دغلکاری نخبگان، کانال اصغر حکمتیار

🔆حقوق متقابل مردم و حاکمان


عَلِيُّ بْنُ اَلْحَسَنِ اَلْمُؤَدِّبُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ وَ أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ اَلْحَسَنِ اَلتَّيْمِيِّ جَمِيعاً عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مِهْرَانَ قَالَ حَدَّثَنِي عَبْدُ اَللَّهِ بْنُ اَلْحَارِثِ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: خَطَبَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ اَلنَّاسَ بِصِفِّينَ ....... فَأَعْظَمُ مِمَّا افْتَرَضَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى مِنْ تِلْكَ الْحُقُوقِ حَقُّ الْوَالِي عَلَى الرَّعِيَّةِ وَ حَقُّ الرَّعِيَّةِ عَلَى الْوَالِي فَرِيضَةٌ فَرَضَهَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِكُلٍّ عَلَى كُلٍّ فَجَعَلَهَا نِظَامَ أُلْفَتِهِمْ وَ عِزّاً لِدِينِهِمْ وَ قِوَاماً لِسُنَنِ الْحَقِّ فِيهِمْ فَلَيْسَتْ تَصْلُحُ الرَّعِيَّةُ إِلَّا بِصَلَاحِ الْوُلَاةِ وَ لَا تَصْلُحُ الْوُلَاةُ إِلَّا بِاسْتِقَامَةِ الرَّعِيَّةِ فَإِذَا أَدَّتِ الرَّعِيَّةُ إِلَى الْوَالِي حَقَّهُ وَ أَدَّى إِلَيْهَا الْوَالِي كَذَلِكَ عَزَّ الْحَقُّ بَيْنَهُمْ فَقَامَتْ مَنَاهِجُ الدِّينِ وَ اعْتَدَلَتْ مَعَالِمُ الْعَدْلِ وَ جَرَتْ عَلَى أَذْلَالِهَا السُّنَنُ فَصَلَحَ بِذَلِكَ الزَّمَانُ وَ طَابَ بِهِ الْعَيْشُ وَ طُمِعَ فِي بَقَاءِ الدَّوْلَةِ وَ يَئِسَتْ مَطَامِعُ الْأَعْدَاءِ وَ إِذَا غَلَبَتِ الرَّعِيَّةُ وَالِيَهُمْ وَ عَلَا الْوَالِي الرَّعِيَّةَ اخْتَلَفَتْ هُنَالِكَ الْكَلِمَةُ وَ ظَهَرَتْ‏ مَطَامِعُ الْجَوْر

📚الكافي (ط - الإسلامية) / جلد 8 / صفحه 354


جابر از امام باقر (عليه السّلام) روايت كرده كه فرمود: امير مؤمنان (عليه السّلام) در صفّين براى مردم خطبه خواند ...... بزرگترين اين حقوق واجب خداوند تبارك و تعالى، حقّ والى و زمامدار است بر رعيت، و حقّ رعيت است بر والى، و اين چيزى است كه خداى عزّ و جلّ براى نفع دو طرف آن را مقرّر ساخته و آن را مايه نظام الفت آنان، و وسيله عزّت دينشان و پايدارى سنّتهاى حق در ميان آنها قرار داده. پس رعيت صلاح نيابد مگر به صلاح يافتن واليان و زمامداران، و واليان نيز صلاح نيابند جز با راستى و درستى رعيت، پس هر گاه رعيت، حقّ والى را به جا آورد و والى حقّ رعيت را پرداخت حقّ در ميان ايشان استوار گردد، و روشهاى ديانت ميان آنها برپا شود، و نشانه‏هاى عدل و داد و سنّتها و روشهاى عدالت جارى شود و در نتيجه، روزگار بهبود يابد و زندگى خوش گردد و اميد به بقا و پايندگى آن دولت باشد و آز دشمنان به نوميدى بدل گردد، در حالى كه اگر رعيت بر والى و زمامدار خود چيرگى يابد و والى بر رعيت ستم ورزد، در اين هنگام اختلاف كلمه پيدا شود و طمعهاى ناحق رخ بنمايد و تبهكارى در دين فزونى گيرد و عمل به مقرّرات كنار نهاده شود و احكام دين تعطيل مى‏شود و امراض روحى رو به فراوانى نهد، و از تعطيل شدن حدود مهمّ، و از باطل بزرگى كه در جامعه بنيان گرفته است هراسى به دل راه ندهند. و در اين هنگام است كه نيكان ذليل شوند و انسانهاى شرور ارجمندى يابند و شهرها به ويرانى كشيده شود و كيفرهاى خداوند عزّ و جلّ بر بنده‏ها گران شود....

#حقوق #حدیث #حکومت_اسلامی #فقه_سیاسی

@Imamiya_identity

میرزاکوچک خان جنگلی

سوال: چرا کوچک جنگلی در جمهوری اسلامی جزو مبارزین مقدس است ولی جعفر پیشه وری نه؟ مگر هردو کمونیست نبوده و تکه ای از ایران را جدا نکردند تا کشور مستقلی اشتراکی درست کنند؟

جواب: باید از آخوندها بپرسید. کوچک خان دو باری کلمه اسلام از دهنش خارج شد و لذا آخوندها او را یک اسلامیست می بینند. اسلامیست ها هم مارکسیست های اسلامی هستند،
به هرحال پانزده متر لجن روی تاریخ واقعی ریخته شده تا تاریخ رسمی شکل گیرد.

اخلاق رعیتی، اخلاق شهروندی

اگر به یک دانشگاهی بگویید اخلاق رعیتی و اخلاق شهروندی را تبیین فرماید فوری یک سخنرانی آماده کلیشه ای راجع به جهل و تاریکی رعیت در مقابل آگاهی و آزادی شهروند تحویلتان می دهد. حرف های کلیشه ای و کیلویی و صد در صد مفت.

اما تشریح کردیم که رعیت ذاتا تساوی گرایانه تر از شهروند و آزادتر است، چرا که از زمان روم «شهروند» هم با محدودیت و هم با مسوولیت همراه بوده و فقط در آن صورت معنای واقعی دارد وگرنه یک تعارف دروغ و‌ واژه اضافی است. پس حالا برسیم به تحلیل واقعی و علمی اخلاق رعیتی و اخلاق شهروندی. تفاوت این دو خیلی واضح از نقش «خود» شروع می شود. رعیت پیروی شاه می کند و خاکی تر از مفهوم شهروند است. ملتی که شاه دارد در حد ابتدایی یک قدم از خودخواهی دور شده است. حتی اگر تاریخ نخوانده بودیم می توان چشم بسته حدس زد که رعیت ها خیلی بهتر با هم راه می آیند تا شهروندان مکرم جمهوری. هرجا که نظام پادشاهی رفته، ملت از هر گوشه ای به هم تاخته اند. مساله تقریبا قطعیت ریاضی گونه دارد: چون مفهوم شهروند تصنعی تر است ، امکان تفرقه خیلی بیشتر است. مانند واژه های تصنعی «برادر» و «رفیق» که ربطی به برادری و رفاقت نداشت و گوشت همدیگر را می خورند. آخرین مورد آن همین سوریه است که سرشار از اختلافات قومی و منطقه ای است، در حالیکه در زمان عثمانی کاری به کار هم نداشتند. در کشور ما هم قدیمی ها می دانند که ملت در زمان شاه بی دین چقدر معصوم تر و همدل تر بود. این در مقیاس های کوچکتر نیز قابل مشاهده است: به عنوان مثال یک تیم ورزشی کاپیتان دار تقریبا همواره از تیم دموکراتیک بدون کاپیتان همدل تر است. نگارنده این مطلب کلا از جمع ها و گروه های بدون شاه و کاپیتان (تقریبا تمام جوامع تحصیل کرده ایرانی) می گریزد. چون می داند الفت و اعتماد و خیری در کار نیست که اگر در کار بود شاه داشتند.
بنابراین شاه دوستی و رعیتی نه تنها بهترین راه وحدت است. بلکه قدم اولی است به سوی درمان امراض بی شمار ایرانیان: از خودشیفتگی و تکبر و تنگ نظری و نحوست و سینرژی synergy منفی گرفته تا فقدان گفتگو. این ها همه خصالی بسیار خسته کننده اند و دلیل فرار ایرانیان از هم. اگر کسی دنبال اصلاح مردم باشد، دنبال آخوند و عارف و روشنفکر و فیلسوف و فقیه و زاهد و فعال سیاسی و غیره نمی دود. از قدم اول یعنی شاه شروع می کند.

حکومت فرقه دموکرات آذربایجان ‌ و عرعر های معاصر

ما در گوشه ‌و کنار این مملکت اقسام متنوعی از خودشیفتگی داریم.
فرقه کمونیستی دموکرات آذربایجان دست نشانده، خائن، و مورد تنفر شدید خود آذری ها بود. منتهی اخیرا شده سمبولی برای پان توووورک ها (بدون شک یکی از احمق ترین، خارجی ترین، خودشیفته ترین و غیر قابل تحمل ترین جریانات سیاسی معاصر). حالا مطابق روال تاریخ نویسی چپی معلوم شده ملت آذربایجان دو روح داشته. موقعی که از محمدرضاشاه استقبال کردند و سران فرقه کثیف دموکرات اعدام شدتد ملت نادان و جاهل و جنایتکار تلقی می شوند . اما همان ملت بعدا در جریان عنقلاب به خیابان می ریزد و اموال عمومی و خصوصی و سرنوشت خود را به آتش حماقت و رادیکالیسم می سوزاند دیگر نادان و احمق نیست، بلکه داغدیده و مظلوم و بپاخواسته و آگاه و شهیدپرور می شود.

دم شغال همیشه بیرون می زند.

شهروند، رفیق کارگری، برادر مسلمان و رعیت

مقدمه:
رفتار مردم با واژه های سیاسی سه نوع است. گروهی هستند که با واژه ها و اصطلاحات و ایده ها حال می کنند. همان رابطه ای که معتاد با هرویین دارد این ها با واژه ها دارند. شب ها خودشان را می مالند به اوراقی که در آن واژه های دموکراسی، جمهوری، آزادی، شهروند مدنی، قانون، مشروطیت، عدالت اجتماعی، مدرنیسم و برنامه ریزی استراتژیکی و زلال احکام نوشته شده. چیز دیگری در قلب ندارند. هرچه کمبود درونی و بیرونی دارند با واژه بازی و ایده بازی جبران می کنند. اگر کسی با واژگان مخالفت کند به ناموس شیفتگان واژه حمله کرده است. دکان ایده فروشی را این گروه می چرخانند. مدارس مدیریت و جامعه شناسی و روانشناسی هم دست همین هاست. سطحی ، تهی و پرگو هستند و معتاد شدید به خودارضایی ذهنی.

گروه دومی هم هستند که با واژه ها تب نمی کنند. بلکه مکث و مقابله می کنند، خواستار روشن شدن معانی آن به صورت ملموس اند، خواستار کشف حجابند از واژه های جدید. این گروه عالمان جامعه و پلیس بازار ایده فروشی اند.

در مقابل دو گروه فوق اکثریت هستند که نه عشق واژه بازی دارند و نه حال تدقیق. این مردم عادی از خطرات ایده فروشی و‌ واژه ها غافلند. سرنوشت این کشور بیشتر دست گروه اول خودارضایان بوده است که آلودگی جامعه ایرانی اند.

خوب حالا برسیم به دو تا واژه رعیت و شهروند. روشنفکر از واژه رعیت بدش می آید. آخر او در ذهن خودش (و در عالم هپروت) خدا را هم بنده نیست چه برسد به پیروی از شخص دیگر. بنابراین از «رفیق» و «برادر» شروع کرد تا رسید به «شهروند» با همان درجه تصنع.
رعیت بعنی تابع بعنی پیرو. به معنای برده نیست. آزادی و‌ عزت رعیت از آزادی شهروند معمولا بیشتر بوده است. ملیت بر اساس شاه و توابع او تعریف می شود و خارج از آن معنا ندارد. علت این که من و شما «ایرانی» هستیم و مثلا ساکنین هرات و یا خوارزم ایرانی نیستند نه مشترکات فرهنگی است نه چیز دیگر. بلکه ما تابع بک شاه (یا غاصب سلطنت) هستیم. انگلیسی ها این را خوب فهمیده اند. بعنی حتی ملی گرایی انگلیس که جزیره ای کوچک با تاریخ خاص است بدون نهاد سنتی سلطنت قابل تعریف نیست. انگلیسی با افتخار می گوید که رعیت (subject) شاه چارلز است. شاه و ملیت یک چیزند. مساله ای بدیهی است و قبلا چندبار توضیح دادیم. ملی گرایی بدون شاه یا خان دروغ خطرناکی است و معمولا به خیانت به ملت می انجامد. اگر بین من و شما اینقدر اعتماد متقابل وجود ندارد که بتوانیم شاه داشته باشیم پس چه ایده ای می خواهد ما را نجات دهد؟ تعارف؟

«شهروندی» چیست؟ اختراع روم باستان بود و مفهومی به شدت تبعیضی و آپارتایدی تا اواخر امپراطوری روم که معنای آن گسترش پیدا کرد. به طور خلاصه شهروند یعنی کسانی که حق رای داشتند و به شهر رم وفادار بودند. شهروندی با پرستش امپراطوران همراه بود. ویژگی و قوت نظام روم این بود که با تعریف رومی بودن (فرای ملیت و قوم خاص) می توانست بهترین نیروها و بیشترین مالیات را جمع کند. آمریکایی ها سعی کردند این مفهوم را زنده کنند که داستانی مفصل است.
دقت کنید: وقتی شهروندی امتیازی بودن خود را از دست داد ‌‌و به همه گسترش پیدا کرد در واقع کارایی خود را از دست داد. شاید باورتان نشود اما «عرزشی» یا بسیجی به مفهوم شهروند نزدیک تر است. این ها وفاداران به حکومت هستند با امتیازات ویژه. مفهومی واقعی و موثر. نه فقط بک واژه تعارفی برای خوش آیند ملت. به عبارت دیگر اگر همه خلایق شهروند مکرم هستند هیچ کس خاص نیست و کل قضیه معنا ندارد و یک جوک و خودارضایی ذهنی و تعارف و‌در بهترین حالت یک تبلیغ و برندینگ است.
اگر برای شهروند مکرم شدن شرایط خاصی لازم بود مثلا سی سال سن، داشتن ملک، سه سال خدمت داوطلبانه و غیره آن موقع می توانستیم روی یک مفهوم واقعی تر ویراژ دهیم.

حالا شهروند بهتر است یا رعیت؟ هرکدام مزایایی دارند. برای روم و‌آمریکا ، با میزان بالایی از مهاجر، برچسب شهروندی یک ابزار بازاریابی و تبلیغاتی موثر شد. از آن طرف حقوق و موقعیت و معنای رعیت مشخص است. اگر فردا در کشور شاه داشته باشیم همان لحظه می توانید بگویید ما رعیت یعنی پیرو و مسوولیت فلان شاه هستیم. در کشور ما و‌خیلی دیگر از کشورها مفهوم رعیت بیشتر جا افتاده و مفهوم شهروند تصنعی و تحمیلی است. به همین خاطر طرفداران شهروندی هم نشان داده اند اهل تحمیل هستند. در همین نظرسنجی معلوم شد حاضرند مبلغ عظیمی مالیات (و قدرت) دست حکومت باشد تا «شهروند مکرم» نامیده شویم. ما ایرانی ها خیلی تعارفی هستیم و با حقایق صریح میانه نداریم. فکر می کنیم یک واژه برای ما احترام می آورد یا قدرت می دهد. اینطور نیست. رعایای امپراطور ژاپن و پادشاه بلژیک و حتی رعایای شاه کشور کوچکی مثل بوتان از احترام و عزت بالاتری نسبت به انواع شهروندان مختلف دیگر برخوردارند.

نظام درمانی آمریکا مایه خجالت بشر

جوانی رئیس بزرگ‌ترین شرکت بیمه درمانی آمریکا را ترور کرده و در فضای مجازی آمریکایی‌ها دارند کف می‌زنند و تشویق می‌کنند، بس‌که از بیمه‌هایشان متنفرند. آمریکا گران‌ترین نظام درمانی دنیا را دارد. ولی این مشکل به آمریکا محدود نیست.

در نیمه دوم قرن بیستم نظام درمانی تبدیل شد به یک ماشین عظیم اقتصادی با ارقام کلان. هدف این ماشین چرخاندن حجم عظیمی از پول بین نهادها و بخش‌های مختلف شد. درمان و سلامتی یک هدف جانبی شد. دخالت‌ها و قوانین دولتی (از جمله محدود کردن عمدی نیروی کار یعنی پزشک، نیز داروها و اجازه‌نامه‌ها،..) باعث گرانی خدمات درمانی شده است. بدون بیمه نمی توان زندگی کرد و همین بیمه تبدیل شده به یکی از عوامل گرانی خدمات. چون تقریبا تمام درآمد نظام‌درمانی از پرداخت‌های بیمه‌ای می‌آید، به نفع همه عوامل سلامتی است که قیمت این خدمات به طرز خنده‌آوری زیاد باشد. همانطور که گفتیم، هدفِ درمان و سلامتی و پیشگیری هم مطرح نیست. جای آن را هدف درآمدزایی و نیز کم کردن ریسک مالی و حقوقی و حرفه‌ای گرفته است. از آن طرف دو بیمه عظیم دولتی آمریکا قسمت عظیمی از بودجه را می‌بلعد.

خلاصه خرتوخر و بخوبخور عجیبی است. البته تقریبا تمام ملت آمریکا بیمه دارند، ولی بازهم خیلی باید از جیب بدهند. به هرحال این شاهکار بشری توسط دانشگاه‌ها و نظام‌های پزشکی به سایر دنیا صادر شده است. مثلا وضع کره جنوبی بدتر است. چند وقت پیش خواستند تعداد دانشجویان پزشکی را زیاد بکنند که با اعتراض وسیع پزشکان طماع طرف شدند.

صحبت ناگفته راجع به سوراخ‌های متعدد نظام درمانی زیاد است.

ملی شدن نفت!


قبلا توضیح داده شده که در حالت ایده آل یک هیات کوچک مستقل از دولت امتیاز استخراج از معادن نفت و گاز و سایر معادن را به صورت مزایده بین المللی از طرف ملت می فروشد (معادن را اجاره می دهد) و مبلغ اجاره را به صورت ارزی مستقیما تحویل ملت می دهد. تبدیل فراورده های نفتی و بنزین و غیره کار دولت نباید باشد.

اگر بخواهیم معنایی عاقالانه به ملی شدن بنزین و نفت نسبت دهیم مطلب فوق است. دولتی کردن پالایشگاه و کارخانه، مانند آنچه مصدق کرد ، ملی سازی نیست، بلکه دولتی کردن و انحصاری کردن است. اصولا واژه «ملی» کلیدرمز خیلی از حقه بازی هاست.

خاطرات ناصرالدین‌شاه ربیع‌الاول ۱۳۰۹

امروز نظام‌العلماء عرض کرد، چند تا آخوند دارم باید به حضور برسند. آمدیم تالار آینهٔ تخت الماس موزه. اول دو نفر از آخوندها آمدند یکی آقاسیدریحان‌الله و یکی میرابوطالب خمسه‌ای آمدند و رفتند. چون این آخوندها با هم نمی‌سازند و نمی‌شود یک‌مرتبه این‌ها را به حضور آورد - یکی قهر می‌کند یکی تهر می‌کند - لابد باید این‌ها را چند دسته جور کنند و دسته‌دسته به حضور بیاورند. دستهٔ دیگر مدتی طول کشید، نیامدند؛ ما گفتیم حالا که آمدن آخوندها طول دارد، خوب کاغذ زیادی داریم؛ کاغذها را بخوانیم تمام کنیم. امین‌خلوت را گفتیم نشست، کاغذها را از کیف درآوردیم انداختیم پیش امین‌خلوت؛ گفتیم بخوان. کاغذ زیادی خواندیم و نوشتیم. به‌قدری زیاد نوشتیم و خواندیم که حقیقتاً کسالت داد؛ خیلی خسته شدیم. بعد گفتند آخوندها حاضر شدند، آمدند. پسرِ حاجی‌ملامحمدجعفر و بعضی دیگر بودند؛ قدری حرف زدیم. آنها که رفتند، امین‌السلطان آمد. کاغذ زیادی هم با امین‌السلطان خواندیم. در این بین گفتند باز آخوند آمد. این‌دفعه آخوند شیخ محمدتقی کاشی و چند نفر دیگر بودند. آخوندِ پیرمرد، چشم‌ها گودرفته، شقیقه‌ها هر کدام یک ذرع فرورفته، گوشهٔ یکی از چشم‌هایش هم یک تختهٔ بزرگ غی چسبیده بود؛ با آن‌ها هم قدری حرف زدیم، رفتند.
آنها که رفتند، دوباره امین‌السلطان نشست، بقیه کاغذها را خواندیم و جواب دادیم. وقتی آخوندها می‌آمدند، نکرده بودیم بگوئیم مخده زیر پای ما بیندازند؛ دوزانو روی زمین خشک می‌نشستیم؛ کم مانده بود زانوها هم از درد بترکد.

مصطفی محقق داماد در نامه سرگشاده خطاب به مراجع تقلید نوشت: «مکرراً از سوی مقامات عالی ‌کشور در ملاقات با مسئولان کشوری تذکر داده شده که موضوع حجاب باید‌ از ‌طریق فرهنگی پیگیری شود، نه با چوب و فلک؛ ولی تصویب این قانون، خلاف منویات و تذکرات مرجعیت است.»
آقای محقق داماد که قبلا برای بیش از یک دهه، رئیس سازمان بازرسی کل کشور، از نهادهای قوه قضائیه بوده،‌ نوشته است: «قوه مجریه آمادگی اجرای این قانون را ندارد و آن را غیرقابل اجرا و بر خلاف مصالح عامه می‌داند.»

آقای محقق داماد احتمالا آدم مومن خیرخواهی است و در این جا هم حرف بدی نزده است. مسلما بچه زرنگی است که هنوز یک‌‌ پای خود را در کشتی در حال غرق نگه داشته است که بر اساس شرایط جوی بعدا تصمیم گیرد. کاری با ایشان نداریم، اما دو نکته به ذهن می‌رسد:

۱-راه حل و کار فرهنگی یعنی چه؟ یعنی بودجه بیشتر برای انبوه نهادهای فرهنگی؟ دقیقا چه مشکلی و چجور قرار است حل شود؟ بودجه فرهنگی جمهوری تا حالا میلیاردها دلار بوده و به جز تربیت مفتخور به کجا رسیده؟ دقیقا بفرمایید کدام «کار» ‌و«پیگیری» فرهنگی به نتیجه رسیده؟

۲-اما مطلب بسیار اساسی‌تر و عمیق‌تر که کاملا مغفول می‌ماند و خیلی مهم‌تر از خود مساله حجاب است: چرا امر حجاب باید دعوای بین نخبگان حوزه و دانشگاه شود؟ چرا ایرانی مدرن در هر غائله و مساله‌ای سراغ نخبگان می‌رود و تا حالا از این عادت چه نصیبش شده است؟ چرا رجوع به طایفه هزار دهان و هزار جیب نخبگان پسندیده تر از رجوع به یک شاه سنتی است؟ نمی‌دانم کسی جنون و حماقت نهفته در این عادت را می بیند یا خیر. یک نفر به من توضیح دهد چطور یک مجلس متشکل از دکترای حجاب و فوق تخصص فرهنگ و کارشناس فقه و غیره چیز مفید و لازمی است. قدیم‌ها که هرکسی مطابق فرهنگ محلی‌اش لباس می‌پوشید دقیقا چه مشکلی وجود داشت؟ در سایر امور هم همین طور.

پیشنهادی برای احسان کنندگان و ناهیان از منکر

برای کسانی که می توانند عربی، ترکی، اردو و سایر زیان ها تکلم کنند پیشنهاد دارم تجارب ایرانی ها از حکومت اسلامیست ها را به طور خلاصه به زیان‌های دیگر به صورت ویدئو‌ و یا صوتی بیان کنند و در فضای مجازی قرار دهند. به هر مقدار و روشی که مقدور است و مایه سختی نیست. این مطالب نباید از دیدگاه شیعه و یا ضد اسلامی بیان شود که مورد پذیرش قرار نمی گیرد. بلکه از دیدگاه یک مسلمان عادی ‌و به زبان ساده افشاگری صورت گیرد. اهم تضادها، ریشه های شیطانی، عقده ها و دسیسه ها و خیانت ها، دشمنی با عقل و آزادی و انسانیت، و نتایج گهربار اسلامیسم در قالب تجربه ایرانی. در زمانه حاضر اسلامیسم کاملا بر گفتمان سیاسی مسلمانان تسلط پیدا کرده است و کسی نیست که پاسخ گویی کند. با یک ویدئوی افشاگرانه شاید بتوان هزاران نفر را روشن کرد و نجات داد. همچنین با توجه به عقاید سلفی و پرخاشگرانه و رادیکال اسلامیست ها و نوع برخورد آنها با شیعیان، چنین افشاگری ممکن است جان و مال شیعیان را حفظ کند. راجع به متن افشاگری من می توانم برای ویرایش یک متن تمیز و قانع کننده همکاری کنم (تماس بگیرید ) . باید ساده، صادقانه و‌بدون حرف زیاد باشد و عواقب فتنه جویی دجالیون را بیان کند. در زمان انقلاب ۵۷ اگر یک متن خوب حتی کوتاه برای مقابله با مدعیان وجود داشت، چه بسا خیلی از مردم عادی را به تامل وا می داشت.
نگویید «به ما چه. بگذار تا عاقبت باد و تکبر را بچشند همانطور که ما کشیدیم. ». اولا خداوند محسنین را دوست دارد و ثانیا معمولا کثافتکاری در یک منطقه محدود نمی ماند. برای شیعیان متن جداگانه شاید بتوان آماده کرد. اجرکم علی الله.

نوابغ جمهوری اسلامی و کرانه های خریت

وقتی در ترکیه بر ضد اردوغان کودتا شد، نوابغ جمهوری، از جمله پرفسور ظریف، با چنان شتابی کودتا را محکوم کردند و چنان به حمایت از اردوغان برخواستند که یادآور حمایتشان از محمد مرسی در مصر بود. کودتا هنوز در حال انجام و نتیجه آن نامشخص! پس این عجله برای پاچه‌خواری چرا؟ حتی اگر هم مطمئن باشی کودتا شکست می‌خورد، می‌توانی صبر کنی و یک هفته بعد تعارف به جا آوری. آخر چه دلیلی دارد دولا شدن برای چنین رقیب فاسد جاه‌طلبی؟ یا طالبان‌؟ یا القاعده؟ یا مرسی احمق …..

«چون آنها هم مثل ما اسلامیست و اخوانیست هستند». این است عقل دستگاه جمهوری. این پدرسوخته‌ها واقعا عامل ایدئولوژی‌های خارجی‌اند.

الان هم در سوریه اردوغان و قطر دارند بدهی خود را به جمهوری پرداخت می کنند. جمهوری، هم در انتخاب دوست و هم در انتخاب دشمن، احمقانه عمل می‌کند. هشت سال جنگ بی‌دلیل و ارسال اسلحه به حج و تسخیر سفارت‌ها یادمان نرود.

چه مرگتان است ای اهالی جمهوری؟ چرا کریستف کلمب دنیای حماقت هستید؟ هر روز کرانه های جدیدی در دنیای خریت پیدا می‌کنید.


پی نوشت: دلیل خریت واضح است: هر پوپولیست لزوما خرابکار است. اگر پوپولیستی ادعای مذهب هم داشته باشد می شود ریاکار خرابکار.

شد جمهوری اسلامی به پا
که‌هم دین‌دهد هم‌دنیا به ما.

https://www.bbc.com/persian/articles/cje053lv1wvo


وقتی حکومتی اخراج و توبیخ و‌مجازات را برای کارکنان خود ممنوع می کند، طولی نمی کشد تا سیاه ترین اقشار جامعه را جذب خود کند. لینک بالا راجع به انحرافات جنسی و مخلوط کردن آن با ایدئولوژی حکومتی است.

نسبت دادن این حکومت عنقلابی به اسلام و مسلمین(هر شاخه ای) در هر مرحله ای کفر و الحاد است.

#فاشیسم

آن دسته از داوطلبان مشاغل علمی که صلاحیت کمتری دارند - به ویژه کسانی که حتی در امتحانات خود نیز قبول نشده اند - تلاش میکنند که به جرگه «روشنفکران آزاد» راه یابند. مطبوعات یکی از پناهگاه های این گونه افراد است.
وارد شدن به جرگه روشنفکران آزاد مشمول هیچ آزمونی نیست و هیچ معیاری برای حداقل صلاحیت وجود ندارد. شروع آن فقط به تصمیم فرد بستگی دارد. معیار نهایی عدم موفقیت نیز به آینده دور وابسته است و فرد می تواند چشم خود را بر آن ببندد. و حتی در صورت شکست آشکار نهایی، فرد همیشه میتواند بهانه بیاورد که بازار و مردم نمی توانند درست قضاوت کنند و او یک نابغه ناشناخته است.
این گونه شبه روشنفکران معمولاً در دوران بحران اقتصادی با شمار بیشتری ظاهر میشوند، یعنی زمانه ای که شمار دانشجویان بیش از حد زیاد است.