Pazudharma

حلقه های پنهان و پیدای #حقوق_بشر-#حقوق_محیط_زیست-#حقوق_حیوانات در #قرق_های_اختصاصی(بخش اول)

به نظر می رسد کل فرآیند قرق های اختصاصی در این جمله خلاصه شده است: تکثیر کن- شکار کن- دوباره تکثیر کن! تا در نهایت, اين انسان باشد كه #عطشِ سیری ناپذیر خود برای سلطهبر #طبیعت را با چکاندن ماشه سیراب نماید.
آلدو لئوپولد می گوید: «چیزی درست است که به حفاظت از یکپارچگی، پایداری و زیبایی زیستی متمایل باشد و چیزی نادرست است که به غیر از این تمایل داشته باشد.» غنای زیستی در یکزیست بوم، با تعداد و تنوع گونه های آن مشخص می شود.
استدلالی که در برابر نقدهای مربوط به قرق های اختصاصی بیان می شود این است که «هرگز دلسوزانه نبوده اند و بیشتر به شایعه سازی گرایش داشته اند تا به شکل گیری یک نظام درست وصحیح در حیات وحش.»
برای طرح بحث در این جا از مثال #مهریز_یزد استفاده می کنیم که طی آن جمعیت کَل و بز در منطقه از ٢٠٠ راس به پنج برابر طی پنج سال رسید. گفته می شود که گروه زیادی از#شکارچیان بومی سلاح های شکاری خود را زمین گذاشتند و تخلف نکردند. جوانان هم جذب شدند و در قالب قرقبان فعالیت کردند.
طبق فرآیند قرق های اختصاصی، پنج برابر شدن جمعیت کَل و بز به دلیل «بهره برداری» از آنها و به احتمال قوی محصولات آنها بوده است. آیا پنج برابر شدن ظرفیت یک گونه در منطقه باتوجه به ظرفیت پذیرش منطقه و ارتباط این گونه با سایر ارکان #زیست_بوم نيز انجام شده است یا فقط با این هدف تکثیر یافتند که شکار شوند؟ آیا نمی توان اینگونه استدلال کرد که قرق هایاختصاصی قبل از آن که به حقوق محیط زیست، حقوق حیوانات و حقوق بشر توجه داشته باشند یک سره تابعِ میل سیری ناپذیر شکار در انسان هایی شده اند که در نتیجه یادگیری اکتسابی ازپدران و پدربزرگان خود آن را به مثابه شغل می دانند و به آن دلیل که تاکنون ابزارهای قانونی و آگاه سازی توان مقابله با آنها و مهار حس انتقام جویی از طبیعت را نتوانستند مهار کنند، از خلقِقرق های اختصاصی استفاده می کنند تا به بهانه های #اشتغال_زایی و #حفاظت_از_حیات_وحش و #طبیعت خلاءهای موجود را برطرف کنند؟
فرضیه بازگرداندن طبیعت به دوران ماقبل بشر، فرضیه ای محال به نظر می رسد ولی آیا نمی توان شیوه های بدوی و بربریت حاکم بر روح انسان امروز را بدون قربانی کردن طبیعت وحیوان و حتی انسان چاره جویی کرد؟
قرق های اختصاصی در یک مقایسه کلی کارکردی شبیه دامداری ها دارند زیرا در هر دو:
▪️حیواناتی پرورش یافته و تکثیر می یابند.
▪️حیوانات به شیوه های گوناگون و آگاهانه کشته می شوند
▪️محصولات آنها مورد استفاده ی انسان قرار می گیرند.
▪️اشتغال زایی ایجاد می کنند.
▪️برای برآوردن آن دسته از نیازهای روحی و جسمی انسان به فعالیت مشغولند که می تواند به شیوه های دیگر پاسخ داده شوند.
▪️هر دو به ضرر #محیط_زیست(گرمایش زمین)، حیوان و انسان است.
اتکای محض به موفقیت آمیز بودن قرق های اختصاصی در سطوح ملی و بین المللی، حفاظت اخلاقی از گونه ها و زیستگاه آنها را تضمین نمی کند. البته اگر به «احساسات گرایی» متهم نشویمباید اشاره کنیم که #شکار به عنوان رفتاری که در طول تاریخ بشر و قبل از آغاز #عصر_خرد برای بقای بشر استفاده می شده، اکنون با جلوه ای اخلاق مدار به «ورزش» تبدیل شده است! «ورزشی» که در دنیای #مدرن امروز، زنان را به جای گذراندن اوقات در خانه و کنار فرزندان به جنگل و بیشه و بین درختان کشانده است! کودکان این مادران و پدرانِ شکارچی می خواهندهمان کاری را انجام بدهند که والدین آنها با اشتیاق بسیار انجام می دهند و عکس های یادگاری می گیرند. تقسیم شکارچیان به قانونی و غیرقانونی نوعی خودفریبی در صرف فعل است زیراکشتن باعث حفاظت نمی شود، همان گونه که #جنگ باعث #صلح نمی شود. آن سوتر، تاکید بر اشتغال زایی که همبستگی معناداری با #نرخ_بیکاریِ آشکار و پنهان و #مهاجرت روستاييانجامعه دارد، می تواند با بررسی ظرفیت های متنوع بومی و آسیب شناسی مشکلات هرمنطقه ریشه یابی و حل شود و نه از طریق نادیده گرفتن حقوق محیط زیست و حقوق حیواناتی که زندههستند و درد جسمی و رنج روحی را می فهمند و بقای انسانِ امروز قبل از آن که به سیاست و فرهنگ و اقتصاد بستگی داشته باشد، در گرو بقای آنهاست.
https://t.center/pazudharma