هر آدمی زمانی که نمی‌بینیمش نابود می‌شود؛ و دیدار دوباره‌اش آفرینش تازه‌ای، ناهمسان با آنی که پیش از آن بود، یا حتی با همهٔ آن‌های پیشتر است. زیرا حداقل تغییری که بر این آفرینش‌ها حاکم باشد دوگانه است. درحالی‌که از دیداری چشمانی پرتحرک و چهره‌ای بی‌پروا به یادمان مانده است، آنچه بناگزیر در دیدار بعدی شگفت‌زده‌مان می‌کند، یعنی فقط همان به چشممان می‌آید، چهره‌ای تقریباً رنجور، حالتی مهربان و اندیشناک است که در خاطرهٔ پیشین آن‌ها را ندیده گرفته بودیم. #در_سایه_دوشیزگان_شکوفا #در_جستجوی_زمان_از_دست_رفته #مارسل_پروست / مهدی سحابی @abooklover