ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

Канал

Логотип телеграм канала ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

@rukhsar_aminПродвигать

62

подписчика

در جهان واژه‌ها، معانی نهفته را می‌جویم و روایت‌ها را چون رشته‌ای نامرئی به هم می‌بافم. هر خط، پژواکی است از ذهنی که در سکوت، جهانی دیگر را می‌سازد. ‌ ‌

Love Center - Dating, Friends & Matches, NY, LA, Dubai, Global

Бот для знакомств

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

آسمان امروز، بوم نقاشی بی‌کرانی‌ست که دست طبیعت آن را با رنگ‌های لطیف خیال‌آلود آراسته است. ابرهای سپید، همچون پرندگانی بی‌وزن، در گستره‌ی بی‌پایان آسمان به رقص آمده‌اند و گرداگرد آفتاب حلقه زده‌اند. نور زرین خورشید از لابه‌لای این پرده‌های نازک عبور می‌کند، گویا می‌خواهد جهان را در آغوش گرم خود بگیرد.

هر پرتو نوری که از پس ابرها بر زمین می‌تابد، داستانی از زندگی و امید را زمزمه می‌کند. ابرها، آرام و بی‌شتاب، در مسیر باد حرکت می‌کنند و سایه‌ای نرم و دلفریب بر زمین می‌افکنند.

در این آسمان، سکوتی شاعرانه جاری‌ست؛
طبیعت به نجواهای عاشقانه مشغول است. آفتاب، با لطافت و مهربانی، میان ابرها پنهان و پیدا می‌شود، همانند عشقی که در پس نگاه‌ها پنهان است اما در هر لحظه حضوری پررنگ دارد. این آسمان، دعوتی‌ست برای گم‌شدن در رویاها، برای اندیشیدن به آنچه فراتر از زمین است، و برای یافتن آرامشی که در قلب طبیعت نهفته است.

#رخسار‌_امینی

11 views09:26

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

Media is too big

VIEW IN TELEGRAM

12 views09:22

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

برای نخستین بار دستانش را لمس کرد، دستانی که گویا گرمای خورشید را در خود نهفته داشتند و جهانِ خاموش قلبش را به تپشی دیوانه‌وار واداشتند. آن لمس، نه از جنس عادیِ تماس، که پلی بود میان دو روح بی‌قرار، گویا سرنوشت، با دقتی شاعرانه، این لحظه را در دل ابدیت حک کرده بود.
قلبش، همچون طبل جنگی، در سینه‌اش می‌کوبید؛ نه از هراس، بلکه از هیجانی ناشناخته و شورانگیز. آن دستان، با نرمیِ مخملی خود، تمام واژگانِ نانوشته‌ی احساس را در میان خطوط خود نهفته داشتند. لحظه‌ای بود که زمان در خمیدگی خود فرو ریخت و هستی، در ضربان‌های تند و بی‌قرار قلب او، معنا یافت.

#رخسار‌_امینی

16 viewsedited 21:01

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

#سپید ⁶

گل بابونی را در گیسوانم بیاویز،
تا شب،
در میان تاریکی‌هایش
رنگی از سپیدیِ دشت را به یاد آورد.

بگذار عطر خفته‌اش،
در هر رشته‌ی موی من رخنه کند،
چنان‌که باد،
سرودِ بی‌پایانِ دشت‌های دور را
در گوشِ خاموشِ گیسوانم تکرار کند.

من در آئینه،
با این گل‌های کوچکِ سفید
چون تصویری از بهار،
در میانه‌ی خزانِ خویش ایستاده‌ام.

هر برگش داستانی دارد،
از زمینی که تشنه‌ی نور بود،
و آسمانی که با اشک باران،
شور زندگی را
به خاکِ ریشه‌ها هدیه داد.

گل بابونی در گیسوان من
چیزی بیشتر از زیور است،
چنان عهدی با طبیعت،
تا در هر پیچش،
ذره‌ی از بوی خاک و روشنایی خورشید
برایم به یادگار بماند.

گیسوانم،
پنهانگاه بادهای سرگشته،
و دستان تو،
قصه‌گوی گل‌هایی که در هر تابشان
رازهای جاودانگی را نجوا می‌کنند.

#رخسار‌_امینی

44 viewsedited 14:27

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

This media is not supported in your browser

VIEW IN TELEGRAM

20 views14:13

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

در کافه‌ای دنج و کم‌نور، فنجانی قهوه در دست‌، چشم‌هایش را آرام بسته بود تا کمی از فشار روزمره رهایی یابد. هوای بیرون بارانی بود و قطرات باران روی شیشه پنجره می‌رقصیدند. صدای همهمه‌ی آرام مردم در گوشش می‌پیچید، اما ناگهان صدای آشنا به گوش رسید. صدای خاصی که روزی در دل شب‌ها برایش همچون آهنگ می‌نواخت، صدایی که خاطراتش را زنده می‌کرد. برای لحظه‌ای، فکر کرد که شاید در توهم است، شاید ذهنش دوباره بازی می‌کند، اما نه...
صدای او بود.
نگاه از فنجان قهوه جدا شد و به آرامی به اطراف نگاه کرد. چشمانش به کسی برخورد کرد که برای چند لحظه دلش از تپیدن ایستاد. همان چهره آشنا، همان چهره که سال‌ها پیش تمام قلبش را تسخیر کرده بود. او که در روزهای گذشته بیشتر از خود برایش زندگی می‌کرد، همان کسی که به یادش می‌آورد که چه معنایی داشت بودن در کنار کسی که همه‌چیز بود.

اما حالا همه‌چیز فرق کرده بود. نگاه‌هایشان که روزی پر از حرارت و عشق بود، این بار سرد و بی‌روح بودند. نگاه‌هایشان دیگر هیچ‌چیز از آن احساسات پرشور گذشته را بازتاب نمی‌کردند. هیچ حرفی بینشان نبود، تنها سکوتی سنگین میانشان کشیده شده بود. او، همان کسی که همیشه به دنبال بازگشتش بود، اکنون تنها یک غریبه در زندگی‌اش شده بود. فاصله‌ای میان آنها ایجاد شده بود که هیچ‌کدام نتواسته بودند آن را پر کنند.
سرش پایین افتاد و با انگشتانش فنجان قهوه را در دست چرخاند. در دلش یک درد عمیق نشسته بود، چیزی که سال‌ها از آن فرار کرده بود، حالا به شدت در قلبش می‌لرزید. نگاه‌هایشان دیگر نمی‌توانستند یکدیگر را پیدا کنند، آن چیزی که زمانی در میان چشم‌ها گم می‌شد، دیگر در این لحظه وجود نداشت. او دیگر آن معشوق رویایی نبود، بلکه تنها یک یادگاری از گذشته بود، یک یادگاری که گویی زمان از آن جدا شده بود.
نگاهش به چهره‌اش افتاد، اما نمی‌توانست به هیچ‌وجه آن فردی که روزی در دلش زندگی می‌کرد را پیدا کند. او، همان چهره آشنا، دیگر در دنیای او جایی نداشت. حالا، فقط خاطرات بودند که در دلش می‌سوختند.

#رخسار‌_امینی

28 views06:40

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

تنهایش را می‌پسندید، گویا در آن سکوت، جز خود چیزی نمی‌خواست. کنج اتاقش امن‌ترین مکان برایش بود، جایی که دیوارها همچون حصاری نامرئی او را از جهان بیرون جدا کرده بودند. قهوه‌اش را می‌نوشید و انگشتانش به آرامی بر کلیدهای لپ‌تاپ می‌رقصید. موزیک بی‌کلامی که از بلندگوها به آرامی به گوش می‌رسید، همچون اکوهایی از درونش بود، صدای بی‌صدایی که تنها در سکوت وجودش قابل درک بود. کتابش باز بود، ولی بیشتر از آنچه که نوشته بود، صفحه‌ها در سکوت خود حرف می‌زدند. «تنهایی، جایی است که خودم را در آن می‌یابم»، آن جمله‌ای بود که در حاشیه نوشته بود، در همان لحظه‌هایی که کلمات دیگر به اندازه کافی قدرت بیان احساساتش را نداشتند.

اشیای ساده‌ی اتاقش، هیچ تقاضایی از او نداشتند، بی‌کلام و بی‌نیاز. همانطور که کلمات در کتابش پراکنده می‌شدند، در دنیای بیرون هم چیزی جز بی‌صدایی برایش باقی نمانده بود. او از انسان‌ها خسته شده بود؛ از آن‌ها که در تلاش برای فهمیدن او بودند، بی‌آنکه بدانند حقیقت هیچ‌گاه در نگاه‌های سطحی گنجانده نمی‌شود. در این دنیای آرام و ساده، تنها در میان اشیای بی‌صدا بود که احساس می‌کرد دوباره خود را یافته است. دستانش در میان این سادگی، همان‌طور که در کلماتش غرق می‌شد، آرامش و صلحی بی‌پایان را تجربه می‌کرد.

#رخسار‌_امینی

29 viewsedited 20:36

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

26 views20:36

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

آزاد و رهایم، مانند روحی که از بند تن گریخته باشد،
همچون آوایی بی‌مرز که در پهنه‌ی هستی طنین می‌اندازد.
در این گیتی بی‌کرانه، دیگر قیدی بر پای جانم نیست،
دیگر زنجیر وهم و اسارت اندیشه را گسسته‌ام.
من، بسان کبوتری سپید، در هوای بی‌کران معلقم؛
گم میان ابرها، دور از سنگینی زمین،
سبک‌ بال و فارغ از هراس،
آماده‌ی ادغام در گستره‌ی ابدیت.

این رهایی نه فقط از زندان خاک،
که از هر بند پنهان در تاریکی ذهن است،
از هر صدای خاموش که روزگاری مرا در حصار نگه داشته بود.
اکنون، در این بی‌کرانگی محو شده‌ام؛
هر دمی سرشار از آرامشی ژرف،
هر نفسی شوقی به سوی بی‌نهایت.

من نه تنها پرواز می‌کنم،
که خود پروازم،
خود جریانی‌ام در گستره‌ی بیکران نور و روشنی.
این آزادی، شکوهی است بی‌وصف،
همانند شعری بی‌پایان که هر واژه‌اش از جنس نور است.

#رخسار‌_امینی

27 views20:08

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

27 views20:07

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

Please open Telegram to view this post

VIEW IN TELEGRAM

36 views15:00

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

تصمیم داشتم مثل هر شب، قلم را بردارم و در دل کلمات گم شوم، به امید آنکه در این شب خاموش، بتوانم دوباره آن آرامش درونی را بیابم که نوشتن همیشه برایم به ارمغان می‌آورد. اما این بار، هرچه تلاش می‌کردم، هیچ واژه‌ای شکل نمی‌گرفت، گویا ذهنم دیگر توان بیان را نداشت. مانند لحظه‌ای که در آستانه‌ی تصمیمی قرار می‌گیری و هیچ راهی به نظر نمی‌رسد، هیچ کلمه‌ای قادر نبود آن پیچیدگی‌های درونم را ترجمه کند.

در همان لحظه، به این فکر کردم که شاید امروز نیازی به نوشتن نباشد، شاید این سکوت، خود گویای همه چیز باشد. اما در دل این بی‌حرکتی، به یاد نوشته‌های گذشته‌ام افتادم، به کلمات و جملاتی که در روزگاری نه‌چندان دور، از لابه‌لای ذهنم به دنیای بیرون سرازیر شده بودند. نوشته‌هایی که نه از روی عمد، بلکه به دلیل فوران یک احساس ناخودآگاه از درون، به صفحه می‌رسیدند.
رفتم به سراغ آنها و یک به یک، کلمه‌ها را مرور کردم. در آن لحظه، حس کردم که در این واژه‌ها چیزی پنهان است که خودم از آن غافل بودم. انگار در هر کلمه، تصویری از خودم نقش بسته بود که در آن لحظه، من قادر به دیدنش نبودم. به خود گفتم: «این کسی که روزی از نوشتن بیزار بود، کسی که تصور نمی‌کرد به کلمات پناه ببرد، حالا خود را در میان آن‌ها پیدا کرده است. کسی که هیچ‌گاه به خود اجازه نمی‌داد نویسنده باشد، امروز در دل نوشته‌هایش، هویت خود را جستجو می‌کند.»

نوشتن، دیگر تنها یک فعالیت ذهنی و ادبی برایم نبود. آنچه که اکنون در دل کلمات می‌جستم، چیزی بود فراتر از بیان عواطف، چیزی که به معنای عمیق‌تری از وجود خودم می‌پرداخت. نوشتن برایم به نوعی مواجهه با خود تبدیل شده بود، مواجهه‌ای که در آن، هر جمله همچون آیینه‌ای از درونم بود که مرا وادار به تفکر می‌کرد، به کشف و شناخت آنچه که در اعماق ذهنم پنهان بود.
این تغییر، این دگرگونی فکری و احساسی، بیشتر از آنکه به نوشتن وابسته باشد، به یک نوع خودشناسی مربوط می‌شد که در پی هر کلمه و جمله به تدریج آشکار می‌شد. گویا نوشتن برای من به مسیری بدل شده بود که باید طی می‌کردم، مسیری که هرگز به پایان نمی‌رسید، چرا که در هر واژه، در هر جمله، لایه‌های جدیدی از خودم پیدا می‌شد که قبلاً از آنها بی‌خبر بودم.

#رخسار‌_امینی

67 views20:21

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

#روزمره‌گی_هایم یک روز پرمشغله‌ای بود، شب قرار بود بیش از پنجاه نفر مهمان بیایند و تمام مسئولیت‌های آشپزی به دوش من افتاده بود. تمام روز در آشپزخانه گذشت و ساعت‌ها مشغول درست کردن غذا و آماده‌سازی میزها بودم. از شدت خستگی دیگر نمی‌توانستم درست تمرکز کنم.…

این سخنانِ او مانند سوالی پیچیده و چالش‌برانگیز در ذهنم پیچید.

چرا جامعه هنوز بر این باور است که دختران باید در سن خاصی به خانه بخت بروند؟ چرا هیچ‌کس از خود نمی‌پرسد که آیا فردی که وارد زندگی مشترک می‌شود، باید واقعاً به بلوغ عاطفی و اجتماعی رسیده باشد؟ آیا ازدواج تنها یک اتفاق تصادفی است که باید در یک سن خاص رخ دهد یا این که باید نتیجه سال‌ها تفکر، تجربه و رشد فردی باشد؟

اما آنچه که بیشتر از همه ذهنم را مشغول می‌کرد، استقلال و خودکفایی دختران بود. چرا باید تنها بر اساس سن، از دختران خواسته شود که وارد مرحله‌ای از زندگی شوند که شاید هنوز آماده آن نباشند؟ چرا هیچ‌گاه به تحصیل، رشد فردی و خودکفایی دختران به اندازه ازدواج اهمیت داده نمی‌شود؟ چرا هیچ‌کس از دختران نمی‌پرسد که آیا واقعاً از لحاظ عاطفی، اقتصادی و اجتماعی آمادگی دارند که وارد یک زندگی مشترک شوند؟

برای من، این‌که به کسی فشار آورده شود که در سن خاصی باید تصمیمی بگیرد، به هیچ عنوان منطقی نبود. دختران باید فرصت داشته باشند تا خود را بشناسند، تحصیلات‌شان را به اتمام برسانند و برای آینده‌شان از لحاظ اقتصادی و عاطفی آماده شوند. تحصیل و خودکفایی دختران نه تنها به آن‌ها این امکان را می‌دهد که استقلال مالی پیدا کنند، بلکه به آن‌ها اعتماد به نفس می‌دهد تا در انتخاب شریک زندگی خود نیز آگاهانه و با دلگرمی بیشتری تصمیم بگیرند. چرا باید از دختران خواسته شود که به خاطر سن‌شان وارد مرحله‌ای از زندگی شوند که شاید هنوز به طور کامل به خودشناسی نرسیده‌اند؟

این‌که یک دختر به تحصیلات و خودکفایی خود بپردازد، نه تنها به معنای تحقق آرزوهای شخصی اوست، بلکه به او این قدرت را می‌دهد که در آینده، زندگی مشترک را بر اساس خواسته‌ها و نیازهای خود بسازد، نه به خاطر فشارهای بیرونی یا استانداردهای اجتماعی. زمانی که دختران خودشان را از لحاظ درونی و بیرونی آماده می‌بینند، آنگاه خواهند توانست به شکلی واقعی و بدون ترس از مشکلات آینده، تصمیمی درست برای ورود به زندگی مشترک بگیرند.

#رخسار‌_امینی

58 views20:14

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

#روزمرگی_هایم🏠 امروز صبح لطیف و آرام که هنوز خواب عمیق بر سرم سایه افکنده بود، ناگهان صدای زنگ موبایل مانند جرقه‌ی در دل سکوت صبحگاهی، مرا از عالم خواب بیرون کشید. با چشمانی نیمه‌باز و هوشیاری نسبی، گوشی را به دست گرفتم و تصویر کاکایم بر صفحه نمایش نمایان…

#روزمره‌گی_هایم

یک روز پرمشغله‌ای بود، شب قرار بود بیش از پنجاه نفر مهمان بیایند و تمام مسئولیت‌های آشپزی به دوش من افتاده بود. تمام روز در آشپزخانه گذشت و ساعت‌ها مشغول درست کردن غذا و آماده‌سازی میزها بودم. از شدت خستگی دیگر نمی‌توانستم درست تمرکز کنم. وقتی که تا حدی از کارهای آشپزی فارغ شدم، آهی از ته دل کشیدم و به خودم گفتم: «دیگر وقت آن رسیده که کمی به خودم برسم.» تصمیم گرفتم لباس‌هایی که تازه خودم طراحی کرده بودم و خیاط با دقت و مهارت دوخته بود را بپوشم؛ وقتی در آینه به خود نگاه کردم، لبخندی به چهره‌ام نشست. حقیقتاً زیبا شده بودم.

غذای گرم و خوشمزه میل شد و همه از طعم غذاها لذت بردند. من هم آرامش نسبی پیدا کرده بودم و به نظر می‌رسید که شب به خوبی پیش می‌رود.، فضای جمع به یک دنیای گرم و صمیمی تبدیل شد. لبخندهای دلنشین و نگاه‌های پر محبت در هر گوشه از اتاق پرتو می‌افکند. گفتگوهای دوستانه در فضا پیچید و صدای خنده‌ها همچون نوای موسیقی در محیط طنین‌انداز شد. در این فضای پر از آرامش و محبت، احساس کردم که همه چیز به یک هماهنگی کامل دست یافته است و این لحظه، با تمام جزئیاتش، برایم بی‌نظیر و دلپذیر بود.

در میان جمع، یک خانم با موهای سفید و چهره‌ای پر از تجربه، به مادرم نگاه کرد و پرسید: «دخترت که بزرگ شده، چرا هنوز به خانه بخت نفرستادی‌اش؟» مادرم با لبخندی آرام و دلنشین پاسخ داد: «دخترکم هنوز به سن ازدواج نرسیده و مهم‌تر از همه، خودش هنوز این مسیر را نپذیرفته است.» اما خانم با نگاه کنجکاو و کمی پرسش‌گر ادامه داد: «خوب کی به حرف دختر گوش داده، خانواده‌ها همیشه دخترشان را برای ازدواج راضی میکنند و پشت بختش می‌فرستند »
مادرم در حالی که لبخند می‌زد، تنها به آرامی جواب داد: «زمان مناسب برای هر فرد متفاوت است، و من همیشه منتظر بودم تا دخترم خودش تصمیم بگیرد.»

#رخسار‌_امینی

48 viewsedited 20:12

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

هر گاه دلتنگم شدی بابونه بکار
گلی که شاهد حالِ دلِ شکسته‌ی من است،
گلی که در هر برگش، قصه‌ی از اشک‌های بی‌صدا را به دوش می‌کشد.
گلی که نگاهش، همچون امیدی ناتمام، در دلِ شب روشن است.
به آن گل گفتم از تو، از آن که هر لحظه در قلبم جا گرفته
و هر گلبرگش، گویی یادآوریست از روزهایی که دیگر باز نخواهند گشت.
بابونه، گلی ساده و بی‌ادعا،
اما در دلش هزاران حکایت از دلِ پر درد من دارد.
نگاهش، همان نگاهِ نگرانِ من است که در چشمان تو گم شد.
و در آن لحظه‌ها، که در دلم چیزی جز سکوت نمی‌ماند،
به آن گل گفتم از تو؛ از تو که بی‌آنکه بدانی
چگونه قلبم را در میانِ لبخندهای سرد تو گم کرده بود.

این گل، همچون من، در جست‌وجوی چیزی گمشده است
و هر بار که به آن نگاه می‌کنم، احساس می‌کنم
که در دنیای کوچک و پر از دلتنگی‌اش،
آنچه را که در دلِ من باقی مانده، در خود پنهان دارد.
گل بابونه، گلی که به هر نگاهش رنگِ یادِ تو را می‌بخشد
و در هر لحظه، گویی بخشی از قلبم را در میان گلبرگ‌هایش دفن می‌کند.

#رخسار‌_امینی

59 views19:40

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

55 views19:39

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

#سپید ⁵

تمام شب را
در خیابان‌های بی‌چراغ
دنبال تو گشتم،
هر قدمم سنگینی‌اش را از یاد برده بود،
فقط صدای نفس‌هایت را می‌شنیدم
که در باد می‌رقصید
و در دل شب
حس می‌کردم که
تو هنوز در جایی نزدیک هستی.

چشمانت
دریچه‌ای به عمق رازهاست
در دل تاریکی می‌درخشد
چون ستاره‌ای تنها.

روزی را به یاد می‌آورم
که سایه‌ها را کنار زد
نور چهره‌ات
همیشه در آغوشم بود.

چقدر زیباست
که در میانه این شب‌ها
به یاد تو باشم
و غرق شوم در درخشش نگاهت
که هیچگاه نمی‌تواند پنهان شود.

آیا می‌دانی؟
هر واژه‌ای که در سکوت بین‌مان گم می‌شود
مانند معماست
که هیچ‌وقت پایان نمی‌یابد.
و من همچنان در این میان
انتظاری دارم
که شاید هرگز نرسد.
اما همین انتظار
تمام جهانم است
که از آن عبور نخواهم کرد.

#رخسار‌_امینی

83 views18:43

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

⁸
شاعر منم، تویی جانِ کلماتِ نغزِ من،
عاشق منم، تویی نغمه‌ی روحِ دل‌نوازِ من.

در محفل دل، قصه‌ی عشق می‌سرایم،
اشکی پنهانی است، در گوشه‌ی چشمِ من.

شبِ تاریک است و دل در انتظار نور،
در این ظلمت تنها نامِ توست، نورِ من.

دریایی حزن فراخ است، من گمشده‌ام در آن،
تویی پایان این حزن، ای عشقِ بی‌زوالِ من.

در دلِ شب‌های دراز، یاد تو زلال نوری‌ست،
که در آسمان عشق می‌تابد بر جانِ من.

#رخسار‌_امینی

52 viewsedited 17:35

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

#سپید ⁴

در آغوشِ کلماتِ نانوشته‌ام،
به جست‌وجوی واژه‌هایی می‌گردم
که عشق را در دل‌نوشته‌هایم
حکاکی کنند.

گام‌به‌گام در گذرگاه‌های خیال قدم می‌زنم،
و در هر گوشه که می‌رسیم،
چون عکسی از یاد تو، رنگ صدایت
بر پرده خیال از نهان به عیان می‌آید.
درختان سایه‌افکن، گویی
داستان‌های شگفت‌انگیز ما را
با نسیم نرم خود مرور می‌کنند.

بگذار سرنوشت این کلمات
همچون بارانی نرم و دلپذیر ببارد،
تا هر کجا که به راه می‌رویم،
چشم‌مان درخشش یادها را در دل یکدیگر
چون ستاره‌های در آسمان شب بیابد.

در این سفر معنوی،
تو در کنارم باش و مرا همراهی کن
تا در باغ خیال‌انگیز احساسات،
غنچه‌های عشق را شکوفا کنیم
و در دل هر گل، بذر شادی بکاریم،
تا نسیم خوشی بر شاخسار دل‌هایمان بوزد
و در تیرگی شب،
نغمه عشق را سر دهیم
بدون هیچ ترسی از خاموشی فردا.

#رخسار‌_امینی

83 views14:29

ڪلۙب࣪ٙه࣬‌ݺ࣮[رؓخسۜاٰرؓ اٰمۘݺ࣮نۨݺ࣮]

#سپید ³

بیا دستانم را بگیر،
از این کابوس تاریک بیرونم کن،
من بی تو بودن را بلد نیستم.
دستانم را در حصارِ آغوشت ببند،
موهبتت را شامل حالم کن.

به مهمانی قلبت مرا فراخوان،
بی تعلل مهر سکوتم را بشکن،
دهلیز تاریک دلم را روشن کن.
با مخملِ گرم صدایت نوازشم کن،
از نجابت مژگانت نور عشق را منور کن.

گریه‌های بی محبتم را آرام کن،
خنده‌های بی ملاحظه‌ام را قاب کن،
ذهنم را از پلاسیده شدن نجات ده.
بمان،
بمان،
بمان.

بودنت گرمای دل این پرنده‌ی عاشق است،
بگذار این پرنده،
آیتِ عشق را از چشمانت تفسیر کند.

#رخسار‌_امینی

49 views14:03