آرونـــد|بــانــو‌امـیـری

روزها همچون شبحی خسته‌کننده؛ به آرامی می‌گذشتند. دختر دعا می‌کرد که زودتر از شفاخانه بیرون بیاید و دوباره به همان اتاق کوچک و دنج خود پناه ببرد. در آنجا دور از درد و رنج می‌توانست به آرامش برسد. خواست سر خود را با چیزی گرم کند و شروع به نوشتن کرد؛ داستانِ…

خانواده کسی است که نخستین زخم‌ها را به روانت می‌زنند آن‌ها که در آغوش محبت و امنیت‌شان بزرگ می‌شوی؛ گاه همانند خنجری در دل می‌نشینند و زخم‌هایی می‌زنند که هرگز به آسانی التیام نمی‌یابند. در این خانه گاهی آنچه که تو را می‌آزارد؛ درک نمی‌شود و صدای دل‌تنگی‌ات…

روزهای آخر زندگی‌اش را می‌گذرانید، اما لبخندش همچنان بر چهره‌اش می‌درخشید. با اطرافیانش مهربانانه صحبت می‌کرد و کتاب می‌خواند؛ دختری باوقار و مهربان که هیچ‌گاه نمی‌خواست کسی از او ناراحت باشد. اگر به عمد کلامی می‌گفت که خانواده‌اش را آزرده می‌کرد، عذاب وجدانش…

آدم که دلش بگیرد، کجا می‌تواند فرار کند؟! به کدام پنجره می‌تواند پناه ببرد تا دردش را از دنیای بیرون دور کند؟! کدام گوش می‌تواند به رازهایش گوش دهد و آن‌ها را در سکوت نگه دارد، بی‌آنکه به غریبه‌ها بگوید؟! در دل شب وقتی سایه‌ها در سکوت می‌رقصند آدم…