👫ܭٔܠܢّ̣ܘ ܦٍ̇ܝ‌ܣܝ̇ߺٰܭَیߊ‌ٌܔ👫

شعر دونفره


❤️آن دوست که من دارم وان یار که من دانم
شیرین دهنی دارد دور از لب و دندانم

💙بخت این نکند با من کان شاخ صنوبر را
بنشینم و بنشانم گل بر سرش افشانم

❤️ای روی دلارایت مجموعه زیبایی
مجموع چه غم دارد از من که پریشانم

💙دریاب که نقشی ماند از طرح وجود من
چون یاد تو می‌آرم خود هیچ نمی‌مانم

❤️با وصل نمی‌پیچم وز هجر نمی‌نالم
حکم آن چه تو فرمایی من بنده فرمانم

💙ای خوبتر از لیلی بیم است که چون مجنون
عشق تو بگرداند در کوه و بیابانم

❤️یک پشت زمین دشمن گر روی به من آرند
از روی تو بیزارم گر روی بگردانم

💙در دام تو محبوسم در دست تو مغلوبم
وز ذوق تو مدهوشم در وصف تو حیرانم

❤️دستی ز غمت بر دل پایی ز پیت در گل
با این همه صبرم هست وز روی تو نتوانم

💙در خفیه همی‌نالم وین طرفه که در عالم
عشاق نمی‌خسبند از ناله پنهانم

❤️بینی که چه گرم آتش در سوخته می‌گیرد
تو گرمتری ز آتش من سوخته تر ز آنم

💙گویند مکن سعدی جان در سر این سودا
گر جان برود شاید من زنده به جانانم



#سعدی



❤️آقا
💙خانم

بازیِ  عشق  کلَک داشت ، '' نمی دانستم ''    
غم آن سر به فلک داشت ، '' نمی دانستم ''

با نگاهی دل دیوانه  ، '' گرفتارش شد  ''
سفره عشق، نمک داشت ،  '' نمی دانستم ''

دل من صافتر از آینه ، ''  اما دل او ''
شیشه ای بود که لک داشت ،'' نمی دانستم ''

به وفاداری من آنکه زمن '' ساده گذشت  ''
بیشتر از همه شک داشت ،'' نمی دانستم ''

آرزوهام شده آوار ، فرو ریخت سرم
سقف این خانه ترک داشت، '' نمی دانستم ''

باختم زندگی ام را به قماری که در آن
دلبری بود که تک داشت ، '' نمی دانستم"

آمدی جانم به قربانت"بمان دیگر نرو
جان به لب آورده هجرانت بمان دیگر نرو

منتظر بودم بیایی یار زیبا روی من
تا گذارم سر به دامانت بمان دیگر نرو

وقت دلتنگی نگاهم کن، تمنا میکنم
دل شده حیران چشمانت بمان دیگر نرو

دوستت دارم ،بدان رویای من بوسیدن است
از همان لبهای خندانت بمان دیگر نرو

حکم رانی کن، درون قلب من سلطان تویی
تا ابد هستم به فرمانت بمان دیگر نرو

نازنینم ناز کن هر قدر میخواهی ولی
رحم کن گاهی به خواهانت بمان دیگر نرو

تو شبیه ابر باران زا و من هم چون کویر
تشنه ام ،محتاج بارانت بمان دیگر نرو

پشت هر لبخند من صد غصه ی پنهانی است
جان من، جان عزیزانت بمان دیگر نرو

شاعرم يك شعري از ايــــــــمان بگو
از غم پر سوز اين انســـــــــــان بگو

گر چه ياران در بر و دور از من اند
يك غزل از درد و از هـــــجران بگو

بسته ام با عشقت آن عـــــــــــهد قديم
يك سخن از عشق و از پيـــــمان بگو

خسته ام در كوچه هاي عشــق و درد
شعر خوش در وصف اين گريان بگو

ديگر اكنون شهره ام در كوي و شهر
گر سخن هم هست ، بس پنــــهان بگو

ديگر اكنون خســــته ام از خوب و بد
گر ســــــــــخن داري تو از جانان بگو

گر خــــبر از درد داري گريـــــــه كن
چون خبر از وصل شد خــــــــندان بگو

شاعرم شعري بگو بر اين حاجی ساحل
شـــــــــــــــعر آزادي و يا زنــــــدان بگو


‌‎‌‌‎🫠

یک قفل زدم بر دل و پیمانه شکستم
ساقی نظر انداخت به میخانه نشستم

بر چشم زدم طعنه که این بار نبازی
زان مستی ِ چشمش دل ِ دیوانه شکستم

گفتم نزنم زخمه بر این ساز مخالف
با نغمه ی ِ تارش به طربخانه نشستم

دیدم نتوان بگذرم از مستی عشقش
مجنون شدم و از خود و بیگانه شکستم

تا آنکه نسوزم به ره عشق دگر بار
بر شمع ِ رخش ، باز چو پروانه نشستم

مستانه وضو کردم و در محضر ساقی
افسانه و پیمانه و بتخانه شکستم⭐️

زخم ها بسیار امّا نوشداروها کم است
دل که می گیرد تمام سِحر و جادوها کم است

هر نسیمی با خودش بوی تو را آورده است
بادها فهمیده اند اعجاز شب بوها کم است

تا تو لب وا می کنی زنبورها کِل می کشند
هرچه می ریزی عسل در جام کندوها کم است

بیشتر از من طلب کن عشق ! من آماده ام
خواهش پرواز کردن از پرستوها کم است

از سمرقند و بخارا می شود آسان گذشت
دیگر این بخشش برای خال هندوها کم است

عاشقم ، یعنی برای وصف حال و روز من
هرچه فال خواجه و دیوان خواجوها کم است

من همین امروز یا فردا به جنگل می زنم
جرأت دیوانگی در شهر ترسوها کم است!

رضا_نیکوکار

.

کن نظری که تشنه ام ، بهر وصال عشق تو
من نکنم نظر به کس ، جز رخ دلربای تو

جان من و جهان من ، روی سپید تو شدست
عاقبتم چنین شود ، مرگ من و بقای تو

از تو برآید از دلم ، هر نفس و تنفسم
من نروم ز کوی تو ، تا که شوم فنای تو

دست ز تو نمی کشم ، تا که وصال من دهی
هر چه کنی بکن به من ، راضی ام از رضای تو

#حضرت_مولانا
‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎

شعر " تا کجا؟ "

در میان خانه ی خود درد غربت تا کجا
می کِشد پرواز را دامِ اسارت تا کجا

وارث گنجیم و ماران گنج ما را صاحبند
چون گدایان زیستن در کاخ نعمت تا کجا

همچنان ما بره ها را می درد گرگ دروغ
ساده لوحی ها بگو تا کی حماقت تا کجا

هر که چون حلاج حق را جار زد بر دار رفت
زندگی با ننگِ انکارِ حقیقت تا کجا

صد گناه از پرده بیرون است و گیسو در حجاب
واعظان را کوری چشم عدالت تا کجا

چشم خود را بر شبت تا کی ببندیم ای وطن
منتظر ماندن برای روز خوبت تا کجا

سال ها جا مانده ایم از عمر چون اصحاب کهف
وقت بیداریست دیگر، خواب غفلت تا کجا...؟

.

هیچ‌کس بعد از تو این دیوانه را آدم نکرد
خاطراتت بعدِ تو یک لحظه آزادم نکرد

گفتی این کوهان غم با رفتنم کم می‌شود
رفتی اما رفتنت از کوه، کاهی کم نکرد

از شب دل‌ کندنت در خود فرو رفتم دریغ!
آن‌چه با من کرده‌ای خشمِ زمین با بم نکرد

وقتِ رفتن گفت می‌آیم به خوابت، غم مخور🍁
شوق دیدارش مجالی خواب در چشمم نکرد🍁

جان سپردم تا بیاید دوست بر سنگ مزار🍁
ای دل شیدا بپوس آن بی‌وفا این هم نکرد.🍁

😊

وقتی تو هستی، قلب من آرام می‌گیرد..
دلــواپسی های شــبم، فـرجام می‌گیرد..

دل بـا نـدای دعــوتـت لـبیک مـی‌گوید..
جان در طوافِ کعبه‌ات احرام می‌گیرد..

از نسل دریایی،، زلال آنقدر که خورشید..
از قــلبِ پــاک و مـهربانـت وام می‌گیرد..

مـن آرزو دارم تــو را،، پـرواز را،، تا اوج..
پــر می‌کشد قــلبم تو را از بام می‌گیرد..

لب تشنه امّا،، مستم از چشمِ شرابت چون،،
دستِ نــگاهم،، از نــگاهت جام می‌گیرد..

آن‌قدر تــبدار است طـعمِ شـهدِ لـبهایت..
بـی‌تابی‌ام با بــوسه‌هایت کـام می‌گیرد..

از بس که با چشمانِ مهتابت شدم جادو..
هر شب،، پـلنگِ دل خــیالِ خام می‌گیرد..

عطر وجودت مصرعی ناب است وقتی که..
ایـن شــعرهای ناتــمام انـجام می‌گیرد..

تـنها پــناهم،،،، در کــنارت تازه میفهمم..
احساس،، گاهی بت‌پرستی نام می‌گیرد..


#نگار_حسینی

آمدی احساس شعرم را فراوان کرده ای
کوچه های شهر ِ جانم را چراغان کرده ای

در پس ِ هر پنجره یک من ، به رقص آورده ای !
بی تو بودن را از احساسم گریزان کرده ای

در حیاط ِخانه ام شور و شَری افکنده ای
باغ ِ زرد ِ خاطر ِ دل را ، گل افشان کرده ای

مقدمت را قاصدکها ، بارها روبیده اند
دل از آنان برده ای ، جانا چه با جان کرده ای !

فرش ِ سرخ ِ دل ، تمنای قدم های تو داشت
گام بر آن نِه ، که بنیادش ، تو لرزان کرده ای

بال می گیرد خیالم ، از کران تا بیکران
تا سپهر ِ آرزویم را ، نمایان کرده ای

عکس ِ من در قاب ِ جان گویی نمی گنجد دگر
جا به جا پیشانی اش را بوسه باران کرده ای

کاشکی این خواب ِ خوش ، پایان نگیرد تا ابد
وَهم ِ شیرینی که بر جانم ، تو مهمان کرده ای ...

ما را چه به آزادی ، وقتی قفست دنیاست
وقتی سر یک دانه ،گندم همه جا دعواست

جهل آمد و کتمان شد فرهنگِ هزاران سال
تاریخ نگـاری نو ، در حرف و اگر امّاست

تزویر و دروغ از کی ، در مکتب مـا آمد ؟!
هر وعدهٔ پوشالی ، هنگام عمل حاشاست

یک حضرتِ عبّاسی ، دادند به خوردِ ما
فکرش نرسید احمق دمبِ قدقدش پیداست

یک دست به جیب ما دست دگرش کیسه
از رو نرود طرّار ، هر چند که او رسواست

فریــاد بر آوردیم آشــوب حساب آمد
وقتی که بخوابد عدل ، حق هم همه جا تنهاست

در وادی عشق و خون ، آلاله پریشان شد
هم وامق و هم مجنون ،بی لیلی و بی عَذراست

میمون به طلا رقصان ! ، بیچاره به قرصی نان
او کاخ بغل کرده ! ، این جا به دل صحراست

در حسرت یک لبخند صد بار زمین خوردیم
از بخت بد ما هم ! ، این موردمان رویاست

در بسترِ سختی ها ، غرقیم همه سـاله
آبی که زِ سر رد شد ، اندازهٔ یک دریاست

یک عمر دویدیم و ، یک لحظه نیاسودیم
بیداد از این نکبت این زندگی بی معناست

" ای بر پدرت دنیـا ، آهسته چهـا کردی "
با دست خودت ما را کشتی و لشَت اینجاست


#افسانه_احمدی_پونه

💔😔

آهسته تر او را ببوس، این یارِ من بوده
این دلبرِ آزرده دل، دلدارِ من بوده

او را نگیر این قدر بینِ بازوانت تنگ
آغوشِ او دلتنگیِ هربارِ من بوده

دست از انارِ نوبرش بردار، دلخونم
پرچینِ باغش دسترنجِ خارِ من بوده

آرامتر بیرحم! پلکش را بهم بگذار. .
این چشمها در حسرتِ دیدارِ من بوده

خسته ست می خواهد بخوابد، راحتش بگذار
با گریه هر شب تا سحر بیدارِ من بوده

غرقِ نگاهِ شرمگینش می شوی تا کی؟
این خوشخرام، آهویِ کج رفتارِ من بوده

این ساقه تُردِ خوشه زرینِ طلا گیسو
رقصِ نسیمِ صبحِ گندمزارِ من بوده

مثلِ تو مغرور است، چون او را بغل کرده
قابی که عمری سینه یِ دیوارِ من بوده

بر خود نناز از این که آوردی به دست او را
اینها همه از بختِ نکبت بارِ من بوده

یک روز با این شعر می بندم به رگبارت
تا او بفهمد این "تلافی" کارِ من بوده

#شهراد_ميدرى🩸

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

عطر تلخت باز هم پیچیده در اشعار من
مثل سیلی ریخته بر پیکرِ آوارِ من

گفته بودم تا ابد عاشق نخواهم شد!.ولی
قیمت دل کَندَنت کم نیست!!، این اقرار من!

مثل کعبه روز و شب دور تُ میگردد دلم
نقطه‌ی عشقی میانِ گردش پرگارِ من

خواب دیدم رفته‌ای، خوابی که با تعبیر آن
گُر گرفت و شعله ورتر شد دلِ تبدار من

مثل نوزادی که از مادر جدایش کرده‌اند
گریه‌ام پیچید، در دنیایِ ناهموارِ من

زُل زدم در عُمق چشمانت ولی پیدا نشد
برقی از عشق و تمنا لحظه‌یِ دیدارِ من

یا بمیرانم و یا اینکه دوای درد باش
این تُ و، این مرهم و، این هم طنابِ دارِ من

بعدِ تُ! عاشق نخواهم شد خیالت تختِ تخت
قهرمانِ قصه‌های عشق بی تکرارِ من !

از سکوتت میتوان فهمید حرفت را ؛ برو
باز هم با اشک چشمم خیس شد اشعار من