کارگاه دیالکتیک

🟥🟥 سری که در مقابل هیچ رژیمی خم شدنی نیست

زاهدان نه تنها به کلاف سر در گمی برای رژیم حاکم تبدیل شده بلکه همچنین به کلاف سر در گمی برای انواع و اقسام اپوزیسیون مرکزگرای حکومت هم مبدل شده است. مردمی که نه حکومت و نه بخش زیادی از اپوزیسیونش اساسا آنها را فاقد اهمیت می‌دانستند، حالا تبدیل به بدنی متحد و سری شده است که در مقابل هیچ رژیمی خم شدنی نیست. شاید به همین دلیل است که طبق اطلاعات موثقی که داریم اما هنوز از جزئیات آن نتوانسته‌ایم اطلاعی به دست آوریم، شهید حسین سعیدی، شهید قهرمان مردم ایذه، همان کسی که گفت «این سر در مقابل هیچ رژیمی خم شدنی نیست»، برخلاف حکومت مرکزی و اپوزیسیون مرکزگرا، سال‌ها پیش مدتی از مبارزه انقلابی مسلحانه‌اش را در میان ملت بلوچ سازماندهی کرده بوده است و این سازمان‌های انقلابی از چریک‌های فدایی تا پیکار و راه کارگر بوده‌اند که در بلوچستان شاخه سازمانی داشته‌اند (ما به زودی به شهدای قهرمان اما فراموش شده ملت بلوچ خواهیم پرداخت تا تاریخ خودمان را بدانیم) .
در مقابل حکومت مرکزی، در یکصد سال گذشته تنها با زبان دار و گلوله و حذف و نابودی با ملت بلوچ حرف زده است. از ارتش رضاخانی به فرماندهی امان‌الله جهانبانی که برای کشتار بلوچ‌ها به سرزمین ما وارد شد تا یگان‌های جهادی-نظامی سپاه پاسداران که برای غارت و چپاول و سرکوب به بلوچستان آمدند، یکصد سال زبان حکومت برای گفتگو با ملت بلوچ بوده‌اند.
حالا که ملت بلوچ با مقاومت و پایداری پتانسیل انقلابی خودشان را نشان داده‌اند حکومت و اپوزیسیون مرکزگرا هر دو برای نفوذ در بلوچستان به سیاست مزدورپروری روی آورده‌اند. حکومت دائم با برخی خوانین و مولوی‌های خودفروخته دیدار و گزارش‌های مفصل از دیدارهایش منتشر می‌کند و اپوزیسیون مرکزگرا هم سعی کرده است از طریق تماس با برخی خوانین خارج‌نشین یا سلبریتی‌های بلوچ دنیای مجازی چنین نمایش بدهد که ملت بلوچ را به رسمیت می‌شناسد.
آنچه که هر دوی این جناح‌های ستم را افشا می‌کند این است که ملت بلوچ دو چیز را ثابت کرده: این سر برای هیچ رژیمی، مطلقا هیچ رژیمی خم شدنی نیست. شعار علیه انواع اشکال ولایی و سلطنتی حکومت در تمامی جمعه‌های زاهدان دیده می‌شود و دو اینکه ملت بلوچ این بار به میدان آمده تا حق تعیین سرنوشت خودش را، بدون هیچ سازشی به دست بیاورد. حکومت و اپوزیسیون مرکزگرا از این «حق تعیین سرنوشت» به یک اندازه وحشت دارند. برای هر دوی اینها ملت بلوچ را باید با زور سرنیزه و گلوله بخشی از ایران نگه داشت. در حالی که تنها با به رسمیت شناخته شدن حق تعیین سرنوشت، سپردن اداره امور محلی به خود ملت بلوچ، محرومیت‌زدایی واقعی از بلوچستان و به رسمیت شناختن واقعی ملت بلوچ به عنوان بخشی از ملت ایران از طریق حضور واقعی آنها در قدرت سیاسی و تصمیمات تعیین‌کننده است که این انتخاب در مقابل ملت بلوچ به وجود می‌آید که همچنان خودش را بخشی از ایران بداند. باقی ماندنی آگاهانه و آزادانه نه از سر اجبار و با سرکوب و خشونت.
پیام جمعه‌های زاهدان روشن است: ملت بلوچ کوتاه نمی‌آید و سرش را برای هیچ رژیمی خم نمی‌کند.

#جمعه_های_بلوچستان
#جمعه_خونین
#بلوچستان
#دزاپ
#زاهدان
#جنین_زند_آجویی
#ماهو_بلوچ
@revolutionaryzahedan

🔴 جاده‌ی زاهدان-تهران و چهلم خدانور

✍🏾 مراد روحی

جایی در نزدیکی‌های معدن طلای انجیرک زندگی می‌کنند، عده‌ی زیادی از آن‌ها سوختبر هستند و عده‌ای دیگر کپرنشین. طرح توسعه‌ی سواحل مکران از رگ گردن به آن‌ها نزدیک‌تر است، آب اما از هوتک‌ها می‌کشند برای شرب. کودکان‌شان را تمساح‌های هوتک می‌بلعند و بزرگانشان را سرداران و ژنرال‌های مرکز. کسی اما اگر جان به در برد، دار و طناب و شکنجه و ابد برای او محفوظ خواهد بود. خیلی‌هاشان شناسنامه ندارند، خیلی‌هاشان یک روز خدا نیست که خبر اعدام یکی از نزدیکانشان را نشنوند. ژنرال‌های می‌آیند، زمین‌هایشان را مصادره می‌کنند و در آن توپ و مسلسل و زندان و شکنجه‌گاه می‌کارند. شرکت‌ها می‌آیند، آن‌ها نیز زمین‌هایشان را از دست‌شان در می‌آورند، و آن‌ها را آواره می‌کنند در سرزمین خودشان. قاضی‌های پرکاری هم هم به این‌جا می‌آیند، نه برای دادوری اما، که برای صدور احکام اعدام.

جاده‌های آن بسته بسته دلارِ معادن و بنادر و منابع‌ را به سمت تهران پمپاژ می‌کنند. جاده‌ها اما در مسیر برگشت با خود سیم خاردار می‌آورند و دوشکا و گلوله‌های جنگی و میله‌های بلند پرچم و دستبد‌. چه بی‌انصاف و چه بی‌مرام هستند جاده‌هایی که ختم به تهران می‌شوند! صدسال آزرگار است که محتوای رفت و برگشت محموله‌های این‌ جاده‌ها تغییری نکرده‌ است. تا جلوتر آمده‌ایم، و تا محموله‌های غارت‌شده گرانبها‌تر و گرانقیمت‌تر شده‌اند، مرمی و سرب محموله‌های مسیر برگشت هم قوی‌تر، سنگین‌تر، برنده‌تر و کشنده‌تر شده است. این‌جا یک شکارگاه تمام عیار است برای الیت حاکم مرکز؛ الیتی که از محل شکاری در اینجا و دیگر شکارگاه‌های اطراف و اکناف ایران کرد کیسه‌ها انباشت از زر و سیم و امروز یا دارد آن سوی اقیانوس‌ها پرچم‌اش را در چشم آزادی‌خواهان فرو می‌کند، و یا در محمودیه و ولنجک دارد هول هولکی آخرین شکارهایش را به «کریپتو» تبدیل می‌کند، چمدان می‌بندد و ویزاهای وی‌آی‌پی برای لندن و ونکوور و لس‌آنجلس می‌گیرد و همزمان دارد هم به خون‌های دلمه بسته‌ی شیرآباد می‌خندد و هم به شاخ و شانه کشیدن‌های دیپلمات‌های شیک پوشی که هر روز لیست جدیدی از تحریم علیه جمهوری اسلامی و مقامات نظامی و امنیتی آن اعلام می‌کنند. آن‌ها نیک می‌دانند که در شکارگاه‌هایشان آنقدر اندوخته‌اند که سبیل نداشته‌ی دیپلمات‌ها را خوب چرب بکنند. نیز سرنوشت شکارچیان پیش از انقلاب ۵۷ و سرگذشت برادران سفرکرده‌شان در آن ایام به آن‌ها می‌گوید که می‌شود آنقدر با خود ببرند که برای چهار دهه و حتی بیشتر هم کفایت بکند.

آری بلوچستان به درازای صد سال شکارگاهی با برکت بوده است برای الیت حاکم، مردمان‌اش اما اینبار بدجوری علیه منطق شکار شوریده‌اند. آن میله و پرچمی که خدانور را به آن دستبند کردند، دیگر نمی‌تواند نشان فتح‌ را برافراشته نگاه دارد و قانون جنگل را بازتولید کند. جمعه‌های خونین بلوچستان، شورشی رهایی‌بخش است علیه بنیان‌های این میله و این پرچم و منطق شکارگری و غارتگری آن. زیاد هستند کسانی که امروز همدلی می‌کنند با درد بلوچستان، اما شاید پاسخ به این سوال در میانه‌ی این سوگواری آسان نباشد: آیا این همدلی کردن‌ها تا آن‌جا پیش خواهد رفت که شورش بلوچستان علیه محتوای رفت و برگشت جاده‌‌ی زاهدان-تهران را تا انتها و بدون اما و اگر به رسمیت بشناسد و با آن همرزمی و همسنگری بکند؟

bit.ly/3UFSJoR

#مهسا_امینی
#ژینا_امینی
#قادین_یاشام_آزادلیق
#جنین_زند_آجویی
#امرأة_حياة_حرية
#زن_زیویش_أزأیي
#زن_زندگی_آزادی
#ژن_ژیان_ئازادی
#Aýal_durmuş_erkinlik
#Women_Life_Freedom


🔹🔹🔹
لطفا عضو کانال شورا شوید و کانال را به دانش‌آموزان، اولیا و همکاران معرفی نمایید 👇👇👇

🆔 @kashowra

دریافت اخبار از طریق آیدی زیر 👇👇

@kashowranews