⭕️ا
فسانهی «قربانی واقعی» چگونه به فرهنگ تجاوز خدمت میکند؟ ⭕️ به محض اینکه سکوت دربارهی خشونت
جنسی شکسته میشود، مکانیسمهای دفاعی مردسالاری به کار میافتد. در فرهنگ تجاوز حساسیت زدایی و عادی انگاری تجاوز (مثلا در گفتار روزمره) عمل متجاوزانه را تسهیل میکند و بعد از وقوع، قربانی نکوهی، تعریف و به کارگیری استاندارهای چندگانه و متناقض برای تمایز میان عمل متجازوانه از اعمال عادی میکوشد تا صدای قربانیان را خاموش یا بیاثر کند. یکی از مکانیسمهایی که برای کمرنگ کردن صدای راویان تجاوز به کار میرود خزیدن در لوای جانبداری از «قربانیان واقعی» است. «قربانیان واقعی» از این منظر به کسانی اطلاق میشود که به سختی در چهارچوب تنگ تعاریف قانونی و استاندارهای چندگانهی عرفی از «تجاوز» و «بزهدیدگی» میگنجند.
🛑راستی آزمایی ناکارآمد یکی ازتصوارت غالب این است که آزارگران از ما دورند، هر چه
آزار به دایرهی روابط و منافع افراد نزدیکتر میشود احتمال قلابی بودن قربانی، توطئه و دسیسه برای فرد متهم توسط افراد بیشتر میشود. به ویژه در مواردی که متهم فردی مشهور یا با نفوذ است. در این حالت افراد ذینفع یا حامیان ناباور با زیر سوال بردن روایات (مثلا با درخواست سند و مدرک «موثق» از تجاوز) در ظاهر در جهت حمایت از «قربانیان واقعی» و در حقیقت به قصد بیاعتبار کردن صدای یک قربانی راه را برای سرکوب همهی قربانیان هموار میکنند. یکی از تاکتیکهایی که با این هدف به کار برده میشود، مطالبه تشکیل پرونده قضایی علیه آزارگری ست که در خاموشی و سکوت مشغول
آزار است. «اگر راست میگویید شکایت کنید»، «ثابت کنید» در حقیقت حربههایی هستند که حامیان آزارگر دانسته یا نادانسته میکوشند با توسل به آنان قربانیان را خلع سلاح کنند، چون واقفند که اثبات خشونت و
آزار حتی در موارد منجر به جرح و پس از ثبت شکایت در ساعات اولیه پس از آن در بسیاری موارد نزدیک به غیرممکن است. حتی در مواردی که قربانیان اقدام به پیگیری قضایی میکنند، احتمال تبرئهی متهمان، علی رغم
آزار، به دلیل عدم وجود شواهد و مدارک کافی وجود دارد. به این ترتیب عدم سازوکارهایی قانونی متناسب برای پیگیری پروندههای خشونت
جنسی دسترسی بزهدیدگان به عدالت را از هر سو محدود میکند.
🛑 معیارهای چندگانهی تشخیص «قربانی واقعی» هنگامی که تنها یک روایت از
آزار شخصی منتشر میشود، آن را یک «تسویه حساب شخصی»، انتقام و فرصتجویی قلمداد میکنند و تکرر روایتها را دال بر «واقعی بودن» آزارگری و قربانی در نظر میگیرند. در حالی که تمام آزارگران متجاوزان سریالی یا بیمارگونه نیستند. ممکن است آزارگری در طول عمر خود تنها یک بار و یک فرد را
آزار داده باشد و این به معنای بی اعتبار بودن تجربهی تنها قربانی نیست. از سوی دیگر نیز، هرچه روایات
آزار بیشتر میشوند، حامیان آزارگر شائبهی توطئه و تلاش گروهی و سازمانیافته برای بیاعتبار کردن آزارگر را مطرح میکنند. هرچند مورد اخیر در خصوص چهرههای شناخته شده بیشتر نمود مییابد، اما مختص آنان نیست؛ در مواردی که هویت آزارگر پس از افشای آزارگری او شناخته میشود، پیوندهای نامرئی برادری (خواهری) در حمایت آزارگر شکل میگیرد. مدافعان آزارگر با طرح شبههی توطئه علیه فرد و بر مبنای آن همذات پنداری با فردی که میپندارند به دروغ مورد تهمت قرار گرفته صدای قربانی را به نفع «قربانیان واقعی» سرکوب میکنند.
هرچند مواردی (اندک) که در آن قربانیان به دروغ ادعایی را مطرح کنند وجود دارند، اما انگشت شمار بودن چنین ادعاهایی در مقابل روایتهای
آزار و نیز بستری که حامیان
آزار در آن موارد
آزار قلابی را پیش میکشند، یعنی مشخصا به محض آنکه سکوت قربانیان شکسته میشود، نه بیانگر حسن نیت نسبت به «قربانیان واقعی» که نشانگر سوء نیت آشکار نسبت به قربانیان و جانبداری از آزارگران و آزارگران بالقوه و دستکاری حقیقت به نفع تسهیل
آزار و تجاوز است.
🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻#یادداشت #سکوت_نکنیم #من_هم #خشونت_جنسی #فرهنگ_تجاوز #آزار_جنسی #تعرض_جنسی #تجاوز_جنسی #قربانی_نکوهی #خشونت_علیه_زنان #اینجازنی#rape_culture #sexual_violence #sexual_harassment #sexual_assault #metoo #metooiran #hereawoman@hereawomanInstagram➡️ https://instagram.com/hereawoman?igshid=1bjkw07jcgwzc