#وابستگی سالم یا ناسالم؟
#بخش_اول ♦️در کودکی احساس
#تعلق داشتن و
#وابستگی به معنای
#راضی_کردن والدین است و از آنجایی که برای زنده ماندن به آن ها
#وابسته ایم,حتی از کوچکترین نشانه های
#طرد واهمه داریم,پس می آموزیم نیازهایمان را تقلیل دهیم و با آنها هماهنگ کنیم.
♦️در نوجوانی احساس
#تعلق داشتن به معنای تطبیق خودمان با محیط است و هر کاری می کنیم تا از جانب گروه هم سالان مسخره نشویم.
⭕️ولی ممکن است همه ما آنقدر خوش شانس نباشیم که در کودکی تفاوت های فردی و نیاز هایمان توسط والدین مان درک شود.
اگر والدین معلم ها یا هم سن و سالهای ما پذیرای خصوصیات اخلاقی رفتاری و حس ها و طرز فکر ما نباشند ممکن است فکر کنیم حتما مدل ما اشتباه است و اینکه ما مطابق جمع نیستیم به معنای
#نقص ما و باعث
#شرم ماست.
و به خاطر ترس از
#طرد شدن سعی می کنیم همرنگ خواسته های والدین و در کل همرنگ جماعت شویم و رفتارها و حس های خود را طبق آن هماهنگ کنیم.
🔹مثلا کودکی که علاقه زیادی به موسیقی دارد ولی والدینش آن را کاری بیهوده میبیند و موفقیت را صرفا در درس خواندن وکسب نمرات ممتاز میبینند و به توانایی خاص وی توجهی نمیکنند فکر میکند باید این میل و توانایی را در خود سرکوب کند.
🔹و یا وقتی که کودکی در مقابل
#هیجاناتش هم چون
#غم #اضطراب و...پاسخ مناسبی نمیگیرد به این نتیجه میرسد که داشتن چنین حس هایی درست نیست و گفتنش به دیگران مرا تنهاتر میکند.
♦️با ورود به بزرگسالی با اینکه همچون کودکی نیاز مستقیم به تایید والدین و اطرافیان نداریم و به آنها
#وابسته نیستیم ولی هم چنان سعی میکنیم نمونه مورد قبول و موفق اجتماعی از خودمان نشان دهیم و عنوان های به اصطلاح جذابی کسب کنیم مثل شغل مناسب,روابط ایده آل,شخصیت محبوب برون گرا...
در حالی که نمیدانیم آنچه را که دنبال میکنیم چه قدر واقعا خواست درونی ماست.
ادامه دارد
#دکتر_نباهت_نیکسان #روانپزشک_و_رواندرمانگر#مطب_دکتر_سامرند_سلیمی #گروه_روانپزشکی_ویان @vianclinics
