Pazudharma

‍ 🖋 اعتبار و باورپذیریِ یک خبر!

▪️از سوی مدیرکل حفاظت محیط زیست استان مازندران خبری اعلام شده که به #ممنوعیت_شکار در جنگل های شمال کشور به مدت پنج سال اشاره دارد و، در واقع «قانونی» است که گویا تمدید شده است! در متنِ این خبر به صراحت آمده که برای «حفظ و حراست از گونه های متنوع حیات وحش عرصه های جنگلیِ سه استانِ #گیلان، #مازندران و #گلستان شکار ممنوع است.

❓آیا اگر #شکار در مناطقی غیر از #جنگل باشد، مشمول این قانون نمی شود؟
❓آیا به باورِ مسوولین گونه های متنوع حیات وحش فقط در عرصه های جنگلی زندگی می کنند؟ و/یا آیا #زیستگاه این گونه ها فقط در استان هایِ شمالیِ کشور است؟
❓با توجه به وضعیتِ زیستِ حیواناتِ این سرزمین(که نیازی به توضیح و تشریح ندارد!)، چرا «ممنوعیت شکار» برایِ کلِ کشور تدوین، تصویب و/یا تمدید نشده است؟
❓آیا #پرندگان_مهاجر چون در خارج از «عرصه های جنگلی» هستند و به شیوه هایی غیر از «تیراندازی» هم شکار و صید می شوند، ولو به صورتِ فصلی و دوره ای، مشمول این ممنوعیت نیستند؟
❓...

▪️قوانین، به طور معمول، توسطِ آمرین جامعه تفسیر و اِعمال می شود، به ویژه #آمرین_سیاسی و نه از طریق #آداب_و_رسوم. یکی از مشکلاتِ اساسی در ارتباط با مفاهیمی از این دست این است که «قانون» برای افراد مختلف و در زمان ها و مکان های مختلف، معانی متفاوتی دارد.

▪️همان طور که می بینیم یک خبر کوتاه به خودیِ خود، می تواند شاملِ تعابیر و تفاسیر مختلفی شود و پرسش های بسیاری را در ذهن خواننده به وجود آورد. این حالت برای قوانینی که محتوای آنها شفاف، زلال و مشخص نباشند هم، صدق می کند.

▪️با توجه به این که پیشتر و در زمانِ ریاستِ سابق سازمان حفاظت محیط زیست ممنوعیت شکار برای پنج سال اعلام و سپس، توسط معاون محیط زیست طبیعی ریاست جدید لغو گردید، می توان به رهیافتِ تاریخی(historical school) این قانون نیز پرداخت. مکتبی که بیشتر به دنبال آن است تا به چگونگی شکل گرفتن و پیدایشِ قانون پی ببرد. بنابر نظر طرفداران این مکتب، قانونی که نتواند خود را با معیارهای حقیقی جامعه هماهنگ کند محکوم به شکست است.

▪️اگر یک قانون نتواند بر اساسِ واقعیت هایِ موجودِ همان جامعه شکل بگیرد تا نظامی از هنجارهای یکسان برای نظم بخشیدن به رفتارهای انسان را به وجود آورد نیز محکوم به رعایت نشدن، دور زدن، نادیده گرفتن، تبصره زایی و لغو شدن هایِ پی در پی است!

▪️مبحثِ شکار نه تنها در ایران که در تمام دنیا یکی از پُرچالش ترین، جنجالی ترین و چه بسا خطرناک ترین موضوعاتِ حوزه ی محیط زیست به شمار می رود. مبحثی که مخالفان و موافقانِ زیادی دارد که با سرسختی تمام یا به تکرارِ استدلال های خود برای موجه نشان دادنِ شکار می پردازند و/یا طرحِ رویکردهای جدید برای مردود و ناموثر بودنِ آن در حفاظت از حیات وحش.

▪️«ممنوعیت شکار پنج ساله در جنگل های شمالی کشور» با ابهامات زیادی همراه است که به نظر می رسد نه #مطالبه ای برای شفاف شدن آن وجود داشته باشد و نه #پاسخگویی از سویِ آمرینِ آن(!).

🔹اخلاقیات در حفاظت و مدیریتِ حیوانات چیست؟ کدامند؟ با حمایت و حفاظت از حیوانات، ما به طور دقیق از چه چیزی/کسی حمایت می کنیم؟ در نزدِ انسان، «ارزش» یک حیوان چیست؟ آیا در «استفاده ای» است که او از آنها می برد و می توان از آن به عنوان «ارزش کاربری» یاد کرد؟ آیا انسان با پرداختن به حیوانات در قالبِ حفاظت از آنها ، در واقع به دنبال اولویت دهی به نیازها، رجحان ها و علاقمندی های خودش نیست؟

فلور خواجوی
https://t.center/pazudharma

#قانون سیستمی از هنجارهای یکسان برای نظم بخشیدن به رفتارهای انسانی است. هدف از تثبیت چنین سیستمی برقراری نظارت های اجتماعی است. قوانین توسط آمرین جامعه تفسیر و اعمال می شود به خصوص #آمرین_سیاسی. اگر قانون برای نظم بخشیدن به رفتارهای انسانی ایجاد می شود تا در صورتِ وجود بی نظمی مشمولِ #مجازات و احتمالا بازدارندگی شوند، بنابراین می توان نتیجه گرفت که برخی رفتارهای انسانی زیان آور یا آسیب رسان هستند و از اینرو نیازمندِ به نظم در آوردن می باشند و اگر، در انسان رفتارهایی وجود دارند که می توانند برای خودش و دیگران(چه انسان و چه سایر زیستمندان) خطرناک باشند، پس انسان ظرفیتِ اعمالِ #خشونت را دارد.
چگونه است که #آمرین_سیاسی یک جامعه، کشتنِ آگاهانه ی یک انسان توسط انسانی دیگر را «قتل» می نامند و شدیدترین مجازات ها را در نظر می گیرند ولی، کشته شدنِ آگاهانه ی یک حیوان توسط انسان را مصداقِ فعلِ #قتل تلقی نمی کنند و در مواردی آن را «جایز» نیز می دانند؟! آیا نگرشی که #حکومت و #دولت نسبت به حیوانات دارند تعیین کننده ی رفتار آنها و در نتیجه، قوانینی که وضع (ن)می کنند نیست؟! این وضعیت می تواند اهداف عقلانی انسان را تحقق بخشد؟