دست‌نبشته/زینت مهتری

خوشبختی چیست و خوشبخت کیست؟
خوشبخت در لغت به معنای سعادت، نیک‌اختری، نیک‌بختی، نکو‌طالعی،بخت‌یاری، کامیابی و بهروزی، در برابرِ شقاوت، شوربختی، فاقه، فلاکت، بدبختی و بداقبالی آمده است.
در اصطلاح خوشبختی به حسِ درونیِ آرامش، آسایش، شادی و لذت بردن از زندگی معنی می‌شود. البته خوشبختی بر خلافِ لذت، هر نوع خوشی را شامل نمی‌شود؛ بلکه در مورد خوشی‌های پایدار یا نسبتا پایدار به کار برده می‌شود. به همین علت است که خوشبختی از فردی به فردِ دیگر متفاوت است. هر کسی خوشبختی را در چیزی می‌بیند. از آن‌جایی که خداوند انسان در رنج آفریده: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فی‏ كَبَدٍ؛ براستى كه انسان را در رنج آفريده‏‌ايم.» از لحظه‌ای که نطفه تشکیل می‌شود، درد و سختی را حس می‌کند، چون دنیا همراه با رنج است. همراه با مشکلات و گرفتاری‌ها است. در تمام زندگی، رنج و مشقت از هر سو گرداگرد انسان را گرفته است. در حالی‌که انسان وقتی چیزی می‌خواهد، تمام و کمال می‌خواهد. بدون دردسر و کمبود. ولی از آن‌طرف همه می‌دانیم که هیچ‌چیزی را بدون رنج و زحمت نمی‌‌توان به‌دست آورد. به قول بزرگترها برایمان با زنبیل نمی‌فرستند. باید حرکت و تلاش کنیم تا به خواسته‌هایمان برسیم، آن هم نه تمام و کمال؛ بلکه کمتر از آنچه که توقع داشته‌ایم. از طرف دیگر به‌قدری اتفاقات و ناملایمات در زندگی رخ می‌دهد و چون شَرنگى كُشنده، كامِ جانمان را تلخ مى‏‌كند، که هر لحظه باید دلواپسِ خوشبختی و داشته‌هایمان باشیم، که حالا از دستمان در می‌رود یا ساعتی دیگر. خوشبختی همیشگی و پایدار نیست. خوشبختی گذراست. خوشبختی نسبی‌ست هر کسی با داشتنِ چیزی احساسِ رضایت و آرامش درونی و خوشبختی می‌کند.
خوشبخت کسی است که لذت‌هایش در مقایسه با درد و رنج، از نظر کیفی برتر و از نظر کمی فزونتر باشد. در واقع خوشبختی همان احساس رضایت عمیق و کافی از زندگی است. اگر از زندگی با تمام خوشی‌ و ناخوشی‌هایش، رضایت عمیق قلبی داشته باشیم، می‌توانیم احساس خوشبخت بودن را تجربه کنیم.
✍زینت مهتری
#یادداشت_روزانه
@z_mehtari

درمانِ بی‌خوابی
بیشتر شب‌ها خواب ندارم. تازگی فهمیده‌ام علت خاصی دارد؛ من آدم اندیشناکی هستم. زیاد فکر می‌کنم. از کاه، کوه می‌سازم. روزهایی که مشغول نوشتن، خواندن یا کارهای دیگر می‌شوم و مجالی برای فکر کردن ندارم، با این‌که خسته و خواب‌آلودم و پیوسته خمیازه می‌کشم؛ به محض رفتن به رختخواب، خواب از چشمانم می‌گریزد و جایش را به فکر و خیال می‌دهد. گاهی تا دم‌دمای صبح فکر می‌کنم. یک ساعتی می‌خوابم. بیدار می‌شوم. دوباره خوابم می‌پرد و فکر سراغم می‌آید. دیگر داروی آرامبخش و دمنوش هم کارساز نیست. به‌نظر می‌رسد، مغزم قصد انتقام دارد. برای کارهایی که طی روز انجام نداده‌ام، من را از موهبت خواب محروم می‌کند تا به سوال‌های ذهنی‌ام پاسخ دهم.
دغدغه‌هایم را بررسی کنم. به حسرت‌ها، آرزوها و خواسته‌هایم رسیدگی و اتفاقات را حلاجی کنم.
به این نتیجه رسیده‌ام که اگر می‌خواهم خواب راحتی داشته باشم و طفلِ گریزپای خواب را به چنگ آورم، باید ساعتی از روز را به فکر‌کردن بگذرانم.
البته باید یادم باشد که خیلی چیزها ارزش فکر کردن و دل‌مشغولی ندارند. به گفته‌ی گوته: "آرامش پیامد اندیشیدن نیست!
بلکه بازتابِ نیندیشیدن به گرفتاری‌ها و چالش‌هایی است که ارزش اندیشیدن ندارند."
✍زینت مهتری
#یادداشت_روزانه
@z_mehtari
۱۴۰۳/۱۰/۴

روزِ وداعِ یاران
سال ۶۵ در چنین روزی خبر آوردند که عملیات کربلای چهار، لو رفته و هزاران شهید، مفقود، اسیر و مجروح برجا گذاشته است.

عملیات سرنوشت‌سازی که ناگهان به عملیات فریب تغییر نام یافت!
غواص‌هایی که دست‌بسته به دام عراقی‌ها افتادند. اسیرانی که عراق هرگز  نامشان را اعلام نکرد و بسیاری‌شان در آنجا جان دادند.
جوانانی که بیشترشان مفقود شدند و هرگز به وطن بازنگشتند.

روزی که عزیزی از ما هم بین مفقودالاثرها بود و خبرِ شهادتش مثلِ پُتکی بر سر خانواده کوبیده شد و همه را در بُهتی عظیم فرو برد.

همه ناله سر دادند. جامه دریدند. خاک بر سر ریختند...

شوهر خواهرم جزو مفقودین بود. خواهرِ ۱۷ ساله‌ام در حالی بیوه می‌شد که  کودک یک ساله‌ای در آغوش و جنین دو ماه‌ای در شکم داشت.
خبری که تا به امروز سنگینی‌اش بر دلِ همه‌ی ما بویژه مادر، همسر و فرزندانش سنگینی می‌کند و آن‌ها را چشم انتظار نگه داشته است.

عملیاتی که هرگز ابعاد، زوایا و نکات پنهان آن برای مردم باز نشد.
و محمود درویش چه به جا گفته است که:
"جنگ پایان خواهد یافت و رهبران با هم گرم خواهند گرفت
و باقی می‌ماند آن مادر پیری که چشم به راه فرزند شهیدش است. آن دختر جوانی که منتظر معشوق خویش است. آن فرزندانی که به انتظار پدر قهرمانشان نشسته‌اند. نمی‌دانم چه‌کسی وطن را فروخت، اما دیدم چه‌کسی بهای آن‌را پرداخت."
✍زینت مهتری
#نه_به_جنگ
#یادداشت_روزانه
@z_mehtari
۱۴۰۳/۱۰/۴

گرگرفتگی
این روزها و سال‌های اخیر با مشکلی به نام گُرگرفتگی که البته نمی‌توان اسمش را مشکل گذاشت؛ بلکه روند طبیعی بدن است، مواجهم. آن هم گُرگرفتگی و تعریق ناگهانی! یعنی سردت هست. یهو بدنت شروع به گرم شدن می‌کند. به‌طوری که احساس می‌کنی شعله‌هایی از درونت زبانه می‌کشد. برای من این حالت فقط در بالاتنه اتفاق می‌افتد. یعنی از کمر شروع می‌شود، به سر و صورت و سینه و شکم می‌رسد. در عرض یکی و دو دقیقه از روزنه‌های پوست، قطراتِ شبنم‌گونه‌ای بیرون می‌جهد. خیس عرق می‌شوم؛ بدبو نیست نگران نباشید. دنبال بادبزن یا وسیله‌ای می‌گردم که خودم را باد بزنم و خنک کنم. چند روز قبل بچه‌ها برایم یک پنکه کوچک مثل اسباب‌بازی خریده‌اند. خیلی قابل استفاده نیست. همان پدِ زیرِ موسِ لپ‌تاپ، بادبزن پلاستیکی، کتاب یا کاغذ و چیزهایی مانند این‌ها، بس است. چون اگر به استخوان‌هایم سرما برسد، درد می‌گیرند. مثلا دست چپم به سرما خیلی حساس است. همین‌که هوای سردی بهش بخورد، درد می‌گیرد و دادش هوا می‌رود که «یخ کردم!» خلاصه بعد از یکی دو دقیقه خنک می‌شوم و بدنم از سرما و خشک شدنِ عرق، به مورمور و لرز می‌نشیند. یک ژاکت دمِ دستم هست. مدام می‌پوشم و در‌می‌آورم. باعث تعجب و خنده‌ی همسر و بچه‌ها هستم. گرگرفتگی روز را  به‌گونه‌ای از سر، باز می‌کنم؛ امان از شب‌ها که پدرم را درمی‌آورد. می‌ترسم به رختخواب بروم. می‌دانم تا ساعت‌ها خوابم نمی‌برد. تازه وقتی هم چشمانم خسته می‌شوند و خواب‌شان می‌برد، تعریق شبانه دست بردار نیست. تا صبح چندین مرتبه سراغم می‌آید و نمی‌گذارد خواب راحت و یک‌نواختی داشته باشم. آسایش و آرامشم را به هم می‌زند. می‌خواهم بلند شوم و کتاب بخوانم یا بنویسم. توانش را ندارم. بدنم یاری نمی‌کند. می‌کوشم بخوابم. باید روانداز داشته باشم. می‌خزم زیر پتو. گرمم می‌شود. پتو را کنار می‌زنم. سردم می‌شود. پتو را روی پاهایم می‌اندازم، وگرنه با دردناک شدنِ ساق‌ها، مراتب ِاعتراض‌شان را به ‌گوشم می‌رسانند. همینطور مفاصل و استخوان‌های دستها که از سرما گزگز می‌کنند. نمی‌دانم به‌خاطرِ آرتروز خفیف است، پابه‌سن گذاشتن است یا طبعِ سوداوی؟ به هر حال پتو را کنار می‌زنم. جنین‌وار دست و پاها جمع می‌کنم تا از سرما در امان باشند. چند دقیقه می‌گذرد. حرارت و تعریق فروکش می‌کنند. مانند آتشفشانی مواد مذابش را بیرون می‌ریزد و آرام می‌گیرد. یک دفعه بدنم سرد می‌شود. پتو را روی خودم می‌کشم. حتی سرم را زیر پتو می‌کنم؛ چون از عرق خیس شده. دوباره می‌خوابم. شاید یک ساعتی می‌گذرد که آتشفشان درونم شعله می‌کشد و روز از نو روزی از نو. تا صبح همین آش است و همین کاسه. با بدنم و تغییراتش دست‌و‌پنجه نرم می‌کنم. آنقدر بدخواب می‌شوم که صبح نای بلند شدن ندارم. فعلا با هم سرگرمیم. این میانسالی هم دنیایی دارد برای خودش. دنیای از تنوع، هیجان و شگفتی. حوصله‌ات سر نمی‌رود. خدا را شکر که این سن را هم درک کردم.
✍زینت مهتری
#خویشتن_نویسی
@z_mehtari
۱۴۰۳/۱۰/۳

خواندن و نوشتن
برای این‌که بتوانم بنویسم، نیاز به زیاد خواندن دارم. از کتاب‌ها و نویسنده‌های گوناگون. چاره‌‌ی دیگری ندارم. یک وقتی فکر می‌کردم اگر از آثار دیگران بخوانم، خودانگیختگی و خودجوشی‌م از بین می‌رود و دیگر نمی‌توانم بنویسم. البته نوشتن که می‌گویم منظورم همین چرندهایی هست که می‌بینید، نه این‌که نویسنده باشم.
خلاصه می‌ترسیدم بخوانم و ذهنیاتم از بین برود؛ ولی به مرور زمان یاد گرفتم که بخوانم و بخوانم و بخوانم و بعد بنویسم. چون من ذاتا نویسنده نیستم. نیاز به آموزش دارم. آن‌هم آموزشی پیوسته و دائمی.
✍زینت مهتری
#خویشتن_نویسی
@z_mehtari
۱۴۰۳/۱۰/۲

سفرنامه‌ی حج تمتع
قسمت ۶
قرآنی با خط عثمان طاها برمی‌دارم. همه‌ی قرآن‌ها یک شکل هستند. با این قرآن مانوس بودم. عرب‌ها قرآن را روی زمین نمی‌گذارند. به محض این‌که یکی از ایرانی‌ها، قرآن را روی زمین یا کفش بگذارد، اعتراض کرده و تذکر می‌دهند. آن‌را روی پایم گذاشتم و زیر چادر قایمش کردم. تا بعد از سیاحت بخوانم. نگاهم را به اطراف دوختم. مسجد ستون‌های مرمر زیادی دارد. ردیف. پشت سر هم قرار گرفته‌اند؛ ولی ستون‌های اصلی همان‌هایی هستند که اطراف مرقد پیامبر و مسجد اصلی قرار گرفته‌اند. ستون‌هایی تزيين شده با سنگ مرمر سفيد. سرستون‌ها، تاج‌وار و طلایی هستند. سردر ورودی‌ها، طاق‌مانند از سنگ‌های سفید و سیاه هست. هر چه از زیبایی و معماری این بنا بگویم کم است. باید بروی و ببینی که گفته‌اند: «شنیدن کی بود مانند دیدن؟» من به اندازه‌ی توانم می‌نویسم. مسجد در سطح بالاتری قرار گرفته و دو سه تا پله می‌خورد.
دورتا دور ِبالای صحن و رواق‌ها اسم‌های پیامبر و ائمه و یاران پیامبر نوشته شده است که در گردی‌های سبزرنگی با خط طلایی چشم‌نوازی می‌کنند.
بالاخره اجازه‌ی ورود داده شد. می‌توانم به طرف روضه رضوان بروم. از هم اتاقی‌ها جدا شدم. نزدیک ستون توبه که رسیدم؛ ستون توبه از ستون‌های اصلی مسجد است. جایی که یکی از یاران پیامبر توبه کرده و توبه‌اش پذیرفته شده؛ فشار و ازدحام جمعیت اجازه نماز خواندن نمی‌داد. با اشاره نمازِ تحیت مسجد خواندم. ناگهان فشار جمعیت زیاد شد؛ به‌طوری که عده‌ای روی زمین افتادند و زیر دست و پا له شدند. به سختی بیرون کشیده می‌شدند. من توانستم دست چند نفر را بگیرم و بلند کنم. دوست داشتم آن‌طرف پرده را ببینم. فرش‌های مسجدِ اصلی سبز رنگ هستند و بقیه متفاوت. فقط قسمتِ کمی به زن‌ها اختصاص داده شده است. بقیه را با پرده جدا کرده و متعلق به مردهاست. سرِ پا می‌ایستم. هُلم می‌دهند. نزدیک است کله‌پا شوم. خودم را جمع‌و‌جور می‌کنم. جای مطمئنی پیدا می‌کنم. دوباره روی نوک انگشتان می‌ایستم بلکه مقبره‌ی پیامبر و ستون‌های اصلی را ببینم. کمی بالای منبر دیده می‌شود. آیه‌ی «يا أيها الذين آمنوا لا ترفعوا أصواتكم فوق صوت النبي ولا تجهروا له بالقول كجهر بعضكم لبعض» با خطی زیبا روی تابلوی سبزی با رنگ طلایی نوشته شده است.
یعنی؛ «اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، صداى خود را بلندتر از صداى پیامبر برنياوريد و با او به صوت بلند سخن نگوييد آن‌چنان كه با يكديگر سخن مى‌گوييد.»
ستون‌های اصلی و فرعی با هم فرق دارند و کاملا قابل تشخیص هستند. یک گردی دورطلایی و زمینه سبز روی هر ستون نصب شده که اسم آن را نوشته‌اند مانند: اسطوانه ‌الحرس، اسطوانه التوبه، اسطوانه‌ الوفود و ... عرب‌ها به ستون، اسطوانه می‌گویند. هر ستون ماجرایی دارد که این‌جا، جای بیانش نیست. پایین ستون‌ها محلی برای قرآن‌ها در نظر گرفته شده که به آسانی در دسترس زُوار باشد. نظم و ترتیب خوبی دارد. از رنگ سبز زیاد استفاده شده است. کتاب‌هایی در رابطه با اماکن مکه و مدینه خوانده بودم و انتظار داشتم به چشم ببینم که آلِ سعود، این امکان را از نیمی از مسلمانان؛ یعنی زن‌ها دریغ می‌کنند.
سمتِ خانه‌ی حضرت علی و فاطمه را با قفسه‌های بلندی پوشانده و مانع دیدن شده‌اند. می‌خواهم مدتی آن‌جا بمانم و زیارت و سیاحت کنم؛ ولی ازدحام جمعیت چنین اجازه‌ای نمی‌دهد. به طرف در خروج حرکت کردم. از هر طرف زیر فشار بودم. احساس می‌کردم سینه‌ام در حال سوراخ شدن است. تقریبا مثل حرمِ امام رضا. کم‌کم خودم را از لای جمعیت بیرون می‌کشم. صحن‌های دیگر خلوت هستن. راحت می‌توان نشست و فکر کرد.کمی آن‌جا می‌مانم. خستگی در می‌کنم و آهسته‌آهسته راهی هتل می‌شوم.
✍زینت مهتری
#سفرنامه_نویسی
@z_mehtari

هدیه‌ای ارزشمند
امشب دو کتاب از دخترهایم هدیه گرفتم. دو کتاب عزیز و دوست داشتنی از جناب هوشنگ ابتهاج و اسماعیل فصیح به نام‌های تاسیان و زمستان ۶۲. کتاب‌هایی که درصدد مطالعه‌شان بودم.
✍زینت مهتری
#خویشتن_نویسی
@z_mehtari
۱۴۰۳/۱۰/۱

سرگذشت مادر
مجموعه داستانی از چندتن از نویسندگان خارجی و ایرانی (امیر گل آرا، محمدعلی اسلامی ندوشن، ایرج پزشک‌نیا، عبدالرحیم احمدی، ماکسیم گورکی، سیمین دانشور، هانس کریستیان آندرسن، سمرست موم) که توسط غلامحسین فرنود جمع‌آوری شده است. انتشاراتِ کتابفروشی ابن‌سینای تبریز، اول آبان 1342 آن‌را در 112 صفحه به چاپ رسانده است که شاملِ داستان کوتاه‌های «بزی، نگاه کودک، خرگوش‌ها، سرگذشت، مادرِ یک خائن، گذشته، مادر، آن‌کس که مادر است و مرگِ گاو» است.
از گذشت و فداکاری مادرها، از مرگ مادر، از مرگ فرزند و ناله‌های جان‌گداز مادر، از قدر ندانستن فرزند یا دیر فهمیدن، از مادری که به خاطرِ حمایت از فرزند، مثل پلنگی تیز دندان، مبارزه می‌کند و موانع را از سرِ راه برمی‌دارد. از این‌که هر مادری مادرانگی می‌داند و ...
سخن به میان آمده است.

پاره‌هایی از کتاب:
*وقت شیر دادنش گذشته بود. پستان‌هایش ورم کرده بود و رگش تیر می‌کشید. حس می‌کرد که به دهانِ گرم و خیس بچه‌اش محتاج است.
*مادر همیشه دشمن مرگ است. دستی که مرگ و نیستی را به جایگاه انسان‌ها می‌آورد، دشمنِ منفورِ مادران است.
*تو دخترِ تحصیل‌کرده و باسوادی شده‌ای. این درست. ولی چرا مرا طرد می‌کنی؟ آه فهمیدم؛ سلاحِ دانش را من به دست تو دادم. نورِ علم را من در سینه‌ی تو افروختم و تو با همان سلاحِ مرا پست می‌شماری و لایق مادری خود نمی‌دانی؟
*مادر می‌آفریند و از آفریده‌هایش نگهداری می‌کند. از ویرانی گفتن، با او در‌ افتادن است.
کتابی زیبا و خواندنی.
✍زینت مهتری
#معرفی_کتاب
@z_mehtari
۱۴۰۳/۱۰/۱

#معرفی_کتاب
@z_mehtari

🎧زینت مهتری
فال شب چله
#حافظ_خوانی
@z_mehtari

برای من غزل شماره ۳۲۱ از دیوان حافظ آمد و چنین سرود:
هر چند پیر و خسته‌دل و ناتوان شدم
هر گه که یادِ روی تو کردم، جوان شدم

شکر خدا که هر چه طلب کردم از خدا،
بر مُنتهای همتِ خود، کامران شدم

ای گُلبُنِ جوان، برِ دولت بخور که من،
در سایه‌ی تو، بلبلِ باغِ جهان شدم

اول ز تحت و فوقِ وجودم خبر نبود،
در مکتبِ غمِ تو چنین، نکته‌دان شدم

قسمت حوالتم به خرابات می‌کند
هر چند کاین چنین شدم و آن چنان شدم

آن روز بر دلم درِ معنی گشوده شد
کز ساکنان درگهِ پیرِ مُغان شدم


در شاهراه دولتِ سرمد به تختِ بخت
با جام می، به کامِ دلِ دوستان شدم

از آن زمان که فتنه‌ی چشمت به من رسید
ایمن ز شرِ فتنه‌ی آخرزمان شدم

من پیرِ سال و ماه نیم، یار بی‌وفاست
بر من چو عمر می‌گذرد، پیر از آن شدم

دوشم نوید داد عنایت که حافظا
بازآ که من به عفو گناهت، ضمان شدم
✍زینت مهتری
#حافظ_خوانی
@z_mehtari

#شب_چله
#فال_حافظ
شما فال حافظ گرفتین؟
چه غزلی اومد؟ 😍☺️

دست به قلم شویم
بنویسیم.
شروع کنیم.
هر طور که دوست داریم.
با هر جمله‌ای که می‌توانیم.
با عشق بنویسیم.
از قصه‌‌ی زندگی، از شادی‌، از غم‌، از دلتنگی، ازشور و حال زندگی. از بودن و نبودن‌ها، از رفتن، از آمدن، از ماندن، از اشک‌ها، از خنده‌ها.
از
چه می‌شد اگر...
چرا باید...
چگونه باید...
از همه‌ی این‌ها می‌توان نوشت.
✍زینت مهتری
#از_نوشتن
@z_mehtari

راز های نوشتن
تا حالا برای خودتان نوشته‌اید؟
می‌پرسید چه بنویسم؟
از آرزوها، نگرانی‌ها، برنامه‌های آینده، تجربه‌های زیسته، سفرها، خاطره‌ها، ایده‌ها، احساسات، یا سوال‌هایی که در ذهن دارید و از هزاران چیز دیگر می‌توان نوشت.

با نوشتن سیستم‌ایمنی هم قوی‌تر عمل می‌کند.
با نوشتن زخم‌ها زودتر بهبود می‌یابند.

نویسندگی راه خوبی برای خروج از دوران‌های سختِ زندگی‌ست.
نویسندگی استرس را می‌کاهد.
ذهن را هوشیار نگه می‌دارد و ما را سرحال می‌کند.
و این‌که؛ نوشتن به افکار ما نظم بیشتری می‌دهد.
✍زینت مهتری
#از_نوشتن
@z_mehtari

مهمان‌داری
آذر خانم دختر ته‌تغاری پاییز، یک ماهی مهمانمان بود. قرار است فرداشب برگردد. لباس‌های رنگارنگش را داخل چمدان گذاشته. درش را بسته. منتظر کالسکه، لحظه‌شماری می‌کند. او که برود یلدا خانم دختر بلندقامتِ دی ماه، با پالتوی سفیدش، همراه ننه‌سرما از راه می‌رسند. باید خانه را برای رسیدنشان آماده کرد. باید کرسی آورد. سماور را آتش کرد. آجیل، هندوانه و انار را روی میز گذاشت. آشنایان را برای استقبال و خوشامدگویی خبر کرد. باید کنارِ هم شاهنامه خواند و به حافظ تفالی زد. زمستان در آستانه‌ی در ایستاده است. می‌خواهد زنگِ آغازِ آخرین فصلِ سال را به صدا درآورد.
✍زینت مهتری
#یادداشت_روزانه
@z_mehtari

خوراک لذید یلدایی
امروز تصمیم گرفتم یکی از خوراکی‌های مُغذّی و گرمِ شب یلدا را طبقِ سنت و آیین زادگاهم برای بچه‌ها درست کنم. اول باید مواد لازم را آماده می‌کردم. یک بسته کنجد ایرانی را توی ماهیتابه بو دادم. کنار گذاشتم تا سرد شود. یک بسته مغز گردو و یک پاکت انجیر تازه‌ی استهبان از یخچال برداشتم. هاون سنگی متوسطی که حدود 35 سال قدمت دارد را، با دسته‌ی چوبیش، از زیرِ تخت بیرون کشیدم. ما به این هاون سنگی «جوغَن» می‌گوییم. تمیزش کردم. کنجد و گردوها را درون آن ریخته و کوبیدم. نرم که شدند یکی‌یکی انجیرها را انداخته و کوبیدم تا کنجد و گردو به خوردشان رود. بعد از تمام شدنِ انجیرها، آن‌ها را زیر و رو کردم تا به خوبی مخلوط و داخل ظرف ریخته شوند. انجیر و کنجد، بسیار مقوّی، انرژی‌زا و گرم کننده‌ی بدن است. تا جایی که یاد دارم شب چله، گرمیجات می‌خوردیم، نه هندوانه که طبعش سرد است. خلاصه اگر دوست داشتید یک بار امتحان کنید. مشتری می‌شوید.
✍زینت مهتری
#آشپزی_نوشت
@z_mehtari
۱۴۰۳/۹/۲۹

تاکسی‌
تاکسی گرفته و از بازار برمی‌گشتم. راننده، چاق و کچل بود. از لهجه‌اش می‌شد فهمید که بومی هست. موهای چربی داشت که شوره‌هایش روی ژاکت ریخته بود. یک‌ریز حرف می‌زد. چشمم به صندلی‌ها افتاد. چقدر فرسوده و کثیف بودند. نمی‌دانم چرا دستی به سر‌و‌گوش خودش و ماشین نمی‌کشد.
کمی جلوتر، آقایی سوار شد. حدود ۷۰ ساله. چندکیلویی میوه خریده بود. پرتقال، نارنگی و سیب. جلوی پایش گذاشت. کم‌حرف بود. وقتی راننده صحبت می‌کرد با یکی دو کلمه جواب می‌داد.
یک نفر هم جلو نشست. او هم ۶۰ سالی داشت. با راننده هم‌سن بودند؛ ولی صورتش را تراشیده، موهای فلفل‌نمکیش را اصلاح و شانه کرده. لباس‌هایش مرتب و تمیز بود. چندتایی پرونده همراه داشت. معلوم بود برای انجام امور اداری، راهی این‌طرف شهر شده. سرِ صحبت را با راننده باز کرد.
حرف‌شان گُل انداخت. از یک دعوا و نامردی می‌گفتند.
همیشه می‌ترسم توی تاکسی چند مرد باشند، حرف‌های نامربوطی زده شود  و من یک خانم تنها، ندانم چکار کنم.
خدا را شکر این‌ها حواسشان بود. راننده گفت: "خانم این‌جا هست، وگرنه می‌گفتم چه‌کلاشی بود و چه گفت."
از حرف‌هایش دستگیرم شد که با زن، مرد و بچه‌ای تصادف کرده. مرد، شیشه‌ی ماشین را شکسته. دعوا شده....
در همین حیص‌و‌بیص مردها همدیگر را شناختند. راننده به او گفت: فامیلت چیه؟ جوانمردی هستی؟
مسافر: آره
راننده: شناختی من‌رو؟
مسافر: نه تا یه حدودی آشنایی.
راننده: من اسکندریم. محسن.
مسافر: ای بابا. میگم آشنایی. چه دورانی؟ چه دورانی داشتیم.
میگم من یه خرده ته چهره‌ت رو شناختم.
راننده: یادته تو بازار کار می‌کردیم؟
خیلی سال گذشته. خیلی. ۳۵ سال.
راننده: تو بازار چکار می‌کردی؟
مسافر: لباس می‌فروختم...
به مقصد رسیدم. پیاده شدم. آنها از دیدن هم مشعوف و چنان گرم صحبت بودند که راننده رغبتی برای گرفتن کرایه نشان نمی‌داد. چندبار تذکر دادم تا پول را گرفت. زود پیاده شدم تا به خاطره‌بازی‌های‌شان ادامه دهند.
✍زینت مهتری
#یادداشت_روزانه
@z_mehtari
۱۴۰۳/۹/۲۸