روز + نامه - نگین حسینی
#امریکا
Канал
329
подписчиков
238
фото
91
видео
92
ссылки
زن تاریخ‌ساز
در سال ۱۹۷۰ زنی ۲۲ ساله به اسم جودی هیومن، در امتحان کتبی و شفاهی مجوز تدریس در شهر نیویورک قبول شد اما بورد آموزشی نیویورک او را نپذیرفت، فقط به این دلیل که او از ویلچر استفاده می‌کرد.
جودی هیومن پس از آن که در ۹ ماهگی #پولیو (فلج اطفال) گرفت، مجبور شد از #ویلچر استفاده کند. از همان زمان بود که جودی متوجه #تبعیض‌ها شد. وقتی جودی پنج ساله شد، مادرش خواست او را در مهدکودک ثبت‌نام کند. اما مدیر او را نپذیرفت و دقیقا این عبارت را به کار برد که «جودی ماده آتش‌زا (خطرناک) است!»؛ تبعیضی که به اشکال مختلف بروز می‌کرد.
در سال ۱۹۷۰ وقتی که بورد آموزشی نیویورک جودی را به خاطر ویلچرش مردود کرد، او از بورد شکایت کرد و اولین پرونده حقوق مدنی مرتبط با معلولیت در دادگاه #فدرال امریکا مطرح شد. این دادگاه به نفع جودی رای داد و #جودی_هیومن اولین معلم در #نیویورک شد که از ویلچر استفاده می‌کرد.
در سال ۱۹۷۳ #ریچارد_نیکسون، رییس جمهور وقت امریکا قانونی امضا کرد که به موجب آن، هر سازمانی که بودجه دولتی دریافت می‌کرد، حق نداشت تبعیضی نسبت به #افراد_دارای_معلولیت قائل شود. خوشحالی جامعه افراد دارای معلولیت در امریکا دیری نپایید، چراکه قانون در اجرا با مشکلاتی مواجه شد. در واقع، صدای مراکز دولتی و خدماتی، از جمله بیمارستان‌ها و مراکز درمانی درآمد که حالا مجبوریم #رمپ و دستشویی‌های #مناسب_سازی شده بسازیم!
تنها راه چاره، #اعتراض_مدنی بود. #کنشگران حقوق معلولیت از جمله جودی هیومن، سلسه تظاهرات و تجمعاتی در سراسر #امریکا تدارک دیدند و ساختمان‌های فدرال را به اشغال خود درآوردند. جودی تظاهراتی در #سانفرانسیسکو برگزار کرد که به طولانی‌ترین تسخیر مسالمت‌آمیز یک مرکز فدرال در تاریخ امریکا تبدیل شد. بیش از ۱۰۰ کنشگر دارای معلولیت حدود چهارهفته در آن ساختمان اتراق کردند؛ در حالی که نه آب گرم در اختیار داشتند و نه جای خواب و نه حتی داروهای لازم. جودی در ملاقاتی با مسئولان دولتی تاکید کرد: «تا وقتی که افراد معلول مورد تبعیض قرار می‌گیرند، همه مراکز دولتی یکی پس از دیگری به اشغال ما درخواهند آمد. ما می‌خواهیم که قانون اجرا شود!» آن مبارزه به نفع کنشگران تمام شد.
جودی هیومن، کنشگر خستگی‌ناپذیر حقوق معلولیت و یکی از طراحان قانون امریکاییان دارای معلولیت در سال ۱۹۹۰ و کنوانسیون جهانی ۲۰۰۶، و مشاور معلولیت در دولت #باراک_اوباما متاسفانه روز چهارم مارس امسال در سن ۷۶ سالگی از دنیا رفت.
#نگین_حسینی #حقوق_معلولیت
در سال ۱۹۷۰ زنی ۲۲ ساله به اسم جودی هیومن، در امتحان کتبی و شفاهی مجوز تدریس در شهر نیویورک قبول شد اما بورد آموزشی نیویورک او را نپذیرفت، فقط به این دلیل که او از ویلچر استفاده می‌کرد.
جودی هیومن پس از آن که در ۹ ماهگی #پولیو (فلج اطفال) گرفت، مجبور شد از #ویلچر استفاده کند. از همان زمان بود که جودی متوجه #تبعیض‌ها شد. وقتی جودی پنج ساله شد، مادرش خواست او را در مهدکودک ثبت‌نام کند. اما مدیر او را نپذیرفت و دقیقا این عبارت را به کار برد که «جودی ماده آتش‌زا (خطرناک) است!»؛ تبعیضی که به اشکال مختلف بروز می‌کرد.
در سال ۱۹۷۰ وقتی که بورد آموزشی نیویورک جودی را به خاطر ویلچرش مردود کرد، او از بورد شکایت کرد و اولین پرونده حقوق مدنی مرتبط با معلولیت در دادگاه #فدرال امریکا مطرح شد. این دادگاه به نفع جودی رای داد و #جودی_هیومن اولین معلم در #نیویورک شد که از ویلچر استفاده می‌کرد.
در سال ۱۹۷۳ #ریچارد_نیکسون، رییس جمهور وقت امریکا قانونی امضا کرد که به موجب آن، هر سازمانی که بودجه دولتی دریافت می‌کرد، حق نداشت تبعیضی نسبت به #افراد_دارای_معلولیت قائل شود. خوشحالی جامعه افراد دارای معلولیت در امریکا دیری نپایید، چراکه قانون در اجرا با مشکلاتی مواجه شد. در واقع، صدای مراکز دولتی و خدماتی، از جمله بیمارستان‌ها و مراکز درمانی درآمد که حالا مجبوریم #رمپ و دستشویی‌های #مناسب_سازی شده بسازیم!
تنها راه چاره، #اعتراض_مدنی بود. #کنشگران حقوق معلولیت از جمله جودی هیومن، سلسه تظاهرات و تجمعاتی در سراسر #امریکا تدارک دیدند و ساختمان‌های فدرال را به اشغال خود درآوردند. جودی تظاهراتی در #سانفرانسیسکو برگزار کرد که به طولانی‌ترین تسخیر مسالمت‌آمیز یک مرکز فدرال در تاریخ امریکا تبدیل شد. بیش از ۱۰۰ کنشگر دارای معلولیت حدود چهارهفته در آن ساختمان اتراق کردند؛ در حالی که نه آب گرم در اختیار داشتند و نه جای خواب و نه حتی داروهای لازم. جودی در ملاقاتی با مسئولان دولتی تاکید کرد: «تا وقتی که افراد معلول مورد تبعیض قرار می‌گیرند، همه مراکز دولتی یکی پس از دیگری به اشغال ما درخواهند آمد. ما می‌خواهیم که قانون اجرا شود!» آن مبارزه به نفع کنشگران تمام شد.
جودی هیومن، کنشگر خستگی‌ناپذیر حقوق معلولیت و یکی از طراحان قانون امریکاییان دارای معلولیت در سال ۱۹۹۰ و کنوانسیون جهانی ۲۰۰۶، و مشاور معلولیت در دولت #باراک_اوباما متاسفانه روز چهارم مارس امسال در سن ۷۶ سالگی از دنیا رفت.
#نگین_حسینی #حقوق_معلولیت
به #امریکا خوش آمدید!
طرح جلد شماره بعدی مجله تایم در اعتراض به سیاست #ترامپ در جداسازی کودکان از والدین #مهاجر (عکس در پست قبلی).
این طرح تلفیقی، از عکسی گرفته شده که اخیرا بازتاب گسترده ای در امریکا و جهان داشته است.
عکس معروف را جان مور، برنده جایزه پولیتزر در عکاسی گرفته بود که نشان می داد کودکی از مادرش جدا شده و در حال گریه است. جان مور در مصاحبه ای در وب سایت تایم می گوید که این عکس را در مک آلن تگزاس (نزدیک به مرز مکزیک) گرفت، از زن مهاجری اهل هندوراس که کودکش را محکم در آغوش گرفته بود اما ماموران مهاجرت از او خواستند کودکش را زمین بگذارد تا او را بازجویی بدنی کنند. کودک به محض اینکه پایش به زمین رسید، شروع به گریه کرد.
مور می گوید که این صحنه، بازتابی از سیاست بیرحمانه جداسازی والدین مهاجر از کودکانشان است. تایم نوشته که قدرت عکس جان مور بود که صدای اکثریت سیاستمداران و مردم را از هر طیف و جناح سیاسی درآورده و ترامپ را وادار کرده به سیاست #جداسازی خاتمه دهد.
*نگین حسینی
@neginpaper
طرح جلد شماره بعدی مجله تایم در اعتراض به سیاست #ترامپ در جداسازی کودکان از والدین #مهاجر (عکس در پست قبلی).
این طرح تلفیقی، از عکسی گرفته شده که اخیرا بازتاب گسترده ای در امریکا و جهان داشته است.
عکس معروف را جان مور، برنده جایزه پولیتزر در عکاسی گرفته بود که نشان می داد کودکی از مادرش جدا شده و در حال گریه است. جان مور در مصاحبه ای در وب سایت تایم می گوید که این عکس را در مک آلن تگزاس (نزدیک به مرز مکزیک) گرفت، از زن مهاجری اهل هندوراس که کودکش را محکم در آغوش گرفته بود اما ماموران مهاجرت از او خواستند کودکش را زمین بگذارد تا او را بازجویی بدنی کنند. کودک به محض اینکه پایش به زمین رسید، شروع به گریه کرد.
مور می گوید که این صحنه، بازتابی از سیاست بیرحمانه جداسازی والدین مهاجر از کودکانشان است. تایم نوشته که قدرت عکس جان مور بود که صدای اکثریت سیاستمداران و مردم را از هر طیف و جناح سیاسی درآورده و ترامپ را وادار کرده به سیاست #جداسازی خاتمه دهد.
*نگین حسینی
@neginpaper
قانون جدید در #امریکا: دیگر نمی شود از صاحبان مکان های #مناسب_سازی نشده شکایت کرد
پیش از خواندن متن زیر بهتر است با دو عبارت کلیدی آشنا شوید:
قانون امریکاییان دارای معلولیت یا (ADA) American Disability Act مصوب سال 1991 قانونی جامع برای حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت که ضمانت اجرایی و قانونی دارد.
**قانون جدید، "قانون اصلاحیه و آموزش ADA" یا HR260 است که بخش کلیدی ADA را محدود می کند.
*
در همین روزها که جامعه امریکا درگیر خبر تیراندازی در مدرسه ای در ایالت فلوریدا بود، لایحه ای دیگر از خانه نمایندگان امریکا رای گرفت که به باور فعالان حقوق معلولیت، ضامن سود و مصالح صاحبان مشاغل است تا حقوق افراد دارای معلولیت. آنها به این قانون اعتراض دارند و تظاهرات کرده اند. شعار قدیمی"رمپ ها راه را برای بیزنس بهتر باز می کنند" حالا می تواند کنایه از این باشد که رمپ هایی که باید در خدمت افراد معلول باشند، به صاحبان سرمایه کمک می کنند.
با وجود مخالفت های فزاینده افراد دارای معلولیت و سازمانهای مرتبط با آنها در امریکا، خانه نمایندگان امریکا به قانون موسوم به "اصلاحیه و آموزش ADA" یا HR260 رای داد که در قانون مادرِ حقوق افراد معلولیت یا همان ADA تغییراتی ایجاد می کند.
بر اساس ADA که از سال 1991 اجرایی شده، هرکسی می توانست به محض مواجهه با مکانی عمومی که برای افراد دارای شرایط متفاوت و معلولیت های جسمی مناسب سازی نشده، از مالک آن مکان شکایت کند اما حالا HR260 امکان شکایت قانونی را از افراد گرفته است. به این ترتیب، هر کسی که از مناسب نبودن مکانی شکایت دارد، باید به مالک نامه بنویسد و مشکل را مطرح کند. مالک 60 روز فرصت دارد راهی برای حل مشکل بیاندیشد و 120 روز تا مساله را بطور عملی حل کند.
گفته می شود علت طرح این لایحه، جلوگیری از سوء استفاده "وکلای فرصت طلب" از مالکان مشاغل است که با طرح شکایت های گاه و بیگاه، دنبال پر کردن جیب خود هستند. "تد پو"، نماینده تگزاس و حامی قانون جدید گفت: "کسب و کار جدیدی شکل گرفته که در آن افرادی، مالکان بیزنس های کوچک را شکار و شکایت های قانونی غیرلازم و سوداگرانه علیه آنها تنظیم می کنند. اما لایحه جدید سبب تغییر این وضع می شود چون مالکان فرصت پیدا می کنند که مشکل را برطرف کنند."
ائتلاف شهروندان دارای معلولیت (CCD) شامل 100 انجمن فعال در حقوق معلولیت و نیز انجمن آزادی های مدنی امریکایی (ACLU) در نامه ای اعتراض آمیز اعلام کردند که قانون جدید اساسا ADA را از کار می اندازد چون صاحبان مشاغل با اطمینان از اینکه مورد شکایت قرار نمی گیرند، انگیزه اجرای ADA را از دست می دهند. افراد دارای معلولیت و حامیان حقوق آنها معتقدند که دست بردن در بندهای کلیدی قانون ADA منجر به کاهش انگیزه صاحبان مشاغل برای مناسب سازی مکان ها و در نتیجه، جامعه ای به مراتب کمتر در دسترسِ افراد معلول خواهد شد. بر اساس قانون امریکاییان دارای معلولیت ADA مصوب 1991 دسترسی برابر به تمامی مکان های عمومی، اجباری بود.
حامیان حقوق معلولیت معتقدند که نحوه برخورد این قانون با حقوق افراد معلول، اساسا متفاوت با سایر قوانین است. به عنوان مثال، اگر کسی از شرکتی به خاطر تبعیض جنسیتی شکایت کند، لازم نیست ابتدا به آن شرکت هشدار کتبی بفرستد و توضیح بدهد که برخورد جنسیتی چیست و آنها چرا مرتکب این رفتار شده اند. این وظیفه کارفرما است که قانون را بداند و عمل کند. اما حالا HR260 این اصل بدیهی را نقض کرده است: این وظیفه افراد دارای معلولیت است که قوانین را بدانند و برای اجرای آنها فعالیت کنند! ائتلاف شهروندان دارای معلولیت در نامه اعتراض آمیز خود، به ناعادلانه بودن این طرح اعتراض کرد: "طرفداران لایحه جدید حامی مالکان بیزنس ها است تا زحمت فهم و اجرای قوانینی را به خود ندهند؛ قوانینی که دسترسی افراد دارای معلولیت به امکانات عمومی را ضمانت می کند؛ گویی این زحمت زیادی برای صاحبان کار و تجارت است. در حالی که این زحمت به دوش افراد دارای معلولیت گذاشته شده تا برای بیزنس ها اطلاعات لازم در مورد اجبارهای قانونی که رعایت نکرده اند، فراهم کنند؛ و اینهمه در حالی است که کنگره دهه ها پیش این حقوق را به افراد دارای معلولیت داد و حالا حقوق آنها ضایع شده است... چنین روشی بی معنی است و منجر به این خواهد شد که افراد دارای معلولیت شهروندان درجه دوم شوند."
در حالی که از نمایندگان جمهوری خواه توقع زیادی نمی رفت که مخالف لایحه جدید باشند (و پیش بینی می شد که به محدود کردن ADA رای بدهند)، رای مثبت 12 نماینده دموکرات به لایحه جدید که موجب تصویب نهایی آن شد، حیرت افراد دارای #معلولیت و حامیان آنها را برانگیخت.
*نگین حسینی، روزنامه نگار
در تهیه این مطلب از محتوای لینکهای زیر استفاده کرده ام:
https://goo.gl/AbNZDt
https://goo.gl/qvW5Zi
@neginpaper
پیش از خواندن متن زیر بهتر است با دو عبارت کلیدی آشنا شوید:
قانون امریکاییان دارای معلولیت یا (ADA) American Disability Act مصوب سال 1991 قانونی جامع برای حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت که ضمانت اجرایی و قانونی دارد.
**قانون جدید، "قانون اصلاحیه و آموزش ADA" یا HR260 است که بخش کلیدی ADA را محدود می کند.
*
در همین روزها که جامعه امریکا درگیر خبر تیراندازی در مدرسه ای در ایالت فلوریدا بود، لایحه ای دیگر از خانه نمایندگان امریکا رای گرفت که به باور فعالان حقوق معلولیت، ضامن سود و مصالح صاحبان مشاغل است تا حقوق افراد دارای معلولیت. آنها به این قانون اعتراض دارند و تظاهرات کرده اند. شعار قدیمی"رمپ ها راه را برای بیزنس بهتر باز می کنند" حالا می تواند کنایه از این باشد که رمپ هایی که باید در خدمت افراد معلول باشند، به صاحبان سرمایه کمک می کنند.
با وجود مخالفت های فزاینده افراد دارای معلولیت و سازمانهای مرتبط با آنها در امریکا، خانه نمایندگان امریکا به قانون موسوم به "اصلاحیه و آموزش ADA" یا HR260 رای داد که در قانون مادرِ حقوق افراد معلولیت یا همان ADA تغییراتی ایجاد می کند.
بر اساس ADA که از سال 1991 اجرایی شده، هرکسی می توانست به محض مواجهه با مکانی عمومی که برای افراد دارای شرایط متفاوت و معلولیت های جسمی مناسب سازی نشده، از مالک آن مکان شکایت کند اما حالا HR260 امکان شکایت قانونی را از افراد گرفته است. به این ترتیب، هر کسی که از مناسب نبودن مکانی شکایت دارد، باید به مالک نامه بنویسد و مشکل را مطرح کند. مالک 60 روز فرصت دارد راهی برای حل مشکل بیاندیشد و 120 روز تا مساله را بطور عملی حل کند.
گفته می شود علت طرح این لایحه، جلوگیری از سوء استفاده "وکلای فرصت طلب" از مالکان مشاغل است که با طرح شکایت های گاه و بیگاه، دنبال پر کردن جیب خود هستند. "تد پو"، نماینده تگزاس و حامی قانون جدید گفت: "کسب و کار جدیدی شکل گرفته که در آن افرادی، مالکان بیزنس های کوچک را شکار و شکایت های قانونی غیرلازم و سوداگرانه علیه آنها تنظیم می کنند. اما لایحه جدید سبب تغییر این وضع می شود چون مالکان فرصت پیدا می کنند که مشکل را برطرف کنند."
ائتلاف شهروندان دارای معلولیت (CCD) شامل 100 انجمن فعال در حقوق معلولیت و نیز انجمن آزادی های مدنی امریکایی (ACLU) در نامه ای اعتراض آمیز اعلام کردند که قانون جدید اساسا ADA را از کار می اندازد چون صاحبان مشاغل با اطمینان از اینکه مورد شکایت قرار نمی گیرند، انگیزه اجرای ADA را از دست می دهند. افراد دارای معلولیت و حامیان حقوق آنها معتقدند که دست بردن در بندهای کلیدی قانون ADA منجر به کاهش انگیزه صاحبان مشاغل برای مناسب سازی مکان ها و در نتیجه، جامعه ای به مراتب کمتر در دسترسِ افراد معلول خواهد شد. بر اساس قانون امریکاییان دارای معلولیت ADA مصوب 1991 دسترسی برابر به تمامی مکان های عمومی، اجباری بود.
حامیان حقوق معلولیت معتقدند که نحوه برخورد این قانون با حقوق افراد معلول، اساسا متفاوت با سایر قوانین است. به عنوان مثال، اگر کسی از شرکتی به خاطر تبعیض جنسیتی شکایت کند، لازم نیست ابتدا به آن شرکت هشدار کتبی بفرستد و توضیح بدهد که برخورد جنسیتی چیست و آنها چرا مرتکب این رفتار شده اند. این وظیفه کارفرما است که قانون را بداند و عمل کند. اما حالا HR260 این اصل بدیهی را نقض کرده است: این وظیفه افراد دارای معلولیت است که قوانین را بدانند و برای اجرای آنها فعالیت کنند! ائتلاف شهروندان دارای معلولیت در نامه اعتراض آمیز خود، به ناعادلانه بودن این طرح اعتراض کرد: "طرفداران لایحه جدید حامی مالکان بیزنس ها است تا زحمت فهم و اجرای قوانینی را به خود ندهند؛ قوانینی که دسترسی افراد دارای معلولیت به امکانات عمومی را ضمانت می کند؛ گویی این زحمت زیادی برای صاحبان کار و تجارت است. در حالی که این زحمت به دوش افراد دارای معلولیت گذاشته شده تا برای بیزنس ها اطلاعات لازم در مورد اجبارهای قانونی که رعایت نکرده اند، فراهم کنند؛ و اینهمه در حالی است که کنگره دهه ها پیش این حقوق را به افراد دارای معلولیت داد و حالا حقوق آنها ضایع شده است... چنین روشی بی معنی است و منجر به این خواهد شد که افراد دارای معلولیت شهروندان درجه دوم شوند."
در حالی که از نمایندگان جمهوری خواه توقع زیادی نمی رفت که مخالف لایحه جدید باشند (و پیش بینی می شد که به محدود کردن ADA رای بدهند)، رای مثبت 12 نماینده دموکرات به لایحه جدید که موجب تصویب نهایی آن شد، حیرت افراد دارای #معلولیت و حامیان آنها را برانگیخت.
*نگین حسینی، روزنامه نگار
در تهیه این مطلب از محتوای لینکهای زیر استفاده کرده ام:
https://goo.gl/AbNZDt
https://goo.gl/qvW5Zi
@neginpaper