روح‌انگیز رومی/رُزنامه

https://t.center/rouhangizrumi/33
هزار و یک قصه‌ی تو
از کتاب: شاهراه تأثیرگذاری
نویسنده: شاهین کلانتری
گوینده: روح‌انگیز رومی

https://t.center/hanieholiaie5

شعر کوچه، از فریدون مشیری
گوینده: روح‌انگیز رومی (رزا)

#چالش_شعرخوانی

https://t.center/rouhangizrumi
درست یادم نمی‌آید از کی شروع کردم به ترسیدن از آسمان، خصوصا شبها! احتمالا حدود ده سالگی بود. شاید علتش این بود که وقت‌هایی که به خانهٔ مادربزرگم می‌رفتم بناچار شبها در حیاط و بدون هیچ واسطه‌ای، مستقیم زیر آسمان می‌خوابیدم. و تا وقتی که خوابم می برد آسمان را نگاه می‌کردم، از بزرگی و عظمت، از تاریکی وهم‌انگیز و نقطه‌های نورانی غیرقابل فهمش می‌ترسیدم! از ناتوانی در توضیح این دریای سیاه پر از لکه رنج می‌بردم. من آسمان را به یک اقیانوس بزرگ وارونه تشبیه می‌کردم و می‌ترسیدم عاقبت جاذبه نتواند وزن آن را تحمل کند و یک شب روی سرِ زمین و من فرود بیاید! یا فکر می‌کردم بالاخره یکی از آن ستاره‌های کوچک دستش از دست مادرش جدا شود و با سرعت تمام روی رختخواب من فرود بیاید؛ برای من در سنی که درک درستی از دنیا نداشتم، آسمان مکانی ناامن و آویزان بود که روزی از جایش کنده میشد و دنیا را خراب می‌کرد. بزرگ شدم و با بزرگ شدن مفاهیم و دل‌مشغولی‌های من تغییر کردند دیگر به آسمان فکر نمی‌کردم. دوران بلوغ و جوانی و شور و شرش جایی برای نگرانی از سقوط آسمان باقی نمی‌گذاشت. سرم به زمین و امنیتش گرم بود،به زیبایی‌هایش، دوستان، خانواده، دبیرستان. زمین نقطهٔ امن و محکمی بود که تا پایان دنیا دوام می‌آورد و نه قرار بود سقوط کند و نه فرود بیاید. سال‌های آخر دبیرستان بودم که یک شب چشمم که به آسمان افتاد دو تا ستارهٔ نورانی و بزرگتر از دیگر ستاره‌ها نظرم را جلب کردند، نزدیکی این دو ستاره به هم و پر نور بودنشان برایم خیلی عجیب بود، تا بحال آنها را ندیده بودم. شب بعد و شب‌های بعد دوباره آنها را در همان نقطه و با همان شکل دیدم!
زندگی من وارد مرحله جدیدی شد، مرحله‌ای که باید آسمان و زمین وطنم و هرآنچه در آن بود را ترک می‌کردم. جدا شدن از همهٔ این تکه‌های وجودم سخت بود و دردآور!
در دنیای جدید همه چیز نا آشنا بود، مشغول کشف و یادگیری بودم بار دیگر ستاره ها را به فراموشی سپردم. قبول کرده بودم که آنها هم جزیی از چیزهایی بود که باید فقط در خاطراتم حفظ می‌شدند.
اما اینطوری نبود!
دانشگاه و خوابگاه‌های آن در یک محوطه بزرگ در کنار هم بودند. چون شهر ما یک شهر دانشگاهی بود هیچ جایی برای تفریح و وقت‌گذرانی نداشت، بعد از شام که ساعت شش و هفت سرو می‌شد هرکس دنبال کاری می‌رفت تا شب طی شود و وقت خواب برسد، در یکی از این شبها که من و دوست ایرانی‌ام در محوطه خوابگاه قدم می‌زدیم و با خاطره‌گویی کمی غم غربت را سبک می‌کردیم، بی اختیار چشمم به آسمان افتاد و در کمال ناباوری در همون نگاه اول چشمم با دو نقطه پرنور تلاقی کرد. در جایی هزاران کیلومتر دورتر، در نقطهٔ مقابل سرزمین‌ مادری من، در شهری کوچک و در فاصلهٔ بین خوابگاه و کافه تریای دانشگاه، همان چیزی را دیدم که در حیاط و تراس خانه پدرم دیده بودم، جیغ زدم، فریاد کشیدم، گریه می‌کردم. چه حال غریبی داشتم. درک مفهوم زمان و مکان در آن لحظه ممکن نبود. احساس کردم در حیاط خانه کنار خواهرم نشسته‌ام و دارم آسمان‌ را می‌بینم، حس می‌کردم به مادر و پدر و همهٔ آشناها خیلی نزدیک هستم. و انگار اصلا شهرم را ترک نکرده بودم. کمی بعد آرام شدم، به خودم آمدم؛ پی بردن به اینکه دنیا آنقدرها هم بزرگ نیست که آدما در آن گم شوند برای منِ کوچک خیلی آرامش‌بخش و نوید دهنده بود. احساس کردم، آسمان پر از چراغ‌های راهنمایی‌ست که نگذارد همدیگر را در تاریکی گم کنیم. حالا دیگر در قلب من آن اقیانوس وارونهٔ آویزان عظیم پر از ماهیان نورانی نه تنها ترسناک نبود، بلکه مثل چتر عظیمی از همهٔ دنیا محافظت می‌کرد. من با صدها دانشجوی آن دانشگاه هیچ سرزمین مشترکی نداشتیم اما از آن لحظه به بعد، ما آسمانی مشترک داشتیم و ستاره‌های مشترکی پیدا کرده بودیم. من با آن دختر و پسرها از کشورهای مختلف بیگانه‌ بودم ولی از آنن نقطه به بعد با آنها قرابتی به وسعت آسمان و به درخشندگی ستاره‌هایش پیدا کرده بودم....من دیگر تنها نبودم...

https://t.center/rouhangizrumi
همانطور که داشتم نان‌های سنگک را با وسواس تمام با قیچی به یک اندازه می‌بریدم که درست اندازه دهانهٔ توستر و همه یک سایز باشند، یک‌باره از دنیای خودم بیرون آمدم و به کاری که داشتم انجام می‌دادم توجه کردم! دیدم سالهاست که دارم همینکار را انجام می‌دهم. وسواس در نظم و ترتیب داشتن در بعضی چیزها وقت‌گیر است و آخر سر هم آن تکه‌های نوک سنگگ که مثلثی و بدفرم هستند روی دستم می‌ماند چون به هیچ شکلی نمی‌شود آنها را مستطیلی برید. کل زندگی هم به همین شکل است. تلاش می‌کنی و دوست داری همه چیز طوری که در ذهن توست و از قبل نقشه آن را کشیده‌ای انجام شود. همهٔ زورت را به‌کار می‌گیری که هر چیزی سر جای خودش قرار بگیرد. با قیچی‌ای که در دست داری می‌خوای همه چیز را به یک اندازه و مدل دربیاوری. اما دنیای واقعی اندازه‌هابش قابل تغییر نیست. و در آخر تو میمانی و یک مشت نان مثلثی شکل نوک سنگک که با هیچ قیچی‌ای نمیشود اندازه‌هایش را درست کرد....

https://t.center/rouhangizrumi

زندگی را وسط سفره صبحانه می گذارم، کمی رنگ گل سرخ به آن‌ می پاشم و آن را به عشق آغشته می کنم.
ثانیه هایم را با عسل مخلوط می کنم تا کش بیایند و بوی زندگی بگیرند! با لبخندهایم مربایی درست می کنم، شیرین، شیرین؛ تا ماندگارتر و غلیظ تر شوند تا بتوانم در یک شب سرد و تاریک زمستانی روی نان بریزم و کامم را شیرین کنم. یک چای لب دوز با عطری جانانه برای خودم می ریزم، خودم را به این ضیافت شاهانه دعوت می کنم، خودم را تنگ در آغوش می گیرم و یک قصه با پایان خوش برایش می خوانم تا غصه اش را به باد بسپارد!
اگر ناامیدی بخواهد سر راهم پیدایش شود، نشانی دور دست ترین کوهها را به او می دهم تا برود و پشت کوه قاف گم شود و هرگز برنگردد. من تصمیم گرفته ام دست در دست شادی و سرمستی به جنگ بروم، جنگ به تنهایی پیروزی ندارد....

https://t.center/rouhangizrumi
شصت سالگی به بالا اصلن هم بد نیست. دوره‌ای از زندگیست که نه کسی دنبالت کرده که تند بدوی تا به چیزی برسی و نه هنوز فصل توقفت رسیده. زندگی در طمأنینه و آرامش سپری می‌شود. در نوعی سکون پویا و دلپذیر. فصلی از زندگیست که هرچیزی چه مادی و معنوی و تجربی که تا به‌حال جمع کرده‌ای، به‌کار می‌بری. دیگر نه با کسی مسابقه و رقابت داری، نه حریف و هماورد می‌طلبی. نه دنبال جایگاه و پست و مقامی و نه این چیزها خوشحالت می‌کند. هنوز هم خواسته و هدف‌هایی داری که برایشان تلاش می‌کنی، اما می‌دانی که آنقدرها هم ارزش جنگیدن ندارند که کسی را زخمی کنی، یا زخمی شوی. با همهٔ دنیا در صلح هستی. نه از چیزی هیجان‌زده می‌شوی و نه تأسف گریبانت را می‌گیرد. انگار طوفان تمام شده و تو در آغوش آرام دریا پارو می‌زنی و از آبی آسمان و زلالی آب لذت می‌بری. دیگر نه قله‌ای برای فتح داری و نه چاله‌ای برای افتادن. تا به اینجای زندگی بزرگترین درسی که آموختی این است که، «تهش هیچی نیست». پس به جای خسته کردن گردنت برای دیدن افق‌های دور و به جای انتظار کشیدن برای اتفاقات خوب، از هرچیزی که دم دستت داری، دلخوشی می‌سازی. زمان حال را با ولع می‌بلعی و نقد را به نسیه نمی‌فروشی و امروز را با دغدغهٔ فردا برای خودت زهر نمی‌کنی. با دوستانت بیشتر وقت می‌گذرانی و بیشتر سفر می‌کنی. از جسمت آنقدر باقی مانده که بتوانی فعال باشی. و روحت... انگار جایی خیلی بالاتر از تو نشسته و به دل ‌مشغولی‌های گذشته‌ات پوزخند می‌زند. دلت می‌خواهد از همه بپرسی: «به کجا چنین شتابان؟». چون هراس داری در هنگامهٔ شتاب چیزهایی را زیر پایشان له کند که هرگز نتوانند جبران کنند.

روح‌انگیز رومی
۱۴۰۲/۰۴/۰۳
#یادداشت_روز
@rouhangizrumi

https://t.center/rouhangizrumi
قصه‌های ترجمه

تو پیج جذاب مدرسه نویسندگی به تبلیغ برگزاری یک کلاس برخوردم. کلاس «نویسنده مدرس». اسمش اونقدر جذاب و نو بود که بلافاصله دستم رفت روی لینکش. همه اطلاعات رو به ذهنم سپردم و تصمیم گرفتم طلسم رو بشکنم و وارد دنیای پر از رمز و راز مدرسه نویسندگی بشم.
قبل از ثبت‌نام نگاهی دوباره به برنامه درسی و تاریخ برگزاری اون انداختم. آه از نهادم براومد! تا شروع کلاس حدود یک ماه مانده بود. دوباره سروکلهٔ نیمهٔ عجول من پیدا شد، نق زد غرغر کرد که اووووه چقدر دیر، تا یک ماه دیگه خیلی مونده، معلوم نیست تو این مدت چه اتفاقی بیفته، ولش کن، بیخیالش شو! داشتم حرفش رو گوش می‌کردم و منصرف می‌شدم که یهو صدای نیمه دیگه رو شنیدم که با تحقیر به نیمهٔ عجول تشر زد و گفت: ساکت شو، دیگه نمی‌زارم ایندفعه هم جلوی منو بگیری و مانع‌ام بشی. من حیران میان مجادلهٔ دو نیمه وجودم مانده بودم. گاهی به این حق می‌دادم و گاهی منطق دیگری را تحسین می‌کردم. با خودم مرور کردم که چه فرصت‌های بیشماری را فقط به دلیل دیر یا دور بودن آنها از دست داده بودم. از خودم عصبانی شدم که چرا همیشه جانب نیمهٔ عجول را نگه داشته بودم! چرا همیشه مرا کنترل می‌کرد و چرا من تسلیمش می‌شدم! و ناگهان با غرشی دیوار صوتی‌شکن، سرش داد زدم که برو گمشو، دیگه به حرفهات گوش نمی‌دم. چه حس خوبی بود. حس رها شدن از بند یک دیکتاتور خودخواه مسئولیت ناپذیر. اپلیکیش بانک رو باز کردم و شهریه پرداخت شد و تمام!! برخلاف تصورم یک ‌ماه انتظار به‌خوبی و راحتی گذشت و من پایم را در عمارت وسیع و با اتاق‌های فراوان و تو‌در‌توی مدرسهٔ نویسندگی گذاشتم. چه سرزمین سرسبزی، چه مردمان فرهیخته‌ای. همه جای آن بوی کتاب و نوشتن می‌داد. همانجا نشستم و غرق در درس و مطالب نو و شنیدن و وبینارها شدم. در میانهٔ کلاس و کانال و گروه، با دیگران آشنا شدم، وارد کانال‌های دوستان تازه شناخته، شدم. و خودم رو در کانال پنج پیدا کردم. و چیزی نگذشته بود که برش‌های ترجمه و چالش ترجمه از خانم هانیه علیایی نظرم رو جلب کرد. خدایا چی می‌بینم، «ترجمه» این معشوق من. سؤال کردم و جواب گرفتم. از این مدرسه به مدرسهٔ دیگری راه پیدا کردم. هانیه علیایی منو به گمشده‌ام رسوند. انگار مسافری بودم که پس از مسافتی طولانی به خانه‌اش رسیده است. و حالا من روی نیمکت این مدرسه در‌حال مشق ترجمه بودم. با ولعی سیری‌ناپذیر درس‌ها رو خوندم و با اشتیاقی فراتر مشق‌های ترجمه رو می‌نوشتم و به‌تاخت پیش می‌رفتم. انگار می‌خواستم تلافی تمام وقت‌های از دست رفته رو در بیارم. و اون نیمهٔ عجول رو شرمنده و کنف کنم. پروسه‌ای که قرار بود شش ماه طول بکشه رو در حدود دوماه تموم کردم. و لبخندی به پهنای صورتم در آینه دیدم.
پ.ن. من سالهاست به عنوان مترجم کار می‌کنم، اما کتابی ترجمه نکرده بودم.

روح‌انگیز رومی/رُزنامه
https://t.center/rouhangizrumi

جادهٔ ناهموار نوشتن
نوشتن برای اهلش یک لذت تمام نشدنی و یک دغدغه است. او قصد و هدفش آفرینش و خلق کردن است. اما آنچه باعث سردرگمی‌اش می‌شود این است که هر روز به این فکر می‌کند که از چه، چقدر و تا کجا بنویسد. و این سؤال تکراری همیشگی‌اش است.
من اما، چاره‌ای برای این چه و کجا و.... پیدا کرده‌ام. اگر شما هم وقتی خودتان را با صفحه‌ی سفید کاغذ تنها می‌بینید، حس می‌کنید در بیانانی برهوت، بی هیچ تابلو و راهنمایی گیر افتاده‌اید؛ با من در این سفر دلپذیر همراه شوید.
پشت میز می‌نشینم. روبرویم دفترم با آغوش‌باز نشسته. خودکار مشکی سبک و نرمی که لای انگشت‌هایم جا می‌شود را در دست می‌گیرم. به پشتی صندلی تکیه می‌دهم تا دفترم فضای کافی برای تنفس داشته باشد. و از سنگینی نگاه بالا به پایین من دچار تشویش و خفگی نشود. در لحظه‌ای، نوک قلم را روی کاغذ می‌گذارم. قلم انگار خودش می‌داند وظیفه‌اش چیست. پر از جوهر است و این یعنی باک آن پر است. مقابل رویش جاده‌ای بی‌انتها قرار گرفته. حالا موتور را روشن می‌کند و بدون نگاه کردن به پشت‌سر آرام حرکت می‌کند؛ و از اینجا سفرش آغاز می‌شود.
به سوی مقصدی نامعلوم. هنوز چشم‌اندازی دیده نمی‌شود. یک جاده‌‌ی سفید طولانی با خط‌های مشخص عمودیِ رو‌به افق در برابرش می‌بیند. آرام‌آرام حرکت می‌کند. با کمی تأنی و تردید. کم‌کم لکه‌هایی از دور ظاهر می‌شود. انگار تک‌درختی، کلبه‌ای و یا هر چیز دیگری این جاده‌ی خالی و سرد را واضح‌تر می‌کند. افق‌های موازی کم‌کم پیدای‌شان می‌شود. قلم همچنان پیش می‌رود و با دیدن هر جنبنده و شیی و حجمی، سرعت و جسارت و انگیزه‌اش بیشتر می‌شود. کم‌کم مقصد در تصورش شکل می‌گیرد. هرچه پیش‌تر می‌رود در دو سمت جاده نشانه‌های بیشتری از زندگی پیدا می‌شود. دیگر می‌داند به کجا می‌خواهد برود. مسیر که مشخص است و مقصد هم. البته گاه‌گاهی کمی سرعتش کم می‌شود. انگار به خودش فرصت می‌دهد که بهتر بتواند جاده را وارسی کند و بهتر و با جزئیات بیشتری ببیند. گاهی هم چند لحظه‌ای توقف می‌کند. می‌داند که این توقف‌های کوتاه لطمه‌ای به سفرش نمی‌زنند. کمی توقف برای تجدید قوا، بررسی بهتر و بهینه کردن سفر لازم است. مسیر آنچنان هموار و صاف و یکدست نیست. کدام مسیر هست؟ قلم می‌داند که پس از هر فرازی که مانع دید کامل امتداد جاده می‌شود، فرودی هم هست که دوباره همه چیز جلوی روی‌ش عیان می‌شود. و موانع کنار می‌روند و می‌توانی ببینی کجا هستی. دست‌اندازها هم که به وفور در طول جاده به چشم می‌خورد. این را هر رهنوردی می‌داند. اصلاً جاده‌ی صاف و هموار خواب به چشمانت می‌آورد و تو را دچار کسالت و خمودگی می‌کند. خوب است گاهی آب در دلت تکان بخورد و کمی بالا پایین شوی و بپری. کیف دارد. گاهی بالاتر از حد تصورت بالا می‌پری و وقتی دوباره به کف زمین برمی‌گردی خنده‌ات می‌گیرد.
البته که جاده‌ی بدون پیچ و خم هم که جاده نیست، خط‌کش است! و لذت پیمودن راه در جاد‌‌ه‌ی پیج‌و‌خم دار، این است که چند لحظه که در پیج گرفتار شدی و فکر می‌کنی که آه راستی مقصد من کدام طرف بود، ناگهان در پیچ بعدی می‌رسی به همان جهتی که بودی، و دوباره کنترل اوضاع را به دست می‌گیری.
حالا دیگر هم ترست از جاده‌ی بی‌انتها ریخته و هم روانی و جنب‌و‌جوش قلم تو را سرذوق آورده و انگار روی غلطک نوشتن افتاده‌ای دستت دیگر مال خودت نیست. خودبخود می‌رود و می‌آید و کلمه پشت کلمه ردیف می‌شود ‌و قافیه‌ها خوش قیافه‌تر و موزون‌تر می‌شوند. دلت قرص می‌شود و می‌دانی که با همه‌ی این بالا پایین و چپ و راستی که هل داده می‌شوی، سرانجام به جایی که می‌خواهی، می‌رسی. چون هدف تنها رسیدن به یک نقطه‌ی خاص نبوده. هدف، حرکت از نقطه‌ی آغاز به هر جایی‌ است که جاده تو را با خود می‌برد‌. و این ماجرای سفر است. هیچ مسافری صد‌در‌صد مطمئن نیست که به مقصدش می‌رسد. اما این هرگز مانع سفر و حرکت نمی‌شود. نوشتن هم مسیر است‌،که باید رهرو آن شوی بی هیچ چشم‌داشتی به مقصدی معلوم.

https://t.center/rouhangizrumi
سالها قبل زمانی که در خارج از ایران دانشجو بودم، یه روز که با دانشجوهای ایرانی در لابی دانشگاه نشسته بودیم، تکه‌ای کاغذ در دست یکی از دانشجوهای پسر ایرانی دیدم که حال مرا دگرگون کرد. روی آن کاغذ باخطی خوش نوشته‌ای از هرمان هسه بود با این مضمون:«وطن معنوی‌ترین کلام روی زمین است، دوستی‌ش نه در آب است و نه در خاک، دوستی وطن در دل است، در خون است و شاید همان حیات دمنده ای است که در تن ما بالا و پایین می‌رود.»
من که هنوز دل نکنده بودم از دیارم و هنوز از بودن با خانواده و ماجراجویی‌های نوجوانی دخترانه، پرسه زدن در خیابان‌ها با دوستان و قهر و آشتی و بازیهای بچه‌گانه با خواهر و برادر و آغوش گرم و مهربان مادرسیر نشده بودم. و هنوز خواب‌ها و رؤیاهایم برگشتن به وطنم بود. من هیچ شبی بدون گریه کردن نمی‌توانستم بخوابم و با اینکه در یکی از بهترین دانشگاه‌های آن کشور درس می‌خواندم اماهنوز دلم اونجا نبود. با دیدن این نوشته فهمیدم که آن چیزی که مرا بین زمین و هوا معلق نگاه داشته و نمی‌گذارد پاهایم زمین آن کشور میزبان را لمس کند، فقط یک دلتنگی معمول برای آدم‌هایی که پشت سر گذاشتم نیست. من چیزی به اسم خانه و وطن را گم کرده بودم. فهمیدم که این رشتهٔ پاره نشدنی وابستگی مفهوم بزرگ‌تری دارد. پی بردم به اینکه درد دوری از وطن بود که با هیچ چیزی درمان نمی‌شد و فهمیدم اگر همهٔ خانواده هم کنارم بودند، باز هم از سرگشتکی و بیقراری من چیزی کم نمی‌شد. آن نوشته را گرفتم، روی آینهٔ اتاقم چسباندم و تا امروز آن‌را حفظ کرده‌ام. وطن..... معنایی که هیچ جایگزینی ندارد.با هیچ عشقی قابل مقایسه نیست و وابستگی‌اش هرگز ما را رها نمی کند.
اینروزا همه به فکر رفتن هستند، چون حال وطن خوب نیست، مریض و زخمی است و درد میکشد. و خیلی‌ها به امید یک زندگی و آیندهٔ بهتر، چاره ای جز ترک این مادر خسته و بیمار ندارند. شاید این تصمیم درستی باشد و انتخاب با خود آن‌هاست. اما من یک چیزی را خوب می‌دانم و آن این‌است که روح هیچکس با خودش وارد آن هواپیما نمی‌شود، روح ما زمان مهاجرت روی یکی از صندلی های فرودگاه در انتظار می‌نشیند تا روزی برگردیم. و می دانم هر چه هواپیما از زمین فاصله بگیرد ریشه‌های شما در خاک وطن محکم‌تر می‌شود و هرچه اوج می‌گیرید بوی خاک عطرآگین آن بیشتر به مشام‌تان می رسد و این خاصیت وطن ‌است.

https://t.center/rouhangizrumi
میخواهم از امید بگویم، چیزی که در این روزها از نان شب واجب‌تر است، متاعی گرانقدر و هر روز دست نیافتنی‌تر و به قدر نفس با ارزش و حیاتی؛
که اگر نفس ممد حیات است و مفرح ذات؛ «امید نجات جان است و خلاصی روان».
که هر چه عرصه تنگ‌تر، امید حیاتی‌تر. امید موتور محرک‌مان در جوانی و عصای دستمان در پیری ست.
امید را به هر گیاهی که سر راهت سبز شد قلمه بزن، اصلا آن را لای موها و کنار گوشت بنشان، در هر چیزی به دنبال آن باش. اگر در هیچ دکانی امید نمی‌فروشند، خودت دست بکار شو و او را پیدا کن! لابلای بوته های خار، بین هیاهوی کرکنندهٔ شهر، زیر آسمان بی‌باران، در داغی اشک‌هایت، در نوای موسیقی، پشت چراغ قرمز، در بوی نان، در زمزمهٔ گنجشک‌ها، و حتی در تاریکی مطلق؛
روی سفره‌هایت کنار ظرف غذا بشقابی امید هم بگذار تا گوشت شود به تنت، که خوراک بی چاشنی امید، در گلو می‌ماند! مبادا که روزت بی امید بسر شود. مباد روزی که شب شود بی آنکه لقمه‌ای امید از گلویت پایین رفته باشد. و خدا نیاورد شبی که بی امید سر به بالین بگذاری، که نا امیدی معادلی ندارد جز مرگ! من جای شما باشم همیشه یک قرص امید گوشه جیبم می‌گذارم، که هنگام هجوم غم و فشار نومیدی بر قفس سینه، آن را زیر زبانم بگذارم تا قلبم نایستد و کارم تمام نشود....
راستی،،،، امید مثقالی چند؟؟؟

https://t.center/rouhangizrumi
برای من شکرگزاری صرفا یک دعا و نیایش نیست، یک سبک زندگیست، یک جریان پیوسته و جاری در زندگیم است، با هر دم و بازدم، هر ضربان قلب، هر باز و بسته شدن پلک.....من آیه شکر زمزمه می کنم. من برای شکرگزاری نیازی به قبله و سجاده ندارم، قبله من قلبم و سجاده ام روحم است. من برای شمارش موهبت ها و زیبایی های زندگیم تسبیح نمی شمارم، تعداد موهبت های من بسیار فراتر از دانه های تسبیح است. من حتی برای شکر گزاری وضو هم نمی گیرم، زیرا هر صبحگاه در دریای رحمتش خود را شستشو می دهم. خدایا شکر برای آنچه امروز هستم و آنچه فردا خواهم بود🙏🏽.

میخواهم از امید بگویم، چیزی که در این روزها از نان شب واجب‌تر است، متاعی گرانقدر و هر روز دست نیافتنی‌تر و به قدر نفس با ارزش و حیاتی؛
که اگر نفس ممد حیات است و مفرح ذات؛ «امید نجات جان است و خلاصی روان».
که هر چه عرصه تنگ‌تر، امید حیاتی‌تر. امید موتور محرک‌مان در جوانی و عصای دستمان در پیری ست.
امید را به هر گیاهی که سر راهت سبز شد قلمه بزن، اصلا آن را لای موها و کنار گوشت بنشان، در هر چیزی به دنبال آن باش. اگر در هیچ دکانی امید نمی‌فروشند، خودت دست بکار شو و او را پیدا کن! لابلای بوته های خار، بین هیاهوی کرکنندهٔ شهر، زیر آسمان بی‌باران، در داغی اشک‌هایت، در نوای موسیقی، پشت چراغ قرمز، در بوی نان، در زمزمهٔ گنجشک‌ها، و حتی در تاریکی مطلق؛
روی سفره‌هایت کنار ظرف غذا بشقابی امید هم بگذار تا گوشت شود به تنت، که خوراک بی چاشنی امید، در گلو می‌ماند! مبادا که روزت بی امید بسر شود. مباد روزی که شب شود بی آنکه لقمه‌ای امید از گلویت پایین رفته باشد. و خدا نیاورد شبی که بی امید سر به بالین بگذاری، که نا امیدی معادلی ندارد جز مرگ! من جای شما باشم همیشه یک قرص امید گوشه جیبم می‌گذارم، که هنگام هجوم غم و فشار نومیدی بر قفس سینه، آن را زیر زبانم بگذارم تا قلبم نایستد و کارم تمام نشود....

https://t.center/rouhangizrumi
درست یادم نمی‌آید از کی شروع کردم به ترسیدن از آسمان، خصوصا شبها! احتمالا حدود ده سالگی بود. شاید علتش این بود که وقت‌هایی که به خانهٔ مادربزرگم می‌رفتم بناچار شبها در حیاط و بدون هیچ واسطه‌ای، مستقیم زیر آسمان می‌خوابیدم. و تا وقتی که خوابم می برد آسمان را نگاه می‌کردم، از بزرگی و عظمت، از تاریکی وهم‌انگیز و نقطه‌های نورانی غیرقابل فهمش می‌ترسیدم! از ناتوانی در توضیح این دریای سیاه پر از لکه رنج می‌بردم. من آسمان را به یک اقیانوس بزرگ وارونه تشبیه می‌کردم و می‌ترسیدم عاقبت جاذبه نتواند وزن آن را تحمل کند و یک شب روی سرِ زمین و من فرود بیاید! یا فکر می‌کردم بالاخره یکی از آن ستاره‌های کوچک دستش از دست مادرش جدا شود و با سرعت تمام روی رختخواب من فرود بیاید؛ برای من در سنی که درک درستی از دنیا نداشتم، آسمان مکانی ناامن و آویزان بود که روزی از جایش کنده میشد و دنیا را خراب می‌کرد. بزرگ شدم و با بزرگ شدن مفاهیم و دل‌مشغولی‌های من تغییر کردند دیگر به آسمان فکر نمی‌کردم. دوران بلوغ و جوانی و شور و شرش جایی برای نگرانی از سقوط آسمان باقی نمی‌گذاشت. سرم به زمین و امنیتش گرم بود،به زیبایی‌هایش، دوستان، خانواده، دبیرستان. زمین نقطهٔ امن و محکمی بود که تا پایان دنیا دوام می‌آورد و نه قرار بود سقوط کند و نه فرود بیاید. سال‌های آخر دبیرستان بودم که یک شب چشمم که به آسمان افتاد دو تا ستارهٔ نورانی و بزرگتر از دیگر ستاره‌ها نظرم را جلب کردند، نزدیکی این دو ستاره به هم و پر نور بودنشان برایم خیلی عجیب بود، تا بحال آنها را ندیده بودم. شب بعد و شب‌های بعد دوباره آنها را در همان نقطه و با همان شکل دیدم!
زندگی من وارد مرحله جدیدی شد، مرحله‌ای که باید آسمان و زمین وطنم و هرآنچه در آن بود را ترک می‌کردم. جدا شدن از همهٔ این تکه‌های وجودم سخت بود و دردآور!
در دنیای جدید همه چیز نا آشنا بود، مشغول کشف و یادگیری بودم بار دیگر ستاره ها را به فراموشی سپردم. قبول کرده بودم که آنها هم جزیی از چیزهایی بود که باید فقط در خاطراتم حفظ می‌شدند.
اما اینطوری نبود!
دانشگاه و خوابگاه‌های آن در یک محوطه بزرگ در کنار هم بودند. چون شهر ما یک شهر دانشگاهی بود هیچ جایی برای تفریح و وقت‌گذرانی نداشت، بعد از شام که ساعت شش و هفت سرو می‌شد هرکس دنبال کاری می‌رفت تا شب طی شود و وقت خواب برسد، در یکی از این شبها که من و دوست ایرانی‌ام در محوطه خوابگاه قدم می‌زدیم و با خاطره‌گویی کمی غم غربت را سبک می‌کردیم، بی اختیار چشمم به آسمان افتاد و در کمال ناباوری در همون نگاه اول چشمم با دو نقطه پرنور تلاقی کرد. در جایی هزاران کیلومتر دورتر، در نقطهٔ مقابل سرزمین‌ مادری من، در شهری کوچک و در فاصلهٔ بین خوابگاه و کافه تریای دانشگاه، همان چیزی را دیدم که در حیاط و تراس خانه پدرم دیده بودم، جیغ زدم، فریاد کشیدم، گریه می‌کردم. چه حال غریبی داشتم. درک مفهوم زمان و مکان در آن لحظه ممکن نبود. احساس کردم در حیاط خانه کنار خواهرم نشسته‌ام و دارم آسمان‌ را می‌بینم، حس می‌کردم به مادر و پدر و همهٔ آشناها خیلی نزدیک هستم. و انگار اصلا شهرم را ترک نکرده بودم. کمی بعد آرام شدم، به خودم آمدم؛ پی بردن به اینکه دنیا آنقدرها هم بزرگ نیست که آدما در آن گم شوند برای منِ کوچک خیلی آرامش‌بخش و نوید دهنده بود. احساس کردم، آسمان پر از چراغ‌های راهنمایی‌ست که نگذارد همدیگر را در تاریکی گم کنیم. حالا دیگر در قلب من آن اقیانوس وارونهٔ آویزان عظیم پر از ماهیان نورانی نه تنها ترسناک نبود، بلکه مثل چتر عظیمی از همهٔ دنیا محافظت می‌کرد. من با صدها دانشجوی آن دانشگاه هیچ سرزمین مشترکی نداشتیم اما از آن لحظه به بعد، ما آسمانی مشترک داشتیم و ستاره‌های مشترکی پیدا کرده بودیم. من با آن دختر و پسرها از کشورهای مختلف بیگانه‌ بودم ولی از آنن نقطه به بعد با آنها قرابتی به وسعت آسمان و به درخشندگی ستاره‌هایش پیدا کرده بودم....من دیگر تنها نبودم...

https://t.center/rouhangizrumi

زندگی را وسط سفره صبحانه می گذارم، کمی رنگ گل سرخ به آن‌ می پاشم و آن را به عشق آغشته می کنم.
ثانیه هایم را با عسل مخلوط می کنم تا کش بیایند و بوی زندگی بگیرند! با لبخندهایم مربایی درست می کنم، شیرین، شیرین؛ تا ماندگارتر و غلیظ تر شوند تا بتوانم در یک شب سرد و تاریک زمستانی روی نان بریزم و کامم را شیرین کنم. یک چای لب دوز با عطری جانانه برای خودم می ریزم، خودم را به این ضیافت شاهانه دعوت می کنم، خودم را تنگ در آغوش می گیرم و یک قصه با پایان خوش برایش می خوانم تا غصه اش را به باد بسپارد!
اگر ناامیدی بخواهد سر راهم پیدایش شود، نشانی دور دست ترین کوهها را به او می دهم تا برود و پشت کوه قاف گم شود و هرگز برنگردد. من تصمیم گرفته ام دست در دست شادی و سرمستی به جنگ بروم، جنگ به تنهایی پیروزی ندارد....

https://t.center/rouhangizrumi
قصه‌های ترجمه

تو پیج جذاب مدرسه نویسندگی به تبلیغ برگزاری یک کلاس برخوردم. کلاس «نویسنده مدرس». اسمش اونقدر جذاب و نو بود که بلافاصله دستم رفت روی لینکش. همه اطلاعات رو به ذهنم سپردم و تصمیم گرفتم طلسم رو بشکنم و وارد دنیای پر از رمز و راز مدرسه نویسندگی بشم.
قبل از ثبت‌نام نگاهی دوباره به برنامه درسی و تاریخ برگزاری اون انداختم. آه از نهادم براومد! تا شروع کلاس حدود یک ماه مانده بود. دوباره سروکلهٔ نیمهٔ عجول من پیدا شد، نق زد غرغر کرد که اووووه چقدر دیر، تا یک ماه دیگه خیلی مونده، معلوم نیست تو این مدت چه اتفاقی بیفته، ولش کن، بیخیالش شو! داشتم حرفش رو گوش می‌کردم و منصرف می‌شدم که یهو صدای نیمه دیگه رو شنیدم که با تحقیر به نیمهٔ عجول تشر زد و گفت: ساکت شو، دیگه نمی‌زارم ایندفعه هم جلوی منو بگیری و مانع‌ام بشی. من حیران میان مجادلهٔ دو نیمه وجودم مانده بودم. گاهی به این حق می‌دادم و گاهی منطق دیگری را تحسین می‌کردم. با خودم مرور کردم که چه فرصت‌های بیشماری را فقط به دلیل دیر یا دور بودن آنها از دست داده بودم. از خودم عصبانی شدم که چرا همیشه جانب نیمهٔ عجول را نگه داشته بودم! چرا همیشه مرا کنترل می‌کرد و چرا من تسلیمش می‌شدم! و ناگهان با غرشی دیوار صوتی‌شکن، سرش داد زدم که برو گمشو، دیگه به حرفهات گوش نمی‌دم. چه حس خوبی بود. حس رها شدن از بند یک دیکتاتور خودخواه مسئولیت ناپذیر. اپلیکیش بانک رو باز کردم و شهریه پرداخت شد و تمام!! برخلاف تصورم یک ‌ماه انتظار به‌خوبی و راحتی گذشت و من پایم را در عمارت وسیع و با اتاق‌های فراوان و تو‌در‌توی مدرسهٔ نویسندگی گذاشتم. چه سرزمین سرسبزی، چه مردمان فرهیخته‌ای. همه جای آن بوی کتاب و نوشتن می‌داد. همانجا نشستم و غرق در درس و مطالب نو و شنیدن و وبینارها شدم. در میانهٔ کلاس و کانال و گروه، با دیگران آشنا شدم، وارد کانال‌های دوستان تازه شناخته، شدم. و خودم رو در کانال پنج پیدا کردم. و چیزی نگذشته بود که برش‌های ترجمه و چالش ترجمه از خانم هانیه علیایی نظرم رو جلب کرد. خدایا چی می‌بینم، «ترجمه» این معشوق من. سؤال کردم و جواب گرفتم. از این مدرسه به مدرسهٔ دیگری راه پیدا کردم. هانیه علیایی منو به گمشده‌ام رسوند. انگار مسافری بودم که پس از مسافتی طولانی به خانه‌اش رسیده است. و حالا من روی نیمکت این مدرسه در‌حال مشق ترجمه بودم. با ولعی سیری‌ناپذیر درس‌ها رو خوندم و با اشتیاقی فراتر مشق‌های ترجمه رو می‌نوشتم و به‌تاخت پیش می‌رفتم. انگار می‌خواستم تلافی تمام وقت‌های از دست رفته رو در بیارم. و اون نیمهٔ عجول رو شرمنده و کنف کنم. پروسه‌ای که قرار بود شش ماه طول بکشه رو در حدود دوماه تموم کردم. و لبخندی به پهنای صورتم در آینه دیدم.
پ.ن. من سالهاست به عنوان مترجم کار می‌کنم، اما کتابی ترجمه نکرده بودم.

روح‌انگیز رومی/رُزنامه

روح‌انگیز رومی/رُزنامه
https://t.center/rouhangizrumi

جادهٔ ناهموار نوشتن
نوشتن برای اهلش یک لذت تمام نشدنی و یک دغدغه است. او قصد و هدفش آفرینش و خلق کردن است. اما آنچه باعث سردرگمی‌اش می‌شود این است که هر روز به این فکر می‌کند که از چه، چقدر و تا کجا بنویسد. و این سؤال تکراری همیشگی‌اش است.
من اما، چاره‌ای برای این چه و کجا و.... پیدا کرده‌ام. اگر شما هم وقتی خودتان را با صفحه‌ی سفید کاغذ تنها می‌بینید، حس می‌کنید در بیانانی برهوت، بی هیچ تابلو و راهنمایی گیر افتاده‌اید؛ با من در این سفر دلپذیر همراه شوید.
پشت میز می‌نشینم. روبرویم دفترم با آغوش‌باز نشسته. خودکار مشکی سبک و نرمی که لای انگشت‌هایم جا می‌شود را در دست می‌گیرم. به پشتی صندلی تکیه می‌دهم تا دفترم فضای کافی برای تنفس داشته باشد. و از سنگینی نگاه بالا به پایین من دچار تشویش و خفگی نشود. در لحظه‌ای، نوک قلم را روی کاغذ می‌گذارم. قلم انگار خودش می‌داند وظیفه‌اش چیست. پر از جوهر است و این یعنی باک آن پر است. مقابل رویش جاده‌ای بی‌انتها قرار گرفته. حالا موتور را روشن می‌کند و بدون نگاه کردن به پشت‌سر آرام حرکت می‌کند؛ و از اینجا سفرش آغاز می‌شود.
به سوی مقصدی نامعلوم. هنوز چشم‌اندازی دیده نمی‌شود. یک جاده‌‌ی سفید طولانی با خط‌های مشخص عمودیِ رو‌به افق در برابرش می‌بیند. آرام‌آرام حرکت می‌کند. با کمی تأنی و تردید. کم‌کم لکه‌هایی از دور ظاهر می‌شود. انگار تک‌درختی، کلبه‌ای و یا هر چیز دیگری این جاده‌ی خالی و سرد را واضح‌تر می‌کند. افق‌های موازی کم‌کم پیدای‌شان می‌شود. قلم همچنان پیش می‌رود و با دیدن هر جنبنده و شیی و حجمی، سرعت و جسارت و انگیزه‌اش بیشتر می‌شود. کم‌کم مقصد در تصورش شکل می‌گیرد. هرچه پیش‌تر می‌رود در دو سمت جاده نشانه‌های بیشتری از زندگی پیدا می‌شود. دیگر می‌داند به کجا می‌خواهد برود. مسیر که مشخص است و مقصد هم. البته گاه‌گاهی کمی سرعتش کم می‌شود. انگار به خودش فرصت می‌دهد که بهتر بتواند جاده را وارسی کند و بهتر و با جزئیات بیشتری ببیند. گاهی هم چند لحظه‌ای توقف می‌کند. می‌داند که این توقف‌های کوتاه لطمه‌ای به سفرش نمی‌زنند. کمی توقف برای تجدید قوا، بررسی بهتر و بهینه کردن سفر لازم است. مسیر آنچنان هموار و صاف و یکدست نیست. کدام مسیر هست؟ قلم می‌داند که پس از هر فرازی که مانع دید کامل امتداد جاده می‌شود، فرودی هم هست که دوباره همه چیز جلوی روی‌ش عیان می‌شود. و موانع کنار می‌روند و می‌توانی ببینی کجا هستی. دست‌اندازها هم که به وفور در طول جاده به چشم می‌خورد. این را هر رهنوردی می‌داند. اصلاً جاده‌ی صاف و هموار خواب به چشمانت می‌آورد و تو را دچار کسالت و خمودگی می‌کند. خوب است گاهی آب در دلت تکان بخورد و کمی بالا پایین شوی و بپری. کیف دارد. گاهی بالاتر از حد تصورت بالا می‌پری و وقتی دوباره به کف زمین برمی‌گردی خنده‌ات می‌گیرد.
البته که جاده‌ی بدون پیچ و خم هم که جاده نیست، خط‌کش است! و لذت پیمودن راه در جاد‌‌ه‌ی پیج‌و‌خم دار، این است که چند لحظه که در پیج گرفتار شدی و فکر می‌کنی که آه راستی مقصد من کدام طرف بود، ناگهان در پیچ بعدی می‌رسی به همان جهتی که بودی، و دوباره کنترل اوضاع را به دست می‌گیری.
حالا دیگر هم ترست از جاده‌ی بی‌انتها ریخته و هم روانی و جنب‌و‌جوش قلم تو را سرذوق آورده و انگار روی غلطک نوشتن افتاده‌ای دستت دیگر مال خودت نیست. خودبخود می‌رود و می‌آید و کلمه پشت کلمه ردیف می‌شود ‌و قافیه‌ها خوش قیافه‌تر و موزون‌تر می‌شوند. دلت قرص می‌شود و می‌دانی که با همه‌ی این بالا پایین و چپ و راستی که هل داده می‌شوی، سرانجام به جایی که می‌خواهی، می‌رسی. چون هدف تنها رسیدن به یک نقطه‌ی خاص نبوده. هدف، حرکت از نقطه‌ی آغاز به هر جایی‌ است که جاده تو را با خود می‌برد‌. و این ماجرای سفر است. هیچ مسافری صد‌در‌صد مطمئن نیست که به مقصدش می‌رسد. اما این هرگز مانع سفر و حرکت نمی‌شود. نوشتن هم مسیر است‌،که باید رهرو آن شوی بی هیچ چشم‌داشتی به مقصدی معلوم.

https://t.center/rouhangizrumi
سالها قبل زمانی که در خارج از ایران دانشجو بودم، یه روز که با دانشجوهای ایرانی در لابی دانشگاه نشسته بودیم، تکه‌ای کاغذ در دست یکی از دانشجوهای پسر ایرانی دیدم که حال مرا دگرگون کرد. روی آن کاغذ باخطی خوش نوشته‌ای از هرمان هسه بود با این مضمون:«وطن معنوی‌ترین کلام روی زمین است، دوستی‌ش نه در آب است و نه در خاک، دوستی وطن در دل است، در خون است و شاید همان حیات دمنده ای است که در تن ما بالا و پایین می‌رود.»
من که هنوز دل نکنده بودم از دیارم و هنوز از بودن با خانواده و ماجراجویی‌های نوجوانی دخترانه، پرسه زدن در خیابان‌ها با دوستان و قهر و آشتی و بازیهای بچه‌گانه با خواهر و برادر و آغوش گرم و مهربان مادرسیر نشده بودم. و هنوز خواب‌ها و رؤیاهایم برگشتن به وطنم بود. من هیچ شبی بدون گریه کردن نمی‌توانستم بخوابم و با اینکه در یکی از بهترین دانشگاه‌های آن کشور درس می‌خواندم اماهنوز دلم اونجا نبود. با دیدن این نوشته فهمیدم که آن چیزی که مرا بین زمین و هوا معلق نگاه داشته و نمی‌گذارد پاهایم زمین آن کشور میزبان را لمس کند، فقط یک دلتنگی معمول برای آدم‌هایی که پشت سر گذاشتم نیست. من چیزی به اسم خانه و وطن را گم کرده بودم. فهمیدم که این رشتهٔ پاره نشدنی وابستگی مفهوم بزرگ‌تری دارد. پی بردم به اینکه درد دوری از وطن بود که با هیچ چیزی درمان نمی‌شد و فهمیدم اگر همهٔ خانواده هم کنارم بودند، باز هم از سرگشتکی و بیقراری من چیزی کم نمی‌شد. آن نوشته را گرفتم، روی آینهٔ اتاقم چسباندم و تا امروز آن‌را حفظ کرده‌ام. وطن..... معنایی که هیچ جایگزینی ندارد.با هیچ عشقی قابل مقایسه نیست و وابستگی‌اش هرگز ما را رها نمی کند.
اینروزا همه به فکر رفتن هستند، چون حال وطن خوب نیست، مریض و زخمی است و درد میکشد. و خیلی‌ها به امید یک زندگی و آیندهٔ بهتر، چاره ای جز ترک این مادر خسته و بیمار ندارند. شاید این تصمیم درستی باشد و انتخاب با خود آن‌هاست. اما من یک چیزی را خوب می‌دانم و آن این‌است که روح هیچکس با خودش وارد آن هواپیما نمی‌شود، روح ما زمان مهاجرت روی یکی از صندلی های فرودگاه در انتظار می‌نشیند تا روزی برگردیم. و می دانم هر چه هواپیما از زمین فاصله بگیرد ریشه‌های شما در خاک وطن محکم‌تر می‌شود و هرچه اوج می‌گیرید بوی خاک عطرآگین آن بیشتر به مشام‌تان می رسد و این خاصیت وطن ‌است.

https://t.center/rouhangizrumi
برای من شکرگزاری صرفا یک دعا و نیایش نیست، یک سبک زندگیست، یک جریان پیوسته و جاری در زندگیم است، با هر دم و بازدم، هر ضربان قلب، هر باز و بسته شدن پلک.....من آیه شکر زمزمه می کنم. من برای شکرگزاری نیازی به قبله و سجاده ندارم، قبله من قلبم و سجاده ام روحم است. من برای شمارش موهبت ها و زیبایی های زندگیم تسبیح نمی شمارم، تعداد موهبت های من بسیار فراتر از دانه های تسبیح است. من حتی برای شکر گزاری وضو هم نمی گیرم، زیرا هر صبحگاه در دریای رحمتش خود را شستشو می دهم. خدایا شکر برای آنچه امروز هستم و آنچه فردا خواهم بود🙏🏽.