بسیار حرف برای گفتن دارم؛ اما نوشتن‌شان سخت است. کلمات در ذهنم به هم می‌ریزد و نمی‌توانم آن‌ها را به درستی شکل دهم؛ خواندنشان هم جالب نیست؛ شاید حتی نتوانم شرایط را به خوبی توصیف کنم و منظورم را برسانم. به همین خاطر آن‌ها را برای خودم نگه می‌دارم گویی که این رازها و ناگفته‌ها تنها متعلق به من هستند.
به هر حال کسی هم نمی‌پرسد؛ در دنیای شلوغ و پرهیاهو؛ هیچ‌کس به عمق سکوت‌هایم توجه نمی‌کند. گاهی احساس می‌کنم این کلمات درونم مانند پرندگانی محبوس هستند که به دنبال پروازند، اما قفس ذهنم مانع از آزادی‌شان می‌شود.
شاید روزی بیاید که بتوانم آن‌ها را آزاد کنم...
#بـانــو_امـیـری
