پژواک قلم

چی فکر می کردیم، چی شد؟

✍رضارضائی. ۱۴۰۳/۶/۱۷

آیا جنبش مردمی ایران تاکنون به همه ی اهداف خود رسیده است؟
مقدمه: از سال ۹۸ و متعاقباََ پس از جنبش مهسا، فکر می کردیم که فریاد خاموشان شنیده شد و مطالبات مردم محقق می شود اما چه فکر می کردیم و چه شد؟
یکم: به جای اینکه شنیده شویم، شنیدیم صدای تیر، فریاد و ناله ی ساچمه خورده ها و نابینا شده ها و صدای خاموشان در بازداشتگاه و زندان و منتظران چوبه ی دار، چه  فکر می کردیم و چه شد؟
دوم: اعتراضات به #حجاب_اجباری و نبود #آزادی وتضییع #حقوق_اقلیت ها و وضعیت نابهنجار #محیط_زیست و افزایش #فساد و #غارت منابع  را دیدیم و با خود گفتیم که تا پایان سال ۱۴۰۱، همه ی این مشکلات مرتفع می‌شود اما چه فکر می کردیم و چه شد؟
سوم: سال ۱۴۰۲ با خود گفتیم که انتخابات را #تحریم می کنیم و تحریم کردیم و شدیم #اکثریت_هشتاددرصدی هایی که مطالبات را از طریق کنشگری مدنی دنبال می کند ولی مجلس اقلیتی مستقر شد و در بر همان پاشنه ی قبلی چرخید و ما هم هیچ کاری نتوانستیم بکنیم. چی فکر می کردیم و چه شد؟
چهارم: سال ۱۴۰۳ مجددآ در دو مرحله انتخابات را تحریم کردیم و گفتیم تا عدم تحقق مطالبات مردم، در هیچ انتخاباتی شرکت نمی کنیم اما بخشی اصلاح طلبان به صحنه آمدند و گفتند با امید آفرینی و نخبه گرایی، خواسته های مردم را محقق می کنیم. اما چه فکر می کردیم و چه شد؟
پنجم: دولت وفاق ملی کابینه ی مشارکتی تشکیل شد اما با صندوق خالی ارزی مواجه و محبور به  استقراض از صندوق ذخیره به مقدار ۳۲۰ همت شد. پس نشان دادند که نه وفاق ملی کارساز است و نه تشکیل کابینه ی مشارکتی و نه توان حل مشکلات را دارند و نه امکان آن را، چون هم پول نیست و هم فرصت. چی فکر می کردیم و چی شد؟
ششم: به آقای کروبی گفتند می توانی به تنهایی از حصر خارج شوی که نپذیرفت و گفت حصر باید برای همه ی محصورین برچیده شود، بعدش آقای تاج زاده نامه سرگشاده نوشت که مانع ادامه پرونده سازی و زندان تا ابد برای او شوند، اما هردو گوش شنوایی نیافتند. چی فکر می کردیم و چی شد؟
هفتم: گفتیم ترکیب کابینه با حضور اهل سنت و زنان، یک ترکیب دموکراتیک و کارا خواهد شد اما اینقدر ناکارآمدی و فساد سازمان ها زیاد و لاینحل بوده که شاید اصلاحات همه جانبه تنها با این دو تغییر میسر نشود.چی فکر می کردیم و چی شد؟

هشتم: گفتند که ناترازی انرژی را با صرفه جویی در مصرف خانگی و صنعتی جبران می کنیم، دیدیم که هم برق قطع می شود و هم آب و هم کارخانه از کار می افتد و هم مردم بیکار می‌شوند و هم مواد اولیه فاسد می شود، یعنی ناترازی در اقتصاد و سیاست خارجی و توزیع منابع و وام و تسهیلات و بهره ی بانکی و وصول مالیات و... کلاََ ناترازی در ترازوی عدالت است. چه فکر می کردیم و چه شد؟

به اعتقاد این کنشگر مدنی، بر اساس مشاهدات و مصاحبه های میدانی با مردم عادی می توان مطالب زیر را جزو "بایدها" قلمداد نمود.

۱_ نهضت بیداری و مطالبه گری مردم نمی تواند منتظر بشود تا ببیند که چه می شود و با توجه به برنامه ی دولت چهاردهم و ضعف های ساختاری و بودجه ای آن، باید مسیر سنگلاخ رسیدن به آزادی، برابری و توسعه را با اتحاد و امید به آینده و با افزایش کنشگری مدنی مطالبه گرایانه ی جدید و همه جانبه طی کند.
۲_ اکثریت هشتاد درصدی ها باید با تعمیق مطالبه گری خود به رویکرد اصلاحات زیر بنایی( تغییر و اصلاح قانون اساسی) بپردازد و فرصتی نیست که بنشیند و شاهد کارشکنی  مجلس اقلیتی در راه توسعه باشد.
۳_ چون خطرات گسست اجتماعی و حضور کم رنگ اندیشمندان کاملا مشهود است، باید مسئله ی محصورین و زندانیان بی گناه به سرعت حل شود و از سوی دیگر با وارد کردن فشار به حاکمیت، مسئله ی دفع جنگ و رفع تحریم ها حل شود و رونق اقتصادی در راستای چشم انداز جدید با #دیپلماسی_اقتصادی نوین، محقق شود؛
۴_ باید و باید با پشتوانه ی اکثریت مردم که از ناکارآمدی  به تنگ آمده اند، بسرعت سرآمدان و کارآمدان به مراکز تصمیم ساز، تصمیم گیرنده و اجرایی راه یابند و امید را به کشور بر گردانند.
۵_ ناترازی ها را از طریق برنامه ی درست، جذب سرمایه ی خارجی و مشارکت مردمی رفع کنیم والا ناترازی تبدیل به نابرابری و بی عدالتی شده و به بخش های مختلف مثل معیشت، سلامت، امنیت اجتماعی، آموزش نیز خواهد رسید.
۶_ فرصت دادن به افرادی که تفکرات خانمانسوز آنها، وضعیت کشور را به اینجا رسانده، نه تنها وفاق نیست که هدر دادن فرصت ها و اجازه دادن  به بدنه ی اجرایی آن تفکر انحرافی است که در سازمان ها و نهادها، خانه کرده است، پس بحث ساماندهی مبارزه با فساد و بازگرداندن آنچه که به یغما رفته، باید از مطالبات تمامی گروه ها، انجمن ها و تشکل ها باشد.
امید آفرینی غیر واقعی هم چون افیون برای جامعه است، با واقع بینی به جنگ فساد و ناکارآمدی برویم.

پاینده باد ایران آزاد، آباد، شاد و متحد

https://t.center/pezhvakeghalam

کاش هر روز، روز تحلیف بود
✍رضارضائی ۱۴۰۳/۵/۶

چرا در قانون اساسی فقط برای رئیس‌جمهور،  برگزاری مراسم #تحلیف مصوب شده؟

مقدمه: چون طبق قانون اساسی، رئیس‌جمهور باید سوگندنامه‌ای را قرائت و آن را امضا کند و به آن تعهد شرعی، عرفی، اخلاقی، اجتماعی و کاری داشته باشد، خیلی خوب می‌شد که این تحلیف را می‌توانستیم توسعه بدهیم.
یکم: کاش می‌شد که رئیس‌جمهور هر روز در ابتدای شروع کار قسم یاد می‌کرد که در آن روز فقط رضای خدا و خدمت به مردم کشور را سرلوحه قرار داده و به‌هیچ‌وجه مصالح ملک و ملت را فدای مصلحت صاحبان قدرت و تأییدکنندگان یا صاحب فرمان نکند؛
دوم: کاش می‌شد که در مجلس نیز پس از اخذ رأی اعتماد به هر وزیر، برای او نیز مراسم تحلیف برگزار و متن کتبی امضا شده ی آن سوگندنامه‌ هم از وی اخذ می‌شد؛
سوم: کاش برای انتصاب هر معاون و مشاور و مدیرکل و استاندار و شهردار و هر صاحب دستوری، مراسم تحلیف برگزار می‌شد؛
چهارم: کاش علاوه بر دریافت سوگندنامه، تضمین‌های حقوقی، مالی، جانی و حیثیتی هم اخذ می‌شد؛
پنجم: کاش هم‌زمان با مراسم تحلیف رئیس‌جمهور، مراسم تحلیف کل مردم کشور هم انجام می‌شد و همه با هم سوگند یاد می‌کردند که تا پای جان، مطالبات قانونی، شرعی و انسانی مبتنی بر حقوق شهروندی خود را به گونه ای وقفه ناپذیر از مسئولین خواستار شوند و تا تحقق آن در صحنه بمانند؛
ششم: کاش در تحلیف، علاوه بر سوگندیادکردن برای ادای تکالیف، سوگندنامه‌ای برای پرهیز از نفی تکالیف، تفسیر به رأی تکالیف، عدم پاسخگویی، پارتی‌بازی، رانت خواری، زمینه چینی فساد و غارت، نابودی محیط‌زیست و ... را نیز می‌داشتیم؛
هفتم: کاش برای #انتصابیون هم مراسم تحلیف می داشتیم؛
هشتم: کاش برای اقلیت‌های دینی و قومی، زنان، جوانان، اصناف و فرودستان و گرفتاران و بیچارگان نیز مراسم تحلیف می داشتیم که تا پای جان برای استیفای حقوق خود در جنبش مردمی حضور فعال داشته و اجازه‌ی سلطه‌گری و استبداد را به هیچ فرد و جناحی ندهند؛
نهم: کاش علاوه بر دعوت از شخصیت های  سیاسی خارجی برای شرکت در  مراسم تحلیف رئیس جمهور، از #سازمان های_مردم_نهاد رسمی و غیر رسمی که در جنبش جهانی ضد #استعمار، ضد #استثمار، ضد #فقر، ضد #استبداد، ضد #خشونت، ضد #جنگ، ضد تبعیض، ضد کودک و همسر آزاری و حفاظت از #محیط_زیست و #صلح_جهانی فعالیت می کنند نیز دعوت می شد.

به اعتقاد این کنشگر مدنی:
۱- نه تنها باید از مراسم تحلیف رئیس جمهور اقلیتی، اکثریتی، انتصابی، انتخابی، موقت، چهارساله، استخری، هلیکوپتری، محدود و محصور استقبال کرد، بلکه باید خواستار بسط و توسعه‌ی آن به تمامی رده‌های حاکمیتی و کارگزاران شد؛
۲- باید تضامین بیشتری از رئیس و وکیل و وزیر و معاون و مشاور گرفت؛
۳- باید شاهدان مراسم تحلیف را از حاکمیتی به مردمی تبدیل کرد ( بند ۹ بالا)؛
۴- باید هر روز، روز تحلیف برای همه باشد.

پاینده باد ایران آزاد، آباد، شاد و متحد

https://t.me/+QJg_SxlCSLhiYjFk

https://t.center/pezhvakeghalam

@pezhvakeghalam