به آدرسی که برایم داده بودند رفتم داخل شفاخانه شدم و از بخش پذیرایی در مورد مصطفی پرسیدم بعد از چند لحظه خودم را داخل اطاق عاجل دیدم مصطفی با صورتی که شناسایی اش سخت بود و بدن زخمی روی بستر شفاخانه خوابیده بود نزدیکش شدم و آرام صدایش زدم چشمانش را باز کرد با دست زخمی اش دستگاهی آکسیجن را از دهن اش دور ساخت و به سختی گفت یلدا به وعده ام وفا کردم پای خودم را از آن موضوع بیرون کردم من ناخواسته داخل آن موضوع شدم به سر تو قسم به سر اولادهای ما قسم یک روپیه که پیدا کردیم حرام نیست من بی گناه هستم آکسیجن اش را دوباره به دهانش گذاشتم و گفتم من بالایت باور دارم فعلاً باید استراحت کنی باید خوب شوی من و اولادهایت برایت نیاز داریم به سختی خودم را کنترول میکردم دیدن مصطفی در آن حالت برایم خیلی سخت بود درست است من اوایل عاشق مصطفی نبودم ولی او را دوست داشتم او مرد زنده گی من بود شوهرم بود بدون او حتا نمیتوانستم زنده گی ام را تصور کنم دوباره آکسیجن اش را دور کرد و گفت یلدا همیشه ترا دوست داشتم تو چطور ؟ هیچ وقت نگفتی دوستم داری دستم را روی صورت زخمی اش کشیدم و به گوشه ای پاره شده ای لبش رساندم و گفتم من هم دوستت دارم مرد من خیلی دوستت دارم مصطفى لبخندی کم جانی زد و گفت حالا میتوانم راحت بمیرم مواظب اولادهای ما باش گفتم اینگونه حرف نزن تو خوب میشوی مصطفی ساکت بود حرفی نمیزد به چشمانش نگاه کردم باورم نمیشد چشمانش بی فروغ شده بودند صدای قلبش ایستاده شده بود با نگرانی از اطاق بیرون شدم و داکترها را صدا زدم داکتری خودش را به من رساند خواستم حرف بزنم صدایم بیرون نمیشد با دستم به اطاق مصطفی اشاره کردم داکتر به طرف اطاق رفت ولی من حرکت کرده نتوانستم چند لحظه همانجا ایستاده بود سرم سنگین شده بود روشنی چشمانم کمتر میشد و بلاخره بی هوش شدم وقتی به هوش آمدم خودم را روی تخت شفاخانه دیدم مادرم پهلویم نشسته بود همه چیز یادم آمد از مادرم پرسیدم مصطفی کجاست ؟ چطور است ؟ مادرم سرش را پایین انداخت و با گوشه ای چادرش اشکهایش را پاک کرد دوباره پرسیدم ولی جوابی نشنیدم با عجله از اطاق بیرون شدم و در تلاش پیدا کردن اطاق مصطفی بودم ولی اطاق او خالی بود همه به سویم نگاه میکردند مثل دیوانه ها از هر کسی سراغی او را میگرفتم تا اینکه مادرم محکمم گرفت....
✍«آرتور اشی» قهرمان افسانه‌ای تنيس ويمبلدون به‌خاطر خون آلوده‌ای که در جريان يک عمل جراحی در سال ۱۹۸۳ دريافت کرد، به بيماری ايدز مبتلا شد و در بستر مرگ افتاد.
او از سراسر دنیا نامه‌هايی از طرفدارانش دريافت کرد. يکی از طرفدارانش نوشته بود: چرا خدا تو را برای چنين بيماری‌ای انتخاب كرد؟
او در جواب گفت: در دنيا ۵۰ميليون کودک بازی تنيس را آغاز می‌کنند. ۵ميليون نفر ياد می‌گيرند که چگونه تنيس بازی کنند. ۵۰۰هزار نفر تنيس را در سطح حرفه‌ای ياد می‌گيرند. ۵۰هزار نفر پا به مسابقات می‌گذارند. ۵۰۰۰ نفر سرشناس می‌شوند. ۵۰ نفر به مسابقات ويمبلدون راه پيدا می‌کنند. چهار نفر به نيمه‌نهايی می‌رسند و دو نفر به فينال.
آن هنگام که جام قهرمانی را روی دستانم گرفته بودم، هرگز نگفتم: خدایا چرا من؟ امروز که از اين بيماری رنج می‌کشم نيز نمی‌گويم: خدایا چرا من؟
مصطفی که تنها مکتب خوانده بود بخاطر اصرار من در یکی از پوهنتون های شخصی درس را شروع کرد ما صاحب دختری زیبای شدیم که مصطفی اسمش را برکه گذاشت برکه دختر چشم عسلی که علاقه ای شدیدی به مصطفی داشت و اگر بگویم بیشتر از من با مصطفی خو گرفته بود دروغ نگفته ام
شش سال میگذشت برکه حالا دختری شش ساله و بی اندازه شوخ شده بود خدا برای من و مصطفی یک پسر هم داد که اسمش را محمد گذاشتیم خاله سارا تمام وقتش را با برکه و محمد سپری میکرد و کاری با من نداشت و با رفت و آمدم با خانواده ای پدری ام مشکلی نداشت دنیا یک بوتیک لباس باز کرده بود و کار و بارش خوب بود ترینا کارهای صحرا را هم جور کرده بود و صحرا را پیش خود خواسته بود عیسی هم بخاطر تمام کردن درسهایش به ترکیه رفته بود و از آنجا غیر قانونی به آلمان مهاجرت کرد روزها میگذشت و من هم سرگرم زنده گی خودم بودم که یکروز خاله سارا جان به حق سپرد و با رفتن او دوباره زنده گی روی سخت اش را برای ما نشان داد مصطفی دوباره مثل گذشته تا ناوقتهای شب بیرون میبود و خیلی مشکوک معلوم میشد چند باری برایش شکایت کردم ولی گوش نکرد چند ماهی به همین منوال میگذشت تا اینکه خبر شدم مصطفی کار انتقال مواد مخدر را شروع کرده برایش هشدار دادم ولی او منکر این موضوع شد تا اینکه بلاخره اقرار کرد که ناخواسته داخل این موضوع شده و حالا تلاش دارد که پایش را از این موضوع بیرون کند......... بالای حرفهایش باور نداشتم ولی او به جان اولادهایم قسم خورد و من هم بالایش باور کردم یکروز که برکه مکتب رفته بود و با محمد مصروف بازی بودم صدای زنگ مبایلم بلند شد شمارهای مصطفی بود وقتی جواب دادم خبر بدی را شنیدم به مادرم به تماس شدم و از او خواستم به خانه ام بیاید بعد از آمدن مادرم محمد را تسلیمش کردم و برایش گفتم برکه را هم از مکتب بگیرد و خودم به آدرسی که برایم داده بودند رفتم داخل شفاخانه شدم و از بخش پذیرایی در مورد مصطفی پرسیدم بعد از چند لحظه خودم را داخل اتاق عاجل دیدم...
