تا روشنایی بنویس!

الکساندر پوستل در پاییز فلوبر می‌نویسد:«اندوه چیزی نیست که یک‌شبه بر آدم نازل شود، غم چرا یا نگرانی، اما اندوه نه. اندوه خشت‌به‌خشت در برابر جان آدمی دیوار می‌سازد؛ مثلا یک وقت‌هایی هست که نمی‌دانی برای چه اندوهگینی، هرچقدر هم که فکر می‌کنی دلیلی مشخص نمی‌یابی. در جمعی نشسته‌ای همه سرگرم گفت‌و‌گو، یا در مترو به تاریکی نمایان از پنجره، در فاصلهٔ میان دو ایستگاه، چشم دوختی، وسط اسباب‌کشی، حدفاصل داغ شدن روغن ماهی‌تابه برای ریختن سیب‌زمینی‌ها؛ در همه حال این اندوه با توست. آه اگر می‌توانستی اندوهت را به چیزی بیرونی گره بزنی شاید برایش ماوایی می‌یافتی. با خودت می‌گفتی خب اگر او بود این‌طور نبودم، اگر آن می‌شد این‌حال نبودم...»

@Liszt0maniaa

#مردی_که_خواب_است
#ژرژ_پرک / ناصر نبوی

@abooklover

صدا نه‌تنها همهٔ سطح‌های شهوانی و شگرفی را عرضه می‌دارد که چهره ارائه می‌دهد، بلکه بخشی از ورطه‌ای دست‌نیافتنی است که آدمی را به سرگیجهٔ بوسه‌های بی‌امید دچار می‌کند.

#در_سایه_دوشیزگان_شکوفا
#در_جستجوی_زمان_از_دست_رفته
#مارسل_پروست / مهدی سحابی

@abooklover

چیزی طبیعی‌تر از نابودی آنچه طبیعی نیست وجود ندارد. تمام چیزی که ما انسان‌ها بنا می‌کنیم نوعی ناهنجاری در طبیعت است که او تمایل به جذب و بلعیدنش دارد. ریشه‌هایی که جاده‌ها را می‌شکافند، درختانی که از پنجره‌ها رد می‌شوند و سقف را بلند می‌کنند، حیواناتی که می‌جوند و سوراخ می‌کنند، باکتری‌هایی که می‌پوسانند.

#دود
#خوسه_اوبخرو / آرمان امین

@abooklover

تو تنهایی. یاد می‌گیری مثل مردی تنها راه بروی، تفرج کنی، پرسه بزنی، ببینی بی‌تماشا و تماشا کنی بی‌دیدن. شفافیت و سکون و نبودن را فرا می‌گیری. یاد می‌گیری سایه باشی و آدم‌ها را طوری تماشا کنی که انگار سنگ‌اند. یاد می‌گیری نشسته بمانی، درازکش بمانی، ایستاده بمانی. یاد می‌گیری هر لقمه را بجوی و همان مزهٔ بی‌مزه را در هر ذرهٔ خوراکی که به دهان می‌بری بچشی. یاد می‌گیری تابلوهای در معرض تماشای گالری‌های نقاشی را طوری تماشا کنی که انگار تکه‌ای از دیوار و سقف‌اند و دیوارها و سقف‌ها را طوری که انگار بوم، بوم‌هایی که بی‌خستگی پی می‌گیری رد ده‌ها و هزاران مسیرشان را که همیشه از نو آغاز می‌شوند، هزارتوهایی سنگ‌دل، متنی که هیچ‌کس قادر نیست رمزش را بگشاید، سیماهایی در شرف تجزيه.

#مردی_که_خواب_است
#ژرژ_پرک / ناصر نبوی

@abooklover

هر آدمی زمانی که نمی‌بینیمش نابود می‌شود؛ و دیدار دوباره‌اش آفرینش تازه‌ای، ناهمسان با آنی که پیش از آن بود، یا حتی با همهٔ آن‌های پیشتر است. زیرا حداقل تغییری که بر این آفرینش‌ها حاکم باشد دوگانه است. درحالی‌که از دیداری چشمانی پرتحرک و چهره‌ای بی‌پروا به یادمان مانده است، آنچه بناگزیر در دیدار بعدی شگفت‌زده‌مان می‌کند، یعنی فقط همان به چشممان می‌آید، چهره‌ای تقریباً رنجور، حالتی مهربان و اندیشناک است که در خاطرهٔ پیشین آن‌ها را ندیده گرفته بودیم.

#در_سایه_دوشیزگان_شکوفا
#در_جستجوی_زمان_از_دست_رفته
#مارسل_پروست / مهدی سحابی

@abooklover

عزیز من، به «منم منم» گفتن‌های اخوان که می‌رسد، آدم دلش هزار پاره می‌شود:

«هوا بس ناجوانمردانه سرد است.
آی... دمت گرم و سرت خوش باد!
سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای!

منم من، میهمانِ هر شبت، لولی‌وشِ مغموم
منم من، سنگِ تیپاخوردهٔ رنجور
منم، دشنامِ پستِ آفرینش، نغمهٔ ناجور..»

گویی در آسمان‌ها گفتند: «نفس‌گیرتر از این باید!» پس، شجریان آواز برکشید، علیزاده زخمه بر تار زد، و کلهر کمانه بر کمانچه رساند.
و فلک‌نشینان، آرام گرفتند و گفتند: «سرای ماتم را، ساز و آوازی چنین درخور است.»

#موسیقی_شبانه

باران. بچه. چاقو. رؤیای من. قارچ‌های قرمز بالای کمد. نشان دادنشان به بچه، و بهش گفتن، بخور. باز نکردن چشم‌ها. بلند نشدن. از هم پاشیدنم مثل کلبه. اجازه دادن که رویم را گیاه بگیرد، باران بگیرد، گل‌ولای بگیرد، برگ‌های پژمرده بگیرد، شاخه‌ها و پوسته‌ها، خاکستر، گردوخاکی که روی گوشتم را دلمه ببندد. تکه چوبی خواهم بود که در رطوبت تکه‌تکه می‌شود. فراموشی خواهم بود. حتی این هم نه. هرگز نبوده‌ام. اما، هنوز بی‌میلم. زنی هستم که نه می‌خوابد نه بیدار می‌ماند. صدایی هستم که تلفظ نمی‌شود. ایده‌ای هستم که از ذهن کسی نمی‌گذرد. من زبان خشک، لب‌های خشک، شکم خشکم. تشنه‌ام بدون اینکه دلم بخواهد بنوشم. فقط گاهی می‌دانم که زنده‌ام چون برقی از خشم از وجودم می‌گذرد، خشمی که بلافاصله خاموش می‌شود. همه‌چیز باید تمام شود. بچه هم همین‌طور. انتظارش هم. قارچ‌ها را بردار. بخور. این را بهش گفته‌ام یا این پژواکِ در جمجمهٔ پوسیده را بارها و بارها درون خودم می‌شنوم؟ بخور. بخواب. خودت را فراموش کن. من را فراموش کن.
خواب.
سكوت.
تاریک
كور.
عميق.

#دود
#خوسه_اوبخرو / آرمان امین

@abooklover

#مردی_که_خواب_است
#ژرژ_پرک / ناصر نبوی

@abooklover

یلدای همگی مبارک ♥️

ساند در نامه‌ای به فلوبر می‌نویسد:
من آن‌قدر زیاد رؤیا بافته‌ام و کم‌تر زیسته‌ام، که گاهی تنها سه ساله‌ام، اما روز بعد، اگر خوابی که دیده‌ام محزون باشد و تار، سیصد ساله‌ام. تو این‌طور نیستی؟

@Liszt0maniaa

از آنجا که در برابر آن دختران هنوز دچار دلزدگی عادت نشده بودم، هنوز توانایی دیدنشان را داشتم، یعنی این توانایی که هر بار از بودن در کنارشان سخت شگفت‌زده شوم. بی‌گمان بخشی از این شگفتی از آنجاست که آن‌که در برابر خود می‌بینی چهره‌ای تازه از خویش نشان می‌دهد؛ اما گونه‌گونی‌های هرکس و خطوط چهره و اندامش چنان بیشمار است، و همین که از او دور شدی چنان اندک چیزی از آن خطوط در تصویر ساده‌ای باقی می‌ماند که حافظه خودسرانه از او برگزیده است -چه حافظه این یا آن ویژگی را که به چشم تو آمده می‌گزیند، از بقیه جدا می‌کند، آن را بزرگ می‌کند، از زنی که به نظرت بلندبالا می‌آید «اتود»ی می‌کشد که زنی بیش از اندازه بلند را نشان می‌دهد، یا از زنی سرخ و سفید و موطلایی یک «هارمونی در صورتی و طلایی» می‌سازد-، که هنگامی‌که آن زن دوباره در کنار توست همهٔ ویژگی‌های دیگری که فراموش کرده بودی، و با آن یکی در توازن است، با انبوه آشفتهٔ خود به تو هجوم می‌آورد، از بلندی قد می‌کاهد، سرخ و سفیدی چهره را محو می‌کند، و به‌جای آنچه تنها همان را در آن چهره می‌جستی ویژگی‌های دیگری می‌نشاند که به یاد می‌آوری در نخستین بار هم دیده بودی، و نمی‌فهمی که چرا هیچ انتظار دوباره دیدنشان را نداشتی. طاووسی را به‌خاطر می‌آوردی و به‌سویش می‌رفتی، و سهره‌ای می‌بینی. اما تنها همین شگفت‌زدگیِ چاره‌ناپذیر در کار نیست؛ در کنار آن یکی دیگر نیز هست که نه از تفاوت سادگی خاطره و پیچیدگی واقعیت، که از ناهمسانی آدمی که آخرین بار دیده بودی با کسی می‌آید که امروز از زاویهٔ دیگری بر تو نمایان می‌شود و چهرهٔ تازه‌ای از خود نشان می‌دهد. چهرهٔ آدم به‌راستی همانند چهرهٔ خدا در یکی از اساطیر شرقی، مجموعه‌ای از بسیار چهره‌های برهم‌افتاده در سطح‌های گوناگون است که هیچگاه همه باهم دیده نمی‌شوند.

#در_سایه_دوشیزگان_شکوفا
#در_جستجوی_زمان_از_دست_رفته
#مارسل_پروست / مهدی سحابی

@abooklover

چیزی بوی حیوان می‌دهد، بوی عرق مانده، بوی پوست سگ آب‌کشیده. نه که بخواهم بمیرم، فقط بی‌تفاوتم.
شب به شب می‌پیوندد و زمان انگار سپری نمی‌شود. متوقف شده. تمام افکار یکسان‌اند. و این احساس رخوت، این رهاشدگی كامل، منم. مردابی هستم از آب‌های گل‌آلود در دل یک جنگل. یک برگ بلوط در حال پوسیدن توی گل‌ولای. گل‌ولایم. لاشهٔ یک آهویم. کرمی‌ام که در گوشت فاسد آرام می‌گیرد.

#دود
#خوسه_اوبخرو / آرمان امین

@abooklover

قطعه‌های ناامیدی: میله‌های بی‌پرچم



«دوستت دارم» در واقع معادل پوشیده‌ای برای «سهم بزرگی از آینده‌ام را با تو می‌بینم» است. دوست داشتن دیگری است که اصلاً آینده را برای من ممکن می‌کند. بی‌دوست داشتن او آینده تاریکی محض است. برای همین وقتی کسی ترکمان می‌کند، بیشتر از خاطره‌ها امیدهای محوشده‌اند که رنجمان می‌دهند.

▪️
فروپاشیدن امید؟ یا فروریختن؟
فرق «فرو ریختن» با «فرو پاشیدن»، فرقِ جهتِ سقوط اجزاست وقتی از بدنه‌ی یک سازه جدا می‌شوند. می‌افتند یا پرتاب می‌شوند؟
اولی نتیجه‌ی خستگی سازه‌ست. سازه‌ی کلافه: اجزاش می‌ریزند ــ بی‌حوصله. دومی نتیجه‌ی خشونتِ سازه‌ست: می‌ترکد و می‌پاشد به اطراف- نتیجه‌ی نیرویی اضافه، نه بی‌نیرویی.
‏فیلیپ راث توی مصاحبه‌ای از میلان کوندرا می‌پرسید «به نظرت جهان به‌زودی از هم می‌پاشد؟» کوندرا جواب می‌داد «تا منظورت از "به‌زودی" چی باشد.» نمی‌پرسید منظورت از انهدام و از هم پاشیدن چی است. خودش بلد بوده ـــ می‌دانسته جهان همین حالاش هم از هم پاشیده است. به زودی یعنی کِی؟
نه فروریختن، نه فروپاشیدن. شکستن.
‏شکستنِ یک پیوند، «برگشتن» به‌صورتی از بی‌پناهی است: من پیش از تو تنها/بی‌پناه بودم‌ـــ «دوباره» همان‌طور خواهم بود؛ نه چیزی جدید، که تکرار چیزی قدیمی.
جنتی‌عطایی/داریوش در «جشن دلتنگی» درباره‌ی همین رجعت حرف می‌زنند. رفتنِ تو به اندازه‌ی برگشتنِ اجباری من به خودم ترسناک نیست.

▪️
برگشتن؟ نه، برگرداندن.
‏از یک «رابطه» چیزهایی جا می‌مانند و موظف‌اند بعدها دائماً گوش‌زد کنند «یک پیوند هیچ‌وقت قطع نمی‌شود.»
رابطه یک خط نیست که بریده شود و تمام. رابطه یک ریخت‌وپاش است؛ یک مین‌گذاری شلخته توسط سربازهایی فراموش‌کار که بعداً خودشان روی این مین‌ها راه خواهند رفت؛ و به یاد خواهند آورد.

▪️
کافکا- نامه به میلنا: ‏«نمی‌توانستم از تخت بیرون بیایم. نه از آن‌ رو که خسته بودم. بلکه چون سنگین بودم– باز هم همان کلمه، این تنها کلمه‌ای‌ست که مناسب حالم است. درکش می‌کنی؟ این سنگینی چون سنگینی کشتی بی‌سکانی‌ست که به امواج می‌گوید: برای خودم بیش از حد سنگین و برای شما بسیار سبکم.»

▪️

‏فرار از رنجِ فراموشی مثل این است که شروع کنی به دویدن تا از پاهات فرار کنی.

▪️

ریچارد براتیگان:
“One day Time will die, and Love will bury it.”
«یک روز زمان می‌میرد، و عشق دفنش می‌کند.»

▪️

‏سنگ‌ریزه‌ای می‌افتد. جلوی نگاه منتظرم قل می‌خورد. می‌رود پایین. اتفاقی نمی‌افتد. پایین‌تر می‌ایستد و بهمنی از سنگ نمی‌شود. تمام سنگ‌ریزه‌های تمام کوه‌ها همین‌طوری یک‌جا ایستاده‌اند؛ با «بهمنی از سنگ» نشدن. کوه پر از سنگ‌ریزه‌های ناامید است که یک‌کم پایین‌تر متوقف شده‌اند.

▪️

گذشته بعداً می‌آید.

چندان نزیسته‌ای و با این حال همه‌چیز گفته شده و سر آمده. بیست و پنج سال بیشتر نداری، اما مسیر زندگی‌ات به‌تمامی مشخص است. نقش‌ها آماده‌اند و برچسب‌ها: از لگن عنفوان کودکی تا ویلچر روزگار پیری، همهٔ نشستگاه‌ها اینجایند و نوبت خود را انتظار می‌کشند. حکایت زندگی‌ات چنان پر و پیمان بازگو شده که خشونت‌بارترین عصیانِ ممکن خم به ابروی کسی نمی‌آورد. به‌عبث پایین خواهی پرید به خیابان و سراسیمه مردم را کنار خواهی زد، سرت زباله‌پوش خواهد شد، پابرهنه راه خواهی رفت، اعلامیه‌هایی منتشر خواهی کرد، سر راه یک غاصب را خواهی گرفت و گلوله‌هایی شلیک خواهی کرد، همه بی‌فایده: تختت در خوابگاه تیمارستان از حالا آماده است و قاشق‌چنگالت روی میز شاعران نفرین‌شده جا خوش کرده. زورق مست، معجزهٔ مسکین: حَرارْ جاذبه‌ای است اجنبی، سفری که تدارک شده. همه‌چیز پیش‌بینی شده، همه‌چیز با ریزترین جزئیات آماده شده: جهش‌های دور و دراز دل، آیرونی سرد، پارگی، کمال، اگزوتیسم، ماجرای بزرگ و یأس. روحت را به شیطان نخواهی فروخت، صندل به پا خودت را به درون آتشفشان اتنا نخواهی افکند، هفتمین شگفتی جهان را ویران نخواهی کرد. همه‌چیز آماده است تا بمیری: گلوله‌ای که تو را با خود خواهد برد مدت‌هاست که قالب‌ریزی شده، از حالا مشخص است که کدام زنانِ گریه‌کن در پی تابوتت روانه خواهند شد.

#مردی_که_خواب_است
#ژرژ_پرک / ناصر نبوی

@abooklover

سپیده‌دم جوانی که چهره‌های دختران هنوز از آن آتش‌گون بود، و من با همهٔ جوانی دیگر از آن بیرون شده بودم، همه‌چیز را در برابرشان روشن می‌کرد، و چون رنگ‌های سیال برخی نقاشان بامداد رنسانس، بی‌اهمیت‌ترین چیزهای زندگی‌شان را بر زمینه‌ای طلایی برجسته می‌نمایانید. چهره‌های بیشترشان هنوز در آن سرخی آشفتهٔ صبحگاهان گم بود و خطوط راستینشان هنوز دیده نمی‌شد. تنها رنگ دل‌انگیزی می‌دیدی که از ورایش، آنچه باید چند سال دیگر رخساری می‌شد هنوز به چشم نمی‌آمد. صورت امروزی‌شان هیچ ثابت نشده بود و می‌توانست تنها شباهتی گذرا با عضوی درگذشته از خانواده باشد که طبیعت بدین‌گونه به تعارف از او یادی می‌کرد. چنان زود فرا می‌رسد زمانی که دیگر هیچ انتظاری به دل نمی‌ماند، زمانی که تن در سکونی ماندگار می‌شود که دیگر از آن هیچ‌چیز ناشناخته برنمی‌آید، و هیچ امیدیت نمی‌ماند هنگامی که به گرد چهره‌هایی هنوز جوان، چنان که بر درختانی که در دل تابستان برگ‌هایشان بخُشکد، موهایی ریزان یا سفید می‌بینی -چنان کوتاه است این بامداد درخشان که دیگر نمی‌خواهی جز دختران بسیار جوان را دوست بداری که پوستشان چون خمیری بی‌همتا هنوز در ورآمدن است. دخترانی که چیزی جز سیلان مادهٔ کش‌یابی نیستند که لحظه به لحظه دست احساس گذرایی که بر آنان چیره است با آن بازی می‌کند. گویی هرکدامشان، به تناوب، پیکره‌ای‌اند از شادمانی، از جدیت جوانی، ناز، شگفت‌زدگی، که احساسی بی‌ریا و بی‌پرده، کامل، اما گذرا آن‌ها را در قالب می‌ریزد. این انعطاف‌پذیری احترام مهربانانه‌ای را که یک دختر جوان به تو نشان می‌دهد دارای تنوع و جاذبهٔ بسیار می‌کند. شکی نیست که زن نیز باید این‌ها را داشته باشد، و زنی که از تو خوشش نمی‌آید یا نشان نمی‌دهد که می‌آید، در نظرت حالتی یک‌شکل و ملال‌آور می‌یابد. اما این مهربانی‌ها، از سنّی به بعد، دیگر به چهره‌ای که در نبردهای زندگی سخت شده، و برای همیشه حالتی تعصب‌آلود یا خلسه‌آمیز یافته است، به‌نرمی کش و قوس نمی‌دهد. چهره‌ای -بر اثر نیروی فرمانبرداری پیوسته‌ای که زن را رام شوهر می‌کند- نه‌دیگر از آن زنی که چهرهٔ سربازی می‌نماید؛ یکی دیگر را، از خودگذشتگی‌های هرروزهٔ مادری برای فرزندانش، چهرهٔ قدیسی کرده است؛ صورت یکی دیگر، در پی سالیانِ کشمکش و توفان، صورت پیرگرگی دریایی است که تنها از جامه برمی‌آید که زنی است. و بی‌گمان، عنایتی که تنها یک زن به تو دارد، اگر دوستش داشته باشی، می‌تواند هنوز ساعت‌هایی را که در کنار اویی به زیبایی‌هایی تازه بیاراید. اما برای تو زنی نیست که پیوسته دگرگون شود. شادمانی‌اش در بیرون از چهره‌ای بی‌تغییر باقی می‌ماند. اما نوجوانی دورهٔ پیش از جمود کامل است و از همین‌رو در کنار دختران جوان طراوتی حس می‌کنیم که از تماشای شکل‌هایی پیوسته در دگرگونی برمی‌آید، پیوسته در کشاکشی یادآور بازآفرینی مدام عنصرهای اولیهٔ طبیعت آن‌گونه که در دریا می‌توان دید.

#در_سایه_دوشیزگان_شکوفا
#در_جستجوی_زمان_از_دست_رفته
#مارسل_پروست / مهدی سحابی

@abooklover

فرض من این است که هر موجود زنده‌ای، اگر بهش خو نکرده باشی، یک هیولاست. مگر چشم و دندان و دستگاه تولیدمثل داشتن هیولاوار نیست؟

#دود
#خوسه_اوبخرو / آرمان امین

@abooklover

#در_سایه_دوشیزگان_شکوفا
#در_جستجوی_زمان_از_دست_رفته
#مارسل_پروست / مهدی سحابی

@abooklover

نه اینکه از آدم‌ها بیزار باشی؛ چرا از آن‌ها بیزار باشی؟ چرا از خودت بیزار باشی؟ فقط کاش انتساب به نوع بشر با این قشقرقِ تحمل‌ناپذیر همراه نبود، فقط کاش این چند گامِ ناچیزِ درنوردیده در مُلکِ حیوانی به بهای چنین سوءهاضمهٔ مزمنی در کلمات و برنامه‌ها و عزیمت‌های عظیم تمام نمی‌شد! اما این انتساب زیادی گران تمام شده برای شستِ دو دست، برای کارِ مداومِ سرپا، برای گردشِ ناقصِ سر روی شانه‌ها: این دیگ، این کوره، این گریل که نامش زندگی است، این میلیاردها اعلان و تحریک و اخطار و شور و نومیدی، این حمامِ الزامات که تمامی ندارد، این ماشین ابدی توليد و سایش و بلع و غلبه بر دامچاله‌ها و شروع مجدد و بی‌وقفه، این وحشت شیرین که می‌خواهد برای هر روز و هر ساعتِ هستیِ بی‌مقدارت تعیین تکلیف کند!

#مردی_که_خواب_است
#ژرژ_پرک / ناصر نبوی

@abooklover