🔍. . . عکس های هانا اِستارکی که دیدگاهی از نوشته ی فلانر یا زنِ پرسه زن را به عاریه گرفته، تعریف سوزان سانتاگ از عکاس را به یاد می آورد که عکاس را به عنوان "عابری مسرور" می دانست. یعنی کسی که "نسخه ای مسلح، از عابری تنها است که در حال شناسایی، کمین کردن و پرسه زدن در دوزخ شهری است." در آثار هانا استارکی دیدگاهی زنانه از طریق کارهای روزمره مانند نوشیدن قهوه در یک کافه یا نشستن در اتاق انتظار، به تصویر کشیده شده اند. سوژه های اِستارکی که غالباً در محیط های انفرادی به تصویر درامده، در تقابل با نماهای مدرنیستی و مینیمالیستی قرار می گیرند، جایی که حیاط ها، استودیوها و لابی های هتل ها تبدیل به آینه هایی موقت و موانعِ انسان ساخت می شوند، شاید این نشان دهنده مشکلات روزمره زنان در شهر باشد. استارکی می گوید: "من بیش از حقیقت عکاسی به حقیقت روانشناختی درون عکس علاقه مند هستم. تصاویر من بر پایه احساسات ساخته شده اند. هر عنصر به گونه ای طراحی شده است که ضریبِ هوشیِ احساسیِ یک ایده را به وجود آورد و باعث همدلی در بیننده شود. "