دغلکاری نخبگان، کانال اصغر حکمتیار

میرزاکوچک خان جنگلی

سوال: چرا کوچک جنگلی در جمهوری اسلامی جزو مبارزین مقدس است ولی جعفر پیشه وری نه؟ مگر هردو کمونیست نبوده و تکه ای از ایران را جدا نکردند تا کشور مستقلی اشتراکی درست کنند؟

جواب: باید از آخوندها بپرسید. کوچک خان دو باری کلمه اسلام از دهنش خارج شد و لذا آخوندها او را یک اسلامیست می بینند. اسلامیست ها هم مارکسیست های اسلامی هستند،
به هرحال پانزده متر لجن روی تاریخ واقعی ریخته شده تا تاریخ رسمی شکل گیرد.

اخلاق رعیتی، اخلاق شهروندی

اگر به یک دانشگاهی بگویید اخلاق رعیتی و اخلاق شهروندی را تبیین فرماید فوری یک سخنرانی آماده کلیشه ای راجع به جهل و تاریکی رعیت در مقابل آگاهی و آزادی شهروند تحویلتان می دهد. حرف های کلیشه ای و کیلویی و صد در صد مفت.

اما تشریح کردیم که رعیت ذاتا تساوی گرایانه تر از شهروند و آزادتر است، چرا که از زمان روم «شهروند» هم با محدودیت و هم با مسوولیت همراه بوده و فقط در آن صورت معنای واقعی دارد وگرنه یک تعارف دروغ و‌ واژه اضافی است. پس حالا برسیم به تحلیل واقعی و علمی اخلاق رعیتی و اخلاق شهروندی. تفاوت این دو خیلی واضح از نقش «خود» شروع می شود. رعیت پیروی شاه می کند و خاکی تر از مفهوم شهروند است. ملتی که شاه دارد در حد ابتدایی یک قدم از خودخواهی دور شده است. حتی اگر تاریخ نخوانده بودیم می توان چشم بسته حدس زد که رعیت ها خیلی بهتر با هم راه می آیند تا شهروندان مکرم جمهوری. هرجا که نظام پادشاهی رفته، ملت از هر گوشه ای به هم تاخته اند. مساله تقریبا قطعیت ریاضی گونه دارد: چون مفهوم شهروند تصنعی تر است ، امکان تفرقه خیلی بیشتر است. مانند واژه های تصنعی «برادر» و «رفیق» که ربطی به برادری و رفاقت نداشت و گوشت همدیگر را می خورند. آخرین مورد آن همین سوریه است که سرشار از اختلافات قومی و منطقه ای است، در حالیکه در زمان عثمانی کاری به کار هم نداشتند. در کشور ما هم قدیمی ها می دانند که ملت در زمان شاه بی دین چقدر معصوم تر و همدل تر بود. این در مقیاس های کوچکتر نیز قابل مشاهده است: به عنوان مثال یک تیم ورزشی کاپیتان دار تقریبا همواره از تیم دموکراتیک بدون کاپیتان همدل تر است. نگارنده این مطلب کلا از جمع ها و گروه های بدون شاه و کاپیتان (تقریبا تمام جوامع تحصیل کرده ایرانی) می گریزد. چون می داند الفت و اعتماد و خیری در کار نیست که اگر در کار بود شاه داشتند.
بنابراین شاه دوستی و رعیتی نه تنها بهترین راه وحدت است. بلکه قدم اولی است به سوی درمان امراض بی شمار ایرانیان: از خودشیفتگی و تکبر و تنگ نظری و نحوست و سینرژی synergy منفی گرفته تا فقدان گفتگو. این ها همه خصالی بسیار خسته کننده اند و دلیل فرار ایرانیان از هم. اگر کسی دنبال اصلاح مردم باشد، دنبال آخوند و عارف و روشنفکر و فیلسوف و فقیه و زاهد و فعال سیاسی و غیره نمی دود. از قدم اول یعنی شاه شروع می کند.

حکومت فرقه دموکرات آذربایجان ‌ و عرعر های معاصر

ما در گوشه ‌و کنار این مملکت اقسام متنوعی از خودشیفتگی داریم.
فرقه کمونیستی دموکرات آذربایجان دست نشانده، خائن، و مورد تنفر شدید خود آذری ها بود. منتهی اخیرا شده سمبولی برای پان توووورک ها (بدون شک یکی از احمق ترین، خارجی ترین، خودشیفته ترین و غیر قابل تحمل ترین جریانات سیاسی معاصر). حالا مطابق روال تاریخ نویسی چپی معلوم شده ملت آذربایجان دو روح داشته. موقعی که از محمدرضاشاه استقبال کردند و سران فرقه کثیف دموکرات اعدام شدتد ملت نادان و جاهل و جنایتکار تلقی می شوند . اما همان ملت بعدا در جریان عنقلاب به خیابان می ریزد و اموال عمومی و خصوصی و سرنوشت خود را به آتش حماقت و رادیکالیسم می سوزاند دیگر نادان و احمق نیست، بلکه داغدیده و مظلوم و بپاخواسته و آگاه و شهیدپرور می شود.

دم شغال همیشه بیرون می زند.

شهروند، رفیق کارگری، برادر مسلمان و رعیت

مقدمه:
رفتار مردم با واژه های سیاسی سه نوع است. گروهی هستند که با واژه ها و اصطلاحات و ایده ها حال می کنند. همان رابطه ای که معتاد با هرویین دارد این ها با واژه ها دارند. شب ها خودشان را می مالند به اوراقی که در آن واژه های دموکراسی، جمهوری، آزادی، شهروند مدنی، قانون، مشروطیت، عدالت اجتماعی، مدرنیسم و برنامه ریزی استراتژیکی و زلال احکام نوشته شده. چیز دیگری در قلب ندارند. هرچه کمبود درونی و بیرونی دارند با واژه بازی و ایده بازی جبران می کنند. اگر کسی با واژگان مخالفت کند به ناموس شیفتگان واژه حمله کرده است. دکان ایده فروشی را این گروه می چرخانند. مدارس مدیریت و جامعه شناسی و روانشناسی هم دست همین هاست. سطحی ، تهی و پرگو هستند و معتاد شدید به خودارضایی ذهنی.

گروه دومی هم هستند که با واژه ها تب نمی کنند. بلکه مکث و مقابله می کنند، خواستار روشن شدن معانی آن به صورت ملموس اند، خواستار کشف حجابند از واژه های جدید. این گروه عالمان جامعه و پلیس بازار ایده فروشی اند.

در مقابل دو گروه فوق اکثریت هستند که نه عشق واژه بازی دارند و نه حال تدقیق. این مردم عادی از خطرات ایده فروشی و‌ واژه ها غافلند. سرنوشت این کشور بیشتر دست گروه اول خودارضایان بوده است که آلودگی جامعه ایرانی اند.

خوب حالا برسیم به دو تا واژه رعیت و شهروند. روشنفکر از واژه رعیت بدش می آید. آخر او در ذهن خودش (و در عالم هپروت) خدا را هم بنده نیست چه برسد به پیروی از شخص دیگر. بنابراین از «رفیق» و «برادر» شروع کرد تا رسید به «شهروند» با همان درجه تصنع.
رعیت بعنی تابع بعنی پیرو. به معنای برده نیست. آزادی و‌ عزت رعیت از آزادی شهروند معمولا بیشتر بوده است. ملیت بر اساس شاه و توابع او تعریف می شود و خارج از آن معنا ندارد. علت این که من و شما «ایرانی» هستیم و مثلا ساکنین هرات و یا خوارزم ایرانی نیستند نه مشترکات فرهنگی است نه چیز دیگر. بلکه ما تابع بک شاه (یا غاصب سلطنت) هستیم. انگلیسی ها این را خوب فهمیده اند. بعنی حتی ملی گرایی انگلیس که جزیره ای کوچک با تاریخ خاص است بدون نهاد سنتی سلطنت قابل تعریف نیست. انگلیسی با افتخار می گوید که رعیت (subject) شاه چارلز است. شاه و ملیت یک چیزند. مساله ای بدیهی است و قبلا چندبار توضیح دادیم. ملی گرایی بدون شاه یا خان دروغ خطرناکی است و معمولا به خیانت به ملت می انجامد. اگر بین من و شما اینقدر اعتماد متقابل وجود ندارد که بتوانیم شاه داشته باشیم پس چه ایده ای می خواهد ما را نجات دهد؟ تعارف؟

«شهروندی» چیست؟ اختراع روم باستان بود و مفهومی به شدت تبعیضی و آپارتایدی تا اواخر امپراطوری روم که معنای آن گسترش پیدا کرد. به طور خلاصه شهروند یعنی کسانی که حق رای داشتند و به شهر رم وفادار بودند. شهروندی با پرستش امپراطوران همراه بود. ویژگی و قوت نظام روم این بود که با تعریف رومی بودن (فرای ملیت و قوم خاص) می توانست بهترین نیروها و بیشترین مالیات را جمع کند. آمریکایی ها سعی کردند این مفهوم را زنده کنند که داستانی مفصل است.
دقت کنید: وقتی شهروندی امتیازی بودن خود را از دست داد ‌‌و به همه گسترش پیدا کرد در واقع کارایی خود را از دست داد. شاید باورتان نشود اما «عرزشی» یا بسیجی به مفهوم شهروند نزدیک تر است. این ها وفاداران به حکومت هستند با امتیازات ویژه. مفهومی واقعی و موثر. نه فقط بک واژه تعارفی برای خوش آیند ملت. به عبارت دیگر اگر همه خلایق شهروند مکرم هستند هیچ کس خاص نیست و کل قضیه معنا ندارد و یک جوک و خودارضایی ذهنی و تعارف و‌در بهترین حالت یک تبلیغ و برندینگ است.
اگر برای شهروند مکرم شدن شرایط خاصی لازم بود مثلا سی سال سن، داشتن ملک، سه سال خدمت داوطلبانه و غیره آن موقع می توانستیم روی یک مفهوم واقعی تر ویراژ دهیم.

حالا شهروند بهتر است یا رعیت؟ هرکدام مزایایی دارند. برای روم و‌آمریکا ، با میزان بالایی از مهاجر، برچسب شهروندی یک ابزار بازاریابی و تبلیغاتی موثر شد. از آن طرف حقوق و موقعیت و معنای رعیت مشخص است. اگر فردا در کشور شاه داشته باشیم همان لحظه می توانید بگویید ما رعیت یعنی پیرو و مسوولیت فلان شاه هستیم. در کشور ما و‌خیلی دیگر از کشورها مفهوم رعیت بیشتر جا افتاده و مفهوم شهروند تصنعی و تحمیلی است. به همین خاطر طرفداران شهروندی هم نشان داده اند اهل تحمیل هستند. در همین نظرسنجی معلوم شد حاضرند مبلغ عظیمی مالیات (و قدرت) دست حکومت باشد تا «شهروند مکرم» نامیده شویم. ما ایرانی ها خیلی تعارفی هستیم و با حقایق صریح میانه نداریم. فکر می کنیم یک واژه برای ما احترام می آورد یا قدرت می دهد. اینطور نیست. رعایای امپراطور ژاپن و پادشاه بلژیک و حتی رعایای شاه کشور کوچکی مثل بوتان از احترام و عزت بالاتری نسبت به انواع شهروندان مختلف دیگر برخوردارند.

نظام درمانی آمریکا مایه خجالت بشر

جوانی رئیس بزرگ‌ترین شرکت بیمه درمانی آمریکا را ترور کرده و در فضای مجازی آمریکایی‌ها دارند کف می‌زنند و تشویق می‌کنند، بس‌که از بیمه‌هایشان متنفرند. آمریکا گران‌ترین نظام درمانی دنیا را دارد. ولی این مشکل به آمریکا محدود نیست.

در نیمه دوم قرن بیستم نظام درمانی تبدیل شد به یک ماشین عظیم اقتصادی با ارقام کلان. هدف این ماشین چرخاندن حجم عظیمی از پول بین نهادها و بخش‌های مختلف شد. درمان و سلامتی یک هدف جانبی شد. دخالت‌ها و قوانین دولتی (از جمله محدود کردن عمدی نیروی کار یعنی پزشک، نیز داروها و اجازه‌نامه‌ها،..) باعث گرانی خدمات درمانی شده است. بدون بیمه نمی توان زندگی کرد و همین بیمه تبدیل شده به یکی از عوامل گرانی خدمات. چون تقریبا تمام درآمد نظام‌درمانی از پرداخت‌های بیمه‌ای می‌آید، به نفع همه عوامل سلامتی است که قیمت این خدمات به طرز خنده‌آوری زیاد باشد. همانطور که گفتیم، هدفِ درمان و سلامتی و پیشگیری هم مطرح نیست. جای آن را هدف درآمدزایی و نیز کم کردن ریسک مالی و حقوقی و حرفه‌ای گرفته است. از آن طرف دو بیمه عظیم دولتی آمریکا قسمت عظیمی از بودجه را می‌بلعد.

خلاصه خرتوخر و بخوبخور عجیبی است. البته تقریبا تمام ملت آمریکا بیمه دارند، ولی بازهم خیلی باید از جیب بدهند. به هرحال این شاهکار بشری توسط دانشگاه‌ها و نظام‌های پزشکی به سایر دنیا صادر شده است. مثلا وضع کره جنوبی بدتر است. چند وقت پیش خواستند تعداد دانشجویان پزشکی را زیاد بکنند که با اعتراض وسیع پزشکان طماع طرف شدند.

صحبت ناگفته راجع به سوراخ‌های متعدد نظام درمانی زیاد است.

ملی شدن نفت!


قبلا توضیح داده شده که در حالت ایده آل یک هیات کوچک مستقل از دولت امتیاز استخراج از معادن نفت و گاز و سایر معادن را به صورت مزایده بین المللی از طرف ملت می فروشد (معادن را اجاره می دهد) و مبلغ اجاره را به صورت ارزی مستقیما تحویل ملت می دهد. تبدیل فراورده های نفتی و بنزین و غیره کار دولت نباید باشد.

اگر بخواهیم معنایی عاقالانه به ملی شدن بنزین و نفت نسبت دهیم مطلب فوق است. دولتی کردن پالایشگاه و کارخانه، مانند آنچه مصدق کرد ، ملی سازی نیست، بلکه دولتی کردن و انحصاری کردن است. اصولا واژه «ملی» کلیدرمز خیلی از حقه بازی هاست.

خاطرات ناصرالدین‌شاه ربیع‌الاول ۱۳۰۹

امروز نظام‌العلماء عرض کرد، چند تا آخوند دارم باید به حضور برسند. آمدیم تالار آینهٔ تخت الماس موزه. اول دو نفر از آخوندها آمدند یکی آقاسیدریحان‌الله و یکی میرابوطالب خمسه‌ای آمدند و رفتند. چون این آخوندها با هم نمی‌سازند و نمی‌شود یک‌مرتبه این‌ها را به حضور آورد - یکی قهر می‌کند یکی تهر می‌کند - لابد باید این‌ها را چند دسته جور کنند و دسته‌دسته به حضور بیاورند. دستهٔ دیگر مدتی طول کشید، نیامدند؛ ما گفتیم حالا که آمدن آخوندها طول دارد، خوب کاغذ زیادی داریم؛ کاغذها را بخوانیم تمام کنیم. امین‌خلوت را گفتیم نشست، کاغذها را از کیف درآوردیم انداختیم پیش امین‌خلوت؛ گفتیم بخوان. کاغذ زیادی خواندیم و نوشتیم. به‌قدری زیاد نوشتیم و خواندیم که حقیقتاً کسالت داد؛ خیلی خسته شدیم. بعد گفتند آخوندها حاضر شدند، آمدند. پسرِ حاجی‌ملامحمدجعفر و بعضی دیگر بودند؛ قدری حرف زدیم. آنها که رفتند، امین‌السلطان آمد. کاغذ زیادی هم با امین‌السلطان خواندیم. در این بین گفتند باز آخوند آمد. این‌دفعه آخوند شیخ محمدتقی کاشی و چند نفر دیگر بودند. آخوندِ پیرمرد، چشم‌ها گودرفته، شقیقه‌ها هر کدام یک ذرع فرورفته، گوشهٔ یکی از چشم‌هایش هم یک تختهٔ بزرگ غی چسبیده بود؛ با آن‌ها هم قدری حرف زدیم، رفتند.
آنها که رفتند، دوباره امین‌السلطان نشست، بقیه کاغذها را خواندیم و جواب دادیم. وقتی آخوندها می‌آمدند، نکرده بودیم بگوئیم مخده زیر پای ما بیندازند؛ دوزانو روی زمین خشک می‌نشستیم؛ کم مانده بود زانوها هم از درد بترکد.

مصطفی محقق داماد در نامه سرگشاده خطاب به مراجع تقلید نوشت: «مکرراً از سوی مقامات عالی ‌کشور در ملاقات با مسئولان کشوری تذکر داده شده که موضوع حجاب باید‌ از ‌طریق فرهنگی پیگیری شود، نه با چوب و فلک؛ ولی تصویب این قانون، خلاف منویات و تذکرات مرجعیت است.»
آقای محقق داماد که قبلا برای بیش از یک دهه، رئیس سازمان بازرسی کل کشور، از نهادهای قوه قضائیه بوده،‌ نوشته است: «قوه مجریه آمادگی اجرای این قانون را ندارد و آن را غیرقابل اجرا و بر خلاف مصالح عامه می‌داند.»

آقای محقق داماد احتمالا آدم مومن خیرخواهی است و در این جا هم حرف بدی نزده است. مسلما بچه زرنگی است که هنوز یک‌‌ پای خود را در کشتی در حال غرق نگه داشته است که بر اساس شرایط جوی بعدا تصمیم گیرد. کاری با ایشان نداریم، اما دو نکته به ذهن می‌رسد:

۱-راه حل و کار فرهنگی یعنی چه؟ یعنی بودجه بیشتر برای انبوه نهادهای فرهنگی؟ دقیقا چه مشکلی و چجور قرار است حل شود؟ بودجه فرهنگی جمهوری تا حالا میلیاردها دلار بوده و به جز تربیت مفتخور به کجا رسیده؟ دقیقا بفرمایید کدام «کار» ‌و«پیگیری» فرهنگی به نتیجه رسیده؟

۲-اما مطلب بسیار اساسی‌تر و عمیق‌تر که کاملا مغفول می‌ماند و خیلی مهم‌تر از خود مساله حجاب است: چرا امر حجاب باید دعوای بین نخبگان حوزه و دانشگاه شود؟ چرا ایرانی مدرن در هر غائله و مساله‌ای سراغ نخبگان می‌رود و تا حالا از این عادت چه نصیبش شده است؟ چرا رجوع به طایفه هزار دهان و هزار جیب نخبگان پسندیده تر از رجوع به یک شاه سنتی است؟ نمی‌دانم کسی جنون و حماقت نهفته در این عادت را می بیند یا خیر. یک نفر به من توضیح دهد چطور یک مجلس متشکل از دکترای حجاب و فوق تخصص فرهنگ و کارشناس فقه و غیره چیز مفید و لازمی است. قدیم‌ها که هرکسی مطابق فرهنگ محلی‌اش لباس می‌پوشید دقیقا چه مشکلی وجود داشت؟ در سایر امور هم همین طور.

پیشنهادی برای احسان کنندگان و ناهیان از منکر

برای کسانی که می توانند عربی، ترکی، اردو و سایر زیان ها تکلم کنند پیشنهاد دارم تجارب ایرانی ها از حکومت اسلامیست ها را به طور خلاصه به زیان‌های دیگر به صورت ویدئو‌ و یا صوتی بیان کنند و در فضای مجازی قرار دهند. به هر مقدار و روشی که مقدور است و مایه سختی نیست. این مطالب نباید از دیدگاه شیعه و یا ضد اسلامی بیان شود که مورد پذیرش قرار نمی گیرد. بلکه از دیدگاه یک مسلمان عادی ‌و به زبان ساده افشاگری صورت گیرد. اهم تضادها، ریشه های شیطانی، عقده ها و دسیسه ها و خیانت ها، دشمنی با عقل و آزادی و انسانیت، و نتایج گهربار اسلامیسم در قالب تجربه ایرانی. در زمانه حاضر اسلامیسم کاملا بر گفتمان سیاسی مسلمانان تسلط پیدا کرده است و کسی نیست که پاسخ گویی کند. با یک ویدئوی افشاگرانه شاید بتوان هزاران نفر را روشن کرد و نجات داد. همچنین با توجه به عقاید سلفی و پرخاشگرانه و رادیکال اسلامیست ها و نوع برخورد آنها با شیعیان، چنین افشاگری ممکن است جان و مال شیعیان را حفظ کند. راجع به متن افشاگری من می توانم برای ویرایش یک متن تمیز و قانع کننده همکاری کنم (تماس بگیرید ) . باید ساده، صادقانه و‌بدون حرف زیاد باشد و عواقب فتنه جویی دجالیون را بیان کند. در زمان انقلاب ۵۷ اگر یک متن خوب حتی کوتاه برای مقابله با مدعیان وجود داشت، چه بسا خیلی از مردم عادی را به تامل وا می داشت.
نگویید «به ما چه. بگذار تا عاقبت باد و تکبر را بچشند همانطور که ما کشیدیم. ». اولا خداوند محسنین را دوست دارد و ثانیا معمولا کثافتکاری در یک منطقه محدود نمی ماند. برای شیعیان متن جداگانه شاید بتوان آماده کرد. اجرکم علی الله.

نوابغ جمهوری اسلامی و کرانه های خریت

وقتی در ترکیه بر ضد اردوغان کودتا شد، نوابغ جمهوری، از جمله پرفسور ظریف، با چنان شتابی کودتا را محکوم کردند و چنان به حمایت از اردوغان برخواستند که یادآور حمایتشان از محمد مرسی در مصر بود. کودتا هنوز در حال انجام و نتیجه آن نامشخص! پس این عجله برای پاچه‌خواری چرا؟ حتی اگر هم مطمئن باشی کودتا شکست می‌خورد، می‌توانی صبر کنی و یک هفته بعد تعارف به جا آوری. آخر چه دلیلی دارد دولا شدن برای چنین رقیب فاسد جاه‌طلبی؟ یا طالبان‌؟ یا القاعده؟ یا مرسی احمق …..

«چون آنها هم مثل ما اسلامیست و اخوانیست هستند». این است عقل دستگاه جمهوری. این پدرسوخته‌ها واقعا عامل ایدئولوژی‌های خارجی‌اند.

الان هم در سوریه اردوغان و قطر دارند بدهی خود را به جمهوری پرداخت می کنند. جمهوری، هم در انتخاب دوست و هم در انتخاب دشمن، احمقانه عمل می‌کند. هشت سال جنگ بی‌دلیل و ارسال اسلحه به حج و تسخیر سفارت‌ها یادمان نرود.

چه مرگتان است ای اهالی جمهوری؟ چرا کریستف کلمب دنیای حماقت هستید؟ هر روز کرانه های جدیدی در دنیای خریت پیدا می‌کنید.


پی نوشت: دلیل خریت واضح است: هر پوپولیست لزوما خرابکار است. اگر پوپولیستی ادعای مذهب هم داشته باشد می شود ریاکار خرابکار.

شد جمهوری اسلامی به پا
که‌هم دین‌دهد هم‌دنیا به ما.

https://www.bbc.com/persian/articles/cje053lv1wvo


وقتی حکومتی اخراج و توبیخ و‌مجازات را برای کارکنان خود ممنوع می کند، طولی نمی کشد تا سیاه ترین اقشار جامعه را جذب خود کند. لینک بالا راجع به انحرافات جنسی و مخلوط کردن آن با ایدئولوژی حکومتی است.

نسبت دادن این حکومت عنقلابی به اسلام و مسلمین(هر شاخه ای) در هر مرحله ای کفر و الحاد است.

#فاشیسم

آن دسته از داوطلبان مشاغل علمی که صلاحیت کمتری دارند - به ویژه کسانی که حتی در امتحانات خود نیز قبول نشده اند - تلاش میکنند که به جرگه «روشنفکران آزاد» راه یابند. مطبوعات یکی از پناهگاه های این گونه افراد است.
وارد شدن به جرگه روشنفکران آزاد مشمول هیچ آزمونی نیست و هیچ معیاری برای حداقل صلاحیت وجود ندارد. شروع آن فقط به تصمیم فرد بستگی دارد. معیار نهایی عدم موفقیت نیز به آینده دور وابسته است و فرد می تواند چشم خود را بر آن ببندد. و حتی در صورت شکست آشکار نهایی، فرد همیشه میتواند بهانه بیاورد که بازار و مردم نمی توانند درست قضاوت کنند و او یک نابغه ناشناخته است.
این گونه شبه روشنفکران معمولاً در دوران بحران اقتصادی با شمار بیشتری ظاهر میشوند، یعنی زمانه ای که شمار دانشجویان بیش از حد زیاد است.

پیش بینی آینده مذهب شیعه ایرانی بر اساس آخوندشناسی و ایرانی‌شناسی ۲/۲

(تا این جا کدام گزینه نامحتمل بود؟ حالا این :)

۱۳-از انحراف دویست ساله خود به صراط مستقیم بر خواهند گشت. همراه با ملت از حرص و کوته‌فکری و خیالات و ریاکاری و رذایل اخلاقی و رادیکالیسم و کفر خود توبه نصوح خواهند کرد. از آزادی به وجود آمده بعد از جمهوری استفاده معنوی نموده و از تکبر و نخبه‌گرایی و خرسواری روی گردانده، مناسک مذهبی ‌و مساجد را به سنت اصیل بر می‌گردانند. اموال و زمین های غصبی را تیز به صاحبان آن بر می گردانند. پرچم‌دار تعادل و توبه و مکارم اخلاق و معنویت و زنده‌کننده نماز و ذکر و عبادت و وقار و خضوع و مهربانی و نان حلال و توحید زحمت کشان خواهند گشت.

»»امکانات تلگرام اجازه نداد تا این نظرسنجی را فعال کنم. ولی فکر کنم همه می‌دانیم برای اکثر آخوندها کدام پیشبینی نامحتمل‌تر است. بینید، انقلاب ۵۷ عیوب آخوندهای سنتی را با باد تکبر و توهم صدبرابر کرد و آنها را شریک دزدی و حرام‌خوری و تجاوز و نیز کاملا ماتریالیست کرد. این چیزی نیست که به راحتی بشود تغییر داد. پنجاه سال پیش، از هر ده آخوند هشت تایشان مومن بودند، سه چهار نفرشان متعهد ، یکی دونفرشان باتقوا. الان پیدا کردن یک آخوند عادی که بتواند بدون حرف اضافه و ادا و اطوار مناسک ساده را به جا بیاورد مشکل شده است. ‌

اصل جدایی دین از سیاست برای حفظ دین بود و برای مصونیت دین از شر حقه‌بازترین قشر جامعه که به نیت دست‌اندازی بر قدرت و پول، لباس دین بر تن کنند. اولین قربانی دین سیاسی خود دین است. مروجان دین سیاسی بالذات بی‌دین بوده، ولی چنان خودشیفته‌اند که فهم این معنا نتوانند.

پیش بینی آینده مذهب شیعه ایرانی بر اساس آخوندشناسی و ایرانی‌شناسی ۱/۲
———————-
کدام گزینه در مورد اکثر آخوندها و طلاب بعد از سرنگونی ج.ا. کمترین احتمال را دارد؟ (یعنی کدام گزینه اتفاق نخواهد افتاد)؟

۱- بعد از جمهوری، آخوندها یک پروژه وسیع و وقیحِ فرافکنی و فرار از مسوولیت راه خواهند انداخت. انواع بهانه‌ها و توجیهات راجع به نقش خود در عنقلاب و نظام درست کرده و منحصرا سایرین (روشنفکران، اهل سنت، بودایی‌ها، صوفیان، شاه، ابن عربی، حافظ و مولانا، کمونیست‌ها) را ملامت خواهند کرد.

۲-بدون کوچکترین بازنگری در حوزه و رفتار شیعه و فقه و اصول شیعی و شخصیت آخوندی و اخلاق ایرانی و بدون یادگرفتن کوچکترین درس معنوی از این رفوزگی عظیم اخلاقی و عقلی و روحی، فقط کله در ماتحت خود فرو برده و سعی خواهند کرد زمان را به سابق برگردانند و عنقلاب ۵۷ را از تاریخ بزدایند.

۳-با دانشگاهیان اتحاد جدیدی برای بر پا کردن نوع جدیدی از نخبه‌گرایی (احتمالا سوسیال دموکرات) تشکیل خواهند داد تا جریان پول و‌ثروت از جیب عامه به جیب خواص قطع نشود. برای کوباندن سلطنت با چپ مترقی متحد خواهند شد.

۴-بر باقی‌مانده اعتقادات مردم سوار شده و به کمک اراذل جامعه به سهم‌طلبی سیاسی و فتنه‌آفرینی و هوچی‌گری (بهانه‌هایی نظیر حجاب، شراب، سوبسیدها) و کارشکنی در راه آزادی و قانون مداری خواهند پرداخت.

۵-متمرکز بر ثروت عظیم اوقاف و کنترل آن و سایر رانت‌ها و امتیازات خواهند شد. تمرکزگرایی در پیش خواهند گرفت، و به تجاری کردن مقابر ادامه خواهند داد.

۶- به ترکیب همه جانبه‌ای برای کسب درآمد روی خواهندآورد، اعم از روش‌های قدیمی و نیز رنگ مذهبی زدن به سرگرمی‌ها و فرهنگ عامه و مداحی‌ها و تلویزیون و بانکداری اسلامی و لیگ شطرنج اسلامی و خانه‌های عفاف اسلامی و حقوق دولتی و غیره.

۷-به روش‌های سابق خود در رواج تعصب و عقل‌ستیزی و فرقه‌گرایی و غلو و خرافات‌گویی و توده‌محوری و سانتی‌مانتالیسم و خرسواری و ایضا فتنه‌طلبی بر خواهند گشت.

۸-به تلاش برای تطهیر و تقدیس چهره‌های حوزوی ادامه خواهند داد، منتهی با تاکید بر شخصیت‌های جاه‌طلب فراموش‌شده و کمتر فحش‌خورده‌ای مانند طالقانی و بهشتی و مطهری و منتظری. هم‌زمان به تخریب سایرین (به خصوص سلطنت سنتی و‌ منتقدین حوزه) و بدگویی از رژیم جدید خواهند پرداخت. منتقدین هم طبق معمول کافر و بی‌دین و‌ ناصبی اعلام می‌شوند.

۹-با تمرکز بر عاشورا (تنها گوشه‌ای از مذهب شیعه که کماکان زنده بوده و اعتباری دارد) درآمد و امور مالی و نفوذ خود بر عامه را دوباره شکل خواهند داد. از مداحان عرعری و‌ چس‌ناله‌ای بدون محدودیت کمک خواهند گرفت.

۱۰- با کمک ارواح بیمار و بیعار، همان فرقه شیعه متعصب و قشری و خودپرستی را که مایه خجالت بشر و دافع شدید اهل خرد و انصاف بود دوباره راه می‌اندازند. از فضای اسلام‌ستیزی و شریعت‌ستیزی استفاده کرده، جهل در لباس علم نموده و مذهب شیعه را به سنی‌ستیزی و عمرکشانی و تعصبات جلف تقلیل می‌دهند تا از خودشیفتگی و کج‌اندیشی و بدذاتی بعضی ایرانیان نهایت استفاده را ببرند. یعنی بدگویی و تنگ‌نظری و کوته‌فکری را رسالت بشر قلمداد می‌کنند و البته حقانیت خود را با یک باطنی‌گرایی شدید (ما اهل حق هستیم چون خود گفتیم) توجیه می‌کنند. خلاصه مسلح به بحارالانوار، یک‌ اتحادیه خودشیفتگان نحس برپا می‌کنند و رذایل اخلاقی خود از جمله تلخی و ریاکاری و‌ خردستیزی و حقارت نفس و ابتذال سلیقه را لباس دین خواهند پوشاند. این ابتدال با ابتذال مداحی ممزوج خواهد شد.

۱۱- بی‌ثباتی و خلا معنوی در جامعه، به‌علاوه توهم‌ ‌و ظن و بی‌اعتمادی گسترده بعد جمهوری، محیطی مناسب برای انواع فرقه‌بازی ایجاد خواهد کرد، لذا آخوندهای فرصت‌شناس برای سواری گرفتن از مستضعفین عقلی، به فرقه‌های آخرالزمانی و ابداعات و اختراعات مختلف و جفنگ‌گویی و بافندگی التقاطی و توهمات توطئه ملهم از آمریکایی‌ها و بابی‌ها و غیره روی خواهند آورد. گروه دیگری به خودارضایی فلسفی و عرفان‌بافی و خودنمایی و گنده‌گویی و نظریه‌بافی و پرگویی مشغول خواهد شد.

۱۲-آخوندها فرار می‌کنند به عراق و لبنان و آمریکا و هند و بحرین و سایر جاهایی که حکومت آخوندی را تجربه نکردند ‌و ژست مظلوم‌ خواهند گرفت و طلبکار خواهند شد و خود را قربانی توطئه آمریکا و اسراییل خواهند دانست. عده معدودی نیز بی‌خیال ملت قدر نشناس ایران و شیعه شده به انقلابیون اخوانی افغانستان و پاکستان و مصر و غیره خواهند گروید و برای تیشه زدن به ریشه ایرانی دسیسه خواهند کرد.

—-
ادامه در پست بعدی