انجمن آنتی‌تئیست‌های ایران
💢 #آلبر_کامو:
اندیشه بر طغیان [
#قسمت‌دوم]
📚 #انسانطاغیاو با جستار
#انسان‌طاغی بحث "افسانه سیزیف" را ادامه می‌دهد.
#انسان طاغی مهمترین اثر فلسفی
#کامو است.
انتشار آن باعث دوری کامل
#کامو و
#ژان‌پل‌سارتر از یکدیگر و حمله شدید اطرافیان
#چپ‌گرای سارتر به کامو شد.
به کامو انتقاد کردند که در این نوشته شورش و انقلاب را عبث دانسته و گویا تبلیغ می‌کند که چاره‌ای جز ساختن و سوختن نیست، زیرا هر چه کنیم وضع از آنچه هست، بدتر می‌شود.
این گونه انتقاد از اثر
#کامو در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم، یعنی در دوره دیگری از برآمد
#شورش‌ها و
#انقلاب‌ها، نیاز به نبوغ و شجاعت خاصی نداشت.
نبوغ‌آسا و شجاعانه کار خود
#کامو بود که خلاف جریان شنا کرد و امیدهای واهی به ناکجاآبادها را نقد کرد.
عناصری از نقد کامو به رویاهای انقلابی را در آثار کسانی دیگری از معاصران او می‌بینیم، مثلا در نوشته‌های
#هانا_آرنت و
#کارل‌لوویت.
مشترک میان این متفکران، انتقادی است که به باور
#شبه‌دینی به پیشرفت دارند، انتقاد به این پندار که گویا تاریخ در پیشرفت خود ما را به آزادی و برابری می‌رساند و ما کافی است که با این جبر تاریخی همراهی کنیم، تا از قلمرو جبر به قلمرو آزادی قدم بگذاریم.
#کامو ایدئولوژی پیشرفت جبری آزادیبخش را آن نوع معنادهی به زندگی می‌داند که از زندگی فاصله می‌گیرد؛ از طبیعت می‌گذرد و در ماورای طبیعت نیروی معنابخش و آزادیبخش را می‌بیند.
#کامو با
#طغیان موافق است، اما با این فاصله‌گیری نه.
او با طغیانی موافق است که بخواهد بی‌فاصله آزادیبخش باشد، نه آنکه به اسم آزادی سیستمی را به پا کند و آن سیستم با وعده آزادی استبداد تازه‌ای را مستقر کند
#کامو در
#انسان‌طاغی پوچی سیزیف‌وار انقلاب‌ها را یادآور می‌شود.
با مشقت سنگ سنگینی را به حرکت درمی‌آوریم، آن را به سر کوه می‌رسانیم و در آن لحظه اختیار آن از دست ما خارج می‌شود.
✖️ پیام
#کامو، بر خلاف آنچه که منتقدان او می‌گفتند این نبود که با وضع موجود بسازیم، بلکه این بود که خوش‌خیال نباشیم و این وعده را به خود ندهیم که چون طغیان کردیم و آزادی خواستیم، خود به خود در مسیری می‌افتیم که به آزادی منجر می‌شود.
✔️ مخالفت با اسارت خود به خود آزادیخواهی نیست و اگر هم باشد تضمینی وجود ندارد به هدف خود برسد
#ادامه‌داردJoin Us ☞
@iranian_antitheists
