات درونی هستیم‌ که اگر کنترل نشوند شرایط را به نفع خودشان رقم‌ می‌زنند.

امروز چه آموختم؟ آموختم اگر چه به خاطر کاهش مصرف انرژی امروز تعطیل بود. تا ساعت ۷/۳۰ و بیشتر از روزهای دیگر ماندم و تسلیم هوای نفس و وسوسه‌ی پتو نشدم.

حکایت‌های سعدی شیرین سخن

در یکی از حکایات گلستان سعدی، پادشاهی پسرش را به ادیبی سپرد و از او خواست تا مانند فرزندان خود، او را تربیت کند. پس از سال‌ها تلاش، ادیب به جایی نرسید و پسران خود را در علم و بلاغت پیشرفت داد. پادشاه از او خواست تا دلیل این تفاوت را توضیح دهد. ادیب پاسخ داد که تربیت یکسان بوده، اما طبیعت‌ها متفاوت است. سعدی در این حکایت می‌گوید:

«اگرچه سیم و زر ز سنگ آید همی
در همه ی سنگی نباشد زر و سیم
بر همه ی عالم همی‌تابد سهیل
جایی انبان میکند جایی ادیم»

این حکایت نشان می‌دهد که استعدادها و طبیعت‌های افراد متفاوت است و نباید انتظار داشت که همه در یک زمینه به یک اندازه پیشرفت کنند.


امروز چه آموختم؟ آموختم زور بیخود نزنم بیشتر استعدادها در بچگی حرام ‌شده‌اند.

در جستجوی روز مبادا

امروز خاستم کمی رسمی‌تر به کارزار روزهای جمعه در آشپزخانه بپیوندم. برای همین برای اولین بار بعد از مدتها پیشبند گل‌گلی را محکم بستم. (کار وقت گیری است.)لایه‌ی پلاستیکی داخل آن خیلی خش‌خش می‌کرد. چند بار که مسیر مطبخ تا انباری را رفتم و برگشتم فکر می‌کردم‌ کسی بدنبالم می‌آید. با گارد خنده‌داری یکدفعه برمی‌گشتم و‌پشت سرم را نگاه می‌کردم. این حرکت سه مرتبه اتفاق افتاد😐 خداراشکر کسی من را در آن وضعیت کج‌و‌کوله ندید.

نمی‌دانم چرا توقع زیادی از یک روز تعطیل دارم. حالا خودم به درک. این روز تعطیل چه گناهی کرده است. هر چه کار نیمه‌کاره و تمام‌‌ کاره دارم گذاشته‌ام روی دوش او. البته او هم خیلی مهربان است. دستش نمی‌رود کمکی کند. برای همین هر روز تلنباری از اوضاع وخیم باقی می‌ماند برای روز مبادا. این روز را همیشه در خورجین اندیشه‌ام کاشته‌ام. حالا کی سبز شود و به بار نشیند الله اعلم. مگر دستم به تو نرسد.

بنظرم تقصیر روزهای دیگر است. اگر آنها وظایف خود را بدرستی انجام می‌دادند کار به درازا نمی‌کشید. اما همسایه‌مان نه اول هفته و نه روز تعطیل فرقی به حالش ندارد. هر روز در بحران بی‌آبی حیاط ۲۰۰ متری را با شیلنگ آب فشار قوی شهری با سرخوشی آبکشی می‌کند‌. نمی‌دانم گربه نجس است آیا؟
درست است مایه‌داری و خودت دنده‌ات کش می‌آید و پولش را می‌دهی اما نفهم خداراخوش می‌آید آب حیات را اینگونه حدر می‌دهی؟ کاش می‌فهمیدی زن.

از آنطرف چراغ راه‌پله را شبها خاموش می‌کنند و می‌گویند انرژی را الکی مصرف نکنیم. این جماعت دیوانه است خدایا یا من دلم میخواهد قاتل شوم.

امروز چه آموختم؟ آموختم زیاد که خسته باشی هوس آدم کشتن به سرت می‌زند.

چال کردن احساس بچگی

شاید تا حالا به این مورد برخورد کرده باشید که بعضی از بزرگترها با یک حالت ابلهانه متفکر جلو دیگران از بچه‌ها می‌پرسند؛ عمو بابات بیشتر دوست داری یا مادرت😐

یعنی دلم میخاست جای آن بچه‌ بی‌زبان بودم و می‌گفتم به تو‌چه؟ مگه فضولی؟ بچه‌ بیچاره را در موقعیت احساسی قرار می‌دهند، گیج‌ می‌زند. اگر بگوید مادرم. سریع می‌گوید پس بابای بدبختت چی؟ اگر بگوید بابام زود ضایع‌اش می‌کند و می‌گوید خاک تو سرت پس مادرت چی؟

بنظرم این آدمها بیشتر بدنبال برطرف کردن عقده‌هایی درونی خود هستند. آنها احتمال زیاد، خودشان کمبود محبت داشته‌اند.

بچه نمی‌داند چرا باید انتخاب کند. در عالم خودش به سادگی در کنار آنها زندگی می‌کند. حالا با سوالی مواجه شده که حل کردنش از مسأله ریاضی برایش سخت‌تر است. او را در دو راهی احساسی قرار می‌دهند‌. سوال بین مرگ و زندگی.

بچه‌ها دوست دارند صادقانه جواب بدهند. حال تصور کنید اگر بین پدر و مادر از قبل مشکل‌ وجود داشته باشد و بچه ناخواسته و یک‌طرفه یکی از آنها را دوست داشته باشد. جنگی نابرابر بین آنها سر می‌گیرید که بیا و ببین.

ـ خانم بفرما تحویل بگیر بچه فقط پول من را می‌خاهد بس که در گوشش خاندید.

ـ آره شما درست می‌گید من پولکی هستم. ای خاک بر سر من که دستم نمک نداره‌. مرده‌شور تو و پولت و این بچه رو ببرن.

ـ بفرما آقای سبک سر تحویل بگیر. خب شما مرض داری این چرت و پرتهارو از بچه می‌پرسی. بین یک خانواده رو بهم زدی الان دلت خنک شد.

مثل آب خوردن روابط را ویران کردی نکبت‌خان.

البته این سوال ریشه در فرهنگهای مختلف دارد. و معمولن از آن بعنوان یک آزمایش روان‌شناختی ساده استفاده می‌شود. هدف آن بررسی نحوه‌ی واکنش طرف مقابل است. تا احساسات و هوش فرد را محک بزند. بسیاری این سوال را به مفهوم پردازی از انتخاب‌های دشوار مرتبط می‌دانند و باید توسط متخصص و در زمان مشخص انجام بگیرد.


امروز چه آموختم؟ انتظار نداشته باشید روز تعطیل چیزی بیاموزم. ترشی لیته از قبل بلد بودم خوشمزه شد.😊

گردن در بند گردنبند

امروز از صبح خروس‌خان تا همین الان در گیر ردوبدل کردن برنامه امتحان و جزوه و نمونه سوال بودم. در حال حاضر از بس چشمم به گوشی بوده حالت تهوع گرفتم. حتی فریاد ساندویچ‌های یخچال را نمی‌شنوم.

میخاستم امشب بی‌خیال مطلب نوشتن بشوم اما چشمم به ساعت خورد و گفتم هنوز فرصت هست. حرف قابل عرضی نیست. می‌ترسم چیزی بنویسم و اشتباه درآید. برای امروز کافی است. بحد کافی موبایل، اشباع شده‌ام. جوری قاط زدم که جملات را اشتباه تایپ می‌کنم.

دانش آموز با نگرانی سوال می‌کند: خانم برای امتحان نهایی استرس دارم چکار کنم؟ منم با اعتماد به نفس کامل پیام دادم: اصلن استرس به خودتون راه بدین 😐

شکمم این وسط شیرین عقل شده است و صداهای خنده‌داری از خودش در می‌آورد.
یادم افتاد چند وقت پیش رفته بودم دفاع یکی از دوستان. کلاس خیلی ساکت بود من و دوستانم ردیف پشت سر اساتید نشسته بودیم.

یکی از دانشجویانی که نمی‌شناختم کنار من نشسته بود. بیش از اندازه غرق در موضوع مقاله شده بود. شکمش یک صداهای بی‌تربیت خنده‌داری از خودش در می‌آورد که من بی‌جنبه از داخل از خنده پوکیده بودم ولی خودش همچنان متنفکر نشسته بود عین خیالش نبود که لااقل روی صندلی کمی جابجا شود. الان که فکرش را می‌کنم بنظرم قصد داشت صدای قیزوقوژ شمکش را گردن من بیندازد.

همین وسط دوباره یادم به مادری افتاد که بچه‌ی شیطونی داشت و به روی خودش نمی‌آورد بهش گفتن زن پاشو ساکت کن این تخم‌جن رو‌. او هم گفت: هیس‌. هیچی نگید. بذارید فکر کنند بچه‌ی مردم است نه بچه‌ی ما. یعنی تا این حد گردن نگرفتن شجاعت می‌خاهد.😁

البته موضوع گردن و گردنکشی از دیر باز در فرهنگ ما بوده است. یادتان می‌آید می‌گفتند آن روسری لعنتی را کمی سفت کن تا بارون بیاد. بعد همه سفت کردند سیل آمد و گفتند نه دیگه اینقد کمی شل کن اون وامونده رو خاهر.

جاده‌ها پر از چاله و چوله شده است گردن راننده نیست که تصادف می‌کند. در شهرهای بزرگ آلودگی هوا بیداد می‌کند اما هر دفعه دنبال گردن کسی هستند تا بگیرد. یک برنامه مستند خارجکی هم دیدم که می‌گفت آن سوراخ گنده‌ی وسط اوزن بخاطر صدای آروغ گاوهاست. البته صدا که محض خنده‌است. می‌گویند بخاطر گازی است که موقع ماما کردن به بیرون پرتاب میکند. گاو بیچاره هم زبان ندارد بگوید شما اسهال زدید بدنیا. این همه یونجه‌ی مانده و‌ مصنوعی به خورد ما میدهید توقع دارید گلاب تراوش کنیم.

یک عده هم هستند گردنشان را تبر نمی‌زند بس گردن کلفتند‌. اگر جویای کار خوب هستند این عده همان پارتی کلفت‌ها هستند. اما خاک بر سر بی‌وجودشان روی دست بریده هیچ بدبختی نمی‌شاشند‌. عده‌ای هم سریع خودشان را لو می‌دهند و می‌گویند گردنم از مو باریکتر است اگر دفعه دیگر تو را گردن بگیرم.

اصولن گردن در نقش اعضای بدن نزد مردم بسیار مقبول افتاده است. تو‌گویی براحتی یا با گردن بزرگش می‌کنند یا با پس گردنی به زیرش می‌اندازند. اما علاج آن گردن گرفته‌ شاید از بالشت بد باشد شاید گردنش خورد شده بود بهتر بود تا جلو دیگران گردن کج کند. کاری به آن گردن شکسته ندارم اما گردنم از مو باریکتر فکر کنم نخانده رد می‌شوی.

اصلن گردن، گردن زرافه بلند و کشیده و زیبا. فقط تصورش کن موقع آب خوردن😁

امروز چه آموختم؟ آموختم این گردن به خودش یک گردنبند بدهکار است.😊

پیدا کن ابله را

تا حالا شاید شنیده باشید زن و شوهر دعوا کنند ابلهان باور کنند‌.‌ این یک ضرب‌المثل است که در نگاه ظاهر شاید کمی طنز بنظر برسد. اما در عالم واقعیت عواقب بسیاری دارد.

طرف زنگ‌ زده به دوستش که بین من و خانم شکرآب شده و از او خاسته به خانه‌‌ی آنها برود تا بلکم حرفی بزند و آنها را آشتی دهد. او هم در عالم رفاقت گفته است سر و‌جانم فدای دوست و قبول کرده است.

به محض ورود به منزل ایشان رو‌ به خانم می‌کند و می‌گوید: خانم جان زندگی خیلی کوتاه است و ارزشی ندارد اینقدر سخت نگیرید همه مشکل دارند. یکدفعه خانم با تندی فریاد می‌زند تو‌چکاره‌ای؟ به تو چه مربوطه که ما مشکل داریم کی گفته تو زندگی ما دخالت کنی؟

آن وسط شوهر خانم هم داد زده که راست می‌گوید تو چه حقی داری بین زن و شوهر قرار می‌گیری. حالا آن بیچاره میانجی حیران مانده بدون هیچ چای سردی. آنها با هم آشتی کردند و زن دوستش با او قهر کرده است. حکایت این چنین است.

اگر روزی کسی دعوایش شد یادت باشد واقع‌بین باشی، شتابزده قضاوت نکنی. گاهی اوقات مداخله‌ی بی‌مورد اطرافیان وضعیت را خیلی پیچیده می‌کند‌. زمانی یک دعوای ساده با دخالت یک عده کاسه‌ی از آش داغ‌تر تبدیل به جنگ جهانی سوم می‌شود‌ که عواقب جبران ناپذیری به همراه دارد.

به حریم دیگران احترام بگذار. نگذار ابله باورکننده‌ی این نمایش باشی.

اما براستی هستند کسانی که هنوز به این مسایل دامن می‌زنند و با دخالت‌های بی‌جا و قضاوت‌های عجولانه براحتی باعث بر هم زدن زندگی دونفر می‌شوند.

امروز چه آموختم؟ آموختم مش ممد هنوز زنش را دوست دارد اگر مادرش بگذارد.🤭

تسلیم نشدن در فکرهای بی‌ربط

از سر شب به نیت نوشتن گوشی را دستم گرفتم اما انگار مغزم از هفت شب خابش گرفته بود. بدنم هنوز قانع نشده است شب فقط برای خاب نیست. وقتی به مدرسه می‌رفتم شبهای امتحان انگار خاک مرده روی سرم می‌ریختند از سر شب خابم‌ می‌گرفت. با این که دانش‌آموز تنبلی نبودم اما خیلی سر این مسأله زجر کشیدم. اما حالا دوباره خاطرات زنده شده‌اند. دهن‌دره شبیه اسب آبی جوری دهانم را از بالا و پایین می‌کشد تو‌گویی سالها کمبود خاب داشته‌ام.

تا پاسی از شب هیچی به مغزم خطور نکرد. یعنی بس زیاد بودند انتخابشان مشکل شده بود. چند بار بلند شدم رفتم سر یخچال شاید ایده‌ی تازه پیدا کنم. چند تا تخم مرغ و سه تا خیار یک شیشه سس مایونز تقریبا خالی. خیار را برداشتم ولی بنظرم رنگش برای قهرمان داستان زیادی سبز می‌زد کسی باور نمی‌کند بی‌خیالش شدم.

دوباره دراز کش روی کاناپه ولو شدم. این بار خود گوشی تصمیم گرفته بود وسیله‌ی تلف کردن باشد. تا می‌خاستم چیزی بنویسم نوتیفیکشن‌ها مدام ذهنم را درگیر می‌کردند و هر دفعه وسوسه می‌شدم چک کنم. و هر بار حدود نیم ساعت از وقتم را می‌گرفت.

در این بین موزیک قرتی فاز دیوانه‌وار برداشته بود و با صدای بلند مرا می‌خاند. ول کن نبود. قصد داشت حواسم را پرت کند. بین ماندن و رفتن گیر کرده بودم. اما امروز بی‌حال‌تر از این چیزها بودم ماندن را ترجیح دادم.

از همه سمج‌تر فکرهای فردا بودند. آنها هم پررو شدند و زبان درآورده‌اند. تا میخاهم بی‌خیال شوم‌ چیزی را یادآوری می‌کنند: لیست خرید یادت نرود. فردا ناهار چی درست می‌کنی. باید به فلانی هم زنگ بزنی. برنامه امتحان چی شد.

تقصیر خودم بود به همه‌ی آنها خندیدم. الان هر کدام قیافه‌ی حق به جانب گرفته‌اند. نمی‌دانم با کی بجنگم. نبرد با فکرهای فردا، با موزیک، یا با خاب. در آینده فکر فردا گیر کرده‌ام. افسار ذهن و دستم در اختیارم نیستند. همانطور که به دو‌صفر ساعت نزدیک می‌شوم چشمانم نیز سنگین‌تر می‌شوند.

در حال حاضر یک نویسنده‌ی تسلیم هستم که سرنوشتش در دست فکرهای بی‌ربط گیر کرده است.

امروز چه آموختم؟ آموختم هیچی جای خاب را نمی‌گیرد و داشتن خاب مناسب و زیاد برای یک نویسنده واجب شرعی است.😊

فرهیخته‌شو‌ با کتاب

امروز از صبح کمی فِس بودم. یعنی انرژی زیر خط فقر. وقتی چند تا کار روی سرم آوار شود سلولهای مغزم قاطی می‌کنند. آن لحظه دلم میخواهد نقش کرولالی را بازی کنم که خودش را به نفهمی زده است اما بخوبی به همه چیز واقف است.

دلم چند ساعت خاب می‌خاهد و چای سماوری.

چند وقت پیش در بین کتابهای اهدایی مدرسه کتاب رنگ و رو رفته‌ی بینوایان اثر ویکتورهوگو را پیدا کردم. از آن برگ کاهی‌های نوستالژی چاپ ۱۳۴۵ که خیلی شکننده شده‌اند.

نمی‌دانم  تا بحال چند دفعه این کتاب را خانده‌ام. اما می‌دانم تمام فیلم و سریال و کارتونهای برگرفته از این کتاب را در ورژن‌های مختلف چندین بار دیده‌ام. فکر می‌کنم اولین رمان خارجی که خاندم همین کتاب بود. هدیه‌ی یکی از دوستان دوران مدرسه‌ام بود. روی صفحه اول کتاب با دست خط زیبایی نوشته بود زهرا جان تا ابد دوستت دارم. یادش بخیر چقدر زود همه چیز گذشت و بزرگ شدیم.

ویکتور هوگو یکی از تاثیرگذارترین شخصیت‌های ادبی قرن نوزدهم زاده‌ی فرانسه ۱۸۸۵-۱۸۰۲ آثار برجسته‌ی زیادی از خود بجا گذاشته است از جمله شعر، رمان، نمایشنامه. برخی از شاهکارهای او عبارتند از بینوایان، گوژپشت نتردام، مردی که می‌خندد، دریای کارائیب و...

در ۲۰ سالگی اولین مجموعه شعرش را منتشر کرد. وی علاوه بر نوشتن در عرصه‌ی سیاسی نیز فعال بود. در آثارش تصویرهای عمیقی از فقر و بی‌عدالتی اجتماعی و البته امید را ارائه میدهد.

از ویژگی‌های آثار او استفاده از زبان شاعرانه و توصیفات دقیق، تاکید بر مسائل اجتماعی و عدالت خواهی و ترکیب تراژدی و امید است.
او را نماد آزادی‌خاهی و انسان‌دوستی می‌دانند.

فقط فکر کنم شخصیت محبوب کوزت در داستان بینوایان را هوگو از روی دخترهای ایرانی گرفته باشد. اینقدر که آنها کوزت هستند، کوزت دخترنانسی، کوزت نیست. موقع کار کردن جوری خودشان را در نقش کوزت می‌بینند که تناردیه دلش بحال آنها می‌سوزد.

نمیدانم اول بار در ایران کی گفت من کوزتم. اما می‌دانم که همه‌ در زندگی به اندازه‌ی کافی کوزت بوده‌ایم کلن همه‌ی ما یک کوزت درونی داریم. اما بختمان مثل او نشد که ژان‌والژان با آن دستهای گنده‌اش از پشت بیاد و سلطل آب را برایمان بلند کند.

فکر می‌کنم آن‌موقع‌ها نصف بیشتر دخترها یا منتظر شوهر سیندرلا بودند با اسب سفید از راه برسد یا منتظر ژان‌والژان. چنان روُیایی با این کارتون‌ها زندگی کردیم که باورمان نمی‌شد آنها فقط قصه هستند.

اما در حالی که امتحانات دی ماه از رگ گردن به ما نزدیکتر است در بدترین حالت ممکنٍ کوزتی گیر کرده‌ام که ژان‌والژان که هیچ، خود جناب هوگو هم تشریف بیاورند کاری از پیش نمی‌برند. فقط کاش بجای مدیر مدرسه تناردیه بودم.😊

امروز چه آموختم؟ آموختم حواسم به تاریخ باشد از این به بعد قول الکی به کسی ندهم.

تلاش کنیم بمانیم در وضعیت آخر

امشب در کنار نور شمع و با حالت شاعرانه‌ای در حال نوشتن این مطلب هستم. از صبح چند ایده‌ی بسیار خوب در ذهنم بود و با خودم کلنجار می‌رفتم کدام را هوا کنم. اما مطالب جالبی از کتاب ماندن در وضعیت اخر از امی ب. و تامس ای. هریس نظرم را جلب کرد.

از اینجا که نشسته‌ام سایه‌ام روی دیوار روبروی آشپزخانه اندازه‌ی غول چراغ جادو شده است. سکوت عجیبی در منزل حکمفرماست. در همین لحظه‌ی ترس و وحشت و تاریکی، گرسنه‌ات میشه. خابت میاد. دستشویی‌ات میاد. با این اوصاف آیا ایده براحتی با تو‌ کنار می‌آید‌؟ خیر. ایده هم سرتق شده است. هر وقت دلش بخواهد میآید.

در کتاب ماندن در وضعیت اخر نویسنده که خود سالها روان‌شناس بوده و مشاهدات خود را ثبت کرده است، می‌گوید:

شخصیت هر فرد از سه قسمت تشکیل شده است:

یک کودک، یک والد و یک بالغ

تمام تصمیمات و احساسات ما زیر سر همین سه شخصیت است. آنها را دست کم نگیرید.

این کتاب به ما می‌آموزد یکبار دیگر آرزوهایمان را بررسی‌کنیم. صداهای عجیبی که همیشه مارا سرزنش می‌کند را پیدا کنیم و این بار به شکل متفاوتی بدنبال رویاهایمان برویم. بسیاری از رفتارهای ما تحت تاثیر والدینمان است ما فراموش کرده‌ایم که کودک درونمان چه میخواهد و چطور باید به آن برسد. به شخصیت بالغ ما اجازه ظهور می‌دهد. در هر سن و موقعیتی که هستید ماندن در وضعیت آخر به شما کمک می‌کند در وضعیت جدید زندگی را بسازید و برای همیشه در وضعیت آخر بمانید.

در آخر این مطلب قصد دارم شما را دعوت کنم از کانال دوستهای همسفر نازنینم دیدن کنید و از خاندان مطالب روزانه‌ی آنها لذت ببرید.

https://t.center/sedaazarian

https://t.center/astory1404

https://t.center/Mansoureh_Banam

امروز چه آموختم؟ آموختم هر کار اشتباهی کردم تقصیر خودم نبوده بلکه همه‌اش زیر سر همین سه شخصیت درگیر وجودم بوده است.

پ.ن. تشکر ویژه از اداره برق برای ایجاد شب شاعرانه و بیاد ماندنی 😐

مهر طلب باشیم یا مهر گستر

حتمن تا حالا افرادی را دیده‌اید که بیش از اندازه مهربان هستند. آنقدر مهربان که آدمی را خجالت زده می‌کنند. حاضرند بخاطر دیگران از منافع خود بگذرند‌. خانمی را در نظر بگیرید خودش هزار تا کار دارد اما کارهای خانم همسایه را انجام میدهد. یا همکاری که خانه‌اش با شما دور است اما به قول خودش بدور از مرام‌ و‌ معرفت است اگر اول شما را به منزل نرساند. یا شخصی که کلاس خودش دیر شده اما اول به ریاضی برادرزاده‌اش می‌رسد.‌

هر چند که همیشه به مهربانی بسیار تاکید کرده‌اند. اما اینگونه رفتار به شدت آسیب‌زاست. مهرطلبی یک الگوی رفتاری مخرب است. در واقع تلاشی مضاعف برای دیده شدن و دوست داشته شدن است. که در بیشتر موارد نتیجه‌ی معکوس خاهد داشت. و‌ درنهایت باعث تنهایی فرد می‌شود.

معمولن کودکانی که در کودکی مورد اذیت و بد رفتاری والدین و بزرگتر‌ها قرار گرفته‌اند، در بزرگسالی می‌کوشند برای جلوگیری از افتادن در شرایط مشابه از خودگذشتگی کنند. آنها بیش از هر چیز می‌کوشند تشویق دیگران را بدست آورند. احساس ناکافی بودن می‌کنند. احساسات خود را مخفی می‌کنند. برای شادی دیگران هر کاری می‌کنند.

آنها زیاد از حد معذرت خاهی می‌کنند حتی در مورد کارهایی که نقشی در آن نداشته‌اند. فکر می‌کنند اگر به دیگران کمک نکنند کار اشتباهی انجام داده‌اند. بشدت کمبود عزت نفس دارند‌.

البته انسان بطور ذاتی تمایل به خوشحال کردن دیگران دارد اما راضی و‌شاد کردن دیگران به هر قیمتی باعث آسیب روانی بیشتر و شکست در روابط فرد ‌می‌شود‌.
در واقع انسانهای مهر طلب همیشه در حال برطرف کردن نیازهای دیگران هستند و از خود می‌گذرند تا انسان مهربان‌تری بنظر بیایند.

راه‌های مقابله با مهر طلبی: نه گفتن را تمرین کنید و برای خود ارزش قائل شوید. لازم نیست همیشه آدم خوب نجات‌دهنده باشید‌. در بحث‌های مختلف مشارکت کنید حتی اگر کسی شما را تایید نکند.

امروز چه آموختم؟ آموختم آن بیچاره‌ای که همه به او می‌گفتند اسکول است و به همه کمک می‌کند فقط یک مهر طلب بود. هر گدایی به محل کارش می‌آمد همه آدرس اتاق اورا می‌دادند. چون او واقعن منتظر تشویق دوستانش بود.

پ.ن. در مواردی با شدت بالا حتمن به متخصص مراجعه شود.

با رونویسی شاید نت هم از رو بره

چند وقت پیش تصمیم گرفتم از روی کتابهای نویسندگان مورد علاقه‌ام رو‌ نویسی کنم.‌ این روش برای تمرین نویسندگی بسیار توصیه شده است.‌ البته هزاران‌تا نویسنده خوب و مورد علاقه دارم. از بین آنها کتاب محبوب دوران، صد سال تنهایی گابریل گارسیا مارکز رمان نویس مشهور کلمببایی را با خوشحالی به نوشتن آغازیدم. اورا شعبده‌باز کلام و بصیرت توصیف کرده‌اند.

کمی کتاب را ورق زدم. کتابی که گابریل چند سال روی آن کار کرد و بلاخره جایزه نوبل سر همین اثر به او تعلق گرفت. یکی از بهترین شاهکارهای ادبی و ماندگار دنیاست. حدود ده سال پیش این کتاب را خاندم اما راستش بعضی از قسمت‌های کتاب برایم‌ گنگ و نامفهوم بود. حتی بعضی از قسمت‌های کتاب را مثل دوتا یکی کردن پله‌ها می‌پریدم و سرسری رد می‌شدم.

شخصیت سرهنگ آئورلیانو بوئندکه فاقد هر گونه احساس عشق و نفرت و ترس و امید است و هیچ چیز نمی‌تواند اورا ازبین ببرد. چالش‌های کوتاه و بلندی که در کتاب رخ می‌دهد، خیلی باید با دقت و‌حوصله بخانی تا متوجه موضوع شوی وگرنه گوزپیچ شدن در همان ابتدا شما را از ادامه راه باز می‌دارد.

این دفعه به خودم قول دادم با دقت بیشتری بخانم و‌ بنویسم و یادداشت برداری کنم. اول از همه توجه‌ام به اسم نویسنده جلب شد. آهنگ تلفظ‌اش همچو شعری است به زبانی دیگر. آهنگین و جذاب است. نمی‌دانم شاید برای من اینگونه است. با لحن زیبایی تلفظ می‌شود.

‌و اما عکس روی جلد زیادی متفکر می‌زند. غرق در افکارش دستش را زیر چانه‌اش زده است. تو‌گویی واقعن نویسنده‌ی برازنده‌ی بزرگی است.

یادم افتاد آخرین عکس دانشگاه یکی از دوستان پیشنهاد کرد دستهایمان را روی میز بگذاریم‌و‌ نوک انگشتان دو دست را به هم فشار دهیم. گفت همه‌ی روانشناس‌ها این مدلی عکس می‌گیرند و چه مضحک پنج نفری با دستان روانشناسی نشستیم و عکس گرفتیم. خدا مار ببخشد🙈

در حال رونویسی همزمان به کارهای منزل و‌‌مدرسه هم می‌پرداختم، طبق معمول نت رو‌ی دنده‌ی لج افتاد. من هم به غلط کردن افتادم. چشم به ساعت.

این مرد عبارات را بطور خارق‌العاده‌ای کنار هم می‌چید و شخصیت خلق می‌کرد.من هم هر شب دست بدعا برای نوشتن یک مطلب هستم تا بحول و قوه الهی ارسال شود. آیا شخصیتی زاییده می‌شود‌؟

امروز چه آموختم؟ آموختم اگر عقل داشتم بجای شب، روز مطلبم را پست می‌کردم تا اینقدر با نت گلاویز نشوم😐