یک قاعدۀ
واژه
سازیپرهیز از ترکیبهای اضافی و وصفیدر
واژه
سازی بهتر است حتیالامکان از ترکیبهای اضافی و وصفی پرهیز کنیم و به جایش ترکیبِ اضافیِ مقلوب بسازیم.
فرض کنید بخواهیم به جای «دارالترجمه»
واژهای بسازیم. مثلاً این
واژهها را میتوان ساخت:
خانۀ ترجمه
دفترِ ترجمه
ترجمهخانه
ترجمهسرا
.
اگر بخواهید ترکیبِ اضافیِ «خانۀ ترجمه» یا «دفترِ ترجمه» را جمع ببندید، میشود «خانههای ترجمه» یا «دفترهای ترجمه»؛ یعنی مجبورید ساختارِ ترکیبِ اضافی را بشکنید.
اما اگر بخواهید «ترجمهخانه» را جمع ببندید، میشود «ترجمهخانهها»؛ یعنی پسوندِ جمع در آخرِ
واژه میآید و ساختارِ آن را نمیشکند.
حالا اگر در گوگل «خانۀ ترجمه» یا «دفترِ ترجمه» را جست و جو کنید، «خانههای ترجمه» یا «دفترهای ترجمه» را به شما نخواهد داد، اما اگر «ترجمهخانه» یا «ترجمهسرا» را جست و جو کنید، «ترجمهخانهها» و «ترجمهسراها» را هم به شما خواهد داد.
هر پسوندِ دیگری هم بخواهید در پایانِ
واژه بیاورید، با همین مسئله رو به رو خواهید شد.
کاش از اول به جای «خانۀ سالمندان» و «سرای سالمندان» گفتهبودند «سالمندخانه» یا «سالمندسرا».
کاش از اول به جای «مهدِکودک» گفتهبودند «کودکخانه» یا «کودکسرا».
نتیجه
«ترجمهخانه» و «دفترِ ترجمه» هردو درستاند و یک مفهوم را میرسانند، اما اولی ترجیح دارد.
#واژهسازی