صفر، فیدل ،کاشیخ علی
این روزها همراه شده است با مصیبت و عزا، ایام واپسین ماه صفر، شهادت و کشته شدن بسیار از دوستانمان در بمب گذاری و سانحه ی قطار، در گذشت فیدل و حالا فوتِ کاشیخ علی. رسانه ها را که رصد می کنم و می خوانم، از همه گفته اند، جز کاشیخ علی، بنابر این در این فرصت به او که خدایش رحمت کند اشاره می کنم. او نماد مردمی است که کمترین جایگاه را در رسانه ها دارند. اما شاید در آسمان ها بیشتر شناخته شده باشند. به واقع کاشیخ علی کیست؟ و چرا در این حال به او می پردازم؟
علی رنجبر مشهور به کاشیخ علی یکی از آن معدود جوان های قدیم دهات ما-«منطقه ی جلیل»- بود که در آستانه 90 سالگی به علت کهولت سن در گذشت. وی پدر
شهید بود.
شهید علی داد رنجبر. کاشیخ علی، نماد دین داری مردمیِ سرشار از سادگی و عاری از هر گونه تکلف و رسمیت است. لقب شیخ به او گویای توجه اش به امور دینی بود. خواندن نماز با لهجه ی لری، تقدم بسم الله در کارهای روزمره، غیبت نکردن و «نشنفتن» و از این دست گزاره های وجه مشخصه های این نوع دین داری است.
شاید فقدان همچین افرادی به چشم نیاید، اما این فقدان بار سنگی بر دوش هویت «طایفه ی جلیل» خواهد گذاشت. بزرگ ترین خدمت کاشیخ علی، تربیت «
شهید» است. هویت انقلابی و دینی این طایفه را امثال او نگه داشته اند. «جنگ» داستان عجیبی دارد. «بدا به حال آنانی که در این قافله نبودند، بدا به حال آنهایی که از کنار این معرکه بزرگ جنگ و شهادت و امتحان عظیم الهی تا به حال ساکت و بی تفاوت و یا انتقاد کننده و پرخاشگر گذشتند. آری دیروز روز امتحان الهی بود که گذشت و فردا، امتحان دیگری است که پیش می آید. آن های که در این چند سالِ مبارزه و جنگ به هر دلیلی از ادای این تکلیف بزرگ طفره رفتند و جودشان و جان و مال و فرزندانشان و دیگران را از آتش حادثه دور کرده اند، مطمئن باشند که از معامله با خدا طفره رفته اند. و خسارت و زیان و ضرر بزرگی کرده اند که حسرت آن را در روز واپسین و در محاسبه حق خواهند کشید.»
ملتی که
شهید دارد، بقا و تداوم دارد، تداوم هویت «جلیل» بلکه «انقلاب اسلامی» مرهون «
شهید» است و کاشیخ علی «
شهید» تربیت کرد.
محمود ذکاوت
#کاشیخ_علی#شهید#طایفه_جلیل@zakavat@zakavat