شهر جایی برای زندگی.City ,Place For Living

پایش و مجازات؟ بله لطفا!

#اسلاوی_ژیژک

برگردان: #سروش_خانی

 

بسیاری از مفسران لیبرال و چپ خاطر نشان كردند كه چگونه اپیدمی ویروس کرونا در خدمت توجیه و مشروعیت بخشی به  کنترل و نظارت بر افراد بکار گرفته شده؛ آنگونه كه تاكنون در یك جامعه دموکراتیک غربی غیرقابل تصور بوده است. آیا قرنطینه سراسری ایتالیا تحقق رؤیای خیس توتالیتری نیست؟ تعجبی ندارد که (کمینه؛ در حال حاضر، اینچنین به نظر می رسد) چین که قبلاً روشهای کنترل دیجیتالی اجتماعی را آزمایش کرده بود، اثبات نمود که برای مقابله با اپیدمی های فاجعه بار بهترین تجهیزات را دارد. آیا این بدان معنی است که کمینه از بعضی جنبه ها، چین؛ آینده ماست؟ آیا به یک استثناء جهانی نزدیک می شویم؟

نخبگان مالی به مناطق دنج و خلوت می روند و با داستان گویی به سبک دکامرون، خود را سرگرم می کنند. فوق ثروتمندان در حال حاضر با هواپیماهای خصوصی به سمت جزایر کوچک اختصاصی کارائیب در حال پروازند. ما؛ مردم عادی هستیم که باید با ویروس ها زندگی کنیم، با فرمول فرمول بی وقفه و مکرر "وحشت نکنید" بمباران می شویم ... اوضاع شبیه به شرایطی است که از دوران جوانی ام در یک کشور کمونیستی به یاد می آورم: زمانیکه مقامات دولتی به مردم اطمینان دادند، دلیلی برای وحشت کردن وجود ندارد، همه ما این اطمینان را به مثابه نشانه های واضحی از این  در نظر گرفتیم که آنها خودشان وحشت کردند.

بحران کنونی به وضوح نشان می دهد که چگونه همبستگی و همکاری جهانی به نفع بقای همه و هر یک از ماست، چنانکه؛ این تنها کاری است که از نظر منطقی می توان انجام داد.

در این مقاله؛ ژیژک به تحلیل آرای اخیر جورجیو آگامبن در مورد ویروس کرونا؛ می پردازد، و ابعاد متفاوت کووید 19 را در آرای ویل هاتون و انقراض نئولیبرالیسم،  اون جونز و اهمیت تغییرات اقلیم ، فون شلینگ در مورد "بقایای برگشت ناپذیر"؛ لئو تولستوی و دنیل دنت در مورد "امر مسری" و ریچارد داوکینز در رابطه با "میم" ها و ویروس ذهن؛ و  تعبیر هگلی "روح؛ یک استخوان است" بررسی می نماید. همچنین نحوه رویارویی با ویروس کرونا را در طرح پنج مرحله ای الیزابت کوبلر-راس جانمایی کرده؛ در زمینه امنیت در سطح واقعی و مجازی از منظر اپیدمی های ویروسی (وایرال) بحث می کند؛ و بدیل پیشنهادی خود را که نوعی کمونیسم بازابداع شده در برابر کمونیسم کلاسیک است؛ با ذکر دلیل ارائه می دهد.

 

متن کامل بر اتووود:

🌐 http://etoood.com/NewsShow.aspx?nw=6958

 

🔊 @City_PlaceForLiving

 

#ویروس_کرونا 
#پسا_کرونا
#جورجیو_آگامبن
#دنیل_دنت
#ویل_هاتون
#لئو_تولستوی
#شلینگ
#الیزابت_کوبلر_راس
#اون_جونز
#ریچارد_داوکینز
#کمونیسم
#نئولیبرالیسم
#توتالیتاریسم
#ناسیونالیسم

پریتزکر در مقابل ویرانی خلاق سرمایه داری می ایستد:

#جایزه_معماری #پریتزکر در ۲۰۱۸ نیز نشان داد از خوش خدمتی های نئولیبرالیسمی و ژست های ِ #سرمایه_داری فراتر رفته است و #مسئولیت_اجتماعی را در طول طیف سازه ها (تک بنا و جمعی) در صدر نشانده و به رسمیت می شناسد.

گرچه #اقتصاد_سیاسی نقش تعیین کننده ای بر کنش های معمارانه دارد (این کنش دو سویه است و در شرایط گوناگون، متفاوت عمل می کند) ، و تداعی آنچه معمار می سازد بر اساس گفته #فوکو ، پراکسیس سیاسی بشمار می آید، همچنانکه مک گورگ در کتاب شهر های رادیکال معتقد است جایزه #آلخاندرو_آراونا بیشتر جنبه ژورنالیستی داشت و ساختمان های ارائه شده از سوی او تقلیدی از کار معماران پروژه موفق مسکن تجربی Previ، چون جیمز استرلینگ بوده است. او گواه خود را در طعم گس ناامیدی که در بازدید از مسکن شیلی احساس کرد، می داند و اعتقاد دارد بستر و شرایط می بایست پذیرنده فرم باشند، لیکن، با اینهمه جای خوشوقتی ست که جایزه ای معماری در سطح جهانی به این مهم می پردازد.
رویکرد پریتزکِر را می توان آنچه #لئو_تولستوی مقاومت منفی و غیر خشونت آمیز در برابر بی عدالتی و نابرابری می نامد، دانست.
توجه به مردم در طیف گسترده و اقلیم، به نوعی سر تیتر مانیفستِ پریتزکِر محسوب می شود و اتفاق خوبی ست در برابر معماران نئولیبرالیستی که با اتکا به حوزه های قدرت، پول و ایدئولوژی برای عده محدودی و بر علیه عده کثیری، می سازند.
امیدوارم در ایران هم با توجه به تعداد بی شمار معماران و دانشجویان معماری در "بخشی" شاهد این رویکرد به شیوه درست باشیم، گرچه در این حوزه معماران پرقدرتی داریم اما معدود ند.
لازم به ذکر است این رویکرد با تظاهرات فرمیک در تضاد نیست و همچنین محدود به طبقه اقتصادی خاصی هم می تواند که نباشد.
بر اساس آنچه #دیوید_هاروی در فضاهای امید می گوید: امروزه معماران می بایست شورشی عمل کنند؛ معماریِ شورشی و پسا سرمایه داری که اُبژه نیست و می کوشد خود سوژه باشد.
#سروش_خانی

https://www.instagram.com/p/BgD_dt_HSXd/

🔉 @City_PlaceForLiving

ﺷــــﻬﺮ ... ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ زندگی ۳۹۹
CiTY ... PLAcE for LiVinG
.
.
.
پریتزکر در مقابل ویرانی خلاق سرمایه داری می ایستد:

جایزه_معماری #پریتزکر در ۲۰۱۸ نیز نشان داد از خوش خدمتی های نئولیبرالیسمی و ژست های ِ سرمایه_داری فراتر رفته است و مسئولیت اجتماعی را در طول طیف سازه ها (تک بنا و جمعی) در صدر نشانده و به رسمیت می شناسد.

گرچه اقتصاد سیاسی نقش تعیین کننده ای بر کنش های معمارانه دارد (این کنش دو سویه است و در شرایط گوناگون، متفاوت عمل می کند) ، و تداعی آنچه معمار می سازد بر اساس گفته #فوکو ، پراکسیس سیاسی بشمار می آید، همچنانکه مک گورگ در کتاب شهر های رادیکال معتقد است جایزه آلخاندرو آراونا بیشتر جنبه ژورنالیستی داشت و ساختمان های ارائه شده از سوی او تقلیدی از کار معماران پروژه موفق مسکن تجربی Previ، چون جیمز استرلینگ بوده است. او گواه خود را در طعم گس ناامیدی که در بازدید از مسکن شیلی احساس کرد، می داند و اعتقاد دارد بستر و شرایط می بایست پذیرنده فرم باشند، لیکن، با اینهمه جای خوشوقتی ست که جایزه ای معماری در سطح جهانی به این مهم می پردازد.
رویکرد پریتزکِر را می توان آنچه لئو تولستوی مقاومت منفی و غیر خشونت آمیز در برابر بی عدالتی و نابرابری می نامد، دانست.
توجه به مردم در طیف گسترده و اقلیم، به نوعی سر تیتر مانیفستِ پریتزکِر محسوب می شود و اتفاق خوبی ست در برابر معماران نئولیبرالیستی که با اتکا به حوزه های قدرت، پول و ایدئولوژی برای عده محدودی و بر علیه عده کثیری، می سازند.
امیدوارم در ایران هم با توجه به تعداد بی شمار معماران و دانشجویان معماری در "بخشی" شاهد این رویکرد به شیوه درست باشیم، گرچه در این حوزه معماران پرقدرتی داریم اما معدود ند.
لازم به ذکر است این رویکرد با تظاهرات فرمیک در تضاد نیست و همچنین محدود به طبقه اقتصادی خاصی هم می تواند که نباشد.
بر اساس آنچه #دیوید_هاروی در فضاهای امید می گوید: امروزه معماران می بایست شورشی عمل کنند؛ معماریِ شورشی و پسا سرمایه داری که اُبژه نیست و می کوشد خود سوژه باشد.
#سروش_خانی
.
.
.

#بالکریشنا_دوشی #شهـــــرزندگی #معماری #طراحی #شهرسازی #اقتصاد #مدیریت_شهری #نئولیبرالیسم #سوسیالیسم

🔉 @City_PlaceForLiving

https://www.instagram.com/p/BgD_dt_HSXd/