وار- محمود ذکاوت

ظهور یک شاعر در میدان نبرد

تمیم البرغوثی مانند خیلی از برغوثی‌های دیگر اگرچه فلسطینی است اما در مصر به دنیا آمد. او در خانواده‌ای روشنفکر با پدری شاعر و مادری نویسنده بزرگ شد. تمیم دانش آموخته دکترای علوم سیاسی دانشگاه بوستون است. او دانش خود را با ارثیه پدری‌اش آمیخت تا از فلسطین بگوید. چند سالی است که تمیم در میدان نبرد علیه اسرائیل و حامیان آن است. البته قبل از آن هم تمیم چنین بود. او که ابتدا از امکان تحریر فلسطین از نهر تا بحر گفت، اکنون بر این نکته تأکید دارد که آزادی فلسطین شروع شده است. این جنگ رزمنده و رسانه و سلاح کم ندارد، فقط یک شاعر در میدان می‌خواست تا زبانش را مسلح کند و هدف را درست نشانه برود و موقعیت و شرایط جنگ را تبیین کند. تمیم چنین آدمی است.
https://t.center/zakavat

جنگ، جهاد و جامعه
جنگ تخریب است.مرگ،آوارگی , فقر تنها بخشی از عوارض جنگ است.جنگ اما در عین حال می‌تواند حیات بخش هم باشد. وقتی در وضعیتی قرار بگیریم که موجودیت، ما تهدید شود و تنها راه دفع این خطر به دوش کشیدن تفنگ باشد، جنگ مشروع می‌شود و به اخلاقی‌ترین کنش انسانی بدل می‌شود.
رویارویی با غرب و در شکل نظامی با نماینده آن اسرائیل، به این دلیل که با حفظ، بقا و تداوم ما گره خورده،اخلاقی و مشروع است.این مسئله به تازگی وجه دیگری نیز یافته است.حمله‌های اسرائیل به ایرانیان و منافع آن‌ها و عدم پاسخ مشخص و نمایان ایران به آن، داشت شکاف‌های قبلی جامعه ایران را تشدید و کسل‌های جدیدی ایجاد می‌کرد.«وعده صادقِ دو» این ظرفیت خود را خیلی سریع فعال کرد.آن هم در خیابان. خوش‌خیالی است اگر فکر کنیم اکنون ما یک کل منسجم در مقابل خصم‌ هستیم.اما هر چه از دیشب نگاه می کنم آن طعنه‌ها، خنده‌ها و فحش‌های هیستریک به شدت کم شده و عملا جایی در میان ما ندارند. جنگ و جهاد چنین خاصیت و ظرفیتی برای جامعه دارد. جنگ شر است اما گاهی اخلاقی،مشروع و مطلوب می‌شود.


https://t.center/zakavat

بازتاب روز نکبت در مجلس شورای ملی ایران
بخش سوم
برآیند
بحران فلسطین از همان آغاز مورد توجه مردم ایران بود. خاصه از ادیبهشت 1327 و با شروع نخستین جنگ صهیونیست‌ها علیه مسلمانان عرب در فلسطین، مردم حس هم‌سرنوشتی نسبت به آنان داشتند. در این میان برخی از نمایندگان مجلس مانند محمدرضا آشتیانی‌زاده در نطق‌های خود در مجلس بر همراهی و همدلی با فلسطینیان تأکید می‌کردند. با وجود چنین روندی دولت پهلوی با ترک فعلی‌های متعدد و در ادامه بازگذاشتن دست صهیونیست‌ها برای فعالیت در ایران و همراهی نکردن با مسلمانان در این بحران ایفای نقش کرد.

پی‌نوشت‌ها: [1]. صورت مشروح مذاکرت مجلس، جلسه 70، پنجشنبه 30 اردیبهشت 1327.[2]. همان.[3]. صورت مشروح مذاکرت مجلس، جلسه 71، شنبه 1 خردادماه 1327.[4]. خواندنی‌ها، 1 خرداد 1327، ص 1؛ به نقل از روزنامه ایران ما.[5]. همان، 8 خرداد 1327، ص 1؛ نقل از مردان روز.[6]. تهران‌مصور، 7 خرداد 1327، صص 1 و 3.[7]. خواندنی‌ها، 1 خرداد 1327، ص 1.[8]. همان‌جا.[9]. همان‌جا.

بازتاب روز نکبت در مجلس شورای ملی ایران
بخش دوم

محمدرضا آشتیانی‌زاده؛ اولین موضع در قبال بحران فلسطین
محمدرضا آشتیانی‌زاده در نطق خود با پیوند این موضوع با دو دولت استعماری وقت با صراحت تأکید کرد: «دول آمریکا و شوروى بر قلب عالم اسلامى زده‌اند و دولى که این حکومت را به رسمیت شناخته‌اند محمدرضا آشتیانی‌زاده در نطق خود با پیوند این موضوع با دو دولت استعماری وقت با صراحت تأکید کرد: «دول آمریکا و شوروى بر قلب عالم اسلامى زده‌اند و دولى که این حکومت را به رسمیت شناخته‌اند به منزله یک دشنه‌ای است که به قلب عالم اسلامى زده‌اند و تمام مسلمین از این قضیه متنفرند»به منزله یک دشنه‌ای است که به قلب عالم اسلامى زده‌اند و تمام مسلمین از این قضیه متنفرند».[1]

آشتیانی‌زاده در ادامه نسبت به سانسور سخنانش در مجلس و این مسئله در ایران گله و حتی تأکید کرد که شکایت می‌کند.[2] به دلیل نفوذ قدرت‌های خارجی در ایران و سلطه دربار بر مجلس هرگونه روایت مخالفی به شدت سانسور و سرکوب می‌شد. در این مسئله نیز آشتیانی‌زاده رنجش خود را از سانسور مواضع‌اش اعلام کرد. قدرت درصدد بود مسئله فلسطین چنان‌که باید در ایران مطرح نشود و بخشی از نمایندگان از این بابت نگران بودند. آشتیانی‌زاده نسبت به عدم درج اظهاراتش درباره فلسطین در صورت مذاکرات مجلس معترض بود. بنابراین در جلسه‌ای دیگر که چند روز بعد برگزار شد، اظهار کرد: «بنده معتقدم که نمایندگان مجلس شورای ملی نمایندگان ملت اسلام هستند و ملت ایران هم مسلمان است و البته احساسات ملت ایران بایستی در پشت این تریبون همیشه متظاهر باشد».[3] این موضع تنها وجه ضد سلطه‌گرانه آشتیانی‌زاده را نشان نمی‌دهد، بلکه بر دغدغه‌های امتی او نیز صحه می‌گذارد. او از منظر هویت اسلامی و ملی توأمان به بحران فلسطین نظر داشت. مسئله فلسطین و هویت اسلامی را از همان سال‌ها می‌توان در نطق‌های نمایندگانی همچون او ردیابی کرد.
بدنه اجتماعی فعال
البته باید توجه کرد که موضع این نماینده را باید در ارتباط با یک جریان اجتماعی ایجادشده در ایران علیه سلطه خارجی و صهیونیسم در نظر گرفت. به عبارت دیگر در حوزه‌های عمومی نیز اتفاقاتی رخ می‌داد که این نمایندگان را برای بروز دغدغه‌های ملی و اسلامی خود تشویق می‌کرد. در همان روزها نشریه «خواندنی‌ها» و روزنامه «ایران ما» گزارش می‌دهند: عده‌ای از تجار دو سه روز است مشغول فعالیت شدید شده‌اند که داد و ستد با کشور آمریکا را برای هماهنگی و اظهار هم‌دردی با کشورهای عربی تحریم کنند.[4] همچنین در یک اقدام جالب و نادر و البته بی‌سابقه تا آن زمان برای ثبت نام داوطلبان ایرانی جهت اعزام برای جهاد در فلسطین دفتری در منزل آیت‌الله کاشانی افتتاح شد که تا دوازده‌هزار نفر از ایرانیان در آن ثبت نام کردند و از دولت خواستار شدند که با دادن گذرنامه و اسلحه عملا به مسلمین ایرانی استعانت به عمل آید.[5]

ترک فعل دولت و همدلی با اسرائیل
با وجود حساسیت مردم در قبال بحران فلسطین ولی از سوی دولت یک ترک فعل شدید و در ادامه فراموشی نسبت به آن بلکه همدلی با اسرائیل دیده می‌شود. روزنامه «تهران‎مصور» گزارش داد: به عقیده ما دولت در این مورد (بحران فلسطین) غفلت کرده و هیچ نوع مساعدتی با مسلمانان اعلام نکرده است.[6] به غیر این موضوع در ایران دوره پهلوی صهیونیست‌ها با خیال راحت به فعالیت‌های تشکیلاتی اقدام می‌کردند. سازمان تروریستی هاگانا در خرمشهر و آبادان و به طور خاص در هتل کارون اهواز مرکزی دایر کرده بودند و مرتبا آنجا جلسه داشتند و بخش‌نامه و دستورالعمل به شعبات فرعی صادر می‌کردند.[7] در گزارش دیگر تأکید شده که چون دولت ایران با مسلمین خاورمیانه برای جنگ علیه صهیونیستم کمک و همراهی ننموده؛ لذا کمیته رابطین علمای اسلام، که مرکز آن در قاهره است، نامه‌ای توسط یکی از مأموران خود به رئیس دولت نوشت و تقاضای کمک از وی نمود، ولی به نامه یادشده جواب صحیحی هم داده نشد. مأمور هم شخصا علما را ملاقات نمود.[8] حتی نخست‌وزیر وقت شخصا نامه‌ای برای صدور گذرنامه اسمعیل پاکدل، نماینده یکی از سازمان‌های تروریستی یهودی، نوشت.[9]
ادامه دارد
@zakavat

بازتاب روز نکبت در مجلس شورای ملی ایران
بخش اول
مجلس پهلوی
در دوره پهلوی، پارلمان یا مجلس شورای ملی مانند دیگر نهادهای مدرن ایران به شکل خاصی تشکیل شد. مراد مدل و شکل پهلوی آن است. ما می‌توانیم از دولت شبه‌مدرن پهلوی، دانشگاه پهلوی، ارتش پهلوی و به همان نسبت نیز پارلمان و مجلس پهلوی نام ببریم. بعد از تجربه مشروطه در عصر پهلوی اول، مجالس همگی فرمایشی بودند. بعد از اشغال ایران توسط متفقین تا قبل از کودتای 28 مرداد 1332، مجلس (دوره‌های سیزدهم تا هفدهم) از وضعیت و کارکردی متفاوت از قبل و بعد از آن برخوردار بود. البته این به معنای استقلال کامل مجلس نبود. در همین مجالس نیز نمایندگان به شیوه‌های اغلب غیردموکراتیک و غیرمردم‌سالارانه انتخاب می‌شدند؛ به این ترتیب که فهرستی از اشخاص و رجال از سوی دربار تعیین می‌شد و حتما باید نام آنها از صندوق رأی به عنوان پیروز انتخابات بیرون می‌آمد. گواینکه در خیلی از حوزه‌ها اساسا چیزی به اسم انتخابات وجود نداشت و همان فهرست دربار تعیین‌کننده بود. پارلمان ایران در دوره پهلوی چنین بود.

مقاومت در نهادهای قدرت
با وجود تسلط همه‌جانبه قدرت بر نهادهای جامعه در دوره پهلوی، مقاومت همواره علیه آن وجود داشت. حتی در مجلس شورای ملی، که یکی از پایگاه‌های قدرت بود، این مسئله را می‌توان دید. بنابراین تسلط همه‌جانبه قدرت بر نهادهای جامعه به معنای آن نیست که هیچ روایت مخالف یا مقاومت وجود نداشت. اگرچه صدای مقاومت در نهادهای این دوره اندک و ضعیف بود، اما بعضا روایت یا موضعی متفاوت بلکه خلاف روایت قدرت از آن نهاد منعکس می‌شد که بسیار حائز اهمیت است. به عبارت دیگر در نهادهای قدرت حتی داستان‌ها و روایت‌هایی متفاوت از گفتمان قدرت نیز به ظهور می‌رسید. پس تسلط همه‌جانبه قدرت بر حیات اجتماعی به معنای خفه کردن روایت‌های مقاومت در نطفه نیست. جامعه به اشکال مختلف پنهان، نرم و سخت مقاومت خود را بروز می‌داد؛ چه در دوره رضاخانی و چه در دوره محمدرضا این مسئله مشهود بود. حتی در برخی از نهادهای قدرت این مقاومت را می‌توان دید. از جمله عرصه‌های بروز مقاومت نهاد مجلس بود؛ خاصه در دوره قبل از کودتا بودند نمایندگانی که روایتی خلاف روایت مسلط قدرت از خود بروز می‌دادند. از جمله بروز این مقاومت در موضوع مواجهه گروهی از نمایندگان مجلس با مسئله و بحران فلسطین است.

مجلس پانزدهم
مجلس پانزدهم شورای ملی از ۲۵ تیر ۱۳۲۶ تا ۶ مرداد ۱۳۲۸ مستقر بود. در 24 اردیبهشت 1327 که 10 ماه از تشکیل مجلس یادشده گذشته بود، صهیونیست‌ها با اعلام موجودیت رژیم صهیونیستی به کشتار فلسطینیان و آواره کردن جمعیت وسیعی از مردم این سرزمین دست زدند؛ ازهمین‌رو روز یادشده به روز نکبت مشهور شد. واکنش‌ها به این مسئله در ایران بسیار مهم و جالب توجه است؛ به‌ویژه در مجلس شورای ملی واکنش‌هایی به این بحران نشان داده شد. مهم‌ترین مواضع را افرادی مانند محمدرضا آشتیانى‌زاده، سلطان‌العلماء (محمد طباطبائی)، دکتر صادق رضازاده شفق، عباس اسکندری، سیدابوالحسن حائری‌زاده و دکتر جلال عبده گرفتند. در ادامه مطلب که بخش نخست این سلسله یادداشت است، مواضع محمدرضا آشتیانی‌زاده و محمد طباطبائی شرح داده خواهد شد.

ادامه دارد
@zakavat

امروز در روزنامه رسالت، از یهودیان ایران و مسئله فلسطین نوشتم.

http://paper.resalat-news.com/?nid=10332&pid=2&type=0#pagedetails

دوباره سلام

قصه جنگ(به مناسبت سالگرد شهادت شهيد كرامت احساني)
اختلافات طایفه جلیل از خیلی وقت پیش شروع شد. کار به زدوخورد شدید هم کشیده بود. سیاه‌مرد یکی از اولین بچه‌های طایفه بود که پایش به جبهه باز شد. بعد از هر اعزام، وقتی به روستا برمی‌گشت، کلی داستان داشت برای تعریف کردن. داستان های جنگی مثل شاهنامه خوانی محفلی برای شب‌نشینی‌ عشایر بود. اما مشکلی وجود داشت. اختلافات نمی‌گذاشت همه دور هم جمع شوند.
بهار ۶۱ سیاه‌مرد از فتح‌المبین برگشت. این بار اختلافات بیشتر شده بود. برخی از فک و فامیل‌ها به سراغ سیاه‌مرد نیامدند. کرامت از این وضع ناراحت و نگران شد. فردای آن روز رفت سراغ تک تک افرادی که با خانواده سیاه‌مرد اختلاف داشتند. گفت: جنگ است. همین روزها دوباره سیاه‌مرد می‌رود جبهه، بیایید برویم سراغش. اگر الآن نرویم فردا باید زیر تابوتش را بگیریم. با هر شیوه و روشی بود فک و فامیل را آورد خانه سیاه‌مرد.
به دو ماه نکشید که قصه خرمشهر پیش آمد. خیلی از بچه‌های جلیل در آن عملیات حاضر بودند ولی تنها یک خبر بود که همه را شوکه کرد. کرامت شهید شد. پیکر کرامت هیچ وقت برنگشت. اختلافات جلیل هم کم شد اما از بین نرفت. بعد از شهادت کرامت باز بچه‌های جلیل برای رفتن به جبهه به مقر سپاه یاسوج در فلکه استانداری هجوم بردند.
#شهید
#شهید_کرامت_احسانی
#جنگ
#دفاع_مقدس
#خرمشهر
#طایفه_جلیل
@mahmoudzakavat
https://www.instagram.com/p/CAiS54unjq3/?igshid=tn3lj7fmhfs7

برخلاف مشهور در شاهنامه نام آرش حضور دارد اما متفاوت و بسیار کوتاه تر از داستان معروف آن.
این مقالهٔ کتاب شده نشان می دهد چطور تغییر و شاخه و برگ گرفتن یک داستان و یا حذف و نقص آن می تواند یک فرصت فرهنگی باشد به شرطی که روایت را در بستر تاریخی و اجتماعی اش ببینیم و بخوانیم.
در آخر نویسنده نتیجه می گیرد که شخصیت آرش، به رغم تلاش های گوناگونی که برای تغییر یا محو داستانش صورت گرفت، بار دیگر در عصر جدید زنده می شود تا نقش قهرمان ملی را بر عهده گیرد، قهرمانی که بابت فداکاری و جان دادنش در راه هدفی بزرگ تر از خویش همچنان گرامی است.

* هنر ایرانیان صرفا در بازخوانی قهرمان نیست بلکه در تربیت و به ظهور رساندن قهرمان است.
#آرش #ساقی_گازرانی #تاریخ #اسطوره #روایت #شاهنامه #ادبیات #قهرمان

تاریخ یعنی شناخت وضعیت

حکم صادر کردن در مورد هر چیزی بدون فهم درست آن خطا ست. کف داشتن فهم درست یعنی درک و شناخت وضعیت. شناخت وضعیت هم در گرو شناخت میدان است. یعنی بدانیم فلان پدیده در نسبت با دیروز و امروز و فردا چه جایگاهی دارد. همچنین در چه مختصاتی نسبت به عوامل پیرامونی قرار دارد. مثلا وقتی از رشد اقتصادی صحبت می کنیم آن را در نسبت با گذشته می سنجیم. همچنین در این بررسی وضعیت اقتصادی نواحی پیرامونی را در نظر می گیریم حتی از آن بالاتر به مقیاس جهانی نیز توجه داریم. چنین چیزی است که فهم وضعیت را رقم می زند. تکرار می کنم این تازه کف ماجرا شناخت و فهم است.
حالا با چنین الگویی بنگریم به این ماجرای ترور بازی و تحلیل های رفقا.
بنده حساب رسانه ها را از رفقای قلمی جدا می کنم. رسانه حکم خودش را دارد و ایضا هدف و چی و چیزهای خودش. چرا الباقی دوستان هم فکر می کنند امنیت در ایران همچون تونل های جاده یاسوج بابامیدان است.
نگاهی به تاریخ ایران معاصر داشته باشیم. نگاهی به تاریخ انقلاب، ایضا بنگریم ترور بازی در منطقه را، از همه مهمتر ساده اندیشی است که در این معرکه دشمن ایران را صرفا یک سرویس امنیتی دانست. ندیدید واکنش سازمان ملل به رویداد را. آنها هیچ گاه خنثی نبودند. حقیقت آن است در این معرکه امنیتی حتی سازمان های بین المللی نیز بی طرف نیستند چه برسد به دولت ها.
پس رفقا کمی تأمل، در گاه رویداد آنچه شناخت را به محاق می برد تعجیل در صدور حکم است و ایضا عدم شناخت وضعیت. واقعیت آن است که توان امنیتی ایران یک روزه به وجود نیامده و با این رویدادها هم خدشه دار نمی شود.
#تاریخ #ترور #امنیت
https://www.instagram.com/p/CIMGxp8FdsH/?igshid=p3shbw2lcves

تاریخ برای فریاد یا سکوت
استناد به تاریخ برای درستی یک تصمیم از دیرباز بین همگان رواج داشته. البته که بخشی از این امر طبیعی و به گمان من فطری است. ما بارها در مجادلات حتی شخصی‌ خود به گذشته و کمتر به تاریخ استناد کرده‌ایم. فرق است بین گذشته و تاریخ که در فرصتی دیگر عرض خواهم کرد.
این روزها جریان‌های عدالت‌خواه و منتقدان‌شان، از این عرصه به شدت بهره می‌برند. حتی چند شب پیش نصیری و سوزنچی در برنامه زاویه هم، هرچه خواستند کار را حقوقی، اجتماعی و فقهی پیش ببرند، آخرش رسیدند به استدلال و استناد به تاریخ(البته خیلی کم رنگ). در حوزه قدرت و نیروهای مخالف آن نیز هر دو گروه خوشه‌چین عرصۀ تاریخ اند.
چرا تاریخ دست از سر ما بر نمی دارد؟ و اساسا مشکل کار استناد به تاریخ برای توجیه تصمیم کنونی چیست؟

واقعیتی در‌گذشته رخ داده و بخشی از آن توسط عده‌ای موسوم به مورخان به دست ما رسیده و ما متکی به تحلیل آن گزارش‌ها، امروز را با آن گذشته تطبیق می‌دهیم و حکم صادر می کنیم. البته به این هم رضایت داده نمی‌شود و نیت‌خوانی نیز می‌کنیم.

اما گذشته و تاریخ به چه میزان در دورۀ خود مورد استناد بوده‌اند؟ مثلاً در عهد نبوی و دورۀ علوی چقدر از تصمیمات مستند به تاریخ توجیه می‌شدند؟ البته که این هم نیاز به بررسی جدی دارد.

با همه این احوال چرا ما حال خود را به روایتی از گذشته‌ گره می‌زنیم که بخش زیادی از تاریخ آن دوره را در خود ندارد. تصور ما از گذشته متکی به همان روایت‌هایی ست که خیلی از مسائل و زوایا و ابعاد گذشته را به ما نمی‌دهد. اگر معیار تاریخ است‌. ببینیم خود تاریخ چقدر به گذشته استناد کرده. هر گذشته‌ای تاریخ نیست.
@zakavat

✅در این مطلب نگاهی به رویکرد جریان های مختلف در عصر پهلوی به مسئله فلسطین داشته‌ام.
این که چرا و چطور مسئله فلسطین برای جریان‌های چپ، ملی و اسلامی مهم شد.

↙️همه علیه اسرائیل: اشتراک و افتراق جریان‌های مبارز علیه صهیونیسم در دوره پهلوی
http://zakavat.blogfa.com/post/96



@zakavat
@zakavat
@zakavat

قصه جنگ
اختلافات طایفه جلیل ازخیلی وقت پیش شروع شد.کار به زدوخورد شدید هم کشیده بود. سیاه‌مردیکی ازاولین بچه‌های طایفه بودکه پایش به جبهه باز شد.بعداز هر اعزام،وقتی به روستا برمی‌گشت،کلی داستان داشت برای تعریف کردن.داستان های جنگی مثل شاهنامه خوانی محفلی برای شب‌نشینی‌ عشایر بود.اما مشکلی وجود داشت. اختلافات نمی‌گذاشت همه دور هم جمع شوند.
بهار ۶۱سیاه‌مرد ازفتح‌المبین برگشت.این باراختلافات بیشتر شده بود.برخی از فک و فامیل‌ها به سراغ سیاه‌مرد نیامدند.کرامت از این وضع ناراحت و نگران شد. فردای آن روزرفت سراغ تک تک افرادی که باخانواده سیاه‌مرد اختلاف داشتند.گفت:جنگ است. همین روزهادوباره سیاه‌مرد می‌رود جبهه،بیایید برویم سراغش.اگر الآن نرویم فردا باید زیر تابوتش را بگیریم.با هر شیوه و روشی بود فک و فامیل راآورد خانه سیاه‌مرد.
به دو ماه نکشیدکه قصه خرمشهر پیش آمد.خیلی ازبچه‌های جلیل در آن عملیات حاضر بودند ولی تنها یک خبر بود که همه راشوکه کرد.کرامت شهید شد.پیکر کرامت هیچ وقت برنگشت.اختلافات جلیل هم کم شد اما از بین نرفت. بعد از شهادت کرامت باز بچه‌های جلیل برای رفتن به جبهه به مقر سپاه در فلکه استانداری هجوم بردند.

↙️مصدق و بحران فلسطین

در این یاداشت به بخشی از تلاش دکتر مصدق در مواجهه با بحران فلسطین اشاره کردم. بر خلاف مشهور ملی‌گراهای اصیل، فلسطین را یکی از مسائل محوری سیاست خارجه ایران می دانستند.

http://www.iichs.ir/News-8232/%D8%A7%D9%84%DA%AF%D9%88%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%AC%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D9%85%D9%84%DB%8C%E2%80%8C%DA%AF%D8%B1%D8%A7/?id=8232

@zakavat

تاریخ علیه اسرائیل
حالا دیگر یک جریان است. نسلی از تاریخ پژوهان یهودی-اسرائیلی- که علیه تاریخ به روایت اسرائیل قیام کردند. ایلان پاپه و شلومو زند مشهورترین آن‌ها هستند. پاپه به علت آثارش در نقد روایت اسرائیل از اشغال فلسطین تحت فشار بود. او متکی به اسناد بریتانیا و اسرائیل اثبات کرد اشغال فلسطین بر اساس طرح دالت توسط کسانی که بعداً حاکم اسرائیل شدند صورت گرفت. ایلان پاپه از شهر و دانشگاهش در حیفا اخراج شد. وی تأسیس اسرائیل را عامل اصلی فقدان صلح در خاورمیانه و صهیونیسم را خطرناک‌تر از گروه‌های اسلامی جنگ‌طلب می داند. در اقدامی جالب و به گمان من مشکوک وی اینک استاد دانشگاه اگزتر در انگلستان است.
#محمودذکاوت
#تاریخ
#فلسطین
#اسرائیل
#ایلان_پاپه
#صهیونیسم
@zakavat

آدرس کانال وار‌ در پیام رسان

بله
https://ble.ir/zakavatvar
و

ایتا

Eitaa.com/zakavatvar

آدرس کانال وار‌ در پیام رسان

بله
https://ble.ir/zakavatvar
و

ایتا

Eitaa.com/zakavatvar

✅ صبر و استقامت و استمرار

تاریخ‌نگاری داستانی

#ملاقات در فکه
#سعید_علامیان

@zakavat