@sama_mahdiyan_roman

سلام دوستان.
یهویی اومدم،نه؟!
ایام به کامه؟
راستش از آخرین سری که باهاتون حرف زدم و قرار بود واسه تون اسکرین بفرستم خیلی وقت میگذره!
باید خیلی بی چشم و رو باشم که بی خبر نباشم این و به مخاطبان گلمم گفتم..اما خب به من حق بدین درست جایی که یه نمه دلسرد شدم یهو با یه سرچ کانالی ببینم به اسم رمان خودم،این اتفاق اوایل تابستون هم افتاده بود اما تشابه اسمی بود که قرار شد دوستان عوضش کنن ولی حالا ماجرا فرق میکرد..این شد که یهو نیست شدم ولی آیا دست از نوشتن کشیدم؟!
خیر!
دویست صفحه نوشتم که یک کلمه ش رو هم نخوندین این مدت نمیدونستم به دایرکت های تکراری جواب چی بدم ولی با پیام دو روز پیش یکی از مخاطبان گل بغضم گرفت و دایرکت های امروز که تکرار شد تصمیم گرفتم،بی خیال دزدای کثیف مجازی پارت بذارم.
دویست صفحه بدون ویرایش هست الان تا حدود کمی رو میذارم که البته همونم زیاده ها،فقط نسبت به دویست صفحه کمه،
ممنونم از اونایی که با پیام هاشون راهنمایی و دلشادم میکنن.منم دیگه باید یجورایی اعلام حضور میکردم😊پست تا دقایقی بعد ارسال میشه.اینم عیدی تون آ....دیدین؟!یادم رفت..عیدتون خیلیی مبارک😍تو دعاهای خوشگلتون منم جا بدین مهربونا❤😍🌺🍃

یک هزارم شعور و محبتی که شما دارین و دزدای مجازی داشتن شرمنده تون نمیشدم❤🌹

#پانصد_و_سی_و_یک

امیرعلی جلوتر میرفت و نسیم هم خم شده به دنبالش دستش را روی سنگ ها میگرفت و رو به جلو پیش میرفت..امیرعلی نمیخواست باور کند وضعیت قلبش به حدی وخیم است که وقتش رسیده تا از آن چوب استفاده کند پس بندِ گوشه کاورِ چادر کرد..بالای سنگ رسیده بودند و نیمی  از راه طی شده بود که عاقبت خوابالود بودنِ نسیم کار دستش داد و پایش روی سنگ سر خورد و همان طور که رو به عقب پرت میشد هوشیار شد و جیغش بالا رفت، امیرعلی که از جیغِ او به عقب برمیگشت انتهای چوب گوشه چشم راست نسیم و پیشانی اش را به شدت خراش داد و از درد چهره اش در هم رفت؛ با برگشتنِ امیرعلی به لطفِ طنابی که بندِ کمرهایشان بود و فاصله کمی که امیرعلی برای شان در نظر گرفته بود نسیم بی آن که بخواهد باحرکت طناب پشت به امیرعلی برگشت و و راهی که طی کرده بود جلوی چشمانش قرار گرفت،قبل از آن که پایین کشیده شود و امیرعلی هم پشت سرش؛ دست های مردانه پشتِ سری دور کمرش حلقه شد و او را بالا کشید..زیر نور ماه پلک بست امیرعلی و نفسِ حبس شده اش را بیرون داد و بوسه ای روی از روی کلاه روی سرش نشاند..دیگر به جایی رسیده بود که نباید میرید..نسیم راست میگفت..همیشه قرار بود هیچ اتفاقی نیوفتد و همیشه خدا هم می افتاد ..دستش را روی کمر نسیم به حرکت در آورد و حینی که دستانش را روی بدنش بالا می کشید او را بالا تر کشید و پاهای آویزانِ نسیم جمع شد.. موقعیتش به حدی وحشتناک بود و نوکِ سنگ تیز و نازک، که اگر نسیم ذره ای رویش سنگینی میکرد از آن طرف پشت به زمین می افتادند آن سه  متر را غلت زنان..نسیم خشک شده بود ..حتی نفس هم نمی کشید لب هایش همان طور باز مانده خشک شده بود از ترس و سرما و فقط دو مروارید میان شان میدرخشید..

عامرانه او را کنار خودش نگه داشت..حتی در این شرایط سخت درست همانطور که راشا گفته بود مثل یک عوسک چینی با او رفتار میکرد ..مگر متوانست غیر از آن هم رفتار کند با دختری که از دل و جان عاشقش بود و دخترک آن طور پای او مانده بود؟

چوب را دستِ چپِ خودش گرفت و دست راستش را دور بازوی نسیم حلقه کرد تا اگر سنیگنی کرد رویش، هر دو باهم نقش زمین نشوند ..

_ قدمای کوچیک بردار و آروم بیا پایین..

آن سه متر باقی مانده از این طرفِ سنگ را که باهم طی کردند امیرعلی نفسش را بیرون داد..نفهمید اصلا کی حلقه بازوهای شان از هم گسسته شد که نسیم عقب ماند؟

کلافه به عقب برگشت و چند قدم بلند سمت او برداشت بازویش را گرفت و تکانش داد

_نسیم؟میخوای یه گرگ دیگه بیاد سر وقت مون ؟

نسیم به یکباره چشم هایش را گشاد کرد و لب زد ..

_ هــا؟نه نه

توجه امیرعلی به پیشانی گلگونش که جلب شد دست رویش گذاشت،در آن سرما و بدنی که به شدت ملرزید کوره داغ بود..

_ میسوزی

نسیم بی توجه به او با "گرگی" که تلنگر زده بود به گوش ها و خوابش ،بی آن که کلمه ای بر زبان براند جلوتر از او راه افتاد چنان قدم های تندی برمیداشت و سنکندری میخورد در آن وضعیت از ترس، که امیرعلی همان جا ایستاده بود و خنده اش می آمد به اداهای او،خنده ای که ته آن یک بغضِ تلخ بود ..پشتش راه افتاد به یکباره دید که نسیم ایستاد و درست مثل کتانی هایش از جلوی چشمانش نادید شد قامتِ دخترتنه اش.. فریاد نسیم گفتنش کنار کوه ها پیچید و سمتش دوید؛ نقش زمین شده بود او را سمت خودش برگرداند ..شب به پایان نمیرسید؟دست انداخت زیر زانوانش و یک دستش را زیر کتفش و او را روی بازوهایی که سعی میکرد تمام توانش در آن ها و قدم هایش جمع شود او را بلند کرد ،به راستی که جز قدم های نیمه جان و بازوهایش دیگر حتی کمرش هم جانی برای صاف شدن نداشت،بوسه ای از روی کلاه،حوالیِ پیشانیِ گلگونِ نسیم زد زد و راه افتاد روی لپ هایش انگار دو سبِ سرخ کار گذاشته بودند.. یک سبزی چشمانِ امیرعلی را زد..چه بود؟پرچمِ امازاده؟امام زاده ای که در آن این شب دراز را صبح کنند و در میان سیاهی سپیدی؟چشم هایش به شدت متوهم شده بودند،چشم ریز کرد و جلوتر رفت..

یک تابلوی سبز با نوشته های سفید چه میتوانست باشد جز ..

جز..
فقط پنج کیلومتر مانده بود..
پنج کیلومتر،فقط ..
پنج کیلومتر تا بندرانزلی ..!

#پانصد_و_سی
قبل از همه اون سر میرسه حتی اگه کسی خبر نداشته باشه راه بسته ست و بخواد از این جاده رد بشه!
_میان که خبر...
_ اونا چه زنده چه جنازه یکی رو پیدا کنن آخر سر خبر مرگش و واسه اونی میبرن که مثل سگ واسه ش واق واق میکنن،چرا؟چون نتونن کارشون و به سرانجام برسونن اونم با یه ماشین دستکاری شده به ضرر خودشون هست،به احتمال زیاد خوراک سگای ارباب شون میشن!
نسیم صورتش جمع شد از ترس و انزجار،امیرعلی با چسباندن انگشت شست و اشاره اش به هم ضربه ای به مخش زد..
_ فسفر نسوزون راه بیوفت بچه!
نسیم جای ضربه اش را با دست مالید و راه جاده تاریک و پر پیج خم محاصره شده از دره های چند صد متری و کوه های بلند،را در پیش گرفتند..

امیرعلی بازویش را گرفته بود و موازی باهم قدم های بیجانی برمیداشتند،سینه امیرعلی شروع به خس خس کرد و قلبِ نسیم نگرانِ او، اما از شدتِ بی حالی حتی نتوانست حالش را بپرسد.هر بار که بادی میوزید و سوزِ سرما بیشتر میشد جای زخم های روی صورت و دستانِ امیرعلی بیشتر میسوخت..سوییشرتی که تنِ نسیم بود همان ابتدای راه از دستِ امیرعلی خونین شده بود،اما رفته رفته سرما به قدری بیشتر و جان سوزتر شده بود که خونِ هر دو خشک شده بود ..نسیم به قدری بی حال بود  و سرما بیشتر به این بی حالی دامن میزد که هر چند دقیقه یک بار پلک هایش روی هم افتاد و تا میخواست بیوفتد امیرعلی بازویش را در دست خونی اش میفشرد و نسیم از خواب میپرید..امیرعلی که پتو و ساک و چادر را هم روی دوشش داشت با این کارِ نسیم بی جان تر میشد وقتی سنگینی او هم روی بازویش به سنگینیِ آن خرت و پرتِ اضافه میشد..عاقبت وقتی نگاهِ امیرعلی به سنگ های عظیم الجثه وسطِ جاده افتاد آه از نهادش بلند شد..درست سه سنگ بزرگ راه را به کلی بسته بودند و سنگ ریز های ریز و درشت هم کنارشان..هر دو بازوی نسیم را گرفت و جلویش ایستاد تکانِ محکمی به بازوهایش داد نسیم مثل تازه از خواب پریده ها " هانی" گفت ..

_ باز کن اول اون چشمات و

اما پلک هایش مثل دائم الخمری که اختیارِ هوشیاری اش دست خودش نیست روی هم می افتادند امیرعلی این بار محکم تر تکانش داد نسیم چشم باز کرد و تندی دستی بر چشم هایش کشید..

_ ها؟چی شد؟

امیرعلی یک بازویش را رها کرد و طرف راست او ایستاد و بازوی راستش را چنگ زد تا نقش بر زمین نشود و خم شد و انگشت اشاره اش را رو به سنگ های عظیم الجثه گرفت..

سنگ هایی که هر سه  با ارتفاعِ حدودا سه متری،قله هایی مثل کوه؛ با عرضِ کم و نسبتا تیز داشتند..

_ وای خدا

دست هایش را به دهانش گرفته بود،امیرعلی بازویش را پایین کشید..

_ زیاد سخت نیست رد شدن ازش..

سخت بود، زیادی هم سخت بود ..ولی این را به نسیم میگفت پس به خودش چه میگفت؟خیال داشت راه را آسان کند گویی با این جمله اش سنگ ها را هیپنوتیز م کرده باشد تا آب شوند..

نگاه مسکوت و نگرانِ نسیم به سنگ ها بود هنوز ..

_فقط باید من و ول نکنی و اون چشمات و واسه چند دقیقه هم که شده باز کنی تا جلو پات و ببینی ..خب؟

نسیم بی آن که نگاه از سنگ ها بگیرد سرش را تکان داد..

_ خب ..خب..

فقط بیست متری با سنگ ها فاصله داشتند همان راه راهم که طی کردند ،امیرعلی برای احتیاط طنابی که همان ابتدای راه دور کمرش بسته بود را باز کرد و خم شد و دور کمرِ نسیمِ خشک شده بست آن قدر بست که تمام طولِ طناب جمع شود دور کمرهای شان و فط حدودِ هفتاد سانتی متر فاصله برای شان باقی  بماند..

جلوی سنگی که قد علم کرده بود جلویش ایستاد و سمت نسیم برگشت طناب هم به همراه او..

_ ببین اگه سختته که بالای بیای خم شو و دستت و رو سنگ بگیر آروم بالا بیا فقط عجله نکن ود اینم بدون که هیچ اتفاقی نمیوفته باشه؟

نسیم در عالم خواب و بیداری خیره به نقطه ای نامعلوم لب د : همیشه نمیوته ولی میوفته..

چشم هایش برقی زد و تلخ خندی روی لب هایش جا خوش کرد..

امیرعلی نمیدانست گریه کند به این حقیقتِ تلخی که در عالمِ خواب به زبان آورده بود یا بخندد به لب هایی که با وجودِ چشم ها نیمه بازِ رو به پایینش با صدایی که هر لحظه بیشتر رو به خاموشی میرفت تکان میخوردند هنوز ..

بازویش را گرفت و تکانی داد..

_ خیلی خب..بیا دیگه تموم میشه اگه میخوای بیا این چوب و دستت بگیر راحت تر بیای بالا..

در همان عالم خواب و بیداری دستش را در هوا تکان داد..

_ نه نه ..نمیخواد خم میشم میام
#نایدهم
@sama_mahdiyan_roman

ه واسه اربابش!
#نایدهم
@sama_mahdiyan_roman

#پانصد_و_بیست_و_نه


تازه نگاهش به نگاه مغموم نسیم افتاد،تا کی این دختر باید جورش را می کشید؟آرنجش را روی سقف ماشین گذاشت و دستی به صورتش کشید،نمیخواست نگاهش کند و شرمنده نگاهش شود؛خیره به تک درخت تنومند گفت:نسیم!باید خودمون بریم!هر چند کیلومتر دیگه هم مونده باشه باید خودمون بریم..اینجا نه آنتن داره نه هیچی!جهنم دره که میگن همینجاست بچه ها میگن چند کیلومتر جلوتر کوه ریزش داشته،یکی از بچه ها فهمیده و گزارشش و داده اما من ندیدم،نرسیدم حتی درست و حسابی آدرس بدم باید خودمون بریم..اگه اونطور که مصطفی گفت درست باشه چیزی نمونده به انزلی برسیم...

نسیم یکه خورده نگاه متعجب و صدف درشت شده چشمانش را به او دوخت و با صدای بلندی گفت:انزلی؟!مگه ساعت چنده؟!ما که...
امیرعلی نگاهی به گوشی موبایلش کرد،حدسش را میزد..
_ پنج صبح!

نسیم نگاهش به زمین بود،زمآن را گم کرده بود..
_ من ....من فکر میکردم یه نیم ساعتی خوابیدم!
امیرعلی تلخ خندی زد..
_ انگار دیگه هر چی دیدار حوالی این ساعت داشتیم از این به بعد میشه یه گرفتاری!اون از دیروز این وقت صبح که از کلانتری خلاص شدیم اینم...

دیگر ادامه نداد خودش قول داده بود نگذارد تا او هست و نفس می کشد هیچ دردسری خر نسیمش را بچسبد،پس دست به کار شد و از پشت ماشین کوله ای بیرون کشید...از همان عقب نسیم خشک شده را مخاطب قرار داد...
_ نسیم؟این ساکت زیاد مهم نیست...

نسیم که جواب نداد با صدای بلندتری مخاطب قرارش داد..
_ نسیم!!

صدای بلندش نسیم را از هپروت به گرگ و میش تاریک شان پرت کرد..
_ ها..چی؟!

_ میگم تو این ساک چی داری؟!
_ هیچی..یکم خرت و پرت و لباس که مامانت گذاشت!

امیرعلی ابرویی بالا داد در حالی که سری تکان میداد با حالت متفکرانه ای گفت:مامانم!

چراغ قوه و چوب بزرگی از پشت ماشین برداشت،یک پلاستیک دایره بزرگ هم بیرون کشید که نسیم با تعجب نگاهش کرد..
_ این دیگه چی؟!

_ چادر!نمیبینی مگه؟!
_ چادر میخوایم چی کار؟مگه میخوایم بریم کمپ؟!

همانطور که با وسایلش ور میرفت و چوب بزرگ را بند گوشه چادر میکرد،هن هن کنار سری تکان داد..
_ شاید!
نسیم کلافه و کرخت از مخمسه ای که هنوز یه خوبی آن را درک هم نکرده بود صندلی عقب ماشین نشست،امیرعلی همان دم در کاپوت را کوبید،نسیم از جا پرید و امیرعلی مقابلش قرار گرفت و با دیدن او که نشسته بود جلویش زانو زد ..

_ نسیم؟زانوی غم بغل نگیر باشه؟!تو فردا میش راشایی این و من بهت قول مبدم شاید مت عرضه نداشتم اونطور که باید مواظبت باشم پیش راشا برسی همه چیز تموم شده همه این بلاها..باشه؟!
_ دلم برا راشا تنگ شده اما اینم بدون رسیدنم به راشا به این معنا نیست که از شر من خلاص میشی!من کی گلایه ای کردم که این مزخرفات و تحویلم میدی،ها؟!

امیرعلی لبخندی زد و دست جلو برد و محکم زیر چانه نسیم زد به عادت همیشه،اما این بار چانه برهنه که دیگر شالی نبود؛خودش هم اعتقادات خاص خودش را داشت،دست خودش نبود،فراموش کرده بود؛به روی خودش نیاورد تا نسیم را هم خجالت زده نکند باز که ببرون آوردنش از لاک شرم و حیا کار حضرت فیل بود و بس!
_آی آی این زبونت بی تربیت شده ها!
نسیم با شیطنت سر جلو کشید..
_ میخوای بندازیمش اینجا تو دره بعد بریم؟!

_ امیرعلی ابرویی بالا انداخت..
_ که آقا گرگه بخورتش؟!
نسیم مثل کسی که به یکباره زیر باد میلرزد،لرزید و با دست خودش را بغل کرد و بلند شد،امیرعلی زانو زده عقب کشید تا رد شود..
_ نه نه پاشو بریم امیر!
امیرعلی از پشت با شیطنت لب زد..
_ البته یه گرگ واقعی که هر روز و هر شب میخواد شکارت کنه!

نسیم عاشقانه ظریف گنجانده در شیطنتش را گرفت...
لبخندی زد و همانجا ایستا بی آن که برگردد لب زد..
_ بهش بگو اون آهو خوشگله جایی فرار نکرده که دست آقا گرگه بیوفته!
امیرعلی جوابش را نمیداد و فتیله پیچش نمیکرد که امیرعلی نبود!بلند شد و دورش زد و درست بیخ گوشش نفس های گرمش را آزاد کرده با چشم های ریز شده رسوخ کرد بر نگاهی که از گوشه چشم می پایید او را...
_ معلوم خوب!چون هر روز و شب تو چنگش اسیره..جایی نرفته که اسیر یه گرگ دیگه بشه!

با لبخندی مرموز ماشین را دور زد،خودش هم میدانست چه بلوایی در دل آن نسیم بیچاره به پآ کرده که همانجا خشک شده بود...
_ نسیم؟داروهات تو کیفته؟
او که جای سالم در بدنش نمانده بود،از همانجا طعنه زد
_کدوم دارو ها این دست ناقص یا...
_ همه ش!
_ همونجاست.
کیف نسیم را چنگ زد،کاور چادری که پتوی مسافرتی را هم در آن جا داده بود بر دوشش زد و کیف نسیم را هم به دست گرفت..
ماشین را با درهای باز رها کرد و سمت نسیم رفت..
_ بیا اینم کیفت..
_ درا رو باز گذاشتی که!
_هیچ کس وقتی از ماشین پرت میشه تو دره درو پشت سرش نمیبنده!

نسیم ابرویی بع این درایت امیرعلی بالا انداخت...
_ نمیدزدنش؟!
_ نه..گفتم که آدم عادی زیاد از اینجا رد نمیشه،الانم که کلا راها بسته ست فقط میمونه همون یه نفری که میاد مژدگونی ببر

#پانصد_و_بیست_و_هشت

از فرصت استفاده کرد و زیپ سوییشرت نارنجی را پایین کشید و موهایش را زیر آن جا داد،در همان حال امیرعلی سمتش برگشت
_نس...
با دیدن او که تند با زیپ ور میرفت لب فرو بست،نسیم نگاهش نمیکرد و فقط با اخم های درهم و صورت پر تشویشش سعی داشت آن زیپ را بالا بکشد،میدید که چطور موهای خوش حالتش را زیر آن جا داده و حآل او را نمیشناخت که امیرعلی نبود!

دلش لبخندی زد به این خجالت دخترانه اش!میدانست از خجالت و حیا پیش اوست که این طور دست و پایش را گم کرده و خبر نداشت تره ای از موهایش در گرو زیپ بود!

امیرعلی به آرامی جلو رفت و نسیم با زیپ ور میرفت هنوز،همین که نزدیک شدن امیرعلی را احساس کرد نفس در سینه اش حبس شد،برای چه جلوتر می آمد؟نتوانست نگاهش و آن سر افتاده را بالا بکشد،نتوانست...

امیرعلی با آرامش دستش را جلو برد،نسیم تندی دستش را عقب کشید،امیرعلی به آرامی لب زد با یک لحن حاص که انگار به آرامی تشر میزد،تشری که پشت آن تمام احساسات خوب مردانه برای دلبرش کمین کرده بود آن دلبر محجوب...
_ بده من ببیینم!
تره نازک موهایش را از لای زیپ بیرون کشید،نسیم شنیده بود اگر موها و ناخن عصب ندارند برای این است که حین کوتاه کردن شان انسان دردی را حس نکند اما حال میفهمید اگر این موها عصب ندارند برای این است که او پس نیوفتد وقتی مردش آن گونه تره موهایش را به آرامی لمس میکرد!
همین که موهابس را از گرو زیپ آزاد کرد،زیپ را بالا کشید،تند و بی هوا و آنقدر بالا که پوست زبر گلوی نسیم یک لحظه انگار با زیپ گزیده شد!
سرش را کمی رو به عقب خم کرد و گلویش را با دست مالش داد..
_ چی کار میکنی؟کندی گلوم و!

امیرعلی بیشتر از آن طاقت نیاورد،به راستی او هیچ چیز از احساسات یک مرد نمیدانست که آن طور بی هوا گلویش را بالا داده بود،نگاه خیره اش را پس کشید و بی هوا برگشته قدم های تندی رو به درختانی که به جاده ختم میشد برداشت و در همان حال که پستش به نسیم بود لب زد: نمیخوای این بار یه ببر بیاد سر وقت مون جم بخور!
نسیم با این جمله تمام احساسات چند لحظه پیش را فراموش کرده تندی پشت سرش قدم برداشت..
یک لحظه نگاهش به خون ریخته شده روی زمین که افتاد،قلبش هری پایین ریخت تندی پلک بست،امیرعلی سمتش برگشت
_ نمیای چرا؟
رد نگاهش خیره اش را که گرفت قدم تند کرد سمتش و بازویش را چسبید،معلوم نبود پس لرزه های امشب تا کی قرار است یاد و خاطر و نگاه شان را بیازارد..
_ بیا ببینم،اصلا از این لحظه یه قدم از پیش جم نمیخوری ببینم درد سر چه غلطی میخواد بکنه!
نسیم به ماشین تکیه داده و کلافه حرکات کلافه تر امیرعلی را می پایید که مدام بعد از هر جمله مشتش روی ماشین و رانش فرود می آمد..
صدا اصلا واضح نمی آمد حتی بعد از جان دادن برای یک آنتن..پژواک صدای کلافه اش در گوش های نسیم پیچید،نمیدانست در این بیابان دره ای که صدای شان به جایی نمیرسید صبح روز بعد را خواهند دید یا نه؟!

_ الو.. الو مصطفی گوش کن ببین چی میگم

_صدات واضح نمیاد

_میگم یجا دیگه وایستا

_غلط کردی مگه من مسئولشم؟!

_ یکی از بچه ها رو بفرست

_نمیدونم

_ده میگم نمیدونم اینجا یه تابلو هم نیس آخه لامصب!

_ به درک که ریزش کرده حتما قراره خوراک گرگای گرسنه بشیم که تو پا رو پا بندازی نه؟!

_ اونجا رو پشت سر گذاشتم..

_آره آره از اونجا هم گذشتم یه نگاه بکن ببین چند کیلومترم مونده؟

_ الو...مصطفی صدات نمیاد...مصطفی..الوو!...اه گندت بزنن!

با فریادش نسیم از جای پرید،موبایلش را درون ماشین پرت کرد..

#پانصد_و_بیست_و_هفت

همین که روی زمین صاف فرود آمد سرش بی جان روی زانوی نسیم افتاد،قلبش نفس های آخر را می کشید؛خودش را بالا کشید و این بار او بود که سر بر سینه نسیم می نهاد،نسیم یکه خورده نگاهش کرد؛باور نمیکرد هر دو تا حلق اضرائیل رفته و برگشته اند و حال امیرعلی....!

خشک تر از آن بود که سر نهاده بر سینه اش در آن حالت یک آغوش برای امیرعلی رقم بزند،مگر همین چند لحظه پیش نبود که جان میدادند؟ثانیه های خوشی شان کوتاه تر از آن بود که حال امیرعلی را به حال خودش رها کند؛عاقبت بعد از آن کشمکش درونی دست روی سر امیرعلی گذاشت و نوازش شد بر موهایش!

امیرعلی یکه خورده نفسش بند آمد،خواب نبود؛رویا نبود،هنوز هم حس میکرد نوازش آن دست دخترانه بر روی سرش را...!
موهای آویزان نسیم از شانه هایش بازیگوش شدند و به رسم دلبری شامه اش را به بازی گرفتند،موهای آویزانش دقیقا جلوی بینی امیرعلی بود؛عطرش را نفس کشید و بلعید و حبس کرد در سلولهای مغزش و قلبش....باز داشت احیا میشد باز...با نفس عمیق بی صدایی که کشید و چشم باز کرد نگاهش به دست آویزان و خونی نسیم افتاد و سیخ نشست و در همان حال سرش محکم به چانه نسیم خورد،زبان نسیم بین دندان های بالایی و پایینی اش گیر کرد و به شدت لب گزید و آخش بالا رفت...
صورت چین خورده اش را به امیرعلی دوخت..
_ چی شد؟جن دیدی تو؟!
امیرعلی دستش را بی مهابا چنگ زد
_ دستت چی شد؟!
نسیم دست پس کشید..
_ داشتم...داشتم دنبال یه چیزی رو زمین میگشتم که بکوبم تو سرش..شیشه رفت تو دستم
نگاه مغموم و دل سوزانه امیرعلی با آن پیشانی چین خورده در نگاهش نشست..
_درش آوردی؟!
_ اوهوم.
امیرعلی صاف نشست و پایین پیراهن سفیدش را در دست گرفت و با یک حرکت به صورت عرضی پاره اش کرد،نسیم با چشم های حیران و مسکوتش حرکات دستش را دنبال میکرد..
_ بیار دستت و جلو
نسیم نگاهی به پیراهنی که از پایین طرف راستش کاملا جر خورده بود،کرد
_دیوونه اینجوری میخوای بریم؟
_ پ نه میخوای توی دیوونه رو اینجوری ول کنم؟!

_ این خونش دیگه ار سرما یخ زد بند اومد
_بیار جلو دستت و میگم!
عاقبت مثل همیشه آخر کار تسلیم زبان امیرعلی شد و دستش را جلوتر آورد..
امیرعلی بدون اینکه دستش تماسی با پوست نسیم داشته باشد،پارچه سفید را دور دستش پیچید،پارچه از آن قسمت کف دستش خونین شد؛دو دور پارچه را پیچاند و پشت دستش محکم بست،چهره نسیم از درد در هم رفت

هر بار که صورت او فشرده میشد ابروهای گره خورد و نگاه مغموم امیرعلی هم پلک های فشرده او را با درد نشان میگرفت،با همان حالت گفت:یکم تحمل کن برسیم شهر میبرم درمونگاه درست و حسابی پانسمان کنن
نسیم با لب های آویزان خیره به دستش لب زد..
_ نمیخواد،ببین!
هر دو دستش را در هوا جلوی امیرعلی گرفت،مثل دانش آموز بدبختی که منتظر است خط کش بر دستش فرود آید..
_ این از این دستم اینم از این!هی از اینجا میبندی یه جا دیگه بهش برمی خوره ترک برمیداره!بذار یه بار محل سگ به زخمام نذارم ببینم چطور پیش میره!

امیرعلی لبخندش را قورت داده فقط اخم هایش را به نمایش گذاشت..
_ این زخما از وجودته!نشنوم از این حرفا دیگه شاید بخیه بخواد عمیق بود.

همزمان که بلند میشد نسیم غر زد
_ببین انقدر واسه دو بند زخم صغری کبری میچینی که همه دردسرا خر ما رو چسبیدن ول کن نیستن!

انگار این جمله اش ناخواسته تلنگر و نیشی شد بر قلب امیرعلی،نه این که از نسیم رنجیده باشد؛بلکه به این فکر میکرد هر لحظه و هر ثانیه همانطور که نسیم میگفت دردسر خر او را چسبیده است نسیم هم که همراه او بود بدتر از او...
به روی خودش نیاورد و با اخم برگشت :فکر کنم یه بار جواب این حرفت و دادم نه؟!تکرار کن..تا آخر عمر منم که خرت و چسبیدم نه هیچ بنی بشر و زهرمار دیگه ای!

نسیم اخم ظریفی کرد و با لب های رو به جلو جمع شده لب زد:خیله خوب بابا!

_ حالا بلند شو بیا بشین تو ماشین ببینم کجا آنتن داره..

همین که نسیم بلند شد و خواست به این آنتن پیدا کردنش غر بزند نگاهش به موهای آویزانش افتاد،بی اعتقاد نبود اما این شرایط و دردسر هایش بود که هر چه او میخواست تا محرم شدنش به امیرعلی پیش او حجاب داشته باشد،نمیذاشتند که نمیگذاشتند..یک لحظه از حس محرم بودن امیرعلی دلش ضعف رفت، محرم دل امیرعلی بودن وقتی اینگونه شیرین بود آن یکی محرمیت شان چه طعمی داشت؟!نمیدانست..ولی هر چه بود شیرین بود و او را سر وجد می آورد که آنگونه لبخند شیرین نقش لبانش را زیبا تر کرد..امیرعلی پشت به او کرده با گوشی اش ور میرفت

#پانصد_و_بیست_و_شش

پلک هایش را محکم روی هم فشرد و نگاه آخرش را به امیرعلی کرد،همان طور که در آغوش او بود آرام دست چپش را رها کرد و بی این که کاملا به پشت برگردد لبه سنگی را چنگ زد،امیرعلی خودش را جلو کشید تا جای خالی نسیم را پر کند و پایه ای باشد برای پاهایی که نمیخواست زیر شان خالی شود
نسیم آرام در آغوشش برگشت،امیرعلی چنان به دیواره چسبیده بود که امکان نداشت بگذارد زیر پاهای نسیم با دست پس کشیدن از کتف های او در هوآ خالی شود با زیر بدنش تکانی بخورد،با برگشتنش همان یکی دستش را هم محکم بند لبه کرد؛حال با هر دو دست محکم لبه های سنگی را چنگ زده بود...
امیرعلی از پشت راهنمایی اش کرد..
_خوبه خوبه حالا پاهات و بالا بکش نترس من میگیرمت..

نسیم یکی از پاهایش را روی یک سنگ برجسته در دیواره گذاشت و خواست بدنش را بالا بکشد که سنگ لق جدا شد و پایش سر خورده جیغش در دره پیچید و پژواکش در گوش های امیرعلی...
نفس نفس میزدند هر دو..
نسیم با ترس پلک گشود انتظار داشت د آغوشش اضرائیل باشد و در آغوش امیرعلی اش بود هنور که او را از پشت می پایید پایی که سد خوزده بود در دست امیرعلی جا خوش کرده بود،لبخندی اطمینان بخش به روی نسیم پاشید..
_ گفتم که میگیرمت!حالا برو بالا
نگذاشت نسیم بداند درد قلبی که هر لحظه می ایستاد با فکر از دست دادن او..نگذاشت..خنده هایش تلخ بود چقدر..

دستش را به قدری بالاتر گرفته بود که پای نسیم با آن بلند شده بود و زانویش جمع..پس در یک حرکت با کمکم دستانش بدنش را رو به بالا جمع کرد و عاقبت خودش را روی زمین خاکی انداخت نفس نفس زنان. .خیال امیرعلی که از نسیم راحت شد،خواست دست آزادش را هم دور طناب بپیچد که دستی از آن بالا سمتش دراز شد...
عطر موهایش را حآشا مبکرد از آن بالا و چشمانش...آخ چشمانش...
همان دست ظریه دخترانه اش که با یک حرکت امیرعلی میتوانست مچاله شود را سمتش دراز کرده بود...
_ بده من دستت و!

آخ چقدر این صحنه شبیه همان خوابی بود که در رویا بع چشم دیده بود وقتی در گودال کشتی شکسته گیر کرده بود...ولی حال رویا نبود و نمیذاشت نسیمش پرت شود در ناجا آباد دست بالا برد و دست دخترانه ای که سمتش دراز شده بود برای کمک را محکم در دستش فشرد،آن نیم متر آن قدر طول نداشت که پاهاش را بند آن کند،پس خواست خودش را بالا بکشد که نسیم لب زد
_دیوونه!این جوری که تو من و پایین می کشی بذار من دستت و تو دستم بگیرم!
خدا میدانست که چه بلوایی در دلش به پا شد تا جمله اش را تمام کند و چه بلوایی در دل امیرعلی به پا کرد،امیرعلی همانطور که او امر کرده بود اجازه داد این بار دست او میان دستان دخترانه ای که حتی به زور آن ها را در قاب خود جا میداد جا شود و با کمک همان نسیم بدنش را بالا کشید و پا روی بالا ترین نقطه از دیواره پرتگاه گذاشت و عاقبت خودش را روی همان لبه سنگی پر از خاک که جان کنده بود زیرش رها کرد...

#پانصد_و_بیست_و_پنج

سه قدم سنگین که برداشت،قامتش زیر لبه پرتگاه خم شد،رفته رفته قامتش خم تر هم میشد تازه اول راه بود،سنگینی نسیم روی سینه اش بیشتر شد،
قدم چهارم..یک لحظه ایستاد و نفسش گرفت..قلبش..آخ قلبش..یک هفته هم نبود که از اتاق عمل بیرون آمده بود قلب زخمی اش...شاید فقط عطر حضور آن چشم هایی روی قلبش بود که با آن دوام می آورد..
بعد از چند ثانیه ایست نفسی گرفت و قدم پنجم را برداشت..قامتش خم تر شد باز..قدم ششم حال با نسیمی که به سینه اش چسبیده بود کاملا به سقف دیواره ی همان سنگی چسبیده بودند که بالای آن ضخامت نیم متری میتوانستند سرشان را رو به آسمان بگیرند و راه روند بی آن که ترسی از خالی شدن زیر پای شان داشته باشند و مرگی که آنان را در آغوش میکشد..
دستانش را با احتیاط روی طناب به حرکت در آورد و بالا ترین نقطه از طناب را چنگ زد ؛ نیم مترش هم نیم شد، راه به پایان رسیده بود..فقط مانده بود یک حرکت...یک حرکت فقط...
نفس زنان سر پایین کشید و نسیم را در هیجانش سهیم کرد..
_ نسیم ! پاهات و قفل پاهام کن،سفت بچسب من و..زیر پامون خالی میشه الان!
نسیم سر بالا کشید و نگاهی به او کرد،تازه میفهمید چه راهی را پشت سر گذاشته اند؛چرا که تمام مدت سرش در سینه گرم او بود و فقط بدنش بود که با حرکات امیرعلی مچاله میشد؛بدون آن که نگاهی به آن دره سیاه بیندازد،سرش گیج رفت از نگاه امیرعلی و سر در سینه اش فرو برد..
حال سر امیرعلی از زیر آن لبه سنگی بیرون آمده بودآن قدر که آسمان سرمه ای شب و نیمی از ماه را ببیند،طناب را آن قدر سفت چسبیده بود که وقتی زیر پاهایشآن خالی شد جاذبه زمین هم هیچ غلطی نکند!
چشم بست و با دستانی که تمام شیره بدنش در آن ها جمع شده بود پاهایش را رها کرد در هوا و پاهای نسیم قفل پاهایش بود هنوز..
آرام پلک گشود و نگاهی به دره سیاه زیر پایش کرد،چیزی نمانده بود که او از آن بالا دهن کجی کند به آن زمین زشت!
حال مانده بود همان نیم متر لبه صاف فقط!
با یک حرکت بدنش را با حرکت دستانش روی طناب بالا کشید و همان نیم متر هم نیم شد،سر پایین کشید و آرام نجوا کرد در گوش نسیمش..
_نسیم!نگام کن!
نسیم اطاعت کرد و تا آسمان سرمه ای را بالای سرش و عسلی های برق دار او را دید و خودش که به آن لبه صاف چسبیده بود هینی کشید از هیجان و چانه اش را به سینه او چسباند،این بار انگار علنی خودش او را بغل کرده بود و خوشحالی اش را در آغوش او می کرد،اما امیر علی تن یخ زده اش را کاملا حس می کرد خدا خدا می کرد این تن یخ زده توان بالا رفتن داشته باشد..
_ ببین..رسیدیم دیگه هیچیت نمیشه،هیچی!آروم یکی از دستات و ول کن و بالای اون لبه رو بچسب،بعد اون یکی دستت و..من محکم گرفتم پاهات و کمک میکنم بری بالا نترس!
چشم های نسیم برق دل دل زد با تردید لب زد :پس تو چی؟!
امیرعلی تمام اطمینانش را در چشم هایش ریخت..
_ میبینی که من طناب دور کمرم هست با یه دست طناب و میگیرم با یه دست ترو...حالا برو بالا...

تازه اینجا بود که قلب نسیم تند و تپنده میزد تا به حال در آغوشی که مامن آرامشش بود آرام گرفته بود،یک حرکت اشتباه کافی بود تا طعم مرگ را بچشد و به جواب سلام حضرت اضرائیل را با سر دهد،اگر امیرش نمیتوانست او را بگیرد؟اگر میگرفت و برای خودش اتفاقی می افتاد؟

#پانصد_و_بیست_و_چهار

نگاهش کرد فقط،با همان صدف های نم دارش که هوش از سر مردش میبرد جایی که نباید..
امیرعلی دل دلش را کرده بود و مانده بود نجوایش،که کرد...
_ نسیم!بغلم کن...!
صدف چشمان نسیم برقی زد..لحظه ای دهانش باز شد و چون ماهی بسته...وقت دل دل کردن نبود...وقت تردید و وقت کشی نبود..وقت عمل بود و عمل فقط!
امیرعلی که میدانست دل دلش را کرده است،آرام و عامرانه نجوا کرد..
_ یکی از دستات و ول کن...بغلم کن،اون یکی رم..

نسیمش اجازه نداد امیرعلی جان کند بیش از آن،دست راستش را بند کتف چپ امیرعلی کرد؛امیر پا پیش گذاشت از آن خشک شدگی در آمد،به درک که شل میشد حلقه اتصالش به زندگی،زندگی اش نسیم بود که باید در میافت او را..
دست راستش را از طناب آزاد کرد و دست چپ نسیم را که چنبره میزد دور کتف راستش،دریافت..
با همان دست آزاد او را به خودش فشرد و نفس های سردی که برای نسیم گرم بود را زر گوش دلبرش آزاد کرد..
_ میریم بالا..چشات و ببند و محکم من و...
نگفت بغلم کن...نگفت اینبار..
_ بچسب!هر چی شد من و ول نمیکنی..باشه؟!

نسیم در آغوشش سر بالا آورد و چشم های نگران برق دارش را به عسلی هایش دوخت،چه میگفت؟!اما دلش میپرسید یعنی قرار است چه شود؟!دوباره بالای آن سنگ برجسته و تیزی پرتگاه را میبیند؟میشود دوباره روی زمین صاف راه برود؟!

چشم هایش جای زبان لب زد و زحمت را به جان خرید،عطر موهای آزادش درست زیر بینی امیرعلی تمام احساساتش را به بازی گرفته بود آن هم وقتی دلبرش آن گونه خودش را چفت آغوش گرم و مردانه اس کرده بود...مرد بود و عاشق..ساده نبود جدال عقل و احساس وقتی یک دره صد متری زیر پای شان بود و دلبرش از آغوش او آویزان...
جواب دل نگرانی چشمام نسیمش،نفس های گرمش شد باز زیر گوشش...
_ فقط یه دقیقه دیگه اون بالاییم!یه دقیقه!
حال سنگین تر شده بود و بالا رفتن از آن منحنی سخت تر،بادی وزید و موهای پریشان نسیم زیر بینی اش تابی خورد و تره ای از موهاش نامنظم هر کدام قسمتی از صورت امیرعلی جا خوش کردند،در آن وضعیت بینی اش هم میخارید از آن موها!

راه یک متری را که با سه قدم پایین آمده بود حال به زحمت و زور با پنج قدم کوچک بالا رفت..رسیده بود به قسمت سخت ماجرا...خیلی سخت!
باید آن یک و نیم متر فاصله لبه صاف با منحنی را که پریده بود حال با قدم طی میکرد،چرا که راه راه برگشت بود و یک نسیم در آغوشش!
قدم هایش رفته رفته سخت تر میشد چرا که وقتی میخواست از زیر آن منحنی به لبه صاف برسد دیگر کاملا در هوا خم میشد!معلق!طوری که انگار دراز کشیده باشد!و در آن وضعیت یو نسیم هم رویش سنگینی میکرد!

فقط یک کس بود که در آن وضعیت باید همه کسش میشد و کمکمش مبکرد برای نجات همه کسی که در آغوشش بود؛یک منجی بزرگتر میطلبید تا مثل همیشه بتواند برای نسیمش منجی باشد..

شروع به برداشتن قدم هایش از زیر آن منحنی کرد
#نایدهم
@sama_mahdiyan_roman

#پانصد_و_بیست_و_سه

امیرعلی اما تند و تیز در حرکت بود بی توجه به قلبی که تند میزد انگار نفس های آخر را میکشید ماهیچه سیصد گرمی اش و میخواست قبل از ایست تمام سهمش را از تپش های این دنیا بگیرد..
تند و تیز طناب را به درخت بست،سفت و محکم..طناب را به خودش بست آنقدر محکم که جاذبه زمین در آن دره صد متری برایش بی معنا باشد..
سمت لبه پرتگاه رفت و همزمان که به آسمان سورمه ای شب نگاه میکرد و خم میشد"بسم اللهی"گفت...
یک پایش را رد کرد،محکم طناب را چسبید و آن یکی دستش را هم بند طناب کرد و پای چپش را هم رد کرد..حال هر دو پایش روی صافی لبه پرتگاه بود همان سنگ بزرگی که دقیقا یک متر پایین تر از آن نسیم دست به گریبان سک شاخه پوسیده بود..
صافی جلوی لبه پرتگاه فق اندازه نیم متر بود و پس از آن منحنی ماه مالند شروع میشد..کافی بود طناب فقط یک جر بخورد تا با سر در سیاهی دره مخوف و وحشتناک گم شود بلعیده شود...مرگ قورتش دهد،سعی کرد پایین را نگاه نکند..افکار منفی را کنار زد چشم آهویی اش منتظر بود..

همانطور که طناب را محکم چسبیده بود،دو قدم کوتاه اما محکم رو به پایین برداشت و حال به منی رسیده بود،مرگ و نفس هر دو باهم آن لحظه گریبان چشم هایش شدند..نفس نفسش شد و مرگ چشم هایش را دار زد،پاهای آویزان نسیمش از پشت آن لبه را میدید آخر،چرا مرگ دست از سرشان برمیداشت؟!

چرا نسیمش چیزی نمیگفت؟آرام بود چرا؟!شاید بهتر بود او هم چیزی نگوید تمام حرف های شان برای بعد از رهایی از آغوش مرگ..
فاصله او که حال به پایان آن لبه صاف رسیده بود و باید خودش را زیر آن سنگ میکشید یک و نیم متری میشد همان جایی که نسیم از آن آویزان بود و بعد باید پایین تر میرفت تا در آغوش گیرد چشم آهویی اش را...
بار دیگر تمام قوایش را جمع کرد در دستانی که بند طناب بود و پاهایی که یک حرکت اشتباه و یک سانت دور بودن از جایی که باید قدم می نهاد بر آن کافی بود تا پایان دهد به زندگی خودش و نسیمش..

باری دیگر تام خدا را بر زبان راند پلک روی هم فشرد و تنش را پایین کشید،پاهایش را از صافی آن لبه آزاد ورد و با یک خیز چشم بسته به یک و نیم متر آن ورتر درست بر روی دیواره منحنی فرود آمد...