▪️فعالان محیط زیست در ایران، باید بدانند که سیاسی تر کردنِ موضوعاتِ محیط زیستی که
به خودی خود می تواند ماهیتی سیاسی و استراتژیک
به خودش بگیرد، نه تنها سودی
به حالِ محیط زیست ندارد که
به ایجاد شکاف و آلودگی بیشتر و فساد منجر می شود؛ درست مثلِ همان جشن ملی
به نام
#چهارشنبه_سوری که در دهه های اخیر بیشتر شبیه
#جنگ و وندالیسم است تا پیروی از یک آیینِ ملی!
🔺این فعالان باید بدانند که در دنیا هیچ چیزی «مقدس» نیست! نه «کهن بوم و بر»، نه آب و خون و خاک و پرچم، نه لباس و شغل!!! و دعوتِ مردم برای «تقدس انگاری های» بیشتر
به معنایِ زندانی کردنِ آنها در تحجر، جزمیت و توحش است و بس.
▪️بنابراین، اگر می خواهیم یک محیط زیستی واقعی باشیم، بیایید پیش از هر چیز از
#خودشناسی آغاز کنیم: کلاه مان را با خودمان قاضی کنیم که چقدر خوشیفته هستیم؟ چقدر در درون صلح طلب و بی ریا هستیم؟ عیارِ صداقت و روراستی ما چقدر است؟ چقدر از چاپلوسی خوشمان می آید؟ میزانِ وابستگیِ افتخار و غرورمان با شماره اندازِ بالای صفحات تلگرام و اینستاگرام چقدر است؟!
▪️باشد که با این خودشناسی
به زاویه ای که با مادرزمین و طبیعت داریم بیشتر پی ببریم. با فاصله ای که از
#قوانین_طبیعی داریم و این که چقدر مدعی هستیم...
🔹بدانیم که محیط زیستی بودنِ واقعی یعنی
#پایبندی_به_اخلاقیات. یعنی پاسداشتِ هر آن چه اخلاقی است و آگاهی بخشی نسبت
به آن چه اخلاقی نیست.
ترازوی خودشناسی شما روی چه درجه ای از
اخلاقیات می ایستد؟!
فلور خواجوی
بهار 1400
https://t.center/pazudharma
