Pazudharma

« یک #جامعه چگونه آدم ها را به سِمَت های درخورشان سوق می دهد و آنها را سر این سِمَت ها می نشاند. این قضیه دو پرسش اصلی را مطرح می سازد. نخست آن که، جامعه چگونه در افراد «شایسته» میل برعهده گرفتن سمت های درخورشان را القاء می کند؟ دوم این که پس از آن که در سمت های درخورشان قرار می گیرند، جامعه چگونه میل به برآورده ساختن مقضیات این سمت ها را به آنها القاء می کند؟
مسئله انتصابِ اجتماعیِ شایسته به سه دلیل مطرح می شود. نخست آن که، برخی سمت ها از سمت های دیگر خوشایندترند. دوم آن که برخی از سمت ها برای بقای جامعه از سمت های دیگر مهم ترند. سوم این که سمت های گوناگون اجتماعی توانایی ها و استعدادهای متفاوتی را ایجاب می کنند. از نظر دِیویس و مور، سمت هایی که از همه بلندپایه ترند، همان سمت هایی اند که به عهده گرفتن آنها ناخوشایندتر ولی برای بقای جامعه مهم ترند و به بیشترین توانایی و استعداد نیاز دارند. دیویس و مور مطرح مي كنند كه، جامعه برای اطمینان از انتصاب آدم های شایسته در سمت های بلندپایه، باید #پاداش های گوناگونی مانند حیثیت، حقوق بالا و فراغت کافی را برای این افراد در نظر گیرد. اگر آنها چنین پاداش هایی را دریافت ندارند، سمت های بلندپایه نظام بدون متصدی می ماند و جامعه مختل می شود.
اما آیا این دیدگاه باعث ایجاد فاصله طبقاتی بیشتر نمی شود؟ به عبارتی، با دادن پاداش به افرادی که هم اکنون #قدرت، حیثیت و #پول در اختیار دارند موقعیت آنها را تحکیم می کنیم و این در حالی است که یک جامعه می تواند حتی به سمت جامعه ای بدون طبقه حرکت کند. از سوی دیگر، آیا می توان گفت که اهمیت پاکبان ها برای بقای جامعه از مدیران تبلیغاتی کمتر است؟ در حال که پاکبان ها با وجود برخورداری از #دستمزد و #حیثیت اجتماعی کمتر، در واقع اهمیت بیشتری برای جامعه دارند. یک زن پرستار برای جامعه بسیار مهم تر از یک #هنریشه زن سینما است، اما از قدرت، حیثیت و درآمدی بسیار کمتر از او برخوردار است.
آیا آدم های واجد شرایط برای سمت های بلندپایه به راستی کمیاب و کیمیا هستند؟ در واقع، بسیاری از آدم ها با وجود قابلیت، از کسب آموزش های لازم برای دستیابی به سمت های آبرومند محروم اند. بطور کلی، بسیار از آدم ها فرصتی به دست نمی آورند تا نشان دهند که می توانند از عهده سمت های بلندپایه برآیند، حتی اگر به آنها و خدمتشان نیاز مبرمی احساس شود. واقعیت این است آنهایی که عهده دار سمت های بلند پایه اند، در محدود نگهداشتن تعداد بالا نگهداشتن قدرت و درآمدشان، منافع ریشه داری دارند.
نتیجه این که حتمن لازم نیست برای واداشتن مردم به تصدی سمت های بلندپایه قدرت، حیثیت و درآمد به آنها عرضه کنیم. آدم ها را با رضایت از انجام کار و استفاده از فرصت شغلی برای خدمت به دیگران، نیز می توان به تصدی این سمت ها برانگیخت.»
https://t.center/pazudharma