آمدی احساس شعرم را فراوان کرده ای کوچه های شهر ِ جانم را چراغان کرده ای در پس ِ هر پنجره یک من ، به رقص آورده ای ! بی تو بودن را از احساسم گریزان کرده ای در حیاط ِخانه ام شور و شَری افکنده ای باغ ِ زرد ِ خاطر ِ دل را ، گل افشان کرده ای مقدمت را قاصدکها ، بارها روبیده اند دل از آنان برده ای ، جانا چه با جان کرده ای ! فرش ِ سرخ ِ دل ، تمنای قدم های تو داشت گام بر آن نِه ، که بنیادش ، تو لرزان کرده ای بال می گیرد خیالم ، از کران تا بیکران تا سپهر ِ آرزویم را ، نمایان کرده ای عکس ِ من در قاب ِ جان گویی نمی گنجد دگر جا به جا پیشانی اش را بوسه باران کرده ای کاشکی این خواب ِ خوش ، پایان نگیرد تا ابد وَهم ِ شیرینی که بر جانم ، تو مهمان کرده ای ...