پژواک قلم

خنده‌هایمان را پس بدهید

✍رضارضائی ۱۴۰۳/۷/۱۳

آیا به جز حمایت‌های مادی، معنوی و سیاسی از مردم مظلوم #فلسطین و قهرمان #لبنان، نیاز نیست که جعبه‌های شادی و خشاب‌های خنده نیز ارسال کنیم؟

مقدمه: چون خود ما لااقل از سال ۸۸، انواع مصائب و کشت و کشتار و آوارگی و مهاجرت اجباری را حس و لمس کردیم و شادی را از دل‌ها و خنده را از لب‌هایمان دزدیدند، هم اکنون درک می‌کنیم که مردم فلسطین و لبنان به چه چیزی بیشتر نیاز دارند.
یکم:  وقتی #جنگ از یک در وارد می‌شود، خنده و شادی از در دیگر خارج می‌شود؛
دوم: وقتی دانشجو را از طبقه‌ی بالای خوابگاه به پایین  پرت می‌کنند، با خودرو از روی معترضان رد می‌شوند، با گلوله‌ی ساچمه‌ای مستقیماً صورت و چشم‌ها را هدف می‌گیرند و وقتی برای یک اعتراض، با حصر و زندان و اعدام روبرو می‌شوی، در واقع امید، اعتماد، شادی و خنده‌ات را به سرقت می‌برند؛
سوم: وقتی خودمان در دوران نه جنگ، نه #صلح، نه #مذاکره و نه #تنش‌زدایی داخلی و خارجی هستیم، شعار صلح هم نمی‌توانیم بدهیم.
چهارم: وقتی برای #جبهه‌ی_مقاومت و مردم خودمان سودی نداریم، فرق نمی‌کند که جشن یا عزای حکومتی بگیریم؛
پنجم: وقتی که انبارهای خودمان پر از غم و اندوه و پیام مرگ شده، صادرات فایده ندارد و باید کمی واردات شادی و نشاط انجام بدهیم.

به اعتقاد این کنشگر مدنی:

۱: به نظر می‌رسد که اول باید خنده‌های سرقت شده‌ی ما را پس بدهند تا بعدش بتوانیم با اتحاد و دل خوش به دیگران کمک کنیم.

۲: به نظر می‌رسد که اول باید #اعتماد و #امید را به ملت برگردانند تا بعدش ملت توان ایستادگی و مقاومت را داشته باشند؛
۳: به نظر می‌رسد که منطقه به یک صحنه‌ی کاملاً درام تبدیل شده و با پایان جنگ‌های مستقیم و نیابتی و مداخله گرایانه، نیاز به صحنه‌های شاد صلح، کاملاً محسوس است؛
۴: به نظر می‌رسد که دشمن نمی‌داند که مردم ما (چه موافق و چه مخالف حکومت یا وضعیت موجود)، در مورد حفظ #تمامیت_ارضی و جان و ناموس وطن، همه متحد هستند و اجازه نخواهند داد که لبخند دزدیده شده از ما بر لبان هر متجاوزی به این کشور اهورایی یا بر لبان #جنگ_طلبان داخلی بنشیند؛
فراموش نکنیم که گرچه دزدان خنده‌هایمان، به دنبال غم و اندوه ملت هستند اما می‌توان با آگاهی، اتحاد، همدلی، وفاق ملی، ایستادگی، مقاومت، ایثار و از خودگذشتگی، بهار لبخند را دوباره به این کشور بازگرداند.
در ضمن یادمان نرود که مردم صلح‌طلب ایران، از جنگ تحمیلی و دزدان خنده‌هایمان نمی‌ترسند.

پاینده باد ایران آزاد، آباد، متحد و شاد

https://t.center/pezhvakeghalam

کلاه‌خود نمی‌خواهم، آفتاب‌گیر بده

✍رضا رضائی ۱۴۰۳/۷/۱۳

آیا آن همه کوه و پشته از #کلاه‌خودهای سوراخ شده‌ی بچه‌هایمان در #جبهه و شهرهای عراق کافی نبود؟

مقدمه: بی شک به‌جای کلاه‌خود بر سر جوانان رشید وطن، کلاه آفتابی بر سر مرد و زن و بچه و پیر و جوان در حال گردش در پارک و خیابان و کناردریا و رودخانه، زیباتر است.
یکم: همواره عکس کلاه‌خود با یک سوراخ، نشان پیروزی و دفع دشمن است.
دوم: همواره عکس و فیلم از ویرانه‌های یک شهر یا اهتزاز پرچم یک کشور در کشور دیگر، به علامت فروپاشی و سقوط است.
سوم: همواره نشان‌دادن صف #آوارگان و توزیع مواد غذایی و چادر و پتو بین آنها به نشانه‌ی فاجعه‌ی انسانی است.
چهارم: همواره فیلم و عکس مردم کناردریا و در حال رقص و پایکوبی، به نشانه‌ی صلح و شادی و امید است.
پنجم: در بسیاری از کشورها، این‌گونه عکس‌ها نشانه‌ی فقر فکری، فرهنگی، جسمی و فریب و پروپاگاندا و یا واقع نمایی برای نشان دادن خطر #جنگ و یا زیبایی #صلح است.

به اعتقاد این کنشگر مدنی:

۱: کلاه خود سالم و مجهز را با افتخار فقط باید به نیروی رزمنده و در حال نگهبانی یا در میدان رزم داد نه اینکه کاری کنیم که مردم ساکن در شهر رو روستا نیز مجبور به استفاده از آن شوند.
۲: کلاه خود برای حفاظت است نه برای غلبه بر وحشت جنگ.
۳: ما کلاه خود سوراخ و کلاه خود با سر بدون بدن زیاد دیده‌ایم، به ما چتر برای گردش زیر باران، آفتابگیر برای قدم زدن عاشقانه در کنار ساحل بدهید.
۴: جنگ را به جنگ طلبان و جنگ افروزان در یک بیابان بی آب و علف بدهید و به مردم  شهر و آبادی صلح بدهید.
۵: به دشمن خارجی و داخلی بگویید که ما صلح طلبیم اما خدا نکند روزی برسد که همه‌ی مردم، متحد و یک پارچه، آفتابگیر را بر زمین بگذارند و کلاه خود سر بر سر بگذارند که در آن روز حتی مادرها هم یک رزمنده و مدافع مام وطن خواهند شد.

ما کلاه‌خود نمی‌خواهیم، به ما آفتاب‌گیر بدهید.

پاینده باد ایران آزاد، آباد، متحد و شاد

https://t.center/pezhvakeghalam

ما مرد جنگیم اما...

✍رضارضائی ۱۴۰۳/۷/۳

آیا همه چی با #جنگ به دست می‌آید یا می‌توان با #صلح‌خواهی به خیلی چیزها رسید؟

مقدمه: فرض کنیم که رئیس‌جمهور محترم نتوانست در مجمع سازمان ملل و در گفتگوهای خود با سران کشورها یا اصحاب رسانه و اندیشمندان و تجار، موضع ایران در خصوص صلح و امنیت برای همه را جا بیندازد و فرض کنیم که رژیم غاصب، کودک کش و جنایت پیشه صهیونیستی بعد از غزه و باقی سرزمین‌های فلسطینیان، با وحشیانه‌ترین شکل ممکن لبنان و حزب‌الله را نابود کند و بعد برود سراغ سوریه و عراق و یمن و بالاخره ایران.
یکم: وقتی به ناچار یا به عمد وارد جنگ شدیم، دیگر نمی‌شود از صلح دم زد و به دنیا گفت که ما به دنبال صلح و #امنیت_جهانی هستیم؛
دوم: اسم هایی چون عملیات پیشگیرانه، همراهی با جبهه‌ی مقاومت، دفاع از حرمین شریفین، دفاع از مردم محروم و مظلوم منطقه، حفاظت از تمامیت ارضی و دفاع مشروع همه یک معنی می دهند و آن جنگ است؛
سوم: سخن‌گفتن از #صبر_راهبردی یا #انتقام_سخت، دیگر فاقد وجاهت است؛
چهارم: مانع زدایی از انتخاب دکتر پزشکیان، عدم سخت گیری در مورد پوشش اختیاری، سخن گفتن از رفع حصر، آزادی پاره ای از زندانیان سیاسی، مطبوعاتی، دانشگاهی و هنری، رفع تعلیق یا اخراج برخی از دانشجویان و اساتید و معلمان برای اثبات این پیام به دنیا که کشور در حال تغییر یا حتی زایش نظام حکمرانی جدید است نیز بی‌ثمر خواهد بود؛
پنجم: انتصاب آقای مخبر یا ایجاد انشقاق در بیت رهبری (احتمال جدایی آقا مجتبی از پدر) و حتی پایان دوره ی رهبری و انتخاب رهبر جدید توسط خبرگان رهبری نیز به چشم نخواهد آمد.

به اعتقاد این کنشگر مدنی:

۱. به نظر می‌رسد که با فرضیات ذکر شده در مقدمه و پنج نشانه‌ی بعدی، جنگ حتمی و صلح محتمل خواهد بود؛
۲. اگرچه صلح طلبیم و هنوز هم راه‌های دیپلماتیک، عدم مداخله در امور داخلی دیگر کشورها و پایان دادن به حاتم بخشی را راه رسیدن به صلح پایدار می‌دانیم و اگر جنگ شد، ما مرد جنگیم اما این بار کاملاً متفاوت؛
۳. ما مرد جنگیم اما باید اول مشخص شود که دشمن کیست و علت جنگ چیست و با چه نوع جنگ‌ و جنگ افزارهایی مواجهیم و قدرت نظامی خودمان چقدر است؛
۴. ما مرد جنگیم اما باید اول مراسم عزاداری تمامی مسئولین شهادت طلب را برگزار کنیم و بعد ببینیم نیاز است که بجنگیم یا با شهادت جنگ طلبان، می‌شود به صلح رسید؛
5: ما مرد جنگیم اما از قبل باید مشخص شود که چقدر منابع انسانی، مادی، زیر ساختی، انرژی، مالی و فرصت‌های #رشد و #توسعه را از دست خواهیم داد و صرفه و صلاح در جنگ است یا صلح؛
۶. ما مرد جنگیم اما این بار به انسانیت و انسان‌ها بخصوص هم وطنان اهمیت می‌دهیم و نه تصرف سرزمین‌های دیگران؛
۷. ما مرد جنگیم اما این بار اجازه نخواهیم داد که صلح به مسلخ جنگ افروزان، مقدس سازان، نوحه خوانان و شعار دهندگان جنگ برای زمینه سازی ظهور برود؛
۸. ما مرد جنگیم اما اینقدر هشیار شده‌ایم که اجازه ندهیم آوارگی و کشته و زخمی شدن سهم مردم و پول، بورسیه، ثروت، پست، مقام و منصب سهم دیگران شود.
طرفه آن که گرچه ما صلح را به قیمت ذلت و خاری و ازدست‌دادن شأن و منزلت و خاک، معاوضه نمی‌کنیم؛ ولی تا آنجا که عقل سلیم و منافع ملی ایجاب می‌کند، شروع‌کننده‌ی هیچ جنگی نخواهیم بود.
چکیده کلام آن که مام وطن اگر مورد تهدید و تعرض قرار گیرد، می جنگیم لیک برای حکومت‌هایی که می‌آیند و می‌روند، مدارا می کنیم.

پاینده باد ایران، آزاد، آباد، شاد و متحد

https://t.center/pezhvakeghalam

عقب‌نشینی تاکتیکی یا مقابله به مثل کور

✍رضارضائی . ۱۴۰۳/۶/۲۹

آیا بهترین تاکتیک پس از یک شکست، حمله است؟
مقدمه: جای هیچ پرده‌پوشی و کتمانی باقی نمانده که رژیم کودک کش و غاصب صهیونیستی، با حمایت نظام سلطه و پشتیبانی سیاسی، لجستیکی، نظامی، فناوری و اطلاعاتی آدم کشان جنگ طلب توانسته ضربات سختی به جبهه‌ی مقاومت وارد کند و علاوه بر کشتن مردم و فرماندهان غزه، فرمانده‌هان و مشاوران نظامی ایران، نیروها و فرماندهان حزب‌الله لبنان و زیر ساخت‌های اقتصادی_نظامی حوثی‌های یمن را با یک جنگ ترکیبی از صحنه مبارزه خارج کند.
یکم: #رژیم_غاصب و اشغالگر تابع هیچ قانون و قاعده‌ی بین‌المللی و انسانی نیست.
دوم:  حمایت‌های خارجی و سکوت توأم با انفعال بسیاری از کشورها و مجامع بین المللی باعث شده که آن رژیم بتواند در چندین جبهه و با مختصات مختلف بجنگد.
سوم: پیروزی‌های آن رژیم حکایت از برنامه‌ریزی‌های بلندمدت و به‌کارگیری نیروهای زبده، جنایت‌کار و بی‌رحم دارد.
چهارم: پیروزی در این جنگ‌ها به معنی مشروعیت یا قدرت داشتن نیست؛ بلکه به معنی فقدان پایبندی به ارزش‌ها و هنجارهای بین‌المللی و انسانی و در یک‌کلام، شکست در جبهه‌ی انسانیت است.
پنجم: بهترین مقابله در زمان کنونی، صبر، تجزیه‌وتحلیل همه‌جانبه‌ی نوع عملیات های دشمن صهیونیستی، تعیین و تشخیص تاکتیک‌ها و ابزار استفاده شده توسط دشمن و بازنگری اساسی در جبهه‌ی مقاومت و حتی کنش‌های دولتمردان ما است.
ششم: لزوماً پاسخ حمله، حمله نیست، بلکه در بیشتر مواقع عقب‌نشینی تاکتیکی برای حفظ خطوط، جبهه‌ها و نیروهای لجمن و پشتیبانی و حتی نیروها و تجهیزات دوردست است.
هفتم: استفاده از شیوه‌های اطلاع‌رسانی درست، تبلیغات امیدبخش، ایجاد تحرک در مجامع بین‌المللی، برانگیختن افکار عمومی جهانی، حذف عوامل شکست مثل نفوذی‌های دشمن، از الزامات و واجبات دوران بحران و سردرگمی نیروها است.

به اعتقاد این کنشگر مدنی:

1: به نظر می‌رسد که دشمن صهیونیستی با استفاده از اصل غافلگیری توانسته صلح منطقه‌ای و بین المللی را هدف قرار دهد؛ ولی نباید از خاطر دور ساخت که سال‌ها مبارزه با آن رژیم، قابلیت‌ها، توانمندی‌ها، بلوغ، هوشیاری و دوراندیشی جبهه‌ی مقاومت را بالا برده و تلاش‌های دیپلماتیک برای رسیدن به صلح پایدار را نیز تقویت نموده است؛
2: به نظر می‌رسد که عنصر تکنولوژی در حوزه‌ی فضای سایبر، جنگ الکترونیک و ترکیب آن با نیروهای اطلاعاتی و مزدوران خودفروخته‌ی داخلی، لزوم اتحاد برادران مسلمان و کشورهای در معرض خطر جنگ یا عواقب ناشی از آن را صد چندان کرده است؛
3: به نظر می‌رسد که میدان بر دیپلماسی غلبه یافته اما آزمون دولت چهاردهم را نیز سخت‌تر کرده و دور نگه داشتن کشور از ورود به جنگ تحمیلی را الزام آور نموده است.
4: به نظر می‌رسد که تسریع در ایجاد تغییرات و #اصلاحات داخلی برای جلب #امید و #اعتماد مردم، ضروری است و این مهم با خارج کردن #جنگ_طلبان و #جنگ_افروزان، حذف کوتوله‌های سیاسی و نظامی، هدایت بودجه‌ها به سمت عمران و آبادانی، حذف بودجه‌های نهادهای بی مصرف و غیر پاسخگو  از صحنه‌ی سیاستگزاری و اجرا در کشور، میسر خواهد بود.
به‌خاطر داشته باشیم که صبر خردمندانه به همراه عناصر هوشیاری، دقت، فرصت شناسی، دشمن‌شناسی، شناسایی نقاط قوت و ضعف خودی، تغییر نقشه و تاکتیک‌های لو رفته، بسیار بهتر از انجام عملیات کربلای 4 است.

پاینده باد ایران، آزاد، آباد، شاد و متحد

https://t.center/pezhvakeghalam

کاش هر روز، روز تحلیف بود
✍رضارضائی ۱۴۰۳/۵/۶

چرا در قانون اساسی فقط برای رئیس‌جمهور،  برگزاری مراسم #تحلیف مصوب شده؟

مقدمه: چون طبق قانون اساسی، رئیس‌جمهور باید سوگندنامه‌ای را قرائت و آن را امضا کند و به آن تعهد شرعی، عرفی، اخلاقی، اجتماعی و کاری داشته باشد، خیلی خوب می‌شد که این تحلیف را می‌توانستیم توسعه بدهیم.
یکم: کاش می‌شد که رئیس‌جمهور هر روز در ابتدای شروع کار قسم یاد می‌کرد که در آن روز فقط رضای خدا و خدمت به مردم کشور را سرلوحه قرار داده و به‌هیچ‌وجه مصالح ملک و ملت را فدای مصلحت صاحبان قدرت و تأییدکنندگان یا صاحب فرمان نکند؛
دوم: کاش می‌شد که در مجلس نیز پس از اخذ رأی اعتماد به هر وزیر، برای او نیز مراسم تحلیف برگزار و متن کتبی امضا شده ی آن سوگندنامه‌ هم از وی اخذ می‌شد؛
سوم: کاش برای انتصاب هر معاون و مشاور و مدیرکل و استاندار و شهردار و هر صاحب دستوری، مراسم تحلیف برگزار می‌شد؛
چهارم: کاش علاوه بر دریافت سوگندنامه، تضمین‌های حقوقی، مالی، جانی و حیثیتی هم اخذ می‌شد؛
پنجم: کاش هم‌زمان با مراسم تحلیف رئیس‌جمهور، مراسم تحلیف کل مردم کشور هم انجام می‌شد و همه با هم سوگند یاد می‌کردند که تا پای جان، مطالبات قانونی، شرعی و انسانی مبتنی بر حقوق شهروندی خود را به گونه ای وقفه ناپذیر از مسئولین خواستار شوند و تا تحقق آن در صحنه بمانند؛
ششم: کاش در تحلیف، علاوه بر سوگندیادکردن برای ادای تکالیف، سوگندنامه‌ای برای پرهیز از نفی تکالیف، تفسیر به رأی تکالیف، عدم پاسخگویی، پارتی‌بازی، رانت خواری، زمینه چینی فساد و غارت، نابودی محیط‌زیست و ... را نیز می‌داشتیم؛
هفتم: کاش برای #انتصابیون هم مراسم تحلیف می داشتیم؛
هشتم: کاش برای اقلیت‌های دینی و قومی، زنان، جوانان، اصناف و فرودستان و گرفتاران و بیچارگان نیز مراسم تحلیف می داشتیم که تا پای جان برای استیفای حقوق خود در جنبش مردمی حضور فعال داشته و اجازه‌ی سلطه‌گری و استبداد را به هیچ فرد و جناحی ندهند؛
نهم: کاش علاوه بر دعوت از شخصیت های  سیاسی خارجی برای شرکت در  مراسم تحلیف رئیس جمهور، از #سازمان های_مردم_نهاد رسمی و غیر رسمی که در جنبش جهانی ضد #استعمار، ضد #استثمار، ضد #فقر، ضد #استبداد، ضد #خشونت، ضد #جنگ، ضد تبعیض، ضد کودک و همسر آزاری و حفاظت از #محیط_زیست و #صلح_جهانی فعالیت می کنند نیز دعوت می شد.

به اعتقاد این کنشگر مدنی:
۱- نه تنها باید از مراسم تحلیف رئیس جمهور اقلیتی، اکثریتی، انتصابی، انتخابی، موقت، چهارساله، استخری، هلیکوپتری، محدود و محصور استقبال کرد، بلکه باید خواستار بسط و توسعه‌ی آن به تمامی رده‌های حاکمیتی و کارگزاران شد؛
۲- باید تضامین بیشتری از رئیس و وکیل و وزیر و معاون و مشاور گرفت؛
۳- باید شاهدان مراسم تحلیف را از حاکمیتی به مردمی تبدیل کرد ( بند ۹ بالا)؛
۴- باید هر روز، روز تحلیف برای همه باشد.

پاینده باد ایران آزاد، آباد، شاد و متحد

https://t.me/+QJg_SxlCSLhiYjFk

https://t.center/pezhvakeghalam

@pezhvakeghalam