روز + نامه - نگین حسینی

مدیریت بحران کرونا برای افراد دارای معلولیت
#ابوذر_سمیعی، دانشجوی دکتری سیاستگذاری فرهنگی

یکی از مهم‌ترین بخش‌های #مدیریت_بحران در کشورهای توسعه یافته، مدیریت بحران برای #افراد_دارای_معلولیت است. این موضوع، طیف گسترده‌ای از فعالیت‌ها از قبیل آموزش به افراد معلول، آموزش به گروه های امداد و نجات و کادر درمانی در خصوص نیازهای افراد دارای معلولیت و چگونگی تعامل با آنان و نیز #دسترس‌پذیری_محیط را در بر می گیرد. این مساله اما متاسفانه در کلیه بخش‌های مدیریت بحران در کشور ما مغفول مانده و تاکنون هیچ #برنامه‌ریزی و #سیاستگذاری در این خصوص صورت نگرفته است. این در حالی است که افراد دارای معلولیت به واسطه محدودیت در دسترسی به منابع آموزشی-مادی-محیطی، همواره یکی از #آسیب‌پذیر‌ترین قشرهای اجتماعی به حساب می‌آیند. این موضوع، بویژه در مواقع اضطراری تشدید یافته و پررنگتر می‌شود.

به طور ویژه در مقطع کنونی و با وجود شیوع گسترده #ویروس_کرونا، هنوز هیچ برنامه‌ریزی جامعی در رابطه با پیشگیری و درمان افراد دارای معلولیت صورت نگرفته است. از همین رو ضروری است هر‌چه سریع‌تر، #وزارت_بهداشت و #سازمان_بهزیستی کشور، اقدام به تهیه دستورالعمل جامع «#مدیریت_بحران_برای_افراد_دارای_معلولیت» نمایند تا از آسیبهای بیشتر به این افراد پیشگیری به عمل آید. در این رابطه پیشنهادات ذیل ارائه می گردد:

تهیه پک‌های آموزشی #مناسب‌سازی شده برای گروه‌های مختلف معلولان در خصوص ویروس کرونا.
تهیه پک‌های آموزشی برای کلیه کادر درمانی در‌خصوص چگونگی تعامل با افراد دارای معلولیت.
هماهنگی با رسانه ملی و سایر رسانه ها به منظور دسترس‌پذیر نمودن آموزش ها برای کلیه افراد دارای معلولیت. (استفاده از زیرنویس یا مترجم برای ناشنوایان، اضافه نمودن توضیحات‌صوتی برای نابینایان)
دسترس‌پذیر نمودن مراکز درمانی و معاینه سرپایی.
اطلاع رسانی به افراد دارای معلولیت در خصوص مراکز کاملا دسترس‌پذیر.
راه‌اندازی خط تماس تصویری به همراه کارشناسان آشنا با #زبان_اشاره به منظور ارائه مشاوره اضطراری در‌خصوص ویروس کرونا به افراد دارای معلولیت شنوایی.

علاوه‌بر آنچه که گفته شد، باید توجه داشت که بسیاری از معلولان به دلیل ضعف جسمانی، از سیستم ایمنی ضعیفتری برخوردارند و بی‌توجهی به مدیریت بحران برای آنان می‌تواند صدمات جبران‌ناپذیری به دنبال داشته باشد.

این نخستین مرتبه نیست که زبان اشاره، این ابزار ارتباطی افراد ناشنوا و کم شنوا از آنها ربوده می شود. نخستین بار وقتی بود که به تقلید از یک رویکرد ورافتاده و غلط غربی، آموزش زبان اشاره در مدارس افراد ناشنوا ممنوع شد (و هنوز هم ممنوع است) با این بهانه که افراد ناشنوا "باید" بتوانند با تمامی افراد جامعه، شنوا و غیرشنوا، ارتباط برقرار کنند و لب خوانی کنند (حتی اگر افراد زیادی در جامعه باشند که حرکات لب و دهان آنها قابل خواندن نیست). مرتبه دوم، اتفاق کم نظیر اخیر: مسئولان مراسمی در تهران از اجرای برنامه زنان ناشنوا جلوگیری کردند چون از نظر آنها زبان اشاره این هنرمندان به «حرکات موزون» یا همان رقص شباهت دارد.

در مورد اتفاق اول، یا سایر مشکلات رایج در دنیای معلولیت، مانند مناسب نبودن معابر، نداشتن جای پارک مخصوص، نداشتن امکانات عبور و مرور شهری، پله های بدون رمپ و ساختمان های بدون بالابر، ممنوعیت زبان اشاره در مدارس و.... در مورد همه اینها می توانم همچنان بنویسم و نقص قانونی و اجرایی، و بدفهمی و نفهمی تاریخی و فرهنگی نسبت به افراد دارای معلولیت را منشاء اصلی اینجور اتفاق ها بدانم اما این مورد که زبان اشاره افراد ناشنوا به رقص تشبیه شود و برنامه شان کنسل شود... صادقانه بگویم، واقعا هرچه فکر می کنم نمی دانم درباره اش چه بنویسم.

گاهی نفهمی و بدفهمی و انحراف فکری و نگرشی چنان از مرزهای رایج عبور می کند که امکان تفسیر و تعبیر را از ذهنِ معمولی کسی مثل من می گیرد. فکرم نمی کشد تا بتوانم عمق فقدان شعور و فرهنگ برخی آدمیان را درک کنم و در موردش بنویسم. در حیرتم؛ شاید به جای کلمات، صفحاتی پر از علامت تعجب بتواند گوشه ای از این حیرت را نشان دهد! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

*نگین حسینی
@neginpaper

#ناشنوا #زبان_اشاره #حرکات_موزون #حیرت

وظیفه مادفاع از حقوق کسانیه که بخاطر #معلولیت ازجریان اصلی جامعه حذف شدن و نمیتونن از تلویزیون/رادیو استفاده کنن. این نکته رو که طنز و لحن و صدای عروسکها در #کلاه_قرمزی چطور قابل تبدیل به #زبان_اشاره است به متخصصانش واگذار کنیم و مدافع حق این بچه ها برای استفاده از رسانه های عمومی باشیم.
از دست اندرکاران #کلاه_قرمزی97 میخواهیم که امکان استفاده بینندگان ناشنوا و کم شنوا، به خصوص کودکان را از این برنامه فراهم کنند.
#کلاه_قرمزی #ناشنوا #کم_شنوا #رابط_ناشنوایان #ایرج_طهماسب #حمید_جبلی #نوروز_97
@neginpaper

افراد ناشنوا و کم شنوا زبان اشاره یاد بگیرند یا لب خوانی و حرف زدن؟

مختصر و ساده در این مورد می نویسم:

در زمینه روش آموزشی به افراد ناشنوا و کم شنوا دو رویکرد متضاد وجود داره: 1. رویکرد اُرال یا گفتاری: برمیگرده به اروپای دویست سال پیش و ناشنوایان را وادار میکنه به لب خوانی و حرف زدن. این روش شرایط و نیازهای خاص تک تک افراد ناشنوا و کم شنوا را در نظر نمی گیره و به اجبار اونها رو وادار میکنه تا حد ممکن "شبیه افراد شنوا" بشن و مثل اونها ارتباط برقرار کنند. در این روش، معلمهای افراد ناشنوا و کم شنوا همه شنوا هستند و افراد ناشنوا و کم شنوا نمیتونن در مدارس تدریس کنند. البته روش اُرال یا گفتاری موفقیت هایی هم داشته: هستند افراد ناشنوا و کم شنوایی که زندگی اجتماعی موفقی پیدا کرده اند ولی این روش برای تک تک افراد قابل تجویز نیست، سخت و آزاردهنده است، روی عواطف و روح و روان افراد اثر می گذاره. بسیاری از افراد ناشنوا و کم شنوا تجربه های تلخ و آزاردهنده ای در موردش دارند.

2. رویکرد "توتال کامیونیکیشن"، یا "ارتباط کامل"، اواسط دهه 1950 شکل گرفت. مخالف خشونت ها و تحمیل های روش گفتاریه. برای تک تک افراد ناشنوا و کم شنوا حق برقراری ارتباط قائله، به نیازهای روحی و شرایط خاص تک تک اونها توجه می کنه، راههای ارتباطی را محدود به روش گفتاری نمی کنه، بلکه زبان اشاره را هم به روش گفتاری اضافه میکنه. در نتیجه افراد ناشنوا و کم شنوا باید دسترسی کامل به هر دو روش گفتاری و زبان اشاره داشته باشند و با کمک معلمان کم شنوا و ناشنوا (و نه فقط معلمان شنوا) تحصیل کنند.

محروم کردن افراد ناشنوا و کم شنوا از روش ارتباطی خاص خودشون، و محدود کردن اونها به روش گفتاری، برگشتن به شیوه های منسوخ دویست سال پیشه. افراد ناشنوا و کم شنوا باید به هر دو روش ارتباطی گفتاری و اشاره دسترسی داشته باشند و آموزش رایگان دریافت کنند.

*نگین حسینی، روزنامه نگار، فعال حقوق افراد دارای معلولیت

#ناشنوا #کم_شنوا #زبان_اشاره #گفتاری #ارتباط
@neginpaper