شهر جایی برای زندگی.City ,Place For Living

پریتزکر در مقابل ویرانی خلاق سرمایه داری می ایستد:

#جایزه_معماری #پریتزکر در ۲۰۱۸ نیز نشان داد از خوش خدمتی های نئولیبرالیسمی و ژست های ِ #سرمایه_داری فراتر رفته است و #مسئولیت_اجتماعی را در طول طیف سازه ها (تک بنا و جمعی) در صدر نشانده و به رسمیت می شناسد.

گرچه #اقتصاد_سیاسی نقش تعیین کننده ای بر کنش های معمارانه دارد (این کنش دو سویه است و در شرایط گوناگون، متفاوت عمل می کند) ، و تداعی آنچه معمار می سازد بر اساس گفته #فوکو ، پراکسیس سیاسی بشمار می آید، همچنانکه مک گورگ در کتاب شهر های رادیکال معتقد است جایزه #آلخاندرو_آراونا بیشتر جنبه ژورنالیستی داشت و ساختمان های ارائه شده از سوی او تقلیدی از کار معماران پروژه موفق مسکن تجربی Previ، چون جیمز استرلینگ بوده است. او گواه خود را در طعم گس ناامیدی که در بازدید از مسکن شیلی احساس کرد، می داند و اعتقاد دارد بستر و شرایط می بایست پذیرنده فرم باشند، لیکن، با اینهمه جای خوشوقتی ست که جایزه ای معماری در سطح جهانی به این مهم می پردازد.
رویکرد پریتزکِر را می توان آنچه #لئو_تولستوی مقاومت منفی و غیر خشونت آمیز در برابر بی عدالتی و نابرابری می نامد، دانست.
توجه به مردم در طیف گسترده و اقلیم، به نوعی سر تیتر مانیفستِ پریتزکِر محسوب می شود و اتفاق خوبی ست در برابر معماران نئولیبرالیستی که با اتکا به حوزه های قدرت، پول و ایدئولوژی برای عده محدودی و بر علیه عده کثیری، می سازند.
امیدوارم در ایران هم با توجه به تعداد بی شمار معماران و دانشجویان معماری در "بخشی" شاهد این رویکرد به شیوه درست باشیم، گرچه در این حوزه معماران پرقدرتی داریم اما معدود ند.
لازم به ذکر است این رویکرد با تظاهرات فرمیک در تضاد نیست و همچنین محدود به طبقه اقتصادی خاصی هم می تواند که نباشد.
بر اساس آنچه #دیوید_هاروی در فضاهای امید می گوید: امروزه معماران می بایست شورشی عمل کنند؛ معماریِ شورشی و پسا سرمایه داری که اُبژه نیست و می کوشد خود سوژه باشد.
#سروش_خانی

https://www.instagram.com/p/BgD_dt_HSXd/

🔉 @City_PlaceForLiving

ﺷــــﻬﺮ ... ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ زندگی ۳۹۹
CiTY ... PLAcE for LiVinG
.
.
.
پریتزکر در مقابل ویرانی خلاق سرمایه داری می ایستد:

جایزه_معماری #پریتزکر در ۲۰۱۸ نیز نشان داد از خوش خدمتی های نئولیبرالیسمی و ژست های ِ سرمایه_داری فراتر رفته است و مسئولیت اجتماعی را در طول طیف سازه ها (تک بنا و جمعی) در صدر نشانده و به رسمیت می شناسد.

گرچه اقتصاد سیاسی نقش تعیین کننده ای بر کنش های معمارانه دارد (این کنش دو سویه است و در شرایط گوناگون، متفاوت عمل می کند) ، و تداعی آنچه معمار می سازد بر اساس گفته #فوکو ، پراکسیس سیاسی بشمار می آید، همچنانکه مک گورگ در کتاب شهر های رادیکال معتقد است جایزه آلخاندرو آراونا بیشتر جنبه ژورنالیستی داشت و ساختمان های ارائه شده از سوی او تقلیدی از کار معماران پروژه موفق مسکن تجربی Previ، چون جیمز استرلینگ بوده است. او گواه خود را در طعم گس ناامیدی که در بازدید از مسکن شیلی احساس کرد، می داند و اعتقاد دارد بستر و شرایط می بایست پذیرنده فرم باشند، لیکن، با اینهمه جای خوشوقتی ست که جایزه ای معماری در سطح جهانی به این مهم می پردازد.
رویکرد پریتزکِر را می توان آنچه لئو تولستوی مقاومت منفی و غیر خشونت آمیز در برابر بی عدالتی و نابرابری می نامد، دانست.
توجه به مردم در طیف گسترده و اقلیم، به نوعی سر تیتر مانیفستِ پریتزکِر محسوب می شود و اتفاق خوبی ست در برابر معماران نئولیبرالیستی که با اتکا به حوزه های قدرت، پول و ایدئولوژی برای عده محدودی و بر علیه عده کثیری، می سازند.
امیدوارم در ایران هم با توجه به تعداد بی شمار معماران و دانشجویان معماری در "بخشی" شاهد این رویکرد به شیوه درست باشیم، گرچه در این حوزه معماران پرقدرتی داریم اما معدود ند.
لازم به ذکر است این رویکرد با تظاهرات فرمیک در تضاد نیست و همچنین محدود به طبقه اقتصادی خاصی هم می تواند که نباشد.
بر اساس آنچه #دیوید_هاروی در فضاهای امید می گوید: امروزه معماران می بایست شورشی عمل کنند؛ معماریِ شورشی و پسا سرمایه داری که اُبژه نیست و می کوشد خود سوژه باشد.
#سروش_خانی
.
.
.

#بالکریشنا_دوشی #شهـــــرزندگی #معماری #طراحی #شهرسازی #اقتصاد #مدیریت_شهری #نئولیبرالیسم #سوسیالیسم

🔉 @City_PlaceForLiving

https://www.instagram.com/p/BgD_dt_HSXd/