حامد حکیمی

بزرگ‌ترین مانع در مسیر کشف چیزها نادانی نیست... بلکه توهم دانایی است.

دنیل بورستین

👉@hamedhakimi8

«چرا بقیۀ افراد مسائلی را که برای من این‌قدر واضح است متوجه نمی‌شوند؟ انگار فقط منم که همه‌چیز را این‌طوری تحلیل می‌کنم! اگر حق با من نباشد، چه؟»

حساسیت، هیجان و حالات عاطفی متناسب با هوش است. افرادی با پرکاری ذهنی منبع نیتروگلیسرین هستند. با کوچک‌ترین برخوردی، پر از خشم یا درماندگی و یا غم می‌شوند. از نظر آن‌ها، این دنیا کمبود عشق دارد. این افراد که ذهن پرکاری دارند بین کمال‌گرایی مطلق و هشیاریِ بی‌اندازه، و بین اوتیسم و طغیان گیر افتاده‌اند. به همین علت است که مدام بین رؤیاپردازی‌های لذت‌بخش و افکار جانکاه، و همچنین بین ساده‌دلی و ناامیدی رفت و برگشت دارند. آن‌ها از یافتن کمک ناامیدند چون حس می‌کنند نیت‌های خوب مشکلاتی را هم به همراه دارند. راهنمایی‌های دیگران آن‌ها را بیشتر در خود فرو می‌برد تا اینکه کمکی بکند. باید کمتر سؤال کنند؟ فقط همین را می‌خواهند! اما چطور؟ با پذیرفتن اینکه دنیا کامل و بی‌نقص نیست؟ اصلاً حرفش را هم نزنید.



از کتاب «من بیش‌ازحد فکر می‌کنم»
نویسنده: #کریستل_پتی_کلن
مترجم: #حامد_حکیمی


👉@hamedhakimi8

مراقب باش که پرمشغلگیْ زندگی‌ات را بی‌ثمر نکند.


سقراط

👉@hamedhakimi8

گاهی حس می‌کنم زندگی‌ام چیزی نبوده جز یک طرد عمیق.

مریلین مونرو

👉@hamedhakimi8

خودفریبی اضطراب را کاهش می‌دهد و ما انسان‌ها در فریب‌دادن خودمان بی‌نظیریم.
خودفریبی اضطراب را کاهش می‌دهد، اما درعین‌حال، احتمال اینکه موفق شویم دیگران را هم فریب دهیم افزایش می‌دهد. یعنی اگر خودفریبی‌های خودمان را باور کنیم، احتمال کمی ‌دارد که بتوانیم افکار و نیت‌های واقعی‌مان را از طریق رفتارهای غیرکلامی‌مان به دیگران بفهمانیم. مکانیسم واکنش وارونه، یعنی رفتارها و احساساتی که درتقابل با خواست‌ واقعی ماست، اغلب در فریب‌دادن دیگران موفق عمل می‌کند. بنابراین ما انسان‌ها ذاتاً حقه‌باز به دنیا آمده‌ایم و در فریب‌دادن خودمان بی‌نظیریم.
آگاهی ما تحریف‌هایی را در خود دارد، اما این تحریف‌ها به معنی نقص شخصیت نیست، بلکه پیامد جانبی ازقبل ‌برنامه‌ریزی‌شدۀ تاریخ تکامل ماست، تکاملی که برپایۀ بقا قرار دارد. این پیامدها به ما کمک می‌کند قوی باشیم و درمقابل خطرات با اعتماد‌به‌نفس و جسور. تحریف‌ها کمک‌مان می‌کند باور کنیم که بالاتر از میانگین هستیم و در هردو کشورِ درحال‌جنگ این باور را ایجاد می‌کند که خدا با آن‌هاست. جنبۀ منفی این تحریف‌ها زمانی مشخص می‌شود که ما، براثر اعتماد بیش‌ازحد به دیدگاه‌مان، رفتارهای ناکارآمدمان را تکرار می‌کنیم، بااینکه همۀ شواهد خلاف آن را نشان می‌دهد. عمومیت‌داشتن پندارهای کاذب، تحریف‌ها و ادراکات نادرستْ نشان از اهمیت واقعیت‌آزمایی در همۀ درمان‌ها دارد. حتی یک فرد عادی هم می‌تواند به‌وضوح چیزهایی را در ما ببیند که خودمان آن‌ها را ندیده‌ایم، چه رسد به روان‌درمانگرِ آموزش‌دیده. تشکیک در مفروضات شخصی، درونی‌سازی تعبیرها و درک این موضوع که مغز چگونه اطلاعات را تحریف می‌کند روش‌هایی هستند که به تغییر مثبت می‌انجامند.
ما درمانگران می‌کوشیم برای درمانجو دیدگاه جایگزین و اطلاعات جدید فراهم کنیم تا نظام منطقی بستۀ او را، که مدام در حال تقویتش است، بی‌اثر کنیم. درمان مفید درمانی است که در آن درمانجو قادر می‌شود ادراکات و بینش‌های دیگران را طوری درونی‌سازی کند که بتواند واقعیت تجربیاتش را، خارج از تحریف‌هایی که به آن‌ها عادت کرده، بیازماید. روان‌درمانی این فرصت را به ما می‌دهد تا ناهشیارمان را هشیار کنیم و فضایی فراهم می‌کند تا پندارهای کاذب ناکارآمدمان را بکاویم.


کتاب چرا روان‌درمانی مؤثر است؟


نویسنده: #لوئیس_کازولینو
مترجم: #حامد_حکیمی

👉@hamedhakimi8

ناهشیار فقط در اشتباهات لپی یا کنش‌پریشی‌ها یا رؤیاهای ما متجلی نمی‌شود، بلکه بسیار مهم‌تر و عمیق‌تر است. ناهشیار نیروی حاکمی است که ما را در انتخاب همسر، انتخاب شغل که به هویت اجتماعی ما گره خورده، و انتخاب محل زندگی‌مان هدایت می‌کند. به‌عبارت‌دیگر، همۀ آن چیزهایی که تصور می‌کنیم آگاهانه و هدفمند انتخاب کرده‌ایم، درحقیقت به‌دست ناهشیارمان و با‌ ظرافت خاصی به ما تحمیل شده است.

با‌این‌حال، به‌تجربه دریافته‌ام که ناهشیار وجه دیگری هم دارد که بسیار نیرومندتر است و موضوع کتاب فعلی است، یعنی تکرار. ناهشیار نیرویی است که می‌تواند ما را به تکرار رفتارهای سالم و خوشایند سوق ‌دهد _ از این منظر، تکرارْ سالم است و ناهشیار هم رانۀ زندگی محسوب می‌شود.

از طرفی، ناهشیار ممکن است ما را به تکرار اجبارگونۀ اشتباهات‌ قبلی‌ و رفتارهای محکوم‌به‌شکست‌مان‌ سوق ‌دهد _ از این منظر تکرارْ مَرَضی است و ناهشیارْ رانۀ مرگ محسوب می‌شود.

اما فارغ از اینکه ناهشیار نیروی زندگی باشد یا مرگ، فارغ از اینکه منشأ رفتارهای تکراری خوشایند باشد یا ناخوشایند، تنها موضوع مسلم این است که آن چیزی که موجب بروز یا بروز مجدد اتفاقات خوشایند یا ناخوشایند می‌شود و به زندگی ما شکل می‌دهد ناهشیار است.



از کتاب چرا اشتباهات‌مان را تکرار می‌کنیم؟

نویسنده: خوان داوید نازیو
مترجم: حامد حکیمی

👉@hamedhakimi8

فریبکار بذر شک و ترس را می‌کارد. در‌عین‌حال، وانمود می‌کند که هیچ تقصیری ندارد. او دیگری را متهم می‌کند که شکننده است و خودش در ترس و شک گیر کرده و او مقصر نیست. این دروغ‌ها به او امکان می‌دهد که نیت‌های مخربش را پنهان کند. اتهام‌زدن‌ها و بی‌ثبات‌کردن‌ها باعث ایجاد شک و ترس می‌شود.

تیفانی که مادرش مدام سر او داد می‌زد تا او را تحت تأثیر قرار دهد و در او وحشت ایجاد کند می‌گفت: «وقتی مادرم از خانه بیرون می‌رفت، فهرستی از کارهایی که در غیابش باید انجام می‌دادم برایم می‌نوشت و تک‌تک ثانیه‌هایم را پر می‌کرد. وقتی بازمی‌گشت، یک گزارش کار از من می‌خواست و البته خودش همه‌چیز را بازبینی می‌کرد. من گاهی به او می‌گفتم: «تو که همه‌ش داری داد می‌زنی!» و او هربار با خودبرتربینی این‌گونه جواب می‌داد: «وقتی کارهای تو رو می‌بینم، طبیعیه که داد بزنم.» یا یک بهانۀ دیگر می‌آورد تا خودش را توجیه کند. انگار من مسئول رفتارهای او بودم چون از نظر او، من آن رفتارها را در او فراخوانی می‌کردم پس قطعاً حقم بود.


از کتاب فرار از زندان عاطفی
نویسنده: ساوریو تاماسلا
مترجم: حامد حکیمی


👉@hamedhakimi8

این فرایندی است که در آن نیازها «انکار» یا «سرکوب» می‌شود. باز هم می‌بینیم که چگونه یک پویش روانی ناهشیار می‌تواند از یک زاویه به‌شکل سازوکار دفاعی خاصی دیده شود و، از زوایۀ دیگر، سازوکار دفاعی دیگری باشد. البته این برچسب‌ها اهمیت چندانی ندارند، آنچه مهم است رنج نهفته‌ای است که ما تلاش می‌کنیم از آن اجتناب ‌کنیم. بسیاری از افراد هستند که نمی‌توانند نیازمند‌بودن‌شان به اشخاص دیگر را تحمل کنند یا وقتی چیزی از کسی می‌خواهند و فوراً به خواسته‌شان نمی‌رسند، احساس ناکامی‌ای درون‌شان حس می‌کنند که برای‌شان تحمل‌ناپذیر است.



👉@hamedhakimi8

انسان‌ها گاهی با «چیزها» ارتباط برقرار می‌کنند – مانند غذا، الکل، مواد مخدر - نه با انسان‌های دیگر؛ چون چیزها پیش‌بینی‌پذیرند، اما انسان‌ها نه چندان. اگر کسی را می‌شناسید که مشکل اعتیاد دارد و قادر نیست روابط صمیمی‌اش را نگه دارد، یا اگر فکر می‌کنید خودتان به‌نحوی «معتاد» هستید، احتمالاً مشکل اصلی در جای دیگری نهفته ا‌ست: یعنی احساس نیازِ شدید به برقراری رابطۀ بین‌فردی. این احساسِ نیاز ما «جابه‌جا» می‌شود، به این معنی که از ابژۀ واقعی‌ای که ما به آن تمایل داریم (یعنی رابطه با یک شخص) به یک چیز منتقل می‌شود.

👉@hamedhakimi8

مردم دوست دارند حس کنند که آن‌‌‌ها تنها کسانی نیستند که آن احساس خاص را دارند و داشتن آن احساس باعث نمی‌شود که ضعیف و شکست‌خورده باشند. همین که احساس کنند در دردشان تنها نیستند به آن‌ها کمک می‌کند که بار هیجانی‌شان از روی دوششان برداشته شود. مغز‌پژوهی نشان داده است که این تنها نبودن باعث می‌شود سیستم عصبی‌شان آرام‌تر شود. ارتباط با دیگران به سیستم عصبی کمک می‌کند تا بهتر خودش را تنظیم کند و میزان هورمون‌‌های استرسی را که در بدن رها می‌شود کاهش می‌دهد. وقتی بدانیم که در دردمان تنها نیستیم و دیگران هم ‌آن را حس می‌کنند، بیشتر تسکین می‌یابیم.

👉@hamedhakimi8

کریستل اَلبَره، روان‌درمانگر، معتقد است که والد نارسیست (خودشیفته) از فرزندانش باجگیری عاطفی می‌کند.

والد نارسیست از حرف‌های تحقیرآمیز و ضایع‌کردن و همچنین باج‌گیری عاطفی به عنوان سلاحی کشنده استفاده می‌کند.

به اعتقاد او، زبان دوم خانواده‌هایی که والدین نارسیست دارند زبان باجگیری عاطفی است.

👉@hamedhakimi8

به ‌نظر می‌رسد شرمْ رنج تنهایی است و شرم مزمن یک ناکامی شخصی است که مسبب آن تفکرات منفی خودِ شخص و ارزشمند ندانستن خود است. اما در‌واقع، همۀ اَشکال شرم ماهیت ارتباطی دارند. شرم تجربۀ «خودِ-در-رابطه» است وقتی که این «رابطه»‌ قطع شده یا «خود» تنها مانده است. حس مزمن «خودی که دچار گسستگی شده» تبدیل می‌شود به حس عمیق انزوا، که خودش به احساس ناامیدی و بی‌ارزشی منجر می‌شود. جودیت جردن تجربۀ شرم را به‌شکل زیر خلاصه می‌کند: «...شرم یعنی شخص در ارتباط‌هایش احساس بی‌ارزشی می‌کند و حس می‌کند عمیقاً دوست‌داشتنی نیست، بااین‌حال می‌داند که چقدر دلش می‌خواهد با دیگران در ارتباط باشد... او امکان همدلی را از دست داده، حس می‌کند دیگران هم همدل نیستند، و ظرفیت همدلی با خودش را هم از دست داده است.»

👉@hamedhakimi8

هیجانات حبس‌شده چگونه در بدن تکرار می‌شوند؟


👉@hamedhakimi8

از نظر فروید، رانۀ سلطه نشان‌دهندۀ وحشی‌گری کودکی است که می‌خواهد دیگری را به انحصار خود دربیاورد و تصاحبش کند، او را به‌زور تحت سلطۀ خودش قرار دهد، نه لزوماً با هدف تخریب او، اما بدون درنظرگرفتن منافع شخصی او.

می‌توانیم ببینیم که در اکثر موقعیت‌ها، رانۀ سلطۀ یک نفر به‌شکل کم‌و‌بیش ناهشیار و غیرمستقیم با رانۀ سلطۀ یک نفر دیگر تلاقی می‌کند. چطور این اتفاق می‌افتد؟ چون رانۀ سلطه به رانۀ چنگ‌زدن تکیه می‌زند، یعنی نیروی تحکم‌آمیز چنگ‌زدن و آویزان‌شدن به یک شخص، یک فکر، یا یک موقعیت زیان‌آور، آن هم از ترس از‌دست‌دادن کنترل روی دیگری یا خود، ازدست‌دادن لذت و رضایت، و همچنین ازدست‌دادن هویت و زندگی.



از کتاب فرار از زندان عاطفی
نویسنده: ساوریو تاماسلا
مترجم: حامد حکیمی


👉@hamedhakimi8

آن که می‌خواهد همه‌چیز را تصاحب کند همه‌چیز را از دست می‌دهد.

پی‌یر کورنی

👉@hamedhakimi8

شمعی درون ماست که خاموش نمی‌شود...


👉@hamedhakimi8

چاپ پنجم منتشر شد...

چه کسی فکرش را می‌کرد که باهوش‌بودن بتواند باعث آزاردیدن افراد شود؟ اما من اغلب مراجعان باهوشی دارم که نزد من می‌آیند و شکایت می‌کنند که بیش‌ازحد فکر می‌کنند و ذهنشان هیچ آرامشی برای‌شان باقی نگذاشته است. از شک و تردید‌ها و سؤالاتشان، و از هشیاری و حواس تیز‌شان که به همۀ جزئیات توجه می‌کند عاصی شده‌اند. می‌خواهند مغزشان را از برق بکشند. رنج دیگری که این افراد از آن شکایت دارند این است که احساس می‌کنند با بقیه فرق دارند، کسی آن‌ها را درک نمی‌کند و دنیای امروزی برای‌شان آزاردهنده است. برای همین مدام تکرار می‌کنند: «من به این دنیا تعلق ندارم.» کتاب حاضر به این افراد می‌آموزد که هدایت ذهن پرکارشان را به دست گیرند.

👉@hamedhakimi8

وقتی رابطه‌ای به‌شکل دردناک تمام می‌شود و طرفین با احساس طردشدگی (شرم) دست‌وپنجه نرم می‌کنند، بسیاری از افراد برای جلوگیری از تکرار این اتفاق تصمیم می‌گیرند دیگر با کسی دوست نشوند، یا اینکه با چند نفر دوست باشند ولی دیگر به دنبال رابطۀ جدی و متعهدانه نباشند. شما احتمالاً دوستانی داشته‌اید که ماه‌ها بعد از اینکه رابطه‌شان بدجور تمام شده به شما می‌گویند که دیگر به دنبال رابطه نیستند. ممکن است این موضوع برای خود شما هم پیش آمده باشد. این اقدامات برای محافظت از خود طبیعی و قابل درک است، به شرطی که به سبک زندگی دائمی فرد تبدیل نشود. اجتناب از شرم می‌تواند یک راهکار موقتی باشد، اما اگر این اجتناب ماندگار شود، ممکن است منجر به تنهایی، انزوا و شرم شدیدتر شود.


از کتاب شرم‌کاوی


نویسنده: #جوزف_برگو
مترجم: #حامد_حکیمی

👉@hamedhakimi8

بسیاری از مردان و زنان ترجیح می‌دهند رابطۀ جنسی یک‌شبه و اتفاقی داشته باشند چون بدین گونه می‌توانند خطر شرم را به حداقل برسانند. در این روابط غیرانسانی دیگر فرصت چندانی وجود ندارد که در طرفین شرم ایجاد شود. چون شریک جنسی بی‌نام‌و‌نشان زمان کافی برای شناخت شما ندارد، پس نمی‌تواند دربارۀ عیب و ایرادهای شما قضاوت کند. وقتی ارتباط هیجانی‌ای شکل نگیرد، دیگر او انتظاری از شما ندارد که شما بخواهید ناامیدش کنید. وقتی رابطۀ جنسی یک‌شبه و بی‌بند‌وبار شود، شرم بنیادین اغلب آن را هدایت می‌کند.

👉@hamedhakimi8

کسانی که زخم طردشدگی را تجربه کردند، نیازهای‌شان را انکار می‌کنند. عدم شناخت نیازها و انکار آن باعث می‌شود که ما نه با خودمان صمیمی باشیم نه با دیگران. (ولری بوفور)

👉@hamedhakimi8