ما را چه به آزادی ، وقتی قفست دنیاست وقتی سر یک دانه ،گندم همه جا دعواست جهل آمد و کتمان شد فرهنگِ هزاران سال تاریخ نگـاری نو ، در حرف و اگر امّاست تزویر و دروغ از کی ، در مکتب مـا آمد ؟! هر وعدهٔ پوشالی ، هنگام عمل حاشاست یک حضرتِ عبّاسی ، دادند به خوردِ ما فکرش نرسید احمق دمبِ قدقدش پیداست یک دست به جیب ما دست دگرش کیسه از رو نرود طرّار ، هر چند که او رسواست فریــاد بر آوردیم آشــوب حساب آمد وقتی که بخوابد عدل ، حق هم همه جا تنهاست در وادی عشق و خون ، آلاله پریشان شد هم وامق و هم مجنون ،بی لیلی و بی عَذراست میمون به طلا رقصان ! ، بیچاره به قرصی نان او کاخ بغل کرده ! ، این جا به دل صحراست در حسرت یک لبخند صد بار زمین خوردیم از بخت بد ما هم ! ، این موردمان رویاست در بسترِ سختی ها ، غرقیم همه سـاله آبی که زِ سر رد شد ، اندازهٔ یک دریاست یک عمر دویدیم و ، یک لحظه نیاسودیم بیداد از این نکبت این زندگی بی معناست " ای بر پدرت دنیـا ، آهسته چهـا کردی " با دست خودت ما را کشتی و لشَت اینجاست #افسانه_احمدی_پونه