در این کانال از فریاد قلم می گوییم تا پژواک آن به گوش ها برسد و کنشگری خشونت پرهیز و مطالبه گری مدنی بعنوان حقوق شهروندی راه خود را در اذهان عمومی باز کند.
آیا آن همه کوه و پشته از #کلاهخودهای سوراخ شدهی بچههایمان در #جبهه و شهرهای عراق کافی نبود؟
مقدمه: بی شک بهجای کلاهخود بر سر جوانان رشید وطن، کلاه آفتابی بر سر مرد و زن و بچه و پیر و جوان در حال گردش در پارک و خیابان و کناردریا و رودخانه، زیباتر است. یکم: همواره عکس کلاهخود با یک سوراخ، نشان پیروزی و دفع دشمن است. دوم: همواره عکس و فیلم از ویرانههای یک شهر یا اهتزاز پرچم یک کشور در کشور دیگر، به علامت فروپاشی و سقوط است. سوم: همواره نشاندادن صف #آوارگان و توزیع مواد غذایی و چادر و پتو بین آنها به نشانهی فاجعهی انسانی است. چهارم: همواره فیلم و عکس مردم کناردریا و در حال رقص و پایکوبی، به نشانهی صلح و شادی و امید است. پنجم: در بسیاری از کشورها، اینگونه عکسها نشانهی فقر فکری، فرهنگی، جسمی و فریب و پروپاگاندا و یا واقع نمایی برای نشان دادن خطر #جنگ و یا زیبایی #صلح است.
به اعتقاد این کنشگر مدنی: ۱: کلاه خود سالم و مجهز را با افتخار فقط باید به نیروی رزمنده و در حال نگهبانی یا در میدان رزم داد نه اینکه کاری کنیم که مردم ساکن در شهر رو روستا نیز مجبور به استفاده از آن شوند. ۲: کلاه خود برای حفاظت است نه برای غلبه بر وحشت جنگ. ۳: ما کلاه خود سوراخ و کلاه خود با سر بدون بدن زیاد دیدهایم، به ما چتر برای گردش زیر باران، آفتابگیر برای قدم زدن عاشقانه در کنار ساحل بدهید. ۴: جنگ را به جنگ طلبان و جنگ افروزان در یک بیابان بی آب و علف بدهید و به مردم شهر و آبادی صلح بدهید. ۵: به دشمن خارجی و داخلی بگویید که ما صلح طلبیم اما خدا نکند روزی برسد که همهی مردم، متحد و یک پارچه، آفتابگیر را بر زمین بگذارند و کلاه خود سر بر سر بگذارند که در آن روز حتی مادرها هم یک رزمنده و مدافع مام وطن خواهند شد.