کارگاه دیالکتیک

🟣‌ اعتصاب غذای ۴۷ نفر از زنان زندانی سیاسی اوین در اعتراض به احکام اعدام و وضعیت زندانیان


۴۷ نفر از زنان زندانی سیاسی و عقیدتی بند زنان اوین، اعلام کرده‌اند که همزمان با حضور و سخنرانی مسعود پزشکیان در هفتاد و نهمین مجمع عمومی سازمان ملل، از ساعت ۱۰ شب ۲ مهرماه تا ساعت ۱۰ شب ۳ مهرماه، اعتصاب غذا خواهند کرد.

این زنان زندانی دلیل اعتصاب غذای خود را «اعتراض به تشدید اعدام‌ها»و «وضعیت زندانیان سیاسی و عقیدتی» عنوان کرده و خواهان توقف اعدام‌ها و آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستند.


#قیام_علیه_اعدام
#ژن_ژیان_ئازادی
#اعتراضات_سراسری

@bidarzani

🚩 سی‌ و پنجمین هفته کارزار "سه‌شنبه‌های نه به اعدام" در ۲۱ زندان مختلف کشور :
"ما را در راه دفاع از حق زندگی زندانیان یاری دهید"


روز یکشنبه یکم مهر ماه با شروع سال تحصیلی جدید، شاهد فاجعه انفجار معدن  در شهر طبس بودیم که در این فاجعه ۵۲ نفر از کارگران معدن جان خود را از دست داده‌ و تعدادی نیز مجروع شدند. کارگرانی که در محیطی بدون کمترین ایمنی برای مخارج اولیه زندگی با به خطر انداختن جانشان، نان خانواده‌شان را تامین می‌کردند. این نوع فجایع که به دفعات در کشور اتفاق افتاده‌است حاصل فساد و ناکارآمدی ساختاری حکومت استبدادی است که ضمن چپاول و غارت دسترنج مردم زحمتکش ایران، هرگز پاسخگوی عملکرد فاجعه‌آفرین خود نیز نبوده است.

فعالان کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام، با خانواده‌های جانباختگان صمیمانه ابرازی همدردی می‌کنند و آرزوی سلامتی برای مجروحین این حادثه را دارند.

همچنین در آغاز سال تحصیلی یادی می‌کنیم از بیش از یک میلیون کودک و نوجوانی که به دلیل فقر گسترده از تحصیل باز می‌مانند و عموما به دلیل فقر مجبور به کار کردن می‌شوند
و گرامی می‌داریم خاطره دانش‌آموزان و معلمانی که در قیام ژینا جان خود را از دست دادند و کشته شدند.

ما زندانیان کارزار سه‌شنبه‌ها  در زندانها و در میان زندانیان غیرسیاسی  تعداد زیادی زندانی محکوم به اعدام به دلیل جرائم مواد مخدر و ... دیده‌ایم و از نزدیک روایت زندگی آنها را شنیده‌ایم؛ ما نیک می‌دانیم که آنان عموما در کودکی و نوجوانی به دلیل فقر ترک تحصیل کرده و هم در کودکی و هم در بزرگسالی دچار آسیب‌های اجتماعی گوناگون شده‌اند. و حکومت ولایت فقیه که با گسترش فقر بستر زندگی سخت آنها را در کودکی و نوجوانی فراهم آورده، اکنون با به دار کشیدن‌اشان به وسیله حکم غیرانسانی اعدام نقطه پایانی بر زندگی کوتاه این قربانیان می‌گذارد.

در یک هفته گذشته استبداد دینی حاکم بر ایران دو زندانی سیاسی به نام‌های مهدی حسنی و بهروز احسانی را که در اعتراضات ۱۴۰۱ بازداشت شده‌ بودند؛ با نقض حق دادرسی منصفانه و پشت درهای بسته و با اتهامات ساختگی محکوم به اعدام کرد؛ همچنین دو زندانی سیاسی دیگر به اسامی محمدجواد وفایی ثانی و زندانی کُرد به نام حاتم اوزدمیر که از سال ۱۳۹۸ در زندان‌ هستند، به ترتیب بعد از سه و دو بار نقض حکم اعدام آنها، مجددا به اعدام محکوم کرده‌اند.

باور ما این است که این احکام غیر انسانی اعدام که با نقض تمامی موازین حقوق‌بشری صادر می‌شود، تنها در راستای ایجاد فضای رعب و وحشت در جامعه و جلوگیری از به راه افتادن موج تازه‌ای از اعتراضات سراسری و استفاده مردم از حق بنیادین "اعتراض" صورت می‌گیرد.

کارزار "سه‌شنبه‌های نه به اعدام" از تمامی نمایندگان دولت‌ها در سازمان ملل و همه  نهادهای حقوق بشری می‌خواهد که در سفر رئیس دولت حکومت اعدام که روانه سازمان ملل شده است؛ او را در ارتباط با موج گسترده کشتار و اعدام زندانیان مورد سوال و بازخواست قرار دهد. سوال اساسی این است که چگونه با تحریم گسترده انتخابات و بدون کسب رای اکثریت، پزشکیان خود را نماینده مردم ایران می‌داند!؟


کارزار "سه‌شنبه‌های نه به اعدام" در سی و پنجمین هفته از این کارزار ،سه‌شنبه ۳ مهر ۱۴۰۳ در ۲۱ زندان مختلف از جمله زندان اوین (بند زنان ،بند ۴ و بند ۸)، زندان قزلحصار (واحد ۳ و واحد ۴)، زندان مرکزی کرج، زندان تهران‌ بزرگ، زندان خرم آباد، زندان نظام شیراز ، زندان اسدآباد اصفهان، زندان بم، زندان مشهد، زندان قائم شهر، زندان لاکان رشت، زندان اردبیل، زندان تبریز، زندان ارومیه، زندان خوی ،زندان نقده، زندان سلماس، زندان سقز، زندان بانه، زندان مریوان و زندان کامیاران علیه حکم غیرانسانی اعدام دست به اعتصاب غذا می‌زنند. و ضمن هشدار نسبت به اجرای حکم ده‌ها زندانی سیاسی و غیر سیاسی زیر حکم اعدام؛ صدور احکام اعدام برای چهار زندانی سیاسی مهدی حسنی، بهروز احسانی، محمدجواد وفایی ثانی و حاتم اوزدمیر و تمام محکومان به اعدام با هر اتهامی را محکوم می‌کنند؛ و از مردم و تمامی فعالان حقوق بشری داخلی و بین‌المللی می‌خواهند، با یاری کارزار "سه‌شنبه‌های نه به اعدام" ما را در جهت نجات جان این عزیزان و دفاع از "حق حیات" زندانیان و لغو حکم اعدام یاری دهند.

#کارزار_سه‌شنبه‌های_نه_به_اعدام

سه‌شنبه‌ ۳ مهرماه ۱۴۰۳

@collective98

کارگران مشعول مرگ‌اند و نخبگان در کار انکار

مسعود پزشکیان، رئیس جمهور ایران، روز یک‌شنبه، اول مهرماه، برای حضور در نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد راهی نیویورک شد تا در هفتاد و نهمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد و در حاشیه این نشست عمومی،‌ طی دیدارهای چند جانبه و گفتگوهای رسانه‌ای به جهانیان اعلام کند که: «تصویری که رسانه‌ها از ایران ارائه می‌کنند، با واقعیت منطبق نیست» و اینکه
«ایران خیلی امن‌تر و آزادتر از تصویری‌ است که از آن ارائه می‌شود».

عمق این‌ دروغ بی‌شرمانه را بیشتر از همه، کسانی درک می‌کنند که زندگی‌ روزمره‌شان تنها خط باریکی با مرگ فاصله دارد؛ آنهایی که در جدالی بی‌وقفه با مرگ تنها برای زنده‌ماندن تقلا می‌کنند: خواه مطرودان و محذوفان اجتماعی و خواه‌ جان‌های ارزان‌شده برای «بارآوری» سرمایه: یا همان انبوه‌ بی‌چهره‌ی کارگران.
مسیر «آزادسازی» نولیبرالی اقتصاد و جامعه‌ی ایران مدت‌هاست که با عصاره‌‌ی جان کارگران هموار شده است. و به‌مدد ارزان‌سازیِ دولتیِ جان‌ در ایران، و «حلاوت» سودهای آنی و انحصاری، گویا پایانی بر این مسیر مرگ‌آور متصور نیست.

فاجعه‌ی مرگ معدن‌چیان طبس طلیعه‌ی دوران تازه‌ای‌ از مرگ‌آوریِ جمهوری اسلامی‌ست که با عزم «دولت وفاق ملی» برای پیشبرد راهبرد «جراحی اقتصادی» آغاز شده است.
حرکت «ماشین مرگِ» جمهوری اسلامی شتاب تازه‌ای گرفته است. هیچ‌کس جز سرنشینان این ماشینِ شوم در امان نیست.

▪️کارگران مشغول مرگ‌اند
_________
▪️واگن‌های حمل زغال، حالا اجساد کارگران را بیرون می‌آورند و خانواده‌ها در محوطه‌ی معدن نشسته‌اند و زار می‌زنند...
▪️خفگی با گاز متان، برای دستمزدی بسیار کم‌تر از خط فقر، به‌رغم کار در شیفت شب برای استخراج زغال سنگ....
▪️تهویه‌ در کار نبوده، گازسنجی انجام نگرفته، تجهیزات معدن کهنه و فرسوده‌اند، گویا بازرسان وزارت کار به این معدن سرنزده بودند، کارگاه محل حادثه جدید بوده؛ اما سیستم تخلیه‌ی گاز نداشته،...
▪️تا این لحظه تعداد درگذشتگان از مرز ۵۰ نفر گذشته است..

▪️مکان: جمهوری اسلامی ایران، طبس، معدن زغال سنگ شرکت خصوصی معدن‌جو
▪️زمان: نیمه‌شب سی‌ویک شهریور و بامداد یکم مهر 1403
(داده‌ها برگرفته از ایلنا)

بازنشر از «تلویزیون جنبش انقلابی»:

از داده‌ها تا دلارها | سرمایه‌ی دیجیتال و آینده‌ی نیروی کار | گفتگو با همایون ایوانی

لینک ویدئو:

https://www.youtube.com/live/BseLHXv8wR8?si=JFwZFJq6MO-kYMJY

مسئله‌ی این یادداشت کمابیش آشنا است، و تاکنون از جانب نیروهای مختلف مطرح شده و به آن اندیشیده‌ شده است. و چه بسا در بطن بسیاری از پرسش‌ها و نوشته‌های ظاهراً نامرتبط نیز طنین آن شنیده شود. پرسش این است که چرا به‌رغم کثرت بی‌سابقه‌ی جنبش‌های اعتراضی و سیاست‌های رهایی‌بخش، آنها حول یک پروژه‌ی واحد همگرا نمی‌شوند؟ ائتلاف رهایی‌بخش میان آنها چگونه شکل می‌گیرد؟ و چه‌طور می‌تواند به بدیلی اصیل برای وضعیت فعلی بدل شود؟
_______
👈متن کامل

این فایل حاویِ سوالِ "ز.نوبادی" از ایران است که از کنشگرانِ خارج از کشور که به سازمان‌یابیِ انقلابی اعتقاد دارند، سوال می‌کند که چرا با وجودِ رها بودن از ساز و کارهای سرکوب، تعقیب قضایی، رصد اطلاعاتی و ... در سطحِ شعارهای سلبی و ساختِ حلقه‌های پژوهشیِ فصلی درجا زده‌اند و از سازماندهیِ خود عاجزند. اگر امکانی برای سازمان‌‌یابی در خارج از کشور نمی‌بينند، چرا مبارزه را به هیجان تقلیل می‌دهند و از "مردم آموزش‌ندیده داخل ایران" توقع سازمان‌یابی دارند؟ گوینده، در فایل خود از برخی حلقه‌های متولدشده پس از خیزش #زن_زندگی_آزادی نام برده است که اگر انتقاد یا پاسخی داشته باشند، منتشر خواهیم کرد.


@Blackfishvoice1

فایل صوتی را از این‌جا بشنوید:


https://www.spreaker.com/episode/az-ayran-khtab-bh-knshgrani-kharj-kshwr-chra-natwanyd-az-tshkl-yaby--61855120


یا

https://open.spotify.com/episode/6Nk4I47JJ34UN3smCJgYGx?si=8ruzcFxlT9-11o-NckCD7A&t=3&context=spotify%3Ashow%3A5WGAfNd8okWQSa8HyLXDnt


@Blackfishvoice1

در انقلابِ بدون سازماندهی در نهایت ضدانقلاب پیروز می‌شود
گفت‌وگوی «منجنیق» با وینسنت بِوینز

ویدئو با کیفیت بهتر در یوتوب:
https://youtu.be/LfPukcU-EMg?si=8W36VX1MXJYYWwTP
@ManjanighCollective

🔴 در انقلابِ بدون سازماندهی در نهایت ضدانقلاب پیروز می‌شود
گفت‌وگوی «منجنیق» با وینسنت بِوینز

در سالگرد قیام ژینا، در فصل برشمردن دستاوردها و تجلیل از ویژگی‌های تکین، در روزهای غمبادهای نوستالژیکی که لعاب «وفاداری» خورده است، از قضا ضروری است به چیزهایی بیندیشیم که به دست نیاوردیم، به ویژگی‌های مخربی بیندیشیم که گویی در یک دور تسلسل بین‌المللی تکرار می‌شود و به آینده‌ای بیندیشیم که ابزارهای ساختن و تاسیس آن را نه ساخته‌ایم و نه ساختنش را ضروری دانسته‌ایم. به میانجی گفت‌وگو با وینسنت بِوینز و جمع‌بندی او از تجارب قیام‌ها و خیزش‌های دو دهه‌ی اخیر به اموری می‌اندیشیم که در سایه‌ی استیلای ستایش شبه‌مذهبی از خودانگیخته‌گی و توانمندسازی و جنبش برای جنبش، در سایه‌ی غیبت اراده‌ی معطوف به پیروزی؛ به مسائلی حاشیه‌ای تبدیل شدند در حالی که هیچ انقلابی بدون آنها معنا ندارد، چنان‌که در دو دهه‌ی اخیر نداشته است. در این گفت‌وگو با وینسنت بوینز در مورد خلاء رهبری در اعتراضات و قیام‌ها، در مورد ساختار تشکیلاتی و آسیب‌های افقی‌گرایی، در مورد سازماندهی‌ای که امکان تقسیم کار و انضباط در آن مهیا باشد، در مورد تاثیر شبکه‌های مجازی و اینفلئونسرها در تخریب و نابودی فرصت‌ها و امکانات، در مورد سوژه‌ی نئولیبرال در متن مبارزات معاصر و در مورد ضرورت ایدئولوژی و استراتژی مشخص برای انقلاب حرف زده‌ایم. وینست بوینز تئوریسین انقلاب نیست و خودش نیز چنین ادعایی ندارد، بنابراین طبیعی است که از او چنین انتظاری نیز نداشته باشیم. با این وجود در پرتو ۲۰۰ تا ۲۵۰ مصاحبه با مبارزان در ۱۲ کشوری که در دو دهه‌ی اخیر یا جنبش‌های اعتراضی و انقلاب‌ها در آنها شکست خورده‌اند یا در برخی موارد نظم حاکم با نظمی بدتر از قبل جایگزین شده است، حرف‌های مهمی برای شنیدن دارد.
وینسنت بوینز نویسنده و روزنامه‌نگار آمریکایی است که ماموریت‌های کاری او در برزیل و اندونزی به او این امکان را داده تا از نزدیک شاهد بسیاری از تحولات مهم در این دو کشور باشد. از او به فارسی پیش از این کتاب «روش جاکارتایی» در مورد کشتار کمونیست‌ها در اندونزی و آمریکای لاتین در دوران جنگ سرد توسط نشر ققنوس و با ترجمه‌ی شهریار خواجیان منتشر شده است و امیدواریم ترجمه‌ی فارسی کتاب دوم او با عنوان «اگر ما بسوزیم؛ دهه‌ی اعتراضات توده‌ای و انقلابی که نشد» به زودی در «منجنیق» منتشر شود.

‎شهریور ۱۴۰۳

🚩 برای تماس با منجنیق در تلگرام می‌توانید به اکانت زیر پیغام بدهید:
@ManjanighContact

#منجنیق
#مصاحبه
@ManjanighCollective

نشست آنلاین
«اقدام مشترک تشکل‌های مستقل زنان»
با موضوع «دو سال پس از خیزش انقلابی ژن، ژیان، ئازادی و قتل حکومتی ژینا (مهسا) امینی»

۸ سپتامبر ۲۰۲۴

سخنرانان:
زهرا موسوی، سمیه رستم‌پور، نسیم مقرب صحرا

https://www.youtube.com/live/sD2rSRCluFA?si=-YzdJfd9qcRPCa7p

بازنشر از: شبنامه
https://t.center/schabname

فرهادپور در پاسخ، ابتدا کاریکاتوری از منتقد ترسیم کرد، چنان که نقد وی را برخاسته از نوعی طرزتلقی از مارکسیسم دانست که همه‌چیز را به طبقه تقلیل می‌دهد و تاب دگراندیشی را ندارد، یعنی از منتقد یک «ژدانف» ساخت که برای دیگرانی که از «مارکسیسم خیالی‌اش » تخطی کرده‌اند، حکم ارتداد صادر می‌کند. آن‌گاه به‌جای پاسخ مشخص به نقدهای طرح‌شده، به چنین درکی از مارکسیسم تاخت.
_______________
👈متن کامل