واقعیت موجود این است که حیواناتِ بسیاری در
#طبیعت، در
#محیط_زیست و در
#همسایگی ما به زندگی مشغولند. اینکه از نظر
#تاریخی، انسان چه نقشی در تطور گونه هایی از حیات وحش به سمت حیوانات اهلی داشته موضوع بحث ما نیست زیرا همین هم واقعیتی است که باید پذیرفته شود. تعداد و انواع حیوانات شهری به قدری زیاد و متنوع است که نسخهء حذف آنها از همزیستی با انسان را، از نظر اخلاقی و منطقی، غیرممکن می سازد. بنابراین، اگر حضور این حیوانات، همه آنها، برای گروهی از انسان ها «خوشایند» نیست، این مشکل حیوانات نیست! بلکه مشکل ماست که هنوز نتوانسته ایم «واقعیت» حضور آنها را بپذیریم.
#جامعه، به سهم خودش، می تواند نوع و سرعتِ پذیرش این واقعیت را سخت یا تسهیل نماید.
یادگیری و بکارگیری «شمول پذیری» از همین نقطه شروع می شود: انسان نمی تواند بین حیوانات دیوار بکشد و به جای داوری اخلاقی، «قضاوت ارزشی» را پیشه کند! پیشتر گفتیم همه حیوانات بدلیل «نقشی» که در طبیعت دارند، دارای حق میشوند. یک
#آهوی گرفتار همانقدر مستحق دریافت کمک است که یک
#موش.
کسی که به کمک آهو می شتابد، در صورت مواجهه با موش نیز باید به او یاری رساند- و این یعنی «تجویزیت».
https://telegram.me/Pazudharma
