همه ما تنهاییم و این حقیقت است.حقیقت تلخ است و پذیرفتنش دشوار. در طول عمر خود ساعت های زیادی را صرف این کرده ایم که از تنهایی مان فرار کنیم. راههای زیادی را برای فرار کردن از تنهایی امتحان کرده ایم؛چقدر وارد رابطه های اشتباهی شده ایم که از روز اول می دانسته ایم هیچ نتیجه ای ندارد، چقدر همزمان وارد دو یا چند رابطه شده ایم، چقدر رابطه های آزاردهنده را تحمل کرده ایم، حرف دلمان را نزده ایم، اعتراض نکرده ایم، ترکش نکرده ایم که نکند تنها نمانیم، چقدر از ترس تنها ماندن در مهمانی ها و دورهمی ها کسی را کنارمان نگه داشته ایم، چقدر فقط از ترس تنها ماندن به کسی ابراز علاقه کرده ایم که علاقه چندانی به او نداشته ایم، چقدر در آغوش کسانی رفتیم فقط برای اینکه او ما را کنار خودش نگه دارد و ما تنها نمانیم...
روزی مادرم به من گفت:"اگر میخواهی فقط به خاطر فرار از تنهایی ازدواج کنی، لازم است بدانی گاهی اوقات در زندگی زناشویی احساس تنهایی خیلی بیشتری خواهی کرد نسبت به دوران مجردی"
بعدها فهمیدم که حرفش درست بود،مراجعان زیادی را ملاقات کردم که متاهل بودند و به شدت احساس تنهایی می کردند...
تنهایی یک حس درونی است، برای عده ای بیشتر است و برای عده ای کمتر... عوامل خارجی فقط به صورت موقتی آنرا کم می کنند اما هیچ فرد جذابی، هیچ دورهمی هیجان انگیزی آن خلا درونی را به صورت کامل و همیشگی پر نمی کند...
تنهایی مان را دوست داشته باشیم، به آن احترام بگذاریم و از آن فرار نکنیم...
#بهاره_محمدنیا#روانشناس_بالینی#گروه_روانپزشکی_ویان#مطب_دکتر_سامرندسلیمی@vianclinics
