تکه‌ی گمشده‌ی ماشین‌ توریـنگ

Day 7.
بهم میگن مردی
خنده داره مگه نه؟
چون پیشمی ولی وقتی اونا با اون داروهاشون نیستن
اومدن بهم کاغذ و مداد دادن که برات نامه خداحافظی بنویسم
که مثلا بیارن واست
چیو برات بیارن آخه تو اینجایی!
کنار من!
نه زیر اون سنگ زشتی که اسمتو روش نوشتن
چطوری میتونی اونجا باشی بگن وقتی من شبا بغلت میکنم؟
هی بهم میگن تو رفتی فکر میکنن من حرف اونارو بیشتر از چشمای خودم قبول دارم
بهشون میگم اون اینجاست میاد پیشم چطور میشه رفته باشه؟ اونوقت بهم دارو میدن
فکر میکنن اگه بخوابم تو رو نمیبینم چه خیالا
چرا نمیای خودتو نشونشون بدی؟
میدونم خجالت میکشی ولی بیا یه بار بهشون بگو من اینجام
من هستم من ولش نکردم که شما دارین اذیتش میکنید
بیا بهشون بگو من دروغ نمیگم
اون وقت دیگه نمیتونن دستامو ببندن
دستامو که میبندن محکم چشامو میبندم که نبینمت
فکر نکنی دوست ندارما
نمیخوام ببینم هستی و من نمیتونم بغلت کنم
اینجا دیوارش پنجره نداره دیدی مگه نه؟
هی میگم بریم یه اتاق پنجره دار تو دوست داری شبا قبل خواب ستاره هارو نگاه کنی
گوش نمیدن که
میگن ما میخوایم کمک کنیم دیگه نبینیش
فکر کردن دیوونم؟
من اگه جانِ دلمو نبینم دیوونه میشم
خودشون جانِ دل ندارن نمیفهمن ینی چی
اگه میفهمیدن که میدونستن جانِ دل ادم ادمو ول نمیکنه
که تو منو ول نکردی بری
اصلا چرا باید بری اون زیر؟ بغل من به این خوبی
هی بهم عکس نشون میدن
تو لباس سفید تنته با لکه های قرمز
چشاتو بستی هی میگم این چه عکسیه یه عکس بیارین چشاشو نشونتون بدم نمیارن
ایرادی نداره چشمات مال خودم
خنده داره خب
فکر میکنن تو مردی
نمیفهمن قلبامون به هم قول دادن با هم از تپش وایستن

(روز ششم)
تابش نور خورشید را روی پوست زخمی ام احساس میکنم، به زمین خاکی زیر پایم خیره میشوم و در حالی که ته گلویم میسوزد میگویم: ببخشید که دیگه ویژگی های آدم مورد علاقت رو ندارم!
لبخند میزنی و من ادامه میدهم: سیگار میکشم، به جای غذا تا جا داره الکل میخورم ، تا دیر وقت تو خیابون ول میچرخم ، تنم میخاره برای دعوا کردن با آدما ،دوست های ناباب دارم و احتمال پاش بیفته باهاشون جنس هم جا به جا میکنم!
نمیگذاری حرفم را ادامه بدهم و با دستانت دور صورتم را احاطه می‌کنی: این چیزا نبود که تو رو آدم مورد علاقه میکرد!
حرف هایت مرا به جایی نمی‌رساند انگار این روز ها احساس ناکافی بودن میتواند با گیوتین سرم را بزند و مرا مثال نقضی برای خودشناسی بنامد زیرا میتوانم بدون هیچ منظوری صحبت کنم و خیال کنم همه ی عالم صدای مرا به سخره گرفته اند، با عصبانیت میپرسم: پس چرا رفتی؟!
-الان برگشتم!
روی پلک راستم را میبوسی، نیش خندی میزنم و میگویم: دیر شده!
چشمانت پر از اشک میشود که ادامه میدهم: نباید بهم اجازه می‌دادی زندگی کردن بدون تو رو یاد بگیرم،راستش زمانی که بهم فرصت دادی سخت ترین شرایط زندگیم رو بدون تو بگذرونم یعنی راه تنها حل کردن هر اتفاقی رو برام باز کردی!
اولین قطره ی اشک از چشم سمت چپت میفتد:فکر میکردم ترک کردنت ی راهی برای درست کردنشه!
- از ی جایی به بعد دیگه مهم نبود کی و چجوری برگردی من یاد گرفته بودم از پس این زندگی بر بیام و حتی به کسی امیدوار نباشم!یادم دادی ی خلا بزرگ رو با گچ و سیمان پر کنم و در اوج فرومایگی به خودم بگم«نباشه که نمیمیرم » مثل دفعه قبل که از گور برگشتم!
- همین اولین بارها جلوی مارو گرفت!
- بهتره بگی درست نکردن آخرین بار ها بود که مارو جدا کرد!
بی شک این را میدانم که این احساسات باعث شده تو را با دست پس بزنم و بعد با پا پیش بکشم تا شاید روزی در ذهنم راهی برای منطقی کنار هم بودن پیدا کنم بدون آنکه آسیبی به هیچ کدام از ما برسد، دوباره دهانم را به قصد سخن گفتن باز میکنم: گناه داشتم!
منتظر نمیمانم چون احتمالا قرار است حرف های از پیش تعیین شده بزنی بنابر این فقط از کنارت رد میشوم!
نمیدانم که این واقعا آخرین بار است یا دنیا آنقدر برای من و تو خودش را کوچک میکند که دوباره در یک خیابان همراه کسی که بهتر از من بنظر می آید شاد و سرزنده ببینمت؟
#sodba 🤍

می‌چرخد. نقطه‌ای سبز میان جهان خاکستری. حلقه‌هایی تو در تو، تنها سبز را می‌بینم. گویی تنهاست، انگار زیر آفتاب خاکستری می‌گردد. می‌خواند که شاید فراموش کند خاکستری را.
فراموش کند آن چه که وجود نداشت.
می‌خواستم جلو بروم. می‌خواستم همراهش بچرخم، با او بخوانم. می‌خواستم جهان را فراموش کنم و او را ببینم.
چه ارتباط جالبی، او در تلاش فراموشی جهانش و من در پی او و دنیایش.
اما،
می‌گردم که چه؟ بروم که چه؟
که جهانم بشود؟ نه.
خاکستری- نه! سیاه تر از آنم که چنین طلب کنم.

#او_سبز_ماند

فردا روز آخرشه.
دلم براش تنگ میشه.

Day 6.
خود و دیگری، خود برای خود، دیگری برای خود و خود برای دیگری.
خود برای دیگری...
خود را ز خود جدا ساختن برای اینکه دیگری، دیگری بماند.
انقدر خود و دیگری را در ذهنم چرخاندم، پیچاندم که گره شد.
کلافی کاموا به دست بچه‌گربه‌ای بازی‌گوش، گره کور. خود یا دیگری؟
کِی خود و کِی دیگری؟
چطور می‌توان دیگری را یافت که بتوان خود را در دستانش گذاشت؟ و آیا این مصداق خود برای دیگری‌ست؟
سوال، سوال، سوال بیشتر.
همه‌ی ما ابتدا، خود برای خودیم.
خودمان در اولویت خواسته‌ها و آرزو‌هایمان.
تا به ناگه دیگری می‌آید.
دیگری برای دیگری.
حال سوال این است، آیا دیگری را برای خود می‌خواهیم؟ یا می‌توانیم خود را برای دیگری فدا کنیم؟
فدا کردن.
اهدا کردن؟ بخشیدن؟ نه.
جدا کردن خود از خود به قصد دیگری با علم به عدم بازگشت.

سبز کجاست؟ چشمانم برای رنگ مشتاق بود. دلتنگ سبز وز شوق دیدارش درخشان. حال سبز کجاست؟
می‌گردم در خاکستری. به دنبال رنگی که زندگی را به من یادآوری کند
کم کم، خاکستری محو می‌شود. چشمانم از دیدن خاکستری خسته شده و بعد من در نابینایی می‌گردم تا که در لحظه‌ای انگار با معجزه‌ای سوی چشمانم باز می‌گردد، سبز.
خودش بود، زیر آفتاب خاکستری ایستاده بود. سرد. با چشمانی منتظر، امیدوار به گرمای خورشید، به نور خاکستری می‌نگریست.

#او_سبز_ماند

(روز پنجم )
ماموریت چالشی انجام شد.
ساعت نزدیک سه بامداد است؛ چند دور مکرر اتاق را با قدم هایم متر میکنم تا اینکه صدای زنگ بلند میشود و سر انجام هنگامه ای از انهزام بی موقع و بدون برنامه ریزی ات به گوش می‌رسد!
اکنون متوجه میشوم که به احتمال زیاد خبر رفتنت یا به اصطلاح خودشان فرار و غیب شدنت دیر یا زود در تمام روزنامه ها پخش خواهد شد و به قول خودت بالاخره یک جا اسمت سر تیتر و خواندنی میشود بدون آنکه تلاشی برای جلو زدن از اهالی یک خانه ی عمومی انجام داده باشی ! قول میدهم اگر اینجا حضور داشتی مرا مجبور میکردی تا بگویم همه چیز بنظر رو به راه می آید و نباید مثل یک حیوان بی پناه که تسلیم نقطه ی کور جنگل شده است برخورد کنم اما میدانی با اینکه همه چیز به طور واضح هماهنگ شده و دروغین است باز هم ترجیح میدهم برای چند ساعت خود را گول نزنم و بر جای اربابی تکیه ندهم که نگین روی تاجش را از روی خساست با خود برده است در حالی که ممکن است نه خودش برگردد نه نگینش!
انگاری این ذات یک ارباب دروغین است که همه جا نشان بدهد از درون دچار فقر در شعور و غنی از تمام صفت هایی است که یک لاشخور درگیر آن است بدون اینکه چیزی از آن حس کند...
#sodba 🤍

ایده‌ش جالب شده
ولی جدا وقت ندارم کاریش کنم

Day 5.

ماموریت چالشی، اعمال شد.

در هنگامه‌ی سحرگاه، آن زمان که عده‌ای تازه به خواب رفته و عده‌ای چشم گشوده‌اند، شخصی در راه بود.
نور کم‌جان خورشید تازه طلوع کرده، مسیرش را روشن می‌کرد و او با عجله اما هماهنگ قدم بر می‌داشت گویی دیرش شده بود.
ایساد، انگار به مقصد رسیده بود. چشم چرخاند تا پسرک روزنامه فروش را ببیند، سکه‌ای داد و درخواست روزنامه‌ای تاریخ گذشته کرد.
پسرک متعجب روزنامه‌ی مذکور رو از میان تل کاغذ‌های گوشه‌ی دکه پیدا کرد و به دستش داد.
روزنامه را باز کرد تا به صفحه‌ی حوادث رسید و طوری روزنامه را در دست گرفت که تیتر بزرگ بالای صفحه رو به بیرون مشخص باشد.
" اتفاقات عجیبی در جریان است، ارتباطی بین سرقت جواهرات سلطنتی و باران سرخ وجود دارد؟"
صدای شنید و سرش را بلند کرد و به غریبه‌ی رو به رو خیره شد.
- از طرف ارباب سرخ اومدم.
راست می‌گفت، دستکش‌های دورنگ و کلاه خاصی که گل رزی طلاکوب بر لبه‌ی آن خود نمایی می‌کرد.
+ خودش کجاست؟ منتظر خودش بودم.
- مدتیه توی روز بیرون نمیاد، باید چشماتو ببندم.
بدون حرف اضافه جلو خم شد تا چشم بند روی چشمانش قرار بگیرند.
***
+ قرارمون 3 تا بود! این فقط یدونه‌ست! پس این همه وقت چه غلطی می‌کردی.
- تو چیزی از این ظرافت نمی‌فهمی! اون‌ها هوشمندن، من نمی‌تونم همه چیز رو کنترل کنم.
+ برام مهم نیست، می‌دونی که اون برای زنده موندن به نگین نیاز داره! و می‌دونی اگه اتفاقی براش بیوفته هیچکدوم زنده نمی‌مونیم سرخ.
مرد کوتاه قامت با چشمانی که خون را در رگ خشک می‌کرد و لباس‌هایی سرخ که روی صندلی نشسته بود، با این حرف از جا بلند شد و با نگرانی دور اتاق قدم زد.
- می‌دونم، لازم نیست بهم یاد آوری کنی! فعلا همین رو ببر تا ببینم چیکار می‌تونم بکنم!
نیاز به یاقوت بیشتری دارم، دیگه نمی‌شه رفت سراغ خزانه‌ی دربار! همین الان هم بهمون مشکوک شدن!
+ باهاش مطرح می‌کنم، ولی بهتره دفعه بعد که میام چیز بیشتری داشته باشی، وگرنه جفتمون سرمون رو از دست می‌دیم سرخ.
و بعد به دودی سیاه تبدیل شد، گویی که اصلا وجود نداشته.

خاکستری.
همه چیز خاکستری بود.
حتی آسمان، هوا هم خاکستری بود.
تنفسِ سخت،
خاکستری،
و آدم ها،
سیاه سفید سیاه سفید گورخری، خاکستری.
او؟ او فرق داشت. او میان جهان خاکستری، سبز بود. سبزی خسته، اما سبز بود.
دستانش را دور بدنش حلقه کرد، گویی تلاش می‌کرد گرم بماند. من می‌دانم، شما هم می‌دانید، هدف گرما نبود. هدف رنگ بود.
از خاکستری وحشت داشت. خاکستری شدن مرگش بود.
باید سبزی وجودش را پنهان کند. از کی؟ از خاکستری.
خاکستری گسترش می‌یافت. خاکستری همه چیز را می‌بلعید.
غم را، شادی را، درد را، لذت را، آدم را.
و او سبزش را در آغوش می‌گرفت، از خاکستری می‌گریخت. گاه حتی کمتر نفس می‌کشید، هوای خاکستری.
و حالا من، سبز را دیدم. سبزی خسته، اما سبز. میان خاکستری.

#او_سبز_ماند

چشم‌هایش را بست. سعی می‌کرد فرار کند.
از صدا، از آدم ها، از واقعیت.
همهمه، شلوغی، یادآوری چیزی که وجود نداشت.
چشم بست اما می‌شنید. می‌شنید و به یاد می‌آورد و بعد، فرار می‌کرد. مثل قبل، مثل هرروز.
صدا، سعی کرد تصویری برای دیدن بیابد. شاید پنجره؟ اما دمی بعد پنجره هم ناامیدش کرد. تنها، انسان‌های بیشتر. آدم‌ها، شلوغی، چیزی که وجود نداشت.

#او_سبز_ماند

آره، قراره نگاشت بنویسم.
و البته چیز‌های دیگه‌ای امروز استارت خوردن.
و البته چالشمم مونده.
آشپزی خواهم کرد.

ساعت 2:40 ظهر 12 آذر

Day 4.
ترک برداشت.
آسمان را می‌گویم.
برای لحظه‌ای سیاهی شب از هم شکافت، نوری شگفت انگیز، صحنه‌ای خیره کننده.
صدایش لرز بر بدنم انداخت.
گو آسمان عصبانی بود.
انگار از زمین و زمان خسته شده بود.
از نگریستن زمینی که پر از رنج بود، درد می‌کشید و خشمش را برای خود نگه می‌داشت.
ماه نگران شد، وحشت زده پس ابر پنهان شد.
اشکی بر زمین چکید.
اشک من.
اشک آسمان.
غرید، صدایش فلک را گوش به فرمان می‌کرد.
و دوباره تازیانه‌ی سپهر، بر بدن بی دفاع زمین
برقی درخشان، نوری کور کننده.
میخواستم فریاد بزنم.
بدنم گر گرفته بود.
به آسمان حسادت ورزیدم که چه آزادانه زمین را زیر مشت گرفته بود و من تنها مرا برای خود داشت.
به آسمان که هر چه شیون می‌کرد، دمی که آسوده شد دوباره در آغوش خورشید، ماه و ستارگانش می‌آرامید و من، تنها خود را برای خود داشت!
شعله کشیدم، آسمان اشک ریخت.
مشت میکوفت، مویه می‌کرد، گریه می‌کرد.
بر بدن به آتش کشیده شده‌ام می‌بارید.
برای من می‌بارید؟
از غم که این‌گونه آشفته بود؟
رقص قطرات اشک بر پوستم،
اشک من، اشک آسمان.
آسمان باز هم پیروز میدان شد، آتش وجودم سرد شد، خاموش شد، خاکستر شد.
سر بلند کردم و به عمیق ترین مفهوم جهان نگریستم.
به سیاهی بی نهایتش.
تا کنون آسمان را آزاد می‌پنداشتم.
رها، بی نهایت.
اشک آسمان بر صورتم چکید، حال اشک من و آسمان یکی شده بود.
فریاد زد،
نه از خشم، بلکه از درد.
آسمان از رنج اسارت می‌گفت.
آسمان، این سیاهی نافرجام، این بیکرانگی لایتناهی، به دنبال پایان بود.
اسیر در چنگ بی هدفی، بر هر دست آویزی چنگ می‌انداخت.
آسمان تنها بود، آسمان ماه داشت و تنها بود، آسمان ستاره داشت و تنها بود.
آسمان، تنها نامحصور اسیر، تنها حد ناپذیر تنها بود.

اگه فکر میکنید چیزی می‌تونه نوشته هامو بهتر کنه بگید بهم حتما 🥲🤍
https://t.center/HarfinoBot?start=956e8c61204fd37
#sodba

(روز چهارم)
با تپش قلب از خواب بلند میشوم،با خود میگویم کاش کابوس دیدن عادت نشود و ناخودآگاه به دست چپم نگاه میکنم تا ببینم هنوز هم مثل دیروز می‌لرزد یا نه! آنقدر به دست خود خیره میشوم تا از شدت بیچارگی گریه ام بگیرد! به گونه ای می‌لرزد که انگار تک تک سلول های دستم همزمان در جشن و پایکوبی هستند یا در بدبینانه ترین حالت ممکن فرمانروای آنها دستور جنگ را صادر کرده است و همگی دارند به جایی که از پیش تعیین شده است می‌روند!هوا آنقدر تاریک است که بنظر می آید از شدت خستگی بالشت و پتویم را روی سنگ قبر یک بی نوا گذاشته ام و بی توجه به سفت بودن و سردی زمین که با بدنم یکی شده است خوابیده ام! خیال کنید چهار دیواری، تاریکی، سکوت و تنهایی محض حقیقتا زمانی که این موارد از ذهنم خطور می‌کند دست به دامن زمین و زمان میشوم بلکه کسی در خانه باشد وگرنه در این شرایط انسان ناخواسته در گودال غم فرو میرود چون همه چیز برای زانوی غم بغل گرفتن فراهم است!
همزمان با باز کردن در چراغ را روشن می‌کنی: کی بیدار شدی؟!
- ترسیدم فکر کردم نزدیک صبح بوده و خواب موندم!
- مهم نیست اگه خواب بمونی!
- فکر کنم خواب موندن ی بهونس واسه ترسیدنم از همه چی!
میخواهی هواسم را پرت کنی:چقدر هوا سرد شده، فردا خواستی بری کاپشن نارنجی رو بپوش!
ـ داره برف میاد؟
- اره وقتی خوابیدی شروع شد الان دیگه زمین کامل سفید شده!
- پس بالاخره بارید !
میروم دم پنجره و با ناراحتی میگویم: دیگه شکل قدیم رو نداره!
میخندی و میگویی: برف برفه دیگه چه پیله ای کردی!
بازهم گریه ام میگیرد! انگاری منتظر یک اشاره هستم تا زرتم قمصور بشود، مثل یک بچه بهانه بگیرم و به دلیل های مختلف اشک تمساح بریزم، همه چیز را به خودم بگیرم تا با آن احساس ناراحتی خود را بیشتر کنم، همه کس را مقصر بدانم و خیال کنم میتوانم همه را با حرف هایم تنبیه کنم!
لبخند میزنی: جون من گریه نکن!
پنجره را باز میکنم، هوای سرد به خیسی اشک هایم میخورد و صورتم را میسوزاند.دانه های برف همانند کریستال های شیشه ای هستند که با یک معجزه به زمین میرسند و به رنگ سفید روی نشان میدهند! احتمالا عروس مردگان با بلور های برفی برای گرفتن مدال زیبایی مسابقه میدهند و شک ندارم هیچ کدام از آنها برنده نیستند تا زمانی که کوه ها می‌توانند حتی از دور هم جالب و بوسیدنی بنظر برسند!
رد پای کفش ها را میبینم و میپرسم: آماده میشی بریم دور بزنیم؟
- لباس گرم بپوش...
#sodba 🤍

-×| نه مرا طاقت غربت نه تو را خاطر قربت
      ‌دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندانم

دست شما مرسی

آهنگ‌های گورخری.