روزچین | شیما‌نهضت

بی‌عنوان

خاستم برای زندگی‌ام برنامه‌ریزی کنم.
اما چرا برای گذراندن جایی که بی‌برنامه واردش شدم و بی‌برنامه خارج خاهم شد، برنامه بریزم؟

#روزچین

@shimanehzat

روزِ سگ‌ْمصبی
 

امروز از آن روزهای «سگ‌مصبی» بود. نمی‌دانم این واژه تا چه حد درست باشد. گوگلش کردم. چیز زیادی دستم را نگرفت. پس همانطور که به یاد داشتم، نوشتم.
 

برگردیم به روزمان. خیلی خوب و راحت بیدار شدم. طبق معمول هر روز، نوشتن صفحات صبحگاهی توی بالکن. برنامه‌ی روزم را در ورقی کوچک چسباندم تهشان.
اولین برنامه، پیاده‌روی. 
امان از مبایل که هم آدم را گمراه می‌کند هم جریان روزش را. 
 

تا حالا شده روزتان را با فکر فرار از همه چیز آغاز کنید؟

بعد از پرسه زدن در مبایل، روزم آنطور که در ورق کوچک نوشته بودم پیش نرفت. همش در این فکر بودم که اگر همان روزِ متولد شدنم سقف بیمارستان خراب می‌شد، دیگر مجبور نبودم با سرنوشت سرو کله بزنم.
چه اوضاع خوبی می‌شد. مثلن از این بغل به آن بغلِ حوری، پریِ بهشتی بودم. یا سر سفره‌‌ی رنگین با فرشته‌ها و انسان‌های خاص خدا آبگوشت می‌زدیم با پیاز. شایدم با خودش. شنیدم آدم‌ها با همان سنی که می‌میرند در دنیایی دیگر محشور می‌شوند. پس همیشه آنجا نوزاد بودم و مورد توجه مادرهای فراوان. 
 

اما فعلن که هیچ سقفی خراب نشده و تا پنجاه سالگی خدا را شکر صحیح و سالم هستم. پس حالا بهتره جل و پلاس قنبرکی را جمع کرده لب ساحل بروم. آنجا می‌توانم در هوای آزاد بنویسم. آنقدر بنویسم تا شاید توجه کسی را جلب کنم. کسی که مثلن نویسنده باشد. بعد بهم بگوید،
«ببینم شما نویسنده‌ای؟ 
بله. 
چه خوب من هم دنبال کسی می‌گردم تا بتواند باهام برای محتوانویسیِ سایتی همکاری کند…»
 آنوقت منِ روبه‌رو شده‌ با چالشی جدید روی حال خرابم آبادی‌ای باشکوه می‌ساختم.  
 

چند روزیه که هوای اینجا سرد شده. صبح‌ها با پتو می‌‌رم توی بالکن. انگار سرما به صحرا نمی‌آید، یا من انتظار این هوا را ندارم. شاید بتوان حالم را گردن گرد و غبار این منطقه یا ابرهای نازکی که گهگاهی جلوی خورشید قد علم می‌کنند بگذارم. مثلن بگویم اگر هوا آفتابی بود از ترس تیزی نور خورشید زودی از خانه می‌زدم بیرون. آنوقت در مسیر پیاده‌روی فکرهای نابی به سراغم می‌آمد. بعد آنها را تبدیل به یک پروژه‌ی طولانی مدت می‌کردم. و دست از سر سقف پایین نیامده بر می‌داشتم.
 

اما نه رفتم لب ساحل و نه پیاده‌روی زیر ابر و باد. توی خانه خیره به افق نشستم و گذاشتم خیالم و اوقات خوش همانطور دست در دست، دنبال هم باشند. هرچند بهتر هم شد. چون فعلن نه آدم محتوانویسی هستم نه آماده برای پروژه‌های طولانی مدت.
 

توی گشتن‌ در محتواهایی که صفحه‌ی مبایل نشانم می‌داد به *فهیم عطار هم سری زدم. خیلی وقت پیش با پیشنهاد استاد کلانتری پیوستم به کانالش. همیشه خاندن روزهایش را با لبخندی گوشه‌ی لب دنبال می‌کنم. طرز نوشتنش سرِ شوغم می‌آورد. این آدم خیلی خوب می‌نویسد. به درو دیوار زندگی با کلمات ریشخند می‌زند. شاید هم با همین‌ها توانسته تا الان توی غربتی که خودش ازش حرف می‌زند دوام بیاورد. 
 

پس انگشت به کیبورد شدم تا بتوانم کلمات را به سخره بگیرم برای دگرگون کردن صحرا. تق تق نوشتم و تیک تیک پاک کردم. با کلمات گلستانی ترتیب دادم تا لابه‌لای بوی گل‌هایش قدم بزنم و هوای تازه‌ای به روزم بدمم. 
 
......................

گاهی بعضی روزها همانطور سگ‌مصبی باید بماند. به قول ناهید عبدی «آدمیم دیگه». پس بهتره در برنامه‌ی زندگیم جایی برای روزهای سگی هم باز کنم تا اگر پَرشان به پرم خورد، برای رهایی، خودم را به در و دیوار نزنم و قرار را بر فرار ترجیح دهم.

*https://t.center/fahimattar

#روزچین

@shimanehzat

جریان شعر نقاب
#روزگفتار

نقاب

اینجا،
برداشته‌ام نقاب را
لایه‌لایه‌ام،
هسته‌ام،
بی‌نقاب،
بی‌لایه،
بی‌هر آنچه با آشنا هستم.
اینجا،
حرف‌هایم را بی‌پوسته می‌زنم.
ورودت ممنوع،
آشنا،
اینجا،
تنها آشنا خودم هستم.

#روزچین

@shimanehzat

بی‌عنوان | از این بی‌عنوان‌ها در زندگی زیاد داریم، می‌نویسی اما نمی‌دانی کدام قسمتش را باید «عنوان» کنی


امروز با سر درد از خاب بیدار شدم. البته خودم می‌دانم علتش چیست. خوردن بیش از اندازه‌ی کربوهیدرات در روز گذشته.

همیشه بعد از نوشتن صفحات صبحگاهی برنامه‌ی روزم را در یک ورق کوچک چسب‌دار می‌نویسم و در انتهای نوشته‌ها می‌چسبانم.

برنامه‌ی امروز ماندن در خانه و رسیدن به کارهای عقب افتاده بود. می‌خاستم کلی کتاب بخانم و آزادنویسی کنم. اما با سردرد چه می‌توان کرد؟

راهکارهایی تا الان پیش گرفتم. پیاده روی. رفتنِ لب ساحل. اما افاقه‌ای نداشت. حتا سر دردم با دیدن توریستهایی که لب دریا ریلکس کرده بودند بیشتر هم شد. چرا مردم سرزمین من نباید انقدر راحت و فارق از روزگار و آینده زندگی کنند؟

با قیمت فضایی دلار، دیگر اَدویل هم ناتوان شده. خودم را با نوشتن سرگرم کردم تا کمتر به درد فکر کنم. کی گفته حواسپرتی درد را کم می‌کند؟

قبلن وقتی آقای همسر از بالا رفتن دلار پریشان می‌شد. تعجب می‌کردم. بهش می‌گفتم چرا ناراحتی؟ همانطور که بقیه زندگی می‌کنند ما هم زندگی خاهیم کرد.

اما حالا با زدن آنلاین‌شاپ و تبدیل تومن به دلار و ضرری که در این میان با بالا رفتن آن متقبل شدم، تازه فهمیدم زندگی به راحتی‌ای که من در دنیای خانه می‌دیدم نیست.

گاهی فکر می‌کنم توی این سن من را چه به این کارها. دنبال حراجی‌ها بگرد. عکس و فیلم ازشان بذار. کلی آدم‌ها را ترغیب به خرید جنس خوب با کیفیت بالا کن. بعد ناراحت بشی چرا دوست و آشنا درک نمی‌کنند که این خرید به نفعشان است. درسته که من هم این وسط سود می‌برم، اما بیشتر دلم می‌خاهد برندهای خوب را با قیمت‌های مناسب به دست اهلش برسانم.

تقریبن سه هفته است کار را شروع کرده‌ام. باورتان می‌شود شاید ده بار خاستم کلن کانالم را پاک کرده و به منطقه‌ی امن خودم باز گردم.

ولی می‌دانید بیشتر از همه از چی می‌ترسم؟
از اینکه ده سال دیگر به خودم بگویم ببین شیما تو می‌توانستی باری از روی دوش خانواده برداری. یا مثلن بگویم کارت راه میفتاد و اطرافیانت باورت می‌کردند، اگر کمی تحمل می‌کردی.

امروز قرار است در خانه بمانم. بخانم و آزادنویسی کنم. عکس و فیلم از حراجی ها بذارم. اطرافیانم را ترغیب به خرید جنس خوب با قیمت مناسب کنم.
می‌خاهم با دست و پنجه نرم کردن با مشکلاتی بیشتر، با جسارت، دوباره از منطقه‌ی امنم خارج شوم تا ده سال دیگر خودم را سرزنش نکنم. اگر شد که چه بهتر ولی اگر نشد حداقل می‌توانم بگویم من کردم قسمت نبود.

شاید هم بتوانم اسم مطلب را همین بذارم. «انجامش می‌دهم، تا قسمت چه باشد»

#روزچین

@shimanehzat

چطوری به مطلب برسم

#روزگفتار

دیروز شروعی دوباره داشتم

#روزگفتار

شما با ایده‌های دَرْ رفته چه می‌کنید؟


وقتی عنوان به ذهنم رسید یاد جوراب‌های در رفته افتادم. بخصوص توی مهمانی‌ها. تجربه بهم ثابت کرده که همیشه جورابی زاپاس با خودم داشته باشم.

ولی بحث ایده جدی‌تر از این حرفهاست. تا به حال شده ایده‌ای به ذهنتان بیاید، به کلمه هم تبدیلش بکنید اما پردازشش نکنید، و بعد از مدتی که سراغش می‌روید، دیگر نتوانید بازسازی‌اش کنید؟

تا دلتان بخاهد برایم پیش آمده. بعدش می‌دانید چه کار کردم. هیچی. سرزنش خودم. یا سرزنش دست‌اندرکارانی که باعث و بانی فرار ایده شدند.

گاهی آنقدر به سرکوب کردن خودم مشغول می‌شدم که هیچ صدای دَری را نمی‌شنیدم.
صدای دَر؟ منظورم چیست؟
خاهم گفت.

امروز به قسمتی از کتاب رسیدم، گیلبرت داستانی به ذهنش می‌رسد. طرحش را می‌ریزد. به دلیل مسائل خانوادگی و زندگی نمی‌تواند اجرایش کند. دو سال بعد دوباره به سراغش می‌رود. اما بعد از تمام تلاش‌ها دیگر قادر به گسترشش نیست.

بارها جرقه‌ی داستانی در مغزم جوانه کرده. حتا طرحش را هم نوشتم. بعد نمی‌دانم به چه دلیلی کنارش گذاشتم. وقتی دوباره برگشتم، خیلی ساده، تور پاره بود. ایده مثل ماهی قرمز سفره‌ی هفت سین که در بچگی از دستم فرار می‌کرد لیز خورده و رفته. در واقع ایده بود، اما بی روح.

گیلبرت چه کار کرد؟ غصه نخورد. خود را سرزنش نکرد. دنبالش نگشت. می‌دانست که تقصیر ایده نیست. خب مسلم است، ایده صبر ندارد. شاید هم الان در ذهن فرد خلاق دیگری پرسه می‌زند.

*«اگر الهام اجازه دارد غیر منتظره وارد ذهن و زندگی شما شود، پس می‌تواند همان طور غیر منتظره نیز به راه خودش برود.»

باورتان می شود نمی‌دانستم این مشکلات در زندگی نویسندگان بزرگ هم پیش می‌آید. پس این قسمت را با دقت خاندم و با لبخند ادامه دادم.

گیلبرت در کتاب «جادوی بزرگ» راه حل را اینطور عنوان می‌کند: «موضوع دیگری برای کار کردن پیدا کنید… بیشتر از هر چیزی آماده باشید. چشمانتان را باز نگه دارید. گوش کنید. کنجکاوی‌تان را دنبال کنید. سوال مطرح کنید. هر گوشه کناری را بو بکشید. گشاده‌رو بمانید…. نشان دهید که شما آماده و در دسترس هستید.»

حالا متوجه شدید وقتیکه می‌گویم آنقدر در ناراحتی از دست دادن ایده غوطه‌ور بودم که صدای «در» را نشنیدم، منظورم چیست؟

دیگر وقتی جورابم در می‌رود بدون ناراحتی فقط جوراب اضافه را از توی کیفم در می‌آورم. با غصه خوردن فقط گوشهای خودم را گرفته بودم وچشم‌های خودم را بسته بودم.

به قول گیلبرت فقط به خدا اینبار نمی‌گذارم ایده سُر بخورد.

*از کتاب جادوی بزرگ اثر الیزابت گیلبرت

#روزچین

@shimanehzat

دوید تا به سایه برسد
آفتاب زرنگتر بود

#روزچین

چطوری ایده‌ام را گسترش میدم

#روزگفتار
@shimanehzat

*شطرنج‌باز سرزمین خیال

ورق‌ها در هوا می‌پرند
با پایی بسته
به سیم‌پیچِ در هم تنیده

آنها رازدار کلماتند
همان‌هایی که روزی،
با جوهری، به حسی شکل دادند

شطرنج‌باز می‌چیند
مهره‌هایش را
به امید کیش و مات کردن دنیا

یادداشت می‌کند
در دفتری کوچک،
ذره‌ها را

یکی‌یکی با دقت و ظرافت،
اندیشه
جزییات جانمانده

می‌نویسد گذشته را
خلق می‌کند آینده را
می‌‌چیند رویا را

بنویس باز هم بنویس
شطرنج‌باز سرزمین خیال!
تمام آنچه را که می‌دانی.

بعد از آن خاهی دید
دنیا چیده مهره‌ها را
با ظرافت‌تر

و تو چه می‌دانی،
که نه به قصد کیش و مات


*تکه‌ای از شعر «موریانه‌ها و چشمه» از اسماعیل نوری اعلا، که استاد در دوره‌ی شعر گذاشتن.

#روزچین
#شعر

@shimanehzat

عملکرد افکار


به اطرافتان خوب دقت کنید. چه چیزی اطرافتان وجود دارد؟

به غیر از گیاهان و حیوانات، باکتری‌ها و ویروس‌ها به نظرتان چه چیز دیگری می‌تواند آنجا حضور داشته باشد؟

از یک سحر و جادو می‌گوید. از فرایندی که اطرافمان است و هویت اصلیش را با بودن در درونمان بدست می‌آورد.

الیزابت گیلبرت در بخشی از کتاب «جادوی بزرگ» فکرها را از انسان‌ها جدا می‌داند. او می‌گوید افکار نوعی انرژی هستند و همیشه در اطرافمان پرسه می‌زنند تا شریک راغب خود را پیدا کنند.

فکر به سراغمان می‌آید ولی ما به دلیل مسائل روزمره که خودمان را بیش از حد سرگرمشان کردیم او را نمی‌پذیریم. یا اصلن نمی‌بینیم.

و او بعد از چند بار به شانه‌مان زدن و بی‌محلی ما را دیدن. خودش را جمع کرده و به سراغ انسان بعدی می‌رود.

همین الان که من مشغول نوشتن برای کانالم هستم به علت بله گفتن به فکری‌ست که دو سال پیش در آغوشش کشیدم.

فکر به روی کاغذ آوردن داستان‌سازی‌های ذهنم، بی‌مقدمه به مغزم رسید. همان موقع حسی در دلم به قلقلک افتاد، عرق سرد به پیشانیم نشست و موی پشت گردنم سیخ شد.

با یک سرچ در اینترنت فکر هویت پیدا کرد. نمی‌دانم آن فکر به اتفاقات نظم می‌داد یا اتفاقات به فکر. به هر حال همینطور آهسته و پیوسته در مسیر با هم همراه هستیم.

اولین باری که به این مسیر راه پیدا کردید را به خاطر بیاورید. افکار اطرافتان بوده که در آغوش بازتان نشسته.

#روزچین

@shimanehzat

بیدارم یا خاب؟

زنگ ساعت ۷ صبح به صدا درآمد. با سراسیمه خاموشش کردم. سقف آشنا بود. کمد و تختی که رویش خابیده بودم، هم. حتا در و دیوارها. غلت زدم. عرق سردی روی خودم حس ‌کردم.

روی شن‌های سفید با «ه» و «ب» راه می‌رفتیم. بادی ملایم موهای پریشانمان را به حرکت در می‌آورد. ساحلی بود بی‌دریا. آنها بدون اینکه خیس بشوند تن به آب زده بودند. از نشانه‌های دریا رفتن فقط شن بود که به تمام بدنشان چسبیده بود. بدون «ه» همراه با همسرهایمان وارد خانه‌ی ما شدیم. مردها روی مبل پذیرایی ولو شدند. من خاستم دستشویی بروم. «ب» هم آمد. در حال حرف زدن بودیم که چشمم به کف دستشویی افتاد. چشمانم گرد شد. اینجا دستشویی ما نیست.

در و دیوار را نگاه کردم آنها غریبه بودند برایم. با ترس بیرون رفتم. کمدها را باز کردم. لباس‌هایم آنجا بود. لباس‌های همسر هم. سرم تیک‌تاک می‌کرد. نگاهش کردم. عجیب بود ساعت. عقربه‌ها و اعدادش هم. ناآشنا و غیر واقعی. آینه‌ی بزرگ و ناخشایندی سمت راست قرار داشت. همه چیز بزرگتر از حد معمول بود. چرا قبلن متوجه این‌ها نشدم.

«ب» با من هم عقیده بود. به نظر او هم یک جای کار می‌لنگید. به پذیرایی رفتیم. به همسر گفتم. بی‌تفاوت خندید. همسر «ب» هم. هرچند از او انتظاری جز این نیست. من که می‌گویم همه‌ی سیم‌های این دنیایش را قطع کرده.

یک عینک آفتابی غول‌آسا روی میزی در اتاق پیدا کردم. به «ب» نشانش دادم. با من هم نظر بود در عجیب بودن مسائل. اما همسر همچنان بی‌تفاوت می‌خندید. بدون کلام. من پریشان و او بی‌خیال. چرا حرف نمی‌زد. یا می‌زد و من نمی‌شنیدمش. از آن دو دور شدیم. به «ب‌» اعتماد داشتم. پس چرا هروقت پشتم بود حس غریبی در دلم می‌نشست؟

دلهره‌ای عظیم به جانم ‌افتاد.
شاید اشتباه می‌کردم. شاید او اشتباه بود. شاید من اشتباه بودم. دنیای خاب با بیداری از بین می‌رود و دنیای بیداری با خاب.

شاید دنیا را اشتباه آمده بودم. شاید آن دنیا بیداری بود و الان در خاب هستم. کدام شاید درست است؟ کدام دنیا واقعی ست؟

الان بیدارم یا خاب؟

#روزچین
#خاب

@shimanehzat

نامه‌ای به موجودی انتزاعی


تا به حال به حسی نامه نوشتید؟
منظورم حس‌های پنجگانه نیست. بلکه احساسی‌ست که در درونتان قرار دارد. مثل ناراحتی، عشق، غم…

الیزابت گیلبرت به حس ترسش نامه نوشته. این را در کتاب «جادوی بزرگ» می‌گوید. حتا نامه‌اش را هم به طور کامل آورده.

فکرش را بکنید. به حس های درونیمان نامه بنویسیم. و حتا از طرف او به خودمان.

بنظرتان در خِلال کلماتی که یک به یک کنار هم می‌نشینند چه خاهید گفت؟ یا آن حس جوابش را با چه کلماتی بیان خاهد کرد؟

نمی‌دانم از کِی ترسو شدم. احتمالن وقتی شروع به نوشتن کنم، حسم خودش زبان باز می‌کند. و شاید چیزهایی به من بگوید که مجبور شوم بعدش به حس ناراحتی و غم نامه بنویسم.

طاقتش را دارید که دست به قلم شوید؟

#روزچین

@shimanehzat

روزچینی از خاندنو نوشتن

#روزچین

@shimanehzat

#روزچین

@shimanehzat

بنویس و آزادانه بشقابت را به زباله بینداز

جلوی سینک ظرفشویی بشقاب به دست لابه‌لای ابرهای پراکنده سفر می‌کردم. می‌خندیدم . ابرو در هم می‌کشیدم. آنی به خود آمدم. بشقاب در سطل آشغال بود. با تکان سر، ابرها را کنار زدم. خط فکرم را دنبال کردم. اما یادم نمی‌آمد کدامین سناریو مرا به اینجا رساند. چطوری بشقاب به جای جاظرفی در کنار زباله‌ها قنبرک گرفته.

سرانجام پومودورو خریدم. از آمازون. تنظیم کردم برای بیست و پنج دقیقه. می‌خاستم درباره‌ی «شروع» بنویسم. مطلبی که یکبار در پیاده‌روی ذهنم را به خودش درگیر کرد. هنوز نتوانستم کلمات را برای توصیف افکارم کنار هم بچینم. ناهید عبدی می‌گفت، برای نوشتن مطلب یا مقاله‌ای اول به طور کامل و آزادانه آن را روی کاغذ می‌آورد. من هم با قلم و کاغذ آزادترم. وقتی قلم را روی کاغذ می‌گذارم، مطمئن هستم که در مسیر نمی‌توانم کلمه‌ای را پاک کنم، می‌دانم در اشتباه کردن هیچ راه برگشتی جز پاره کردن کاغذ ندارم، پس به آنها فکر نکرده و راحت هر آنچه به قلم می‌آید رهایش می‌کنم.

کیبورد آنقدر آزادم نمی‌گذارد. تایپ ‌می‌کنم. می‌ایستم. می‌خانم. اصلاح می‌کنم. هنگام تایپ کسی را بالای سرم می‌بینم که می‌خاهد همان موقع اشکالاتم را بگیرد.

نوشتن را با قلم آغازیدم:
«آیا می‌دانید که همیشه در نقطه‌ی شروع هستیم…چرا مریم اون حرف رو زد…عجب آبی بود خدایی…یادم باشه برم چایی… وای این چه حرفی بود آخه…اینا چیه دارم می‌نویسم…»

همینطور از درو دیوار نوشتم کلمات گاهی راهشان را تا آخر می‌رفتند و بیشتر اوقات چنان ناگهانی مسیر عوض می‌کردند که خودم هم با تعجب نگاهشان می‌کردم. باز هم مطلب «شروع» را نتوانستم سروسامان دهم. آنقدر آزادانه با کلمات پرسه خاهم زد تا سرانجام نقطه‌ی شروعی برای مطلبم از دلشان در بیاید و با هر کلمه باز شروعی تازه روی کاغذ بنشیند.

پرسه زدن ذهن در هنگام ظرف شستن دردسر سازه. کلی راهکار وجود دارد تا جلوی این پراکندگی گرفته شود. اما برای آزادنویسی بهترین روش است. موقع نوشتنِ آزادانه با هر وسیله‌ای که راحتید به میدان بروید. جلوی سینک ظرفشویی بایستید و بگذارید اینبار ذهنتان بشقاب را به زباله بیندازد.

#روزچین

@shimanehzat

تغییر فاحش بعد از ۵۰ سال

#روزگفتار

@shimanehzat

روزی که کاری جدید آغازیدم

این روزها خیلی سرم شلوغه. نه برای نوشتن و خاندن که دلم حسابی برایشان تنگ شده، بیشتر برای کار جدیدی که شروع کردم. راستی اگر آدم دلش برای یکی تنگ شود یعنی خیلی دوستش دارد؟

می‌خاستم درباره‌ی موضوعی بنویسم. کلی هم برایش آزادنویسی کردم. ولی هنوز آماده نیست. انگار نپخته‌ست. می‌دانید مثل قرمه‌سبزی‌ تازه عروسی ناوارد با آنی که بعد از چند سال آشپزی پخته شود. البته منظورم این نیست که برای نوشتن مطلبم می‌خاهم سال‌ها صبر کنم. ولی هنوز نمی‌دانم چطوری باید آنچه توی سَرمه روی کاغذ بیاورم. موضوعی‌ست که موقع پیاده‌روی روی نورون‌هام نشست. ولکن هم نیست. همش می‌گوید منو بنویس. منو بنویس. خدایی کار سختی را انجام می‌دهیم. تبدیل افکار به کلمه.

بگذارید کمی از کارم بگویم. آنلاین شاپ زدم. توی دوبی از سایت‌های مختلف حراجی‌ها را پیدا کرده بعد هم با عکس توی کانال تلگرامم ثبتشان می‌کنم.

نکته‌‌ی جالبی در بین عکس و کپشن گذاشتن‌ها نظرم را جلب کرد. تجربه‌ی من در نویسندگی خیلی برای این موضوع مفید بود. روانتر می‌نوشتم. زیاد احتیاج به فکر کردن درباره‌ی مطلبی که می‌خاستم بنویسم نداشتم. همینطوری که حرف می‌زنم، نوشتم. نمی‌خاستم مثل آنلاین شاپ‌های دیگر خشک و بی‌روح باشد. وقتی که کانال را برای دوست و آشنا فرستادم همه کلی از کپشن‌هام لذت بردند. می‌گفتند کانالت انگار زنده‌ست. می‌دانید چه چیزی به عکس‌های بی‌روحی که می‌گذاشتم زندگی بخشیده بود؟ فقط کلماتی که زیرشان کنار هم می‌شستند. کلماتی که در توصیف لباس گفته می‌شد. کلماتی که می‌توانستم با آنها حس خودم را از دیدن لباس بگویم.

راستی نکته‌ی دیگری را می‌خاهم اضافه کنم. چند وقت پیش توی وبینار نویسنده‌ساز شنیدم دوستان می‌گفتند چون می‌نویسند حرف زدنشان هم بهتر شده. اما برای من برعکس عمل کرد. راستش من از وقتی وویس می‌گذارم نوشتنم روانتر شده. شما چطور؟

#روزچین
#کارجدید

@shimanehzat